Konflikty w związkach na tle pracy zawodowej kobiet - Netkobiety.pl

My takie rzeczy ustaliliśmy już teraz, jeszcze przed rozpoczęciem starania się o dziecko. Problem by nie istniał, gdybym chciała się poświęcić dziecku, bo pracować w sumie nie muszę i to nie dlatego, że partner by mnie utrzymywał, bo mam swój własny stały dochód niezależnie od tego czy pracuję. Mieliśmy jednak wiele rozmów na ten temat, bo nie zamierzam siedzieć w domu z dzieckiem. Sądzę, że byłabym wtedy nieszczęśliwa. Na początku pewnie pracowałabym jakoś krócej, mogę nawet 4 h dziennie, więc będziemy tak sobie układać grafik, żeby przez pierwsze miesiące życia dziecko nie musiało przebywać z kimś innym niż rodzice. A po roku zatrudnię nianię, o ile znajdę jakąś dobrą. W Warszawie jest w czym wybierać, więc aż tak się o to nie martwię. Zresztą już ustaliliśmy, że wtedy będziemy się wymieniać dniami i raz on będzie pracował w domu, a raz ja, bo nie chcę, żeby mi się kręciła w domu obca osoba, gdy nas nie ma. Mój partner trochę sceptycznie podchodzi do mojego pomysłu o pracy, bo na pewno wolałby, żebym siedziała w domu, skoro finanse na tym nie ucierpią. Ale ja dobrze wiem, że moja praca świetnie wpłynie na moje relacje z partnerem i dzieckiem, bo od siedzenia w domu przez 24 h można zwariować. A kobieta, która ma swoje życie jest dużo bardziej pociągająca niż taka, która 100% czas poświęca dziecku i rozmawia o kupkach i zupkach. Poza tym kobieta, która nagle zawiesza działalność firmy przez dziecko nie budzi zaufania w oczach klientów. Ograniczyć pracę mogę przez rozdzielenie części obowiązków albo przez zatrudnienie nowej osoby, ale nie da rady tak zrobić, żeby to funkcjonowało beze mnie. To minusy własnego biznesu.

O takich rzeczach powinno się decydować razem. Jeśli zmieniamy ustalenia, to też wspólnie. Generalnie na miejscu kobiety najpierw zadbałabym o własną niezależność finansową i jakieś oszczędności, gdyby nagle facetowi odwidziało się utrzymywanie. Ja też jestem świadoma, że nasze ustalenia mogą się zmienić. Przedyskutowaliśmy również inne rozwiązania i raczej nie powinno być z tym problemów, a jakieś detale wyjdą w praktyce i wtedy będziemy rozwiązywać na bieżąco.

Odpowiem w skrócie:
a) ona jest głupia, która normalne kobieta w ogóle wpada na pomysł siedzenia z dzieckiem w domu? Jak głupia, to ma za swoje.
b) On jest głupi, po cholerę się zgodził utrzymywać nieroba?!
c) Ona jest głupia i gołosłowna, nie trzeba jej brać serio i liczyć się z jej zdaniem, ma wrócić do pracy jak powiedziała i koniec!
c) Nie trzeba brać go pod uwagę i liczyć się z jego zdaniem ON JEST NIEWAŻNY!

Ja w takich sprawach to bardzo ostra i radykalna jestem.

Według mnie prawdziwym problemem jest sytuacja finansowa kobiety, która skończyła pracę zawodową w 27 roku życia, od tego czasu przebywała na wszystkich rodzajach urlopów wychowując dwójkę dzieci i zajmując się tzw. domem, a w wieku 40 lat mąż rozwodzi się z nią, alimenty dostaje małe lub trudno ściągalne, sama nie może wrócić do pracy, bo dzieci rosną i nikt nie chce jej zatrudnić po 12 latach przerwy od wykonywania zawodu. W wieku 67 lat praktycznie nie ma emerytury, i załóżmy, że została rozwódką do końca życia.

Jest możliwe, że coś pomyliłam w tym przykładzie, i sytuacja finansowa kobiety może wyglądać trochę lepiej (nie znam się na różnych kiesach, z których można wyciągać państwu). Moja babcia ma bardzo krótki staż pracy zawodowej z ww. powodów i emeryturę, która wygląda jak kieszonkowe w podstawówce. Akurat nie powodzi jej się źle, bo dziadek pracował i żyje na dobrym poziomie. To dopiero pokazuje, jak bardzo kobieta jest zależna od mężczyzny w perspektywie życia. Nie od tego, czy zostanie trzy lata przy dziecku od porodu.

Nie znam z realnego życia ani jednego konfliktu na zapodanym w tytule tle.
To przeważnie jakoś samo automatycznie wychodzi.
W większości związków facet zarabia tak marne ochłapy, że kobieta musi pracować, żeby rodzina solidarnie nie zdechła z głodu.
Więc nie ma tu mowy o żadnym wyborze.
Istotna kwestia, że wszelkiej maści 'przedślubne ustalenia' zalatują dziecinadą i mają głupawy posmak nastoletniego buntu: kto kogo ustawi po swojemu.Gdzie- w domyśle- dziecko uznaje się za wrzód na tyłku, który chciałoby się podrzucić komukolwiek.
Gdy jednak dziecko pojawia się realnie, a nie w planach czy domysłach- stosunek do wielu rzeczy radykalnie się zmienia.

Stoję jeszcze przed opisaną konfrontacją (i raczej jeszcze nieco czasu upłynie, nim będę miała pierwsze dziecko), ale wydaje mi się, że takie kwestie trzeba uzgodnić jeszcze przed ciążą, by nie było niemiłych niespodzianek. A że po narodzinach nasz punkt widzenia może się zmienić... Na to już raczej nie mamy wpływu, tylko hormony, hehe ;-) Jeżeli oboje rodzice siebie szanują i chcą dla drugiej strony jak najlepiej, to zawsze znajdzie się jakieś wyjście - tak mi się wydaje.

Wiele matek po urodzeniu dziecka nie chce wrócić do dotychczasowego miejsca pracy, co nie znaczy, że w ogóle chcą zrezygnować z jakiejkolwiek pracy. W moim otoczeniu dużo kobiet zdecydowało się na rozpoczęcie własnej działalności gospodarczej. Często wiąże się to z byciem freelancerką, dzięki czemu mogą pracować z domu i mają elastyczne godziny pracy. Na pewno jest to jakieś rozwiązanie, ale nie wszyscy mogą sobie na nie pozwolić - trzeba mieć pomysł, wizję, wsparcie najbliższych, by wytrwać w prowadzeniu własnego biznesu.

Tak przy okazji - jestem akurat świeżo po przeczytaniu świetnej książki na ten temat, którą czyta się jednym tchem - "Być matką, pracować i nie zwariować" Adrienne Katz. Moim zdaniem jest to lektura obowiązkowa dla każdej kobiety, która planuje założyć rodzinę (lub już ma dzieci) i ma obawy, czy da radę pogodzić macierzyństwo z karierą. Pracujące matki często mają wyrzuty sumienia, że nie poświęcają swoim dzieciom wystarczająco dużo czasu. Albo w ogóle rezygnują z macierzyństwa na rzecz swojego rozwoju w pracy. Książka Adrienne Katz odpowiada na pytanie, czy faktycznie musi tak być? Czy nie można być jednocześnie dobrym pracownikiem i wzorową matką? Mimo że książka powstała w 1998 roku, nic nie straciła na aktualności - polecam!