Dziewczyna regularnie policzkowana przez matkę - Netkobiety.pl

Zupełnie się odciął.

Pierwsze wrażenie. Moje. Skrzywdzona kobieta wyładowuje swoje frustracje na dziecku. Łapy poucinać...

Krótko. Widzisz, że komus dzieje sie krzywda. Pytasz co masz zrobić? Na pewno nie milczeć. Działać. Pamiętaj, że zaniechanie z Twojej strony nie pomoże tej dziewczynie. Tamta konbieta nie radzi sobie z emocjami. Wyładowuje je na słabszej istocie.

Chciałabyś być poniżana? Popychana? Nie sądzę.
Pójdź może nie tyle na policje od razu co do opieki społecznej. Oni reaguja na takie sygnały. Pokierują dalej.

To co tamta kobieta wyczynia, to klasyczny przykład przemocy psychicznej. Jest tyle haseł nawołujących do reagowania na widziana naszymi oczyma przemoc...

Katastrofa , co z tej dziewczyny wyrośnie , a juź nie mówiąc o wspomnieniach . W takim przypadku , nawet trzeba się wtrącać . Matka ma nie równo pod sufitem .

Nie zabiora nie zabiora, to 15-latka i nie ma sensu teraz ja gdziekolwiek umieszczac, zwlaszcza, jesli jedynym problemem jest wybuchowosc matki.

Ale zdecydowanie ktos (moze byc i rodzina) powinien zareagowac, bo dziewczynce (nadal dziecku) ewidentnie dzieje sie krzywda. Az ktoregos dnia matce odda.

Ja bym to zgłosiła, anonimowo. Gdziekolwiek.

Zaczęłabym nietypowo. Od spotkania z matką przy cieście, lodach i dobrej kawie. Byłby to czas przyjaznej rozmowy o jej kłopotach, trudnościach. Czas rozmowy, wyżalenia się, odzłoszczenia, nie zaś wypominania, straszenia, moralizowania, łajania.

67Eve, wyobraź sobie, że jesteś matką tej piętnastolatki. Czego potrzebowałabyś od innych osób dorosłych? Jakich słów? Jakich zachowań?

W takim razie Ty chcesz siedzieć cicho i mieć nadzieję, że to się samo skończy.
Ale tak nie będzie. Wiesz o przestępstwie i to ukrywasz - jesteś współwinna.

Z doświadczenia wiem (biłam bita przez ojca), że upominanie NIC nie daje, prośby NIC nie dają.
Ratuj to dziecko, a nie się nad konsekwencjami zastanawiasz.

Sama piszesz, że sugerowanie i gadanie nic nie zmieniło, więc na co czekasz? Aż ta dziewczyna totalnie psychicznie podupadnie?
Masz w ogóle świadomość, jak wpływa przemoc na nastolatka, na jego rozwój emocjonalny? Ta dziewczyna będzie całe życie o tym pamiętać, będzie mieć niską samoocenę, będzie sama dla siebie niczym - a to i tak dobrze, bo większość przypadków któregoś dnia po prostu podcina sobie żyły, albo skacze z okna...

Nie jest tak jak piszesz
Po pierwsze  moja sugestia było zaproponowanie chrześnicy ,aby to Ona  porozmawiała o tym z  ped. szkolnym , zwrocila się do nich o pomoc
  W związku z tym  zanim cala machina  z procedurami ruszy najpierw w pierwszej kolejnosci odbywają się spotkania z psychologiem szkolnym, rozmowy, porady  i naprawdę rodzice maja długi czas do zmiany postepowania zanim  prawne kruczku poszłyby w ruch .  Tutaj już zależy jak rodzic podejdzie do współpracy z ped i psych. szkolnym - to jest kluczowa sprawa
Kubel zimnej wody w postaci wstrząsu jest wskazany ,licze na to ,ze te mitingi z specjalistami dadzą efekt,, jakos  sprowadzą na ziemie  matkę, wezmie sobie do słuchu i będzie stosować się do zaleceń, ingerencja władz to już jest ostateczna ostateczność kiedy nic wcześniejszego nie działa, nie widać żadnych zmian, w brew pozorom  w bardzo rzadkich przypadkach, w życiu w pierwszej kolejności

Policzkowanie to chyba najbardziej uspokażający sposób karania. Przynajmniej dla mnie. Dostawałam w tylek czy przez głowę (raz się zdarzyło jak niezłe narozrabialam) ale nigdy w twarz. To okropne.

Hmm. A jakby tak sprobowac z drugiej strony
Tzn. porozmawiać z chrześnicą. Niech się dziewczyna postawi a Ty ją zapewnij że jej pomożesz (nawet przyjmiesz pod dach na pewien czas).  W ten sposób zostaniesz jakby wciągnięta w całą sytuację i będziesz mogła z większym prawem interweniować.

67Eve, z dotychczasowych postów nie wynikało, że matka Twej chrześnicy jest Twą najlepszą przyjaciółką. Odniosłam wrażenie, że wasze kontakty są sporadyczne a relacje niemal oficjalne.
Czy Ty również jesteś jej najlepszą przyjaciółką? Jeśli tak, to nie rozumiem zupełnie tego, że nie chcesz się wtrącać, że przyjaciółka też prosi o to samo.

Przez chwilę nie myślałam o usprawiedliwianiu bicia nastolatki. Rozumiem jednak, że jej matka jest bezsilną i widzi tylko jedną metodę postępowania: przemoc.

Co możesz zrobić? Jeśli umiesz poprowadzić negocjacje, zaproponuj je (przyjaciółce i chrześnicy).
Pokaż, co może zrobić przyjaciółka, gdy jej córka łamie  w s p ó l n i e  ustalone zasady. Przypomnijcie sobie razem (Ty i przyjaciółka) jakie zachowania (słowa, zdania) dorosłych wkurzały was, gdy byłyście nastolatkami. Wspólnie zastanówcie się nad tym, w jaki sposób przyjaciółka (ale też i jej córka) może wyładować swą złość tak, by nie odbywało się to kosztem innej osoby.

Edit:
Zadaj przyjaciółce pytania: "Dlaczego bijesz swą córkę? a później "Czy zdajesz sobie sprawę z późnych konsekwencji stosowania przemocy?".

Mi właśnie nie chodzi o zaognienie sytuacji. Uważam wręcz, że jest to najmniej inwazyjne rozwiązanie. Uświadomić dziewczynie, że ma prawo się bronić. To już nie dziecko.

Bardziej mi chodziło o to, że jak cała sprawa wypłynie od córki to Ty nie będziesz tą złą, która się wtrąca w nieswoje sprawy.

to prawda, bicie dziecka po twarzy jest - znęcaniem się FIZYCZNYM I PSYCHICZNYM, to jest przestępstwo

Policzkowanie zaczęło się zaraz po tym, jak ojciec je zostawił. Z tego co wiem, to matka pierwszy raz ją uderzyła w nagłym gniewie. I to chyba sprawiło, że zaczęła sobie na to pozwalać i robić to stopniowo coraz częściej. W pewnym momencie policzek stał się w ich domu normalną karą. Jak córka coś źle zrobi, to nie ma ochrzanu, nie ma upomnienia, nie ma rozmowy, tylko od razu policzek.

Też tak uważam, dlatego chcę coś z tym zrobić. Wpadłam na pomysł, by zaprosić obydwie dziewczyny na wspólny wyjazd na weekend. Może to wpłynie pozytywnie na ich relacje. A jeżeli w mojej obecności chrześnica zostanie spoliczkowana przez matkę - nie będę mogła nie zareagować.

ja wiem, że szukasz rozwiązania ale ...
jak można nie reagować jak  widzisz PRZEMOC?
zwyczajnie, odruchowo powiedziałabym STOP
nie daję na to zgody
to jest jak piszesz twoja przyjaciółka, nie rozumiem - wybacz, nie mogę pojąć
wiesz, o przemocy wobec dziecka i boisz się urazić ... przyjaciółkę ?
to, co ona robi jest karalne, to jest PRZESTĘPSTWO

Nie tyle boję się urazić, co chcę, aby moje działanie było skuteczne, a nie żeby zaogniło sytuację.

Jak dotąd tylko raz chrześnica została przy mnie spoliczkowana. Myślałam wtedy, że to jednorazowe, więc odpuściłam. Dopiero potem w rozmowie dowiedziałam się, że to codzienność. Teraz na pewno zareaguję zdecydowanie, jeżeli będę świadkiem policzkowania.

Trzymać rękę na pulsie, interesować się, co u nich się dzieje.

Każde bicie jest upokażające i straszne. Tyle dobrego, że po spoliczkowaniu nie ma krwawych śladów na tyłku i udach, jak po drewnianym kiju albo kawałku plastiku...

Autorko, ratuj to dziecko, odizoluj od matki nawet za cenę wmieszania w to pomocy społecznej, czy policji. ta dziewczyna na pewno ukrywa swój ból, ale on tam jest.
Ja niestety takiej pomocy nie dostałam od nikogo, choć pręgi na udach widziała ciotka i ojciec i znajomi matki. Pomogła mi dopiero przyjaciółka, kiedy miałam 18 lat, ale część atrakcji trwała do mojej wyprowadzki z domu.
Pomóż jej.

Policzkowanie to najgorszy rodzaj bicie. Nie zostawia krwawych śladów, ale jest najbardziej poniżające. Nie popieram bicia dzieci, ale z dwojga złego lepiej dać klapsa w tyłek niż policzkować. Sama dostawałam od mamy rózgą w dłonie - fizycznie bardzo bolało (jak się dobrze przyjrzeć mym dłoniom, to do dziś są ślady), ale nie było szczególnie poniżające. Policzkowanie jest dużo gorsze.

Pomagam jak mogę. Odniosłam już jeden duży sukces: dziewczyna otworzyła się przede mną i ufa mi. Nie chce o tym z nikim rozmawiać, mimo że sugerowałam jej rozmowę ze szkolnym pedagogiem czy psychologiem. Z nimi nie chce rozmawiać, ale ze mną - owszem. Może to dlatego, że raz przypadkiem byłam świadkiem spoliczkowania jej i dlatego łatwiej jej rozmawiać akurat ze mną.
Nie chciałabym mieszać w to pomocy społecznej ani policji. Z dwóch powodów. Po pierwsze, jej matka jest moją przyjaciółką i szukam takiego rozwiązania, które będzie dobre zarówno dla matki, jak i dla córki. Po drugie, jeżeli policja i opieka społeczna odbiorą ją matce, dziewczyna trafi do domu dziecka i może być jeszcze gorzej.

Zgadzam się z tym. Jako nastolatka byłam świadkiem jak moja koleżanka w 8 klasie została przy mnie i przy mojej mamie spoliczkowana. Było mi jej bardzo żal. Moja mama usiłowała potem wytłumaczyć jej matce, że tak się nie robi, ale bez rezultatu. Trudno jest wytłumaczyć coś komuś kto sam był tak wychowywany i uważa to za słuszne.

Na wyjeździe było bardzo sympatycznie. Przyjaciółka ani razu nie spoliczkowała młodej na wyjeździe. Wróciłyśmy 28 lutego i wczoraj młoda mówiła mi przez telefon, że od tej pory została spoliczkowana tylko dwa razy - jest to jakiś postęp, przed wyjazdem była policzkowana średnio raz dziennie.
Młoda kocha matkę mimo wszystko. Zresztą jeszcze przed wyjazdem przede wszystkim starałam się jej nie buntować. Wspierałam, podnosiłam na duchu, ale nie buntowałam. Nie namawiałam jej nigdy do nieposłuszeństwa wobec matki. Choć wiedziałam, że to młoda ma rację, namawiałam ją, by czasem odpuściła, nie wchodziła w drogę matce, czasem zacisnęła zęby i schowała dumę do kieszeni.
Część z Was uważa, że powinnam działać bardziej stanowczo - uważam jednak, że nie powinnam zaogniać sytuacji i lepiej sprawę załagodzić (nawet kosztem pewnych ustępstw ze strony młodej) aniżeli zaogniać sprawę. Wydaje mi się, że postawienie się w roli mediatora i przyjaciółki obydwu tych dziewczyn - zarówno bijącej jak i bitej - jest skuteczniejsze. O czym świadczy chociażby to, że w ciągu trwającego tydzień wyjazdu młoda nie została spoliczkowana ani razu, a przez tydzień po powrocie - tylko dwa razy. A nie codziennie, tak jak przedtem.

Skoro piszesz, że postawiłaś się w roli mediatora rozumiem, że również z przyjaciółką na ten temat rozmawiałaś. Jakie wnioski z tej rozmowy popłynęły?

Niestety z tego piszesz, rady, które dajesz dziewczynie mogą mieć w przyszłości przykre konsekwencje. Dziewczyna będzie nauczona, że w sytuacjach konfliktowych musi być zawsze uległa, a przed ewentualnym oprawcą (osobą najbliższą, z którą łączą ją silne więzi) kulić uszy, unikać konfrontacji i chodzić na paluszkach, żeby go akurat nie urazić.

Ja np. miałam ojca przemocowca i alkoholika. I mimo to że od 13 r.ż. miałam z nim sporadyczny kontakt, to przez wiele lat kiedy już byłam w stałym związku, chodziłam na palcach kiedy mój mąż spał, żeby go przypadkiem nie obudzić (w domu robiło się wszystko żeby ojca nie obudzić, bo to była chwila spokoju). Sama się na tym łapałam i byłam pod wrażenie, jak podświadomość determinuje nasze zachowania.

ja to czytam i nie wiem co powiedzieć
dziecko jest systematycznie bite ...
nie ma kto jej obronić - masakra
Eve pomóż temu dziecku, na co ty czekasz ?
boisz się wkroczyć radykalnie sama - zgłoś ten problem, jest tyle możliwości
Art. art. 217 kodeksu karnego mówi: "Kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną". Kara: ograniczenie lub pozbawienie wolności do roku. Za pobicie, którego ślady utrzymują się powyżej 7 dni (np. siniaki) grozi do 5 lat

Ten temat zatracił już dla mnie wiarygodność
Autorka zbyt zapędziła się w kozi róg

Rozmawiałam z przyjaciółką i przyznała się do błędu! To już jest duży postęp, bo na początku uważała, że wszystko jest w porządku i mam się nie wtrącać. A niedawno przyznała, że bywa niesprawiedliwa wobec córki i stara się to zmienić. Jest cała w nerwach od czasu rozwodu z mężem, ale wreszcie zrozumiała, że nie może się wyżywać na córce.
Tłumaczyłam jej, że karze córkę zbyt często i za byle co. I że jest różnica między klapsem w tyłek a policzkowaniem. Chyba to zrozumiałam.
Mam teraz donosić na Policję? Teraz, gdy idzie ku dobremu? Jestem pewna, że niedługo policzkowanie się skończy. Tym bardziej, że po ostatnim spoliczkowaniu przeprosiła córkę.

Jest już dobrze. Od mojego ostatniego postu (19 II) chrześnica została spoliczkowana tylko raz (a chciałam zauważyć, że w pewnym momencie działo się to codziennie lub prawie codziennie!) Zachowała się wtedy źle (wróciła od koleżanki mocno spóźniona), matka również zachowała się źle (powinna ją ukarać inaczej niż biciem). Ale już następnego dnia obie się wzajemnie przeprosiły (tu również zmieniło się na lepsze, bo na początku matka w ogóle jej nie przepraszała i uważała, że postępuje słusznie.) Udało mi się więc przekonać przyjaciółkę, że policzkowanie to zła metoda i są lepsze metody wychowawcze, np. szlaban.

Ja w ogóle bym nie przytaknęła policzkowaniu. Obojętnie, jak często. Chciałbym, by już nigdy nie została spoliczkowana i wszystko jest na dobrej drodze ku temu.
I nie rozumiem, co masz na myśli pisząc "gdyby dostala w gębę raz na miesiąc za chlopaka" - według Ciebie należy karać nastolatki za spotykanie się z chłopakiem? Moja chrześnica nigdy nie miała chłopaka, ale to oczywiste, że niedługo pewnie będzie miała, to jest naturalna kolej rzeczy w tym wieku.

Eve nie ma jak to dobra samoocena
Moim zdaniem przyjazn rzadzi sie takimi prawami ze w chwili jak daje ciala to przyjaciel powinien tak mnie ustawic do pionu az mi w piety pojdzie a nie sie ze mna glaskac
Tak sie strasznie zalamala bo maz ja zostawil.
O jeny straszna tragedia, tak wielka zeby ponizac dziecko miesiacami
Powinnas jej byla otworzyc oczy szeroko juz wtedy gdy bylas swiadkiem spoliczkowania np walnac jej w gebe po hasle "nie wtracaj sie"
Mysle ze by otrzezwilo ja duzo szybciej

Aha siniaki to obrazenia ponizej dni siedmiu, tak jak zadrapania i inne temu podobne ale cala sytuacja kwalifikuje sie pod 207kk

Minął ponad rok od mojego ostatniego wpisu tu, a ja właśnie wróciłam na ten wątek, by napisać Wam, jak się sprawy potoczyły. Mam nadzieję, że osoby, które tak zdecydowanie mnie krytykowały za rzekomą obojętność na krzywdę chrześnicy, zmienią zdanie.
Jestem w stanie powiedzieć Wam dokładnie, ile razy chrześnica została spoliczkowana od mojego ostatniego wpisu (czyli od 18 V 2015 r.): 3 razy. Ostatni raz pod koniec maja, przed ostatni raz w październiku zeszłego roku i wcześniej jakoś w wakacje. 3 razy. W tym raz za palenie papierosów w wieku 16 lat i raz za nazwanie matki głupią. Wiem, że te 3 spoliczkowania to o 3 za dużo i że powinna ją była ukarać w inny sposób. Jest wielka różnica między 3 incydentami w ciągu roku i czterech miesięcy, a codziennym policzkowaniem z błahych powodów (jak było kiedy zakładałam wątek). Chrześnica odczuwa tę różnicę, po prostu nie ma porównania jaka była wtedy, a jaka teraz. Wtedy jak dostawała codziennie była przygaszona, zaszczuta, czuła się (słusznie) nie rozumiana przez najbliższą sobie osobę. Teraz jest uśmiechnięta i pełna życia. Jak czasem coś przeskrobie, dostaje szlaban, a nie w twarz. Matka ją przeprosiła za to, że ją biła, młoda jej wybaczyła. Mają teraz bardzo dobre relacje. To bardzo mądra dziewczyna, wiele nastolatek na jej miejscu zbuntowałoby się.
Występując jako przyjaciółka obydwu, a nie - jak radziły mi niektóre osoby tu - uderzając w twarz moją przyjaciółkę za uderzenie młodej, czy zgłaszając sprawę na policję i do szkolnego pedagoga, wspierałam pojednanie między obiema dziewczynami. Matce mówiłam, że nie może wyżywać się na córce, nie ukrywałam, że mi się to podoba, mówiłam jej, że to dobra dziewczyna i że są inne metody wychowawcze aniżeli bicie. Ale równocześnie wiedziałam, dlaczego jest w nastroju powodującym wyżywanie się na córce i wiedziałam, że ona też potrzebuje pomocy. Udało się. Wyszła już z dołka po rozwodzie z mężem, zrozumiała że traktowała córkę źle, zrozumiała że przecież dla córki też rozwód rodziców był ciężkim przeżyciem i że są najbliższymi osobami, które powinny się wspierać. Wobec młodej też występowałam jako przyjaciółka: podnosiłam na duchu, wstawiałam się za nią u matki, ale równocześnie nie namawiałam jej do buntu i nieposłuszeństwa. Dzięki temu wybaczyła matce. Gdyby się zbuntowała, mogłaby zejść na bardzo złą drogę.
Wierzę, że już nigdy więcej nie zostanie spoliczkowana. Że nawet takich incydentów jak ostatnio raz na kilka miesięcy nie będzie. Do tej pory udało się zrobić bardzo dużo i bardzo poprawić sytuację. I jestem święcie przekonana, że miałam rację, że taktowne odwodzenie przyjaciółki od bicia córki i wspieranie obydwojga było lepsze niż wojna.
Pozdrawiam.

Minęło prawie 3,5 roku odkąd założyłam ten wątek. Chrześnica zdążyła w tym czasie pójść do liceum, ukończyć je, zdać maturę (wyników jeszcze nie ma, ale jest pewna, że zdała), przeżyć dwie młodzieńcze miłości (pierwszą trwającą pół roku, drugą trwającą dwa lata) i z osoby zakompleksionej stać się osobą pewną siebie i świadomą poczucia własnej wartości. Jej matka w tym czasie zdążyła podnieść się po rozwodzie z jej ojcem, znaleźć nowego partnera i zamieszkać z nim.
Relacje matki i córki są bardzo dobre. Matka dawno ją przeprosiła, a młoda nie odpłaciła jej się za takie traktowanie buntem młodzieńczym. Niedługo idzie na studia, choć zostaje w tym samym mieście, to matka chcąc umożliwić jej w pełni korzystanie z uroków studenckiego życia postanowiła jej wynająć stancję. To mądra i odpowiedzialna dziewczyna, na pewno rozsądnie będzie korzystała z tej wolności.
Policzkowanie ustało. Mogę nawet dokładnie powiedzieć kiedy, bo swego czasu notowałam to sobie, żeby wiedzieć, jakie są postępy. Ostatni raz dostała w twarz 20 VI 2017 r. I to miało charakter incydentalny, bo przedostatni raz zdarzyło się to 26 V 2016 r. A przedprzedostatni jeszcze w 2015 r. Więc można powiedzieć, że policzkowanie, które na przełomie 2014 i 2015 r. było codzienności, ustało całkiem. Cieszę się, że mogłam pomóc tym dwóm bliskim mi osobom.

I zrobiłabyś to?..

Pytam z ciekawości, bo ja mialam 16 lat gdy po prostu odeszłam z domu żeby nie być zmuszoną bić się z własną matką. Mnóstwo błędów życiowych zrobiłam i długo się z nich musiałam podnosić, bo byłam jeszcze dzieckiem i nie byłam przygotowana do samodzielnego życia. Jednak jak powiedziałam tak zrobiłam, nie chciałam więcej sluchać "dopóki cię karmię, to mogę to czy tamto.."

Później jednak moje relacje z matką bardzo się poprawiły i ona zrozumiała, co mi zrobiła. Ja do dziś dziekuję sobie, że nie podniosłam na nią ręki nawet w obronie własnej, tym bardziej że mama od lat już nie żyje. Dlatego jestem ciekawa, jak sobie z tym poradzili inni i jak to było w ich wypadku.