Rozbestwiony przez matkę brat - Netkobiety.pl

Jeżeli wyprowadzka jest niemożliwa obecnie, to pozostaje odcięcie psychiczne. Jeżeli funkcjonujesz w dysfunkcyjnej rodzinie odcięcie fizyczne pomaga w nabraniu perspektywy i skupieniu się na sobie w procesie terapii, ale nie jest to konieczne. Po prostu trzeba będzie włożyć więcej wysiłku w emocjonalne odcięcie.
Zacząć należałoby od stwierdzenia, że członkowie Twojej rodziny są jacy są, nie masz na to wpływu, nie jesteś w stanie kontrolować ich zachowań, nie jesteś w stanie ich zmienić, zaakceptuj stan rzeczywisty. Jedyną osobą, którą jesteś w stanie kontrolować to Ty sama. Masz wpływ na to jakie nadasz znaczenie słowom i działaniom ludzi w Twoim otoczeniu. Możesz zasklepiać się w poczuciu pokrzywdzenia i tworzyć mentalną listę krzywd doznanych od brata, mamy i taty. Możesz też wyjść z roli ofiary i z poczucia gorszości, postawić wyraźne granice i trzymać się ich.
W Twoim poście widać opór w stosunku do rodziny, ale jest to opór pozorny. W rzeczywistości nie masz wyraźnych granic, każdy może je przekraczać kiedy tylko chce i budzi to w Tobie poczucie krzywdy. Niby zwracasz uwagę na sposób traktowania dziewczyny przez brata, na jej niskie poczucie wartości, ale z Twojego postu przebija identyczne poczucie wartości u Ciebie. Stawiasz opór bratu, ale jest to opór pozorny, bo ostatecznie albo uzyskuje to co chciał, albo uzyskuje zburzenie spokoju Twojego ducha na długi czas. Tak czy siak pozwalasz sobie na to by był on w centrum Twoich myśli i kierował Twoimi działaniami, na to by jego słowa, choćby nie wiem jak głupie i nieadekwatne rozbrzmiewały w Twoich uszach jeszcze długo po ich wypowiedzeniu. Roztrząsasz każde jego słowo i zachowanie, skupiasz na nim całą swoją energię. Kiedy on pojawia się w domu, liczy się tylko on, nawet jeśli przejawia się to w negatywnym sensie. Reagujesz, a nie obserwujesz. W ograniczonej obserwacji zaś skupiasz się wyłącznie na otoczeniu, a nie na sobie w danym momencie.
Wpojono Ci poczucie gorszości w stosunku do niego i wpaja się nadal poczucie winy („Bratu nie pożyczysz? Bratu nie pomożesz? Brata tak traktujesz?” ). Nie potrafisz wyrazić spokojnego, stanowczego, nieporuszalnego „nie”. W dzieciństwie Twoje „nie” nie liczyło się i łamano Twój opór, a obecnie widać, że nie potrafisz odmawiać. Kiedy odmawiasz widać, że gryzie Cię bardzo i nie ma w Tobie przekonania, że możesz po prostu czegoś nie chcieć, możesz po prostu powiedzieć nie, jest to Twoja decyzja i nie wymaga roztrząsania.
Opis relacji matki z synem pokazuje, że... to Ty w największym stopniu nie odcięłaś pępowiny od matki.
Wydaje mi się, że w relacjach z  mężczyznami, o ile w takie wchodziłaś, Twoja postawa była podobna do postawy dziewczyny Twojego brata. Nie pisałabym tego, gdybym w poście znalazła chociaż wskazówkę, że potrafisz stawiać granice w relacjach z najbliższymi, że cenisz siebie również w tych relacjach, że masz poczucie ważności.
Generalnie w tym jednym poście jest kopalnia zagadnień do omówienia i przepracowania. Forum może Cię naprowadzić na pewne tory, ale polecałabym jednak systematyczną pracę z terapeutą.

Dlaczego wyprowadzka jest niemożliwa? Pracujesz? Jeśli nie, to znajdź pracę i się jednak wyprowadź.

Rzucasz oskarżenia na brata, że jet taki czy siaki, ale Ty też idealna nie jesteś, bo jednak nadal mieszkasz z rodzicami, a oczekujesz od brata, że dostosuje się do Ciebie i będzie zachowywał tak, jak tego chcesz. OTóz nie będzie. On jest jaki jest. Ne bronię go, absolutnie. Ale na jego zachowanie nie masz wpływu. Masz wpływ jedynie na swoje zachowanie, na to, co Ty zrobisz. Najlepszym rozwiązaniem byłaby wyprowadzka, bo odcięcie emocjonalne nie będzie możliwe póki jesteś w samym centrum tego pierdolnika

Dziękuję wszystkim za odpowiedzi. Masz trochę racji Klio, ale nie do końca.

Jestem od matki odcięta emocjonalnie, gdybym nie była nie zdzierżyłabym tego i zapewne bym płakała cały czas, albo w jakąś depresję wpadła... a to nie ma miejsca. To nie chodzi o to zupełnie w tym wątku. Jeżeli coś przytaczam to po to by nakreślić jaka jest sytuacja, a nie po to żeby robić z siebie ofiarę. Już dawno przestałam mieć do matki pretensje za to jak mnie kiedyś traktowała czy jak mnie traktuje teraz staram się być odporna, chociaż przecież niezniszczalna nie jestem. Tak moja matka jest również narcyzem i zdaję sobie z tego doskonale sprawę, pewnie każdy z nas coś z narcyza ma, napisałam, że jest prymitywna, dlatego właśnie nie tyle chcę dotrzeć do mojego brata co do mojej matki, która doprowadza do tego jak on się zachowuje, że robi sobie co chce. Jej intencją nie było skłócenie nas tylko gloryfikowanie mojego brata również przeze mnie, w którym dostrzega przedłużenie siebie, we mnie nie, mnie zawsze wypominała, że jestem cała jak mój tatuś i babcia. Problemem jest to jak on się zachowuje, że panoszy się w mieszkaniu, w którym jest tylko gościem nie tylko mamusi, która mu na wszystko niemal pozwala, ale też siostry, która płaciła jak pracowała za połowę czynszu, rachunków i mieszka tam na co dzień. Zapłacę również wstecz jak zacznę pracować, mam prawo wymagać od niego nawet gdybym nie płaciła przestrzegania pewnych zasad np. ciszy nocnej, sprzątania po sobie, czy brania odpowiedzialności za to co robi. Skoro on ma prawo korzystać to ja też na równych zasadach. Ja nie mieszkam tylko w swoim pokoju, korzystam z pomieszczeń w całym mieszkaniu. Nie mam zamiaru akceptować takiego stanu, w którym on sobie robi co mu się żywnie podoba, bo zakochana po uszy w nim mamusia mu na to pozwala. Jak narobi za przeproszeniem na stole w dużym pokoju to też mam zaakceptować taki stan rzeczy, bo ich nie da się zmienić? Owszem da się. Szukam rozwiązania jak na nich jeszcze bardziej wpłynąć. Ostatnio jak mnie chlasnął w rękę nie wytrzymałam i szarpnęłam go za włosy, nakrzyczałam, tak, że w końcu zaczął myć po sobie naczynia, nawet sam z siebie wziął od matki klucze, by jak wraca do domu w nocy nie dzwonić na domofon i mnie nie budzić. Powiedziałam, że jeszcze raz mnie uderzy to pójdę na policję i tak naprawdę zrobię. Da się, tylko szukam sposobu, jak jeszcze bardziej wpłynąć szczególnie na matkę, by go tak nie rozbestwiała, bo to pewnie nie będzie trwało długo, wystarczy jak tylko lekko popuszczę to wtedy znowu zacznie robić sobie co chce. Mówię jej, że brakuje tylko, żeby go po tyłku jeszcze całowała, by się szanowała, ale to dla niej za mało jeszcze by ją przekonać. Ona czasami też się na niego wkurzała, więc da się na nią wpłynąć by go tak nie rozbestwiała, zaczęła od niego czegoś wymagać, ale jeszcze właśnie nie znalazłam tego punktu :) Jak mieszkał z nami nasz tata to jeszcze jak przychodził potrafił postawić go do pionu.

Faktycznie tak było, że próbowałam przez jakiś czas jako dziecko zasłużyć na jej miłość przez to np. sprzątanie, którego tak wymagała ode mnie a od niego nie lub prawie nic. Przez jakiś czas faktycznie tak było, dopóki się nie zorientowałam, że żadnej pochwały od niej nie dostałam a tylko o dziwo jeszcze mnie zganiła, że nie zrobiłam 1 rzeczy z 10. Nigdy nie pamiętała tego co zrobiłam, ile np. ciast upiekłam, nie dla niej ale oczywiście nie pamiętała, a mój brat wystarczył, że zrobił jedno i do dziś go za to wychwala. Odpuściłam już wtedy, miałam to gdzieś, sprzątałam tylko w swoim pokoju... wiedziałam, że to nie ma sensu, albo jeśli coś zrobiłam w domu to on też musiał coś zrobić.

Tak zorientowałam się, że do tego perfekcjonizmu ostatnio ona mnie doprowadziła, bo to ostatnio tak się u mnie rozwinęło, chciałam na coś zasłużyć, ale raczej nie na miłość. Już sama jej mówię, że naczyń po niej nie pozmywam, nie będę po niej sprzątać, czy nie będę robiła jakiś rzeczy ponad moje siły, więc już naprawdę w ten sposób nie próbuję się wkupić w jej łaski.

Mnie nie zależy na jej "miłości" teraz naprawdę, chociaż nie potrafiłabym ją zostawić samej sobie to jednak moja matka, potrafi mi w najczulszy punkt zadać cios, naprawdę musiałam się na to uodpornić. Chcę mieć spokój w miejscu, w którym mieszkam. Chcę się wyprowadzić czy się zmienią czy nie, ale to jeszcze może trochę potrwać zanim się uda. Ja nie poświęcam ani mojemu bratu ani matce swojej uwagi, zajmuje się sobą naprawdę. Nie sądzę też by mojemu bratu czy mamie podobało się to jak się na nich wkurzam... raczej mnie właśnie oczerniają jak pisałaś. Mogą sobie mówić co chcą naprawdę, ja nie mam zamiaru pozwalać sobie wchodzić na głowę. Jak odpuszczę i pozwolę mojemu bratu robić co chce to wygra, będzie sobie robił co chce a ja mam nie reagować? to jest dla niego idealna sytuacja. Szczególnie mam nie reagować jak nie mogę przez niego spać a muszę się wyspać, jak mnie budzi w środku nocy rozmową albo domofonem... to z tym przykładem nie chodziło o porządek. A jak mi narobi na środku głowy albo zacznie pluć to też mam nie reagować, tylko twierdzić że deszcz pada ? No bez przesady muszę reagować jeżeli ktoś narusza moje granice. Ten przykład z narobieniem na stole to chodzi mi nie o porządek ze względu na matkę przecież... Nie będzie sobie robił co chciał oj nie W swoim własnym mieszkaniu tak, ale nie tutaj, musi się nauczyć, że nie jest tylko u matki, ale siostra póki co też tu mieszka i ma się z nią liczyć.

Tak może nie jestem najlepsza w asertywności i to prawda, że muszę nad tym bardziej popracować.
Nie wiem czy chcę się całkowicie odcinać od brata, jestem otwarta na dialog, ale oczywiście nie za wszelką cenę
Dziękuję Ci za podanie literatury, na pewno chętnie zajrzę, tylko trochę się boję, że jeszcze coś we mnie odżyje ze starych ran, jakaś złość we mnie się na nowo narodzi do mamy, a już wydaje mi się, że to przerobiłam, nie czuję do niej złości już albo sporadycznie.

Przeklejam mój nowy temat tutaj, bo tak prosiła moderatorka, tamten zamknęła choć to inny temat... to jest temat o moim bracie, w innym pisałam o pracy... to nie są te same wątki, dlatego założyłam nowy wątek, ale ok.

Proszę o pomoc, nie mam gdzie się zwrócić dlatego piszę tutaj. Jakby co zawsze można pisać do mnie na maila. Potrzebuję po prostu tak po ludzku kogoś szczerze, naprawdę obchodzić, kogoś komu będzie na mnie zależeć, nie jestem samowystarczalna... naprawdę jestem całkowicie sama z tym wszystkim... Napisałam to 24 września w dużych emocjach...

"Chcę się zabić już od 5 lat, od 7 mam myśli samobójcze, wiele razy już się do tego przymierzałam... podejmowałam próby... moje życie to koszmar. Miałam od samego początku matkę psychopatkę, pisałam wcześniej, że mnie wyzywa, nie napisałam jak np. nie zgodziłam się by wyprała mi firankę powiedziała "co za k... taka takiej k... to jeszcze w rodzinie nie było", "weź się k... powieś za wczasu", "idź się uczesz bo wyglądasz jak ścierwo", "porządny sznur sobie k... kup, "dam ci dobrą radę kup sobie k ... duży sznur i się  k... na nim powieś"... to tylko część... jak na telefonie zaufania napisał, że pierwszy raz nie wie co napisać a korespondował do tamtej pory z około 500 osobami, napisał mi żeby iść z tym na policję i powiedziałam jej, że jeżeli nie przestanie to tak zrobię odpowiedziała, że się nie da i mnie zniszczy... na kilka miesięcy był spokój, oczywiście wróciło. Ostatnio powiedziałam, że jest patologiczna usłyszałam, że powinni mnie powiesić na szubienicy...
Ona zawsze taka była, nie wyzywała mnie aż takimi słowami, ale też wyżywała się na mnie i do czego była zdolna, do chuchania mi prosto w twarz dymem z papierosów, kradła pieniądze na papierosy, potrafiła mi wziąć pieniądze z Komunii św. i powiedzieć, że nie musiała mi o tym mówić, bo byłam dzieckiem. Pierwsza pracowniczka w ośrodku interwencji kryzysowej podsumowała to, że nie miałam matki, ja mam matkę nie tylko narcystyczną jak wcześniej ktoś stwierdził, ja mam naprawdę już matkę psychopatkę. Powiedziała już z resztą, że nie zawaha się przed niczym...  nie chciałam zakładać niebieskiej karty, ale mnie zmusili, choć wiedziałam, że to tylko pogorszy, chciałam po prostu żeby ktoś z nią porozmawiał, próbowała ze mnie zrobić psychicznie chorą żeby mnie zamknęli w psychiatryku, naprawdę jest do tego zdolna by to zrobić, jak ja już faktycznie jestem w fatalnym stanie nerwowym przez to wszystko to tylko jej na rękę i mojej rodzinie. Dzisiaj w nocy powiedziała do mnie "mordę w kubeł" i "zamknij mordę". Trzymałam się tylko dzięki ojcu i babci, ale oni też mnie zostawili. Ojciec okłamuje mnie, namawia do okłamywania lekarzy, jest nauczycielem a studia magisterskie pedagogiczne ukończył na wielu wyrachowanych harmonijkowych ściągach wypisanych drobnym pismem... nie mogę mu ufać, nikomu w mojej rodzinie, w ogóle totalnie umywa ręce zostawił mnie z tym, babcia stwierdziła, że jestem zbyt wrażliwa... to tylko bardzo mały wycinek słów, które do mnie kierowała... Mieszkam chyba w jednym z najgorszych miast w Polsce gdzie jest pełno patologii. Sąsiad trzaska drzwiami z całej siły nawet o 23:30, kiedyś mu zwróciłam uwagę, że notorycznie zakłóca ciszę nocną o mało się na mnie nie rzucił... sąsiad z piętra niżej jak go moja matka poprosiła o pomoc powiedział, przy żonie że "taką rurę to jej może wsadzić", a kiedy prosiła o pomoc w naprawieniu korków to miał pretensje, że musi pomagać, ale chodził do Kościoła z samego rana w niedzielę. Poszłam do ośrodka interwencji kryzysowej, dostałam tam kontakt z jakiegoś centrum wsparcia, myślałam żeby nawet tam nie iść tylko ze sobą skończyć, bo i tak mi nie pomogą, później jakaś kobieta prawdopodobnie się zabiła niedaleko mnie, wysadziła się w powietrze. Mieszkam w mieście gdzie boję się wyjść na ulicę jest pełno patologii, prawie codziennie wulgarne teksty w stronę policji, na porządku dziennym i nocnym, mieszkam naprzeciwko szkoły zawodowej specjalnej gdzie codziennie są wyzwiska przekleństwa, krzyki na całą ulicę włączanie wulgarnej muzyki i bardzo sporadycznie ktoś na to reaguje z nauczycieli. Mój brat powiedział w drugi dzień świąt Bożego Narodzenia, że mnie "zniszczy w tydzień"... Problem polega na tym, że nie dam sobie rady sama. Szukałam kontaktu z moją koleżanką z przed lat, ale już usunęła konto na facebooku nie mam do niej telefonu już dawno. Nie mam nikogo... nie dam sobie rady sama, jestem już wykończona przez to nerwowo, co mi się w życiu przytrafiało i dzieje, mam zniszczone zdrowie, od 2 miesięcy mniej więcej czuję się już tak źle, że nawet się tnę... dzisiaj znowu, nie mam się do kogo zwrócić o pomoc... po tym jak poszłam do tego ośrodka dostałam chyba z lęku być może nawet zapalenia mózgu, mam zawroty głowy, nudności... to w ogóle i tak mały wycinek mojego życia, to co mi się przytrafiło więcej to już w ogóle nawet mało kto uwierzy... że spodobał mi się chłopak w internecie, który okazało się że jest sąsiadem mojego znajomego, któremu kiedyś się podobałam i jakoś mnie podsłuchiwał, później poznałam masochistę, neonazistę na szczęście nie mam już z nim kontaktu... po nim już zrezygnowałam z szukania chłopaka... myślę sobie, że to może być jakieś chyba przekleństwo międzypokoleniowe, w ogóle to dręczy mnie jakiś duch, a od Kościoła Katolickiego odpycha mnie mocno. Myślałam żeby wstąpić do Jehowych, nie znam żadnego dobrego katolika, ta dziewczyna jest właśnie tego wyznania... Problem w tym, że nie dam sobie totalnie rady sama w tym stanie, a nie mam do kogo uciec, a w tym ośrodku będę sama. W ogóle psycholog, u której byłam jak powiedziałam jej rok temu, że już od sierpnia 2015 roku chciałam się zabić, że ona mi nie jest w stanie pomóc, a jak mój brat robi bałagan czy nie myślałam żeby po nim sprzątać, żebym pracowała 2-3 lata za najniższą krajową, kiedy mnie to tylko na styk na przeżycie starczało dosłownie. Byłam jak niewolnik. W ogóle chciała mnie ewidentnie zbyć... W grudniu zeszłego roku znowu podjęłam próbę, jestem cały czas w napięciu, w marcu chyba myślałam, że przynajmniej mnie koronawirus zabije... jest jeszcze na to szansa..."

Tak to jest off-top, ale kiedy zakładałam nowy wątek moderatorka napisała żebym opisała to w poprzednim temacie i go zamknęła, więc proszę moderatorów o jakąś decyzję czy tamten otworzyć jeśli ten jest uznany za off-top.

Ok już mnie tu długo nie było...

Ja się stąd próbuję wyrwać od bardzo wielu lat, studiowałam w pobliżu więc mieszkałam jeszcze parę lat choć starałam się jak największy dystans do matki trzymać, jeszcze wtedy nie było tak tragicznie... nie zarabiałam nigdzie więcej niż najniższą krajową więc nie było mnie stać na to żeby samej się utrzymać... Facetów niestety poznawałam jakich poznawałam. Ja w ogóle nie chcę mieszkać w tym mieście. Jeszcze jak pisałam ten wątek 2 lata temu to wszystko robiłam żeby właśnie się stąd wyprowadzić, już prawie miałam pracę zdalną i miałam się stąd wyprowadzić i nawet nie chciałam się wgłębiać w żadne książki o  "narcystycznych matkach" myśleć o niej tylko stąd uciec jak najszybciej, ale mnie poprzednia praca wykończyła zdrowotnie, mam 151cm wzrostu, ważę około 40 kg i zszargane nerwy przez to co mi się przytrafiło w życiu. To tak jakby niedokarmiony ptak sam z połamanym skrzydełkiem miał odlecieć z gniazda... no nie odleci... nawet jeżeli ogromnie chce. Jeszcze kilka lat temu jak się dowiedziałam o tym podsłuchu to w ogóle chciałam zwiać stąd jak najdalej... do innego kraju przynajmniej na jakiś czas, ale nie wyszło, bo okazało się, że mam za mało wzrostu do sortowania cebulek... Jeszcze jest możliwość ich eksmisji, tego dowiedziałam się w tym ośrodku i w sumie żałuję, że nie zrobiłam tego rok temu... jeszcze bym może znalazła tę pracę zdalną i nie miała tak zszarganego zdrowia. Do tego ośrodka nie chcę już iść, pisałam jaka jest ta psycholog. Tam generalnie nikogo prawie nie obchodziłam i to bolało niesamowicie może oprócz tylko pierwszej pracowniczki, u której byłam pierwszy raz w ośrodku, ale ona nie jest z mojego rejonu. Ja może po prostu nie sądziłam, zostałam oszukana przez ojca i resztę, no nie sądziłam, że są zdolni żeby własną córką, wnuczką się nie martwić tym bardziej, że wiedzieli jaka jest moja matka od zawsze. Oni się za chrześcijan uważają... Nie pozwalam się tak traktować przecież walczę właśnie... poszłam do tego ośrodka, szukałam pomocy... prosiłam już wtedy 5 lat temu kogoś żebym mogła u niego zamieszkać, bo mam przemoc właśnie, ale go to nie obchodziło...mniej więcej w tym czasie poznałam tego masochistę, później neonazistę, pomocy nie znajdowałam głównie szukając jej u facetów i dlatego właśnie od tego czasu chciałam się zabić... myślałam, ze mam chociaż wsparcie w szefie, ale jak mi się stało coś z kolanem to chciał się mnie pozbyć jak wyciśniętą cytrynę. Nie wiem odnalazłam jeszcze jedną koleżankę ze studiów, która niedaleko mieszka na śląsku, choć wiem, że była raczej dobrą osobą, ale i tak się boję ją poprosić o pomoc. Mam trochę gotówki, teraz czekałam, bo właśnie przedwczoraj mi oddała to co ode mnie w zasadzie wymuszała bym jej pożyczyła... jeszcze w lipcu sobie myślałam by po prostu wyjść z tego domu i zerwać z nimi wszelki kontakt, policja nie ma prawa im powiedzieć gdzie jestem, tylko właśnie dokąd... a jeszcze mam prawdopodobnie z tego życia w ciągłym lęku teraz przewlekłe zapalenie mózgu, które podobno jeśli jest łagodne może ustępować samoistnie, ale to nawraca i już jest tak źle, że miałam iść do szpitala mam skierowanie, ale ze względu na koronawirusa nie poszłam od razu. Dzisiaj nie mam zawrotów, w miarę się nie chwieję, temperaturę mam w miarę w normie, a jak miałam już nawet do sygnału 32,5 to nie rozumiałam tego co czytam i ktoś do mnie mówi. Nie byłam w stanie policzyć np. 3 x 20.

Nie wiem czy mogę iść do innego ośrodka w innym mieście.

Tak by było extra, ale nie jestem samowystarczalna... przecież każdy człowiek dorosły nawet jeśli jest zdrowy potrzebuje bliskich nie tylko do wsparcia czysto przyziemnego, fizycznego, ale także emocjonalnego... chorujemy, różne sytuacje się przydarzają tak jak mnie. Ja czasami w tym stanie teraz nie jestem w stanie sobie zrobić czegoś do jedzenia jestem tak osłabiona, bo to też jest jeden z objawów. To jest w zasadzie jeden z głównych objawów przez który od roku bardzo rzadko wychodziłam z domu, bo po prostu nie byłam w stanie, bo taka byłam osłabiona. Lekarza miałam wzywać do domu, bo nie byłam w stanie z niego wyjść... ja naprawdę nie jestem samowystarczalna i nikt nie jest, tylko wszystko do czasu.

Mogę zawsze ich eksmitować... tylko w tym stanie zdrowia na pewno nie dam sobie rady...

Na podstawie przemocy psychicznej do której się nadal bardzo często dopuszcza... robi mi wyrzuty, że proszę ją o coś w tym stanie, kiedy naprawdę jest mi czasami tak słabo, że nie jestem w stanie sobie już przygotować posiłku. To oni sami jej grozili tym. Na wizycie z niebieskiej karty policjant mówił o nagraniu jej, co jest ciężkie, ale ona przy nim się przyznała do tego.

No właśnie dokładnie tak, dlatego szukam wsparcia właśnie z zewnątrz, bo sama nie dam sobie rady, nawet jeśli bym chciała być super samowystarczalna. Już przygotowywuję się do szpitala, w zeszłym tygodniu już miałam iść na te moje dolegliwości.
Nie jestem w stanie się całkowicie usamodzielnić i całkowicie dawać sobie samej radę nie potrzebując nikogo... nie jestem herosem, tym bardziej po takiej przemocy i tym co mi się przydarzyło co mnie wykończyło nerwowo... dlatego szukam wsparcia z zewnątrz między innymi tutaj, przynajmniej emocjonalnego. Właśnie najgorsze jest to, że nie wiem czy będę w stanie już zarabiać sama na siebie... właśnie to jest najgorsze... a nawet jeżeli to na pewno nie stanie się to szybko. Za doprowadzenie do trwałego uszczerbku na zdrowiu jest paragraf, nie tylko fizycznego.

Gdybym ja była w stanie się tak usamodzielnić by nie potrzebować nikogo to by mnie już dawno tu nie było.

Ok dziękuję Ci za odpowiedzi. Muszę iść do tego szpitala, ale najgorsze jest to, że prawie na pewno zacznie mi grzebać w moich rzeczach... a mam dość sporo pamiętników... muszę poszukać jakiegoś miejsca żeby przed nią schować wszystko co ważne. Już dzisiaj miałam nawet być, ale potrzebowałam żeby coś mi kupiła i robiła wyrzuty, że mam sobie iść po to sama... Mam nadzieję, że mnie w ogóle przyjmą...

A w ogóle to przed lekarzem pewnie będzie chciała żeby uznać mnie za chorą psychicznie tak jak próbowała wmówić na wizycie z niebieskiej karty, dlatego chyba pojadę tam jakąś taksówką sama.

Karliczku, Ty musisz uciec przed przemoca i to jest Twoim priorytetem. Majac bliskie osoby i siedzac w tym, w czym siedzisz, szybko sprawisz, ze te bliskie osoby uciekna, bo beda mialy dosc tego, ze sluchaja i doradzaja, a Ty z tymi radami nie robisz nic.
Gwarantuje Ci, ze jak sie wyleczysz, pojdziesz na terapie i sie usamodzielnisz, to bedziesz w stanie nawiazac zdrowe relacje z innymi.