Kiedyś to się bawiło... a teraz tylko te komputery... - Netkobiety.pl

ha ha, papuga:)

moje zdanie pewni i tak juz znasz. Ja mialam w sumie wesole dziecinstwo i moim zdaniem wystarczajaca ilosc zabawek (dwie ogromne pufy wypelnione nimi oraz pare polek w swoim regale. Chwacilo:).

Porownam przykladowe lego. Dzisiejsze zestawy klockow lego tyle maja z kreatywnoscia i pobudzaniem wyobrazni dziecka wspolnego, co nauka malpy jak bujac sie na oponie. Wszystkie czesci idealnie dobrane, masz glowy, rece, odnoza czy co tam jest potrzebne do zbudowania takiego samego modelu jak ten na opakowaniu. wiecej sie w sumie zrobic z tym nie da, chyba, ze glowke dziewczynki dasz chlopczykowi a jemu np. przyprawisz ogonek pieska. Ja mialam tez zestaw podobnych klockow, w Polsce wykonanych. Same klocki w roznych rozmiarach i moze pare innych ksztaltow. Ilez z tego mozna bylo zamkow, domow, fortec czy innych obiektow architektonicznych zbudowac. I uzupelnic o zolnierzykow, laleczki czy zabawki z innego zestawu.

Czy ja zazdroszcze swojej corce tej masakrycznej ilosci lalek wygladajacych jak zywe lolitki z Broadwayu? Albo konikow z rozowa grzywa, z ktorymi cholera wie co robic? Albo malowanek Toip Model? Nie. Bo ona i tak za jakis czas sie tym znudzi a na rynek zostanie wepchniety jakis nowy HIT. Moje czy naszego pokolenia, zabawki, mialy jedna zalete - byly dlugotrwale, dlugo cieszyly i dlugo nas bawily.

no a czym w takim razie te zabawki roznia sie od tych przedpotopowych?:) kolorem, popakowaniem, materialem?

No to niech bedzie mis, taki zwykly pluszowy. Kiedys (za Krola Cwieczka) nie bylo ich tyle w kazdym sklepie i na kazdym straganie z pamiatkami. No i ja swojego ukochanego misia w kratke szkocka (i to jakas brazowa) mialam az do matury i dluzej. Kochalam go miloscia szczera, oddana i wierna. Corka ma takie ilosci pluszakow, ze moznaby pare domow dziecka obdarowac (i pewnie tak sie stanie). Kazdy byl kochany ..przez pare dni. Podobnie lalki, ze dwiadziescia tych dlugonogich biusciastych lolitek, kazda w swoim holywoodzkim stylu ubrana i kazda w koncu ladowala na dnie szuflady, bo nastepna byla fajniejsza i trzeba ja bylo miec. Moja mowila mama, wywracala oczami i wygladala jak duze bobo. Ile ja dla niej sama sukienus natworzylam, nawozilam sie wozkiem, nawykrecalam wlosow itp.

Nie wiem czy te zabawki dzisiejsze sa gorsze czy lepsze. Jest ich jedynie taka masa i tak sa sezonowo projektowane, ze nie celem jest juz zabawa czy ksztalcenie dziecka a zysk producenta. Co Boze Narodzenie to w sklepach nowy "hit", ktory chlopiec albo dziewczynka MUSI miec.

No właśnie, wiele zabawek (przynajmniej ja), robiliśmy sobie sami. Na przykład moje domki dla lalek powstawały w wyniku kreatywności - mebelki tworzyłam z pudełek po zapałkach, oklejonych kolorowymi papierami, a ściany stanowiły wytapetowane pudła po butach, doszywałam firanki, na podłogach kładłam kawałki futerek, które to stanowiły dywan, na ścianach wieszałam obrazki, które przedtem zostały wycięte z gazety . Dziś kupuje się plastikowe "cudo", które po prostu się rozkłada i na tym w zasadzie koniec frajdy.
Brak zabawek i komputerów zmuszał nas do integracji. Podwórka pełne były dzieciaków, które biegały za puszką albo bawiły się w sklep, w którym środkiem płatniczym były zwykłe kamienie.

Mój syn, kiedy był młodszy, słuchał naszych opowieści z wypiekami na twarzy. Do dziś pamiętam jego błysk w oku na dźwięk słów "wystrugany przez dziadka łuk albo pistolet".

Mussuko, nie wiem jak wyglądają nowe zestawy klocków Lego, ale te, które mamy w domu i które służyły synowi, nauczyły go ogromnej kreatywności i wyrobiły zmysł techniczny. Ten zmysł wykorzystuje do dzisiaj. Obecnie uczy się w technikum, ale na zajęciach pozalekcyjnych z robotyki uczniowie nadal bazują na Lego, oczywiście na technicznie zaawansowanym poziomie.

Znów nie przesadzajmy - dzisiejszy rynek oferuje tak duży wybór, że mamy w czym wybierać. Są zabawki do bani, ale są też ładne, kreatywne, a przy tym bezpieczne. Jak we wszystkim, tak i tutaj, można znaleźć dobre i złe strony. Ja na przykład marzyłam o lalce, która będzie mieć piękne, długie włosy i twarz anioła albo będzie łudząco podobna do niemowlaka - w tamtym czasie takowe były nie do zdobycia. Moje lalki dalekie były od ideałów .

Babo, ja miałam całkiem sporo zabawek, w tym ładnych mebelków dla lalek. Część z nich udało się kupić w kraju, a część tata przywiózł z zagranicy. Niemniej te mebelki nie cieszyły mnie tak, jak zrobione własnoręcznie. Naprawdę. Podobnie zresztą jak ubranka czy inne lalczyne gadżety .

Olinko - ja niestety jestem antytalentem plastycznym, domki mego autorstwa nie cieszyły, bo były do niczego niepodobne Ciuszki takoż

Mussuka - ja to wiem, że najlepszy żywy stwór, mam 3 psy I widzę, jak fantastycznie wpływają na dziecko.  Porównywałam tylko zabawki, że takie interaktywne mogą bardziej pokazać dziecku, co znaczy opieka nad zwierzęciem, niż te zwykłe. Pewnie, że wszystko zależy też od wychowania, ale rozwodzimy się jedynie nad fizycznymi możliwościami zabawek dawnych i współczesnych.

A propos klocków - nie mogę się nachwalić Kid Wood. Pewnie, że z normalnych desek byłoby fajniej, ale na prawdziwe narzędzia jeszcze stanowczo za wcześnie, a tak: dziecko szczęśliwe, matka histeryczka spokojna

Moja młoda robiła domki dla lalek z pudełek, z modeliny, szyłyśmy ubranka dla lalek. Miała pudło zwykłych klocków lego (którymi obie uwielbiałyśmy się bawić) i chociaż kocha komputer to wciąż jak jest okazja wybiera zabawę na żywo.

Nadmiar zabawek nie jest winą braku umiejętności zabawy dzieci. Jest winą rodziców, bo te zabawki kupuja bez wiekszej potrzeby i wciskają dzieciom dobrobyt na siłę.

Popytajcie biedniejszych sasiadów o kreatywnosc dzieci - one nadal potrafią się kreatywnie bawic tylko trzeba im dac szanse

no wlasnie, jeszcze jeden powod do milych wspomnien - wtedy to byl hit, bylo o czym pomarzyc czy pozazdroscic a dzis to juz sie opatrzylo, kazdy moze miec i tyle zabawy:) wkrotce pewnie powstana inne np. samostawiajace sie domki. Albo energooszczedne, z oknami Velux i samoczynnym kominkiem w salonie. A lalki beda pilotem ustawiac ogrzewanie podlogowe, rolety przykrecac i garaz otwierac:)

"Domki na pilota" to też będzie zasługa rodziców, nie dzieci.
Wystarczy od małego uczyć dziecko słowa "zrobić" zamiast "kupić" i nie w stosunku do zabawek, ale życia. Jeżeli rodzic sam ma dwie lewe ręce i wygodnictwo w duszy, jeżeli sam w domu nic nie zrobi to dziecko Adamem Slodowym sie nie stanie.

Chcesz mieć ładne kwiaty? Przynies zaszczepki od znakomej, posadz do doniczek, wyhoduj sama a nie idz kup gotowe do sklepu ogrodniczego. Chcesz miec ładny dom? Uszyj poduszki, zrób narzutę na drutach, odnów stare ramki do zdjęć zamiast kupowac nastepne komplety w Ikei. Pomaluj ścianę w kuchni w zabawny wzór - pędzlem i kolorami a nie wałkiem góra-dół w 5 minut.

Tak robili nasi rodzice - dlatego nie potrzebowalismy tony zabawek

Zabawki są potrzebne i teraz jest mnóstwo świetnych zabawek - ale trzeba dać dziecku szanse, a nie zapychac go kolejnym, bezmyslnym zestawem.
To MY kupujemy dzieciom zabawki - jeżeli dziecko się nią nudzi to jest NASZA wina, bo nie potrafimy dobrac zabawki wlasnnemu dziecku.

Znudził mu się elektroniczny piesek? Kup mu wiązkę patyków i zobacz jak sobie z tym poradzi ;P

W moim przypadku uwazam, ze nie tyle moze lepiej, ale z pewnoscia ciekawiej i weselej. I jakos bardziej towarzysko:) Ja tez lubilam sama cos zrobic i poeksperymentowac i jakos zdaje mi sie, ze mialam wiecej ku temu mozliwosci, bo mniej gotowcow stalo i czekalo na mnie na polkach. I reklamy nie ryczaly co chwile z TV - kup mnie, kup mnie..musisz mnie miec.

Serio "wtedy" było więcej zaradnych i uzdolnionych artystycznie osób niż teraz? Czy po prostu nie było pieniędzy/sklepów ogrodniczych/tanich i ładnych kompletów pościeli/szybkich naklejek na ściany, więc jak ktoś chciał mieć kwiaty/ładne ściany/kolorowe meble, to musiał się naharować, choć wcale nie lubił?

Zaradnych ludzi bylo wiecej na pewno - czy uzdolnionych nie wiem. Ale do wielu rzeczy nie potrzeba nie wiadomo jakich zdolnosci tylko chęci.

W  koncu żeby czegoś dziecko nauczyć trzeba tez samemu umieć.

Jak to się mowi: z pustego to i Salomon nie naleje.

Nasi  rodzice pewnie nie rodzili się geniuszami ale sytuacja ich zmuszala do tego, by byli kreatywni. Nic nie stoi na przeszkodzie bysmy my "zmuszali" do kreatywności nasze dzieci kupunąc im ODPOWIEDNIE zabawki.

Ja szyłam ubranka dla moich lalek  - ale przecież ktoś mnie tego szycia nauczył - przecież to nie było tak, że ja pewnego dnia, w wieku 7 lat, zlapałam za igłę i zostałam drugą Coco Ktos dla mnie poświęcił te godziny by mi pokazywać jak się nawleka iglę, wycina. przyszywa rekawy, robi petelki do guzikow etc.

No ale co, "wtedy" wszyscy rodzice byli super i mieli mnóstwo czasu na uczenie dzieci tego czy tamtego? Jak rodzice mają czas i chcą dzieciaka uczyć, to nauczą, czy to za pomocą patyka i nożyczek, czy wypasionego zestawu klocków edukacyjnych. A jak czasu czy chęci nie mają, to zostawiają maluchy samopas i lata jedno z drugim po ulicy z hulajnogą z deski (wtedy) czy ze sklepu (teraz).

I czemu od razu skrajności, że jak nie kalambury na działce, to już pewnie cały dzień przy kompie?

A że tak przewrotnie zapytam - po co szyć lalkom ciuszki, skoro właśnie w sklepie można kupić prześliczne, za grosze? Co to daje dziecku? Rodzicom? Po co NIE IŚĆ na łatwiznę, skoro można? (na wszelki wypadek przypominam, że nie prezentuję w tym momencie jakiegoś swojego stanowiska, po prostu ciekawa jestem, jakie są, nazwijmy to, kulisy Waszych argumentów )?

A ja się zastanawiam, ile rodziców narzekających na obecne zabawki (nie zwracam się do nikogo personalnie, ot, tak mi przyszło do głowy) pokazało dzieciom, ile frajdy może nieść własnoręcznie zrobione cokolwiek? Ja miałam taki gotowy domek dla Barbie, miałam też kilka zestawów mebelków gotowych (sypialnia, salon, kuchnia, łazienka, pokój dziecinny...), co to wystarczyło poskładać, rozłożyć na dywanie i się bawić, miałam kilka bobasów, wózków dla nich i innych super szpanerskich w tamtych czasach "gotowców". Ale miałam też domek zrobiony z kartonu - ze ściankami, wyciętymi oknami, otwieranymi drzwiami, firankami itd. Dla mniejszych lalek/maskotek/figurek i wszystkiego, co tam mogłam zmieścić. I bawiłam się każdym tak samo często. Miałam dużo maskotek nowych, a jakoś najbardziej lubiłam starego jamnika, który jeszcze był chyba mojej mamy. Miałam normalne, kupione gry planszowe, ale miałam też wycinane z gazet czy robione z mamą z bloku. Miałam dużo zabawek zrobionych ze starej książki mojej mamy "Czarodzieje pachną klejem". Wiele rzeczy miałam i nowych i zrobionych w sposób, jaki kiedyś robili moi rodzice, m.in. kolejkę. Jak się nie siądzie i nie będzie robiło z dzieckiem różnych rzeczy, to samo na to nie wpadnie. Bo po co ma robić lalkę, jak ma gotową?

Poza tym dziecko jest małe, dostanie lalkę, to się nią bawi, dostanie drugą, to logiczne, że pierwszą będzie się bawić mniej, dostanie kolejną - znowu czas będzie w jakiś sposób dzielony, a wiadomo, że nowość przyciągnie więcej uwagi. W sensie, że nie rozumiem tego "20 lalek, każda rzucana w kąt wraz z pojawieniem się następnej". To rodzic, kupując nową lalkę, chciałby, żeby dziecko się nią nie bawiło, czy jak?

Iceni, wyjątkowo się z Tobą zgadzam.

Pamiętam, jak robiłam dla członków rodziny breloczki do kluczy z modeliny. Każdy miał inny, aby nikt nie pomylił kluczy.
Świetna zabawa. Teraz idzie się do sklepu, kupuje breloczek za piątkę i dobra jest. Tylko co prócz wygody daje to dziecku? Nic.
Podobnie jest z zabawkami. Po co robić bałagan ścinkami z materiału w domu i użerać się, skoro można pójść i kupić ubranka dla lalek?
Wydaje mi się, że to lenistwo rodziców, którzy nawet nie pokazują dziecku, że można inaczej, aby później się nie użerać.

Moje dzieciństwo przypadało w czasach, gdy rodzice mieli bardzo mało czasu dla dzieci ( sama nie wiem jak mama ogarniała zakupy robione po staniu w kolejkach i prowadzenie domu bez udogodnień typu pralka automatyczna). Więc siłą rzeczy czasu dla dzieci nie było dużo. Ale byli rówieśnicy i lekcje ZPT (zajęcia praktyczno-techniczne) i plastyka w szkole. Gdzie uczono rzeczy bardzo praktycznych - np. samodzielnego uszycia spódniczki.
Albo korzystało się z różnych umiejętności kolegów. Także z umiejętności różnej interpretacji znanych zabaw.
Czego dziś uczy miś, który po naciśnięciu guziczka mówi metalicznym głosem różnymi językami? Szczególnie, gdy tym misiem usprawiedliwiamy przed sobą brak chęci do zajmowania się dzieckiem?

A, z takich "genialnych zabawek" widziałam jeszcze "samoczytającą się  książkę"

Zauważyłam, że szczególnie chętnie, nie wiem dlaczego, wiążecie współczesne zabawki z brakiem chęci do zajmowania się dzieckiem. "Dziecko przed komputer i rodzic ma spokój", "Nie chcemy bawić się z dzieckiem, więc kupujemy interaktywnego misia"... Czy sugerujecie, że obecnie jest więcej rodziców, którym dziecko w czymś przeszkadza, czy po prostu twierdzicie, że takie "niezaopiekowane" dziecko w dawnych czasach miało więcej możliwości rozwoju bez udziału rodzica, niż teraz?

Ostatnio miałam okazje posiedzieć z dzisiejszą młodzieżą... 12- 16 lat i co? jeden tablet, drugi komórka, trzeci xbox, czwarty laptop... i tak się razem bawili:)
Ale nie powiem.. sama nie byłam lepsza, też siedziałam na komputerze.

Bo ja wiem? Chyba każda zabawka ma za zadanie zająć dziecko i czegoś je nauczyć (albo chociaż rozbawić), inaczej po co by się je w ogóle kupowało? I jasne, że rodzic może pokazywać własne (lub dziecka) oko i mówić "oko", ale czy nie jest zabawniej, gdy robi to śmieszny miś (oczywiście nie zawsze i ciągle zamiast rodzica, ale jako urozmaicenie)? A taki wielojęzyczny miś kusi w reklamie pewnie tych gorzej wykształconych rodziców, którzy nasłuchali się, jakie ważne są języki i, nie wiem, chcą dać dziecku coś, czego sami nie znają?

Tak, ale tam chyba rzecz dotyczyła wyższości umiejętności "analogowych" nad "cyfrowymi". Mnie sam komputer nie przeszkadza - nie widze roznicy pomiedzy np rysowaniem na tablecie czy na papierze czy ewentualnie budowaniu z wirtualnych klockow - jesli rozpatrywac to od tej strony to wole jeden dobry edukacyjny program na kompa niz trzy szmaciane lalki .

Iceni - i tu się mylisz. Bo rysowanie na tablecie i rysowanie na papierze różni się bardzo jeżeli chodzi o wyrabianie sprawności tzw "małej motoryki". Na tablecie nie ma znaczenia siła nacisku kredki, kąt pod jakim ja nachylisz itp. Budowanie z wirtualnych klocków również. Przede wszystkim "analogowe" klocki masz trójwymiarowe, ręka uczy się kształtów przez dotyk, żeby dopasować klocek do klocka trzeba trochę pokombinować, ocenić w którą stronę pasuje itp. W komputerze wystarczy zbliżyć i klocek czy puzzle wskakują na miejsce.
Zapytaj się nauczycieli nauczania początkowego ile dzieci nie potrafi trzymać prawidłowo ołówka i jaki maja problemy z nauką pisania. Ile nie umie zawiązać sznurowadeł.

Babo, ja nie sugeruję, że dziecko komukolwiek przeszkadza (swoją drogą trochę przesadzone zdanie) tylko, że rodzice teraz są wygodni.
Kiedyś nie było wyjścia i na rzęsach się stawało, aby dziecko mogło szczęśliwie się bawić (bo nie każdego było stać na zabawki), a teraz? Teraz wystarczy pójść do sklepu, kupić zabawkę i po kłopocie.
0 wyobraźni ze strony rodziców. No bo czego ma to nauczyć dzieci?

...

Cześć wszystkim .Fajny temat Jednym słowem cywilizacja nam nie służy .mówimy o dzieciach zabawkach itp a my dorośli co mamy w dzisiejszych czasach pralki automatyczne ,zmywarki miksery i inne wynalazki techniczne ale grzecznie się pytam czy dzięki temu mamy więcej czasu bo ja widze po sobie że nie koniecznie a co z naszymi relacjami z ludzmi piszemy na forach rozmawiamy przez telefony ....przy okazji czy dzieci wiedza co to gra w gumę ?moje sa jeszcze za małe no ale pare aplikacji w tablecie już obsługują (4 i 2 latka)oczywiście lubią kredki malowanki .mam nadzieje że nie zachorują na barbi bo dla mnie to pomyłka

Dzisiejsze dzieci mają toalety, telefony, komputery, żyją w świecie internetu., a my za to mieliśmy super kolegów, koleżanki bo wszyscy bawiliśmy się razem., wiele przygód w lesie itp., a teraz mamy co wspominać, a dzisiejsza młodzież co będzie wspominac, ile punktów nabili w grze, Heh.

Nie, bieda nie równa się rozwojowi. Tym bardziej, ze ta "bieda" ma czasem więcej komputerów, tabletów i smartfonów niż ja
To nie chodzi o status majątkowy, tylko o "bogactwo" rodziców. O bogactwo umysłu, który rozwinie wyobraźnię dziecka i pokaże mu świat nie tylko wirtualny.
I nie chodzi tu tylko o ten czas spędzony stricte na zabawie z dzieckiem (nuuuda), ale o wciągnięcie dziecka do uczestniczenia w naszych zwykłych, codziennych zajęciach, które dla dziecka jest zazwyczaj doskonałą zabawą. A jednocześnie rozwija różne umiejętności. Także te społeczne. I również o to, żeby pokazać że kontakty bezpośrednie są o wiele fajniejsze niż te przez neta.

Moje dzieciaki od samego początku dostawały takie zabawkowe gotowce dwa razy do roku: na urodziny i pod choinkę. Siłą rzeczy więc dużo tego nie miały, przyzwyczajone, nie tupały w sklepie i nie domagały się dziesiątej barbie czy samochodu na pilota.
Miały za to ZAWSZE pod dostatkiem kartek, kleju, nożyczek, plasteliny, ciastoliny, koralików, ścinków materiału, jakichś kartoników po herbacie czy syropie, rolek po papierze toaletowym, wszelkiej maści farb, kredek i flamastrów itp.
Długo (za długo) trzymałam je z dala od laptopów, tabletów czy innych smartfonów, aż zobaczyłam, że moja córka jako jedyna w klasie nie ma konta na fb, nie ma tableta ani dotykowego telefonu.
Dostała to wszystko, przy okazji syn również, pod tym względem nie odstają już od rówieśników, nawet czasami przesadzają z ilością czasu spędzonego przy grach.
Ciągle jednak uwielbiają wszelkiego rodzaju prace manualne, wyobraźni im nie brakuje.
Niesamowicie mnie ostatnio ucieszyło, że córka zamiast poprosić o kupno mebelków dla lalek - jakiś dziwny powrót do zabawy lalkami? - przyszła do mnie z pięknie rozrysowanym (z wymiarami!) projektem mebli i oznajmiła, że jak tata jej z drewna takie zrobi, to ona je sobie na biało sama pomaluje. Wie jak, znalazła w internecie .