Dziecko nie chce chodzić do szkoły i się uczyć. Brak ambicji - Netkobiety.pl

Czy to jest ten syn twojej partnerki, z którą się wcześniej (może na chwilę) rozstałeś?

Czy dziecko ma jakieś marzenia? Czy dziecko kiedykolwiek myślało o tym, kim chciałoby być jak będzie dorosłe?

Dajmy na ten przykład: dziecko chciałoby być informatykiem. No to już: kupić książkę na temat programowania, oczywiście adekwatną do jego wieku. A może chciałoby grać na jakimś instrumencie? To tylko przykłady. Sam sobie teraz przypominam, że jeśli rodzice by się odpowiednio mną zajęli, to zaoszczędziłbym masę czasu antenowego na tej planecie.

Może tu jest rozwiązanie: jeśli znajdzie sobie takie zainteresowanie, które będzie chciało mu się rozwijać, to może chętniej spojrzy na obowiązki szkolne?

Kiedyś mi powiedział że chciał by być strażakiem

Na większość tego o co pytasz to wg mnie odpowiedź jest "nie". Jeżeli coś się w szkole stało to nigdy o tym nie powiedział a i nauczyciele (w tym jeden zaprzyjaźniony) też nie zwrócili uwagi.

Co do braku ambicji to myślę że ma na to wpływ to że zawsze był oczkiem w głowie mamusi więc dostawał wszystko co chciał i był też wyręczany dosłownie we wszystkim tak jak u hmm 2-3 latka

Ciezko powiedziec tak po samym zachowaniu bo nie znamy powodow.
W tym wieku wagarowalam tez i moj maz wagarowal strasznie, ze nie chodzil trzy miesiace do szkoly i tez bardzo opuscil sie w nauce.
Tez nie odrabialam prawie nigdy zadan domowych i nie uczylam sie tez praktycznie nigdy.

Dla mnie powodem byla narastajaca niechec i nieznoszenie spedzania czasu w taki sposob. Niechec szczegolnie do zajec z muzyki i takze to, ze moje zaintaresowania i szkolne tematy bardzo od siebie odstawaly.
Wolalam robic cos innego zwyczajnie. W tym wypadku niewiele mozna bylo zrobic jak tylko postarac sie bym jakos ta szkole przeszla i dac mi spokoj.
Najsmieszniejsze w tym jest to, ze ja nie chodzilam do szkoly by robic wlasny research na rozne tematy, glownie historyczne. Czytalam ksiazki caly dzien praktycznie jako dziecko i to z wlasnej woli i rzeczywiscie swiat akademicki, ten dorosly w koncu stal sie wlasciwie jedna z moich ulubionych rzeczy w zyciu.
Jednak nie tak jak go podawano w szkole.

Z kolei moj maz mial inne powody. Moj maz byl takim dzieciakiem geniuszem, przeskakujacym lata szkolne. Jednak w koncu jego matka ubzdurala sobie, ze to nie dobrze by przeskakiwal lata i zostal zmuszony do bycia na lekcjach, ktore nie byly dla niego zadnym wyzwaniem. Nie tylko nudzil sie w szkole, ale nie pasowal do nikogo i jego rodzina traktowala go jak 'chodzacy komputer' i tak o nim mowili do wszystkich. Czul sie wyobcowany i przez to postanowil jako dziecko, na zlosc im pokazac, ze nie bedzie juz tym komputerem i nie jest malym robotem.

Jak widzisz, powody moga sie roznic i wtedy i lekarstwo jest inne.
Jakie on ma powody? Musisz dojsc do tego.

Dokładnie tak. Nie naklada się na dziecko żadnych oboowiązków, niczego nie wymaga, wszystko podstawia pod nos. Dziecko rośnie jak pod szklanym kloszem, niczego nie musi, wszystko ma gotowe, a rodzice obronią przed wszystkimi problemami tego swiata. W szkole mu nie idzie? Bo to wina nauczyciela, za duzo wymaga, uwziął się, albo lekcje nie tak prowadzi. Dziecko kompletnie nie czuje respektu przed nikim. Rośnie w przeświadczeniu, że wszystko mu wolno, a konsekwencji żadnych z niczego nikt nie wyciąga.

Moze byc tez inna opcja, o ktorej w tych czasach nie wypada mowic.
Jednak jest to prawda.
Dziecko moze nie chodzic do szkoly bo jest taka mozliwosc (matka pozwala), ale dlaczego gra w gry i nie chodzi w pierwszej instancji?
Bo dzieciak jest glupi i tyle. Nie wszyscy ludzie sa inteligentni z natury i nie da sie tego nauczyc. Jezeli on jest glupi to bedzie oczywiscie, ze chcial spedzac caly dzien na grach. To przypomina mi mojego bylego, bo on byl pewnie, ze mily i fajny. Jednak byl glupi bo nie mial zadnej checi wiedzy, poznania ani dowiedzenia czegokolwiek.
Jak ktos nie mysli na zasadzie 'jestem ciekawy jak to dziala/ jak to sie stalo/ co to znaczy' to nie bedzie nic z tego wielkiego i nie oczekiwalabym ambicji wielkiej.
Problem jest taki, ze jesli on nie bedzie miec zadnej pasji i bedzie tak robic to jako nastolatek moze zajac sobie czas piciem i beznadziejnymi kolegami. Wtedy dopiero bedzie problem. Dziecko musi znalezc jakas pasje produktywna i chodzic do szkoly. Juz nie maja znaczenia te oceny cale, bo nie kazdy ma leb do tego.

Czyli potwierdzacie moją teorię że wg was też główną przyczyną jest podawanie mu wszystkiego na tacy i nie wymaganie niczego. To najczęściej przychodziło mi do głowy ale zastanawiałem się czy dobrze myślę. Czyli że miałem rację mówiąc jej o tym jakie widzę przyczyny. Fakt że takie mówienie jej tego kończyło się z jej strony awanturą i wściekłością na mnie ale przynajmniej teraz myślę że mogę mieć z tego malutką satysfakcje bo miałem rację.

Taka mała ciekawostka z nim związana jest taka że jak np zapytasz ile jest 5+7 to powie że nie wie lub będzie zgadywał (zwykle błędnie) a jak zapytasz "masz 5zł i dam ci jeszcze 7zł to ile będziesz w sumie miał?" to od razu odpowie że 12zł.

Spostrzeżenia Eichelberga  zacytowane przez Piotra Introwertyka jest bardzo prawdziwe. Równie prawdziwa była moja nauczycielka, która skończyła wydział ścisły na UJ i tak wspominała okres swojej  nauki :
-Gdy się uczyłam, mama ciągle sprawdzała, czy jeszcze siedzę w książkach, bo na polu czekało na mnie kilka grządek do wyplewienie. Czasem, gdy już nie mogła się doczekać kiedy przyjdę w pole, nawet  mi dogadała, że chyba jestem mało zdolna skoro tak długo muszę się uczyć

I po co on ma pracować? W jego przypadku chodzenie do szkoły i nauka jest wysiłkiem, pracą.
Ludzie gdyby nie musieli zarabiać na życie to by nie pracowali. Do wysiłku zmusza ich głód, zimno, potrzeba bezpiecznego schronienia. On ma to wszystko za free. Zachłanny nie jest to więcej nie potrzebuje. Co takiego będzie miał, czego jeszcze nie ma, gdy do szkoły zacznie chodzić?
Bujaj się Pan z tą szkołą
(żart )

Zaprowadzić chłopca do psychologa i pomóc mu w uzależnieniu od komputera.
Zacząć wymagać, stawiać granicę i respektować obowiązki. Wszystko sprowadza się do tego, że matka również powinna iść na terapię i polecałabym szkołę dla rodziców.

To jest bardzo proste w gruncie rzeczy. Trafiła ci się jednostka myśląca, która sobie w kaszę dmuchać nie da i sprowadzać do bezsensownych codziennych rytuałów skutkujących straconym czasem i znudzeniem. Zawsze podziwiam dzieciaki, które zauważają tak wcześnie, jakim bezsensownym tworem jest obecna szkoła.

Nie mówię, że wszelka edukacja jest bez sesnu, ani nawet że edukacja w szkołach jest bezsensu.

Bezsensu jest obecny model. A więc gratuluję mądrym jednostkom, które wybierają wolność, a nie bycie jednym z wielu nic nie znaczących trybików w maszynie, która chcę cię zrównać do średniej za wszelką cenę.

1. Oczywiście, że mu się nie chce. Zapytaj go, co i kogo lubi w szkole. Zapytaj, jakie tam widzi ciekawe rzeczy. Rzeczy wartościowe (tak, dzieci w wieku 12 lat naprawdę wiedzą co jest ciekawe i ważne). Jestem bardzo ciekawa, co odpowie. Warunek jest taki, że zapytasz szczerze.
2. Oczywiście, że mu się nie chce. Wyobrażasz sobie, że świat postanowił, że Ty (konkretnie Ty) masz iść do tej pracy, od tej do tej godziny, własnie z taką grupą, takim szefem, w tym miejscu, bez możliwości wyboru i stosuje wszelkie formy przymusu, żeby cię do tej pracy zaciągnąć, łącznie z szantażem, przekupstwem, nagrodami, karami, odstawianiem fizycznie do drzwi i odcinaniem prądu w domu, jeśli się nie stosujesz? Po ilu tygodniach masz ochotę przywalić komuś w twarz?
3. Minimum wysiłku jest bardzo sensowną rzeczą. Po co robić rzeczy, których sensu nie widzisz? Pity wypełniasz na piątkę bo chcesz, czy bo musisz?

Psychologia rozwojowa od ponad 50 lat (!!!) wie, że to jest właściwy sposób uczenia się matematyki przez dzieci. Osobiście: do szału i wściekłości doprowadza mnie to, że ignoruje się tak powszechne, wszechstronnie udowodnione prawdy, i w szkole od małych dzieci oczekuje się operowania na abstakcyjnych koncepcjach i uważa, że dzieci są "głupie" bo nie rozumieją czegoś, do czego rozumienia jest przystosowany ich mózg! Otóż myślenie abstrakcyjne na cyferkach i iksach ZACZYNA się kształtować około 12 roku życia. ZACZYNA. I jest to ogólna prawidłowość, co oznacza, że u niektórych może w wieku 10 lat takie operacje są już osiągalne, a są osoby, u których takie operacje nawet na egzamieni 8 klasy jeszcze nie są proste. To wynika z ROZWOJU MÓZGU. Ale co robi szkoła? Od dzieci w wieku 9 lat wymaga rozumienia zadań z tekstem i segreguje dzieci na mądre i głupie na podstawie zupełnie idiotycznych zadań niemożliwych do pojęcia przez przeciętną osobę w tej klasie.

4. Szkoła się zmienia na lepsze. Fakt. Podręczniki są kolorowe, klasy ciekawsze. Ale podejście zmienia się powoli bardzo - siedź smarkaczu i ucz się, bo tak każą - to tradycja. Na szczęście idzie lepsze, idzie edukacja spersonalizowana, dzięki której mam nadzieję, że nie będzie się wtłaczać ludzi do jednej foremki, a pozwoli się ludziom rozwijać skrzydła tam, gdzie mają talenty i predyspozycje.
A prawda też jest taka, że kolorowe klasy i podręczniki są manipulacją, a nawet najbardziej kolorowy podręcznik, ba, nawet nauczyciel tańczący na rurze recytujący biologiczne prawidła, nie sprawi, że będę chciała uczyć się o układzie trawiennym mrówki

A jeśli chodzi o depresję... Depresja u dzieci nie objawia się smutkiem. Przejawia się złością, agresją, unikaniem, ucieczką w różne nałogi.

Depresja jest chorobą śmiertelną.

Racja. Też takich znam, dwie siostry, jedna wykłada na uczelni, druga siedzi na słuchawce, sprzedaje jakieś kołdry czy garnki, uczyć się nigdy nie chciała. Kolega syn prawników- ledwo liceum skończył. Drugi kolega - z małej wioski, matka dozorczyni, ojciec kierowca - profesura na uczelni, potem znowu dwóch kolegów - jeden studia, fakultety, jezyki - otworzył biznes jakaś klinika medycyny, jego brat w bólach skończył liceum, obecnie pracuje albo nie pracuje i ma zamiar się zapić. Jeszcze jeden przypadek, matka urzędniczka, ojciec ulotnił się dawno, córka pokończyła szkoły, z prowincji uciekła na studia, potem do stolicy, tam jedna praca, potem druga, potem zaczeła tyle zarabiać, ze matka nie widziała takich pieniędzy, a potem to wyemigrowała na zachód i zarabia jeszcze więcej pieniędzy. Matka jakoś nigdy jej nie zachęcała, wręcz była z tych co to" gdzie jedziesz, siedz przy rodzinie, gdzie Ci będzie lepiej".

Geny i środowisko, jedno i drugie, i oba czynniki na siebie wpływają, a wpływy są tak skomplikowane, że nie da się tego jasno opisać. Zresztą, też łatwo jest oceniać ludzi i mówić, że "ten to po dwóch fakultetach, a ten kołdry sprzedaje" jakby był tylko jeden przepis na bycie szczęśliwym człowiekiem, a pracowanie nad komputerami kwantowymi ma komuś powiedzieć, jaką jest osobą i co uważa sam za "sukces" w życiu.

Na szczęście nie tylko pracą zawodową człowiek żyje i (na szczęście!) można być zupełnie szczęśliwym człowiekiem mając wykształcenie podstawowe.