Główne cechy pracy w korporacji - Netkobiety.pl

Od 10 lat pracuję w korporacjach, od roku do 5 lat w każdej. Prawie całe więc życie zawodowe, poza wyjątkiem rzędu 6 miesięcy. Generalnie mam bardzo pozytywną opinie i od nich zacznę. Choć może zależy to od typu osobowiści, nie przywiazuje wagi do ludzi, lecz do pracy i zadań.

Zalety:
- generalnie dużo wyższe zarobki,  dzięki wielkości firmy i międzynarodowemu charakterowi
- dużo zależy od własnej pracy i oddania, a mniej od układów.
- kontakt z międzynarodowym biznesem, poznanie zwyczajów w innych krajach.
- nabranie dużej wiary w siebie , w swoje umiejętności
- kontakt z wieloma osobami które odniosły międzynarodowy sukces z których można brać przykład
- spore mozlwiości szkoleniowe, nawet jesli samemu trzeba za nie dopłacać
- raczej stabilnosc budzetowa tj. np. wynagrodzenia na czas.
- okazja do podróży po świecie

Wady:
- poczucie, że jesteś tylko trybikiem do wymiany w każdej chwili. Chociaz czy to wada? To uczy, by ciagle sie starac i rozwijać
- mylne poczucie, ze jestes z kims zwiazany. W razie jakieklolwiek restrukturyzacji nikt nie spojrzy, ze np. pracujesz w danym miejscu juz 5 lat. W sumie to tez moze jednak zaleta, uczy mobilnosci.

Akurat ja nie musialem nigdy pracowac bardzo dlugo. Co najwyzej przez okolo 2 miesiace nie mialem kiedys wolnych weekendow, ale byly to platne nadgodziny wiec dla mnie super. Ale nigdy np. po 15 godzin na dobe, max chyba 10.

Niebawem planuje wyjazd za granice i zdecydowanie tylko do korporacji.

Często ludzie po 5-10 latach w korporacji zakłądają własne firmy i osiagają duży sukces. To dośc prosty przepis na sukces: podpatrzec w korporacji co i jak robi Duzy Biznes, zobaczyc, ze to nie takie trudne, ze wiele zadan i pieniedzy czeka na świecie tylko nie ma kto ich realizować; więc założyć samemu coś podobnego lub nawet robic to samo korzystajac ze zdobytych kontaktow, za troche mniej niz zarabia korporacja, ale nadal bardzo dużo. Takich ludzi w korporacjach jest najwiecej, mało kto jest tam ponad 10 -15 lat. Zadziwiająco czesto widzi sie w korporacjach idiotów zarabiających niebotycznie duże pieniądze co podnosi wiarę we własny sukces.

W korporacjach jest też zasada "up or out", tj albo pniesz sie w gore albo dziekujemy. Ale dla mnie to tez zaleta, pokazuje czy to dobre miejsce. Przynajmniej kogos interesuja Twoje wyniki.

Osobiście uważam, że Polacy mają świetną pozycję wyjściową do sukcesu w międzynarodowych korporacjach :  rozumiemy i wschód i zachód. W Polsce za wiele osób jest za mało mobilnych i wykorzystywanych.

Ja zakładam, że chodzi co najmniej o stanowisko analityka lub menadżera.

Zależy w jakie dni i nasilenia pracy. Generalnie nie miałem problemów by wyjść np. już o 17:30. Większym problem był oczekiwany czas przyjścia, rzędu  8-9, ale bywało i tak elastycznie, że mogłem być o 10. Często jest mozliwosc zrobienia czegos w domu, wiec jak jest duzo pracy sam decyduje czy wyjsc wczesniej i zrobic cos w domu czy zostac.

To chyba zależy od stanowiska. Menadżerowie muszą częściej, no ale zarabiaja po kilka razy więcej. Ja raczej nie musiałem, może raz na dwa tygodnie. No i kilka razy w roku praca do późna w nocy. To wszystko.

I tak nie prowadzę żadnego życia osobistego więc dla mnie to akurat nie jest problem. Czas i siły by wieczorem skoczyć na imprezę są, mi to wystarcza. Wyścig? To trudno ocenić. Po prostu spotykałem bardzo zdolnych ludzi którzy awansowali. Wydaje mi sie, że tego nie nadrobi sie pracowitoscia. Jest raczej tak, ze jak sie za malo angazujesz to Cie zwalniają. Ale nie widzialem, by byla jakas wielka walka o awanse.

Problem w tym, że dla mnie praca i nauka to czysta przyjemność. Nie odczuwam potrzeby życia osobistego. W pracy buduję relacje raczej czysto zawodowe. Wystarczaja mi wolne weekendy gdy np. mogę podróżować i skoczyć w Góry delektując się przyrodą. Podróżuję sam.

Jak dla mnie pieniądze to wystarczajacy atut pracy w korporacji.

Jednak generalnie ludzie z którymi pracuję udanie chyba łącza to ze związkami, większość kogoś ma.

Korporacje dają często okazję pracy przy ambitnych projektach, pewnej kariery naukowej. To jak dla mnie nie do przecenienia.

Ja pracowałem przez 5 lat w dużej, międzynarodowej korporacji i... była to praca zdalna, z domu. Większą część czasu nie robiłem nic związanego z pracą, właściwie to płacili mi za bycie pod telefonem. A płacili bardzo dobrze Nawet jak cały dzień nic nie robiłem to praca przed 8 i po 18 = nadgodziny. Szefa widziałem 2x w roku, przyjeżdżał zabrać na lunch i piwo. Tyle było z kontroli, naprawdę mocno to nadużywałem bo w międzyczasie nauczyłem się nowego zawodu i za niedługo zupełnie zmieniam branżę. Teraz też pracuję w korporacji, największy operator telefonii komórkowej w Europie. Przychodzę kiedy chcę, wychodzę kiedy chcę, praca z domu też możliwa. Ważne aby robota była wykonana na czas. Darmowy autobus firmowy spod domu. Szkolenia, świetna atmosfera, kierownik kupuje kawę i zaprasza na grilla do siebie do domu. Codziennie mnie wyściskuje i mówi mi że mnie kocha nie, nie jest gejem hehe, po prostu bardzo wylewny człowiek - dla wszystkich taki jest.

Nic złego nie mogę powiedzieć o pracy w korpo Bardzo pomogła mi zrealizować moje marzenia i rozwinąć się

Dziś w serwisie na:temat natknęłam się na wywiad przeprowadzony przez Krzysztofa Majaka z twórcą fanpage "Mordor na Domaniewskiej" (FB), Rafałem Ferberem. Od jakiegoś czasu śledzę ten profil, dlatego tym chętniej przeczytałam co Rafał ma do powiedzenia na temat pracy w korporacjach. Dodam, że oparł to wszystko na własnych obserwacjach oraz na wiadomościach, jakie otrzymuje od pracowników "Domaniewa" ("Mordoru?), czyli w korporacyjnym zagłębiu w okolicach ul. Domaniewskiej w Warszawie, w którym to praca dla wielu osobom kojarzy się ze spełnieniem marzeń i poczuciem osiągnięcia społecznego awansu.
Wywiad jest długi, dlatego wklejam tylko najistotniejsze - w kontekście tematu wątku - pytania i odpowiedzi.

"Jesteśmy teraz w restauracji, z dala od Mordoru...
Rafał Ferber: Na szczęście [śmiech]

Szczęście bo? Co tam się teraz dzieje?
Podejrzewam, że część ludzi właśnie spóźnia się do pracy, niektórzy stoją w korkach, wkurzają się i od wczoraj żyją w stresie bo: ?znowu poniedziałek, znowu trzeba iść do roboty, znowu będę wysłuchiwał jaki fajny weekend mieli moi koledzy, a ja siedziałem i trzaskałem raporty.?

Czarna wizja poniedziałku.
Tak, ale spokojnie. W Mordorze są też tacy, którzy jadą do pracy uśmiechnięci i myślą sobie (właśnie w tej chwili), że za chwilę będą robić fajne, kreatywne i wartościowe projekty.

Czyli "orkowie" nie są jednolitą masą.
Jasne, że nie są. Znajdziesz wśród nich ludzi, którzy robią w Mordorze, bo muszą związać koniec z końcem i idą zarobić na spłatę swojej raty kredytu. Znajdziesz też ludzi, którzy dopiero tam trafili i czują, że właśnie złapali ?Pana Boga za nogi?, bo załapali się na staż.

Wprawdzie płacą im jakieś śmieszne pieniądze, ale znaleźli "swoje" miejsce w wielkiej, światowej firmie. Wśród orków znajdziesz także ludzi, którzy zarabiają 20-30 tys. zł miesięcznie i mają problem, jak wydać taką kasę.

Co napędza Mordor? Strach przed jutrem, kredyt, chorobliwa ambicja?
Często piszemy, że "Mordor? (nie tylko ten na Domaniewskiej) to stan umysłu. W Polsce wciąż mamy kult korporacji i większość ludzi chciałaby pracować w takim miejscu, bo kojarzy się ono z bezpieczeństwem. Ale znajdziemy tam również wielu młodych menadżerów, którzy zachłysnęli się kapitalizmem lat 90., pracują w znaczącej firmie i myślą, że są Bogami, a zapominają o tym, że i nad nimi są akcjonariusze, którzy w każdej chwili mogą ich zwolnić. Mordor napędzają profity, które dają korporacje oraz to wszystko, co można by nazwać naszą małostkowością. Ludzie myślą, że jak są menadżerami, to mają prawo do pomiatania innymi ludźmi i do patrzenia na nich bardzo, bardzo z góry.

Lata 90. dawno za nami, a to właśnie wtedy "wyścig szczurów" był najbardziej brutalny. Ludzie zaczynają dostrzegać inne wartości niż kariera. Czy się mylę?
Ja jeszcze nie pracowałem w latach 90., kiedy dominowało pokolenie YUPPIE. Są dziś menedżerowie, którzy świeżo po zmianie systemu poszli na SGH (dawne SGPiS), wyrośli w latach kultu YUPPIE i zarabiania, ale muszą dziś współpracować z pokoleniem Y i Z, dla których kasa nie jest już jedynym motywatorem. Młodzi chcą się szeroko rozwijać, budować osiągnięcia na wielu polach. To powoduje starcia między nimi.

Co jest główną motywacją pracowników Mordoru?
Ich się o to spytaj ? nie mnie. My obśmiewamy nieco podejście ?kasa, kariera, "pracuj więcej, abyś mógł zarobić więcej". Ludzie przyjeżdżający do Warszawy z różnych miast i miasteczek muszą gdzieś się załapać i zaczynają na przykład pracę w callcenter. To mega ciężką robotą, dlatego bardzo szanuję wszystkich ludzi, którzy muszą to robić, mimo iż niechętnie z nimi rozmawiam, gdy dzwonią mi coś sprzedać . Wielu przyjezdnych zostaje też stażystami. Chcą coś w życiu osiągnąć i harują w korporacjach. Pozostaje kwestia, czy się w tym zatracą, czy nie. Niektórzy wchodzą w ten tryb, a inni dochodzą do wniosku, że to nie dla nich.

Co masz na myśli mówiąc zatracą? Zostaną orkami, a przestaną być ludźmi, ze wszystkimi konsekwencjami tego słowa?
Wynik zacznie być dla nich ważniejszy niż kolega, a czas pracy wydłuża się do 14-16 godzin. Znam historię jednego z bardziej znanych polskich menadżerów, który ma trzy niańki i dwójkę dzieci, które widuje głównie na zdjęciach. Jedzie przy tym na różnego rodzaju wspomagaczach, które nie są do końca legalne. Nasuwa się pytanie, po cholerę zarabiać kilkadziesiąt tysięcy złotych miesięcznie, jeśli żyjesz w ciągłym stresie i nie masz czasu przytulić swojej córki. (...)

Korporacja to zło?
Ja wyciągnąłem z niej to, co jest moim zdaniem najlepsze. Bardzo dużo nauczyłem się o prowadzeniu biznesu i na ile rzeczy trzeba zwracać uwagę. Nie bez przyczyny masz tam dział prawny, HR, IT, a Ty jesteś tylko małym trybikiem i robisz wyłącznie swoje. Jak zakładasz swój biznes, robisz to wszystko sam. (...)

Jesteś wrogiem korporacji?
Nie, absolutnie. Chociaż bardzo często nam zarzucają, że jesteśmy hejtem na korporacje. Świat nie jest czarno-biały, a my pokazujemy życie w korpo w krzywym zwierciadle. Niejednokrotnie pisaliśmy, że własny biznes nie jest dla każdego i że duża firma może być świetnym miejscem do pracy. Trzeba żyć w zgodzie ze sobą. Ja też pracuję w korporacji, ale takiej, która nie jest Mordorem. Jest mi w niej świetnie, w przeciwieństwie do wielu osób, które czują coś zupełnie innego, a mimo to w nich tkwią i nic z tym nie robią.

Jest przypowiastka o psie, który leży na gwoździu i skomli. Ktoś pyta, dlaczego ten pies się nie przesunie. Wtedy pada odpowiedź, że nie boli go na tyle, żeby ruszyć się z miejsca. Wielu ludzi korporacja uwiera, a nie musi. Ludźmi trzeba wstrząsnąć, aby wybić ich z marazmu i skłonić do ewentualnej zmiany. (...)

(...) Nie chcę szpiegować tylko zastanawiam się, czy pracownicy korporacji nudzą się i zaglądają do was w trakcie pracy.
Bardzo trudno zarządza się dużymi strukturami. Polacy lubią pogadać, wypić razem kawę, zapalić. Badania pokazują, że ludzie pracują efektywnie jedynie przez około cztery godziny, a reszta czasu ucieka im przez palce. Czasem musisz się spiąć, bo masz deadline, ale na co dzień zawsze znajdzie się czas na opierniczanie się. Stąd coraz nowsze systemy motywacyjne.

Na przykład?
W jednej z firm wprowadzono zarządzenie nakazujące raportowanie każdej rozpoczętej czynności. Pracownik musiał określić co robi i jaki czas mu to zajmie. Na przykład: Piszę list do klienta, przewidywany czas - 3 minuty.

Wytrzymali to? Nie wyobrażam sobie takiego rygoru pracy.
Ja też nie. To jeden z korporacyjnych absurdów, bo samo raportowanie wszystkich czynności dezorganizuje całą pracę. (...)"

Moim zdaniem, brak w cytacie od Olinki zasadniczego rozróżnienia, gdyż jedno korpo drugiemu nierówne. Inaczej jest w IT (tutaj opinia cslady jest porównywalna z tym co słyszę od osób z tej branży), inaczej w consultingu, sprzedaży lub w outsourcingu. To właśnie w tej ostatniej gałęzi mamy do czynienia z "najciekawszymi" rzeczami typu raportowanie co do sekundy czasu pracy i tłumaczenie się z nadprogramowego wyjścia do toalety lub też wyjaśnianie dlaczego w rozmowie z klientem powiedzieliśmy tylko 2 razy nazwisko klienta a powinno być 3.
Za to w consultingu nie ma co narzekać, taka prawda jasne, że trzeba się dostosować do wielu reguł, sporo czasu poświęcić dla firmy i nie każdemu to odpowiada. Jednemu odpowiada korpo a innemu własna działalność lub praca w małej firmie.
Ja bym trochę obroniła korpo - a to dlatego, że firmy tego typu często dają możliwości zdobycia doświadczenia dla wielu absolwentów i uważam, że lepiej przemęczyć się trochę w korpo niż narzekać na cały świat i ten kraj, bo pracy nie ma wielu korpo odstrasza i nie chcą tam iść, wolą marudzić na forach że w pl to nie ma perspektyw.

Ciekawy temat odkopałeś

ja uważam, że jeżeli chodzi o nadgodziny i traktowanie człowieka jak robota, to traktują nas tak, jak pozwalamy się traktować. Jakby ludzie nie zgadzali się na pracę 15h na dobę, to nikt by czegoś takiego nie oczekiwał.

Pół roku pracuję w korpo w outsourcingu. Przez te pół roku zdążyłam załapać się na dodatek kwartalny za pierwszy w całości przepracowany kwartał. Po 4 miesiącach dostałam pierwszą podwyżkę.
Przez te pół roku nadgodzin zrobiłam może z 2-3h max. Nie mam problemu z urlopem, pracę mogę zacząć między 7 a 9 i odpowiednio po 8h wychodzę do domu. Nie daję sobą pomiatać i nie daję się wykorzystywać. Jeżeli ktoś woli pracować 15h bo dają więcej kasy, to sorry.

Jedyne co mi w korpo przeszkadza, to określania miliarda planów rocznych, miesięcznych, targetów itd. Nie ma tego dużo, ale prawda jest taka, że to wszystko pic na wodę i i tak wszyscy piszą tak samo. Dodatkowo integracja na wyjazdach, wieczorkach, imprezach, za którymi ja osobiście nie przepadam.
Moje work-life balance wygląda tak: przychodzę, pracuję, daję z siebie 100%, wychodzę, mam wyrąbane na pracę.

Ja pracuję na Francję i miałam tylko wewnętrzne szkolenia z procesów, które robimy. Przyszłam pod koniec roku, więc teraz dopiero udało mi się załapać na dwa szkolenia z Excela. Tak to jak coś potrzebuję albo nie wiem jak coś się robi, bo np. nie znam makr i formuł, to mi na bieżąco team leader we wszystkim pomaga. Po pół roku znam i potrafię wykonać z 80% procesów, którymi zajmuje się mój zespół. Mamy bogatą bazę e-learningów, z których możemy korzystać praktycznie do woli, ale zwykle nie mam czasu na ich robienie.

Myślę, że żal im kasy na szkolenia dla nas to nie jest wymagająca praca i jedyne, co jest naprawdę potrzebne, to chęć nauki i francuski na poziomie takim, żeby nie robić błędów w mailach i w rozmowach z klientem. Mój team leader sobie jeździ na szkolenia po świecie. Chociaż ja osobiście bym nie pogardziła, gdyby mnie wysłali na jakieś szkolenie do Francji na tydzień lub nawet dwa

Ale no ja mam takie podejście, że czerpię z tej pracy ile wlezie dla siebie, robię wszystkie możliwe kursy i szkolenia, jakie mogą przydać mi się potem i potem będę z tego korzystać. Bo praca w korpo nie jest moim celem życiowym. To raczej możliwość zarobienia i w miarę szybkiego odłożenia większej ilości gotówki po to, żebym mogła się wybić finansowo, odłożyć na wkład własny do kredytu na mieszkanie, odłożyć na jakieś swoje marzenia i pragnienia, a potem celować w zajęcie, które będzie bardziej ambitne

Myślę, że oni o tym wiedzą. Panuje wszechobecne przekonanie o tym, że pracownik korpo powinien zmieniać pracodawcę raz na 2-3 lata, żeby pokazać, że nie przywiązuje się do miejsca. Zresztą ludzi jest tutaj masa, co chwilę ktoś odchodzi albo ktoś przychodzi.
Te kursy, na które ja obecnie się zapisuję są w większości wewnętrznymi kursami, nie trwają więcej niż jeden dzień.
Jeżeli chciałabym iść na jakiś zewnętrzny kurs, do którego potrzebowałabym dofinansowanie, wtedy kazaliby mi podpisać lojalkę na rok albo dwa lata w zależności od kwoty, którą by mi dofinansowali.

Zresztą w outsourcingu możliwości awansu są minimalne z samego faktu tego, że jest to outsourcing i że to klient wybiera sobie, na jakich stanowiskach i ilu pracowników chce mieć w zespole, który będzie go obsługiwał. Więc jeżeli klient chce mieć 5 osób przy czym 1 team leader i reszta na takim samym stanowisku, to praktycznie możliwość awansu w tym zespole jest zablokowana.
Stąd w korpo jest bardzo częsta rekrutacja wewnętrzna do innych zespołów, bo czasami jest to jedyna droga do awansu i jakiegokolwiek rozwoju.

Ja miałem ofertę z korpo zajmującego się finansami/inwestcjami na każdym stanowisku 1 poziomu płacili 2600, ale potem były jakieś podwyżki. Niemniej zupełnie nie mam wykształcenia w sprawach finansowych, księgowości i takich tam, więc praca w tym jeszcze w języku angielskim niekoniecznie mnie przekonała. Co ciekawe tam sporo osób pracuje dość długo. Niby potem zarobki rosną do przyzwoitych. A szkolenia chyba wszystkie na miejscu.

O pracy w korpo lata bardzo dużo mitów czasami tak dziwnych, że ja aż się dziwię, że ludzie w nie wierzą. Ja zarabiam więcej niż wymienione tutaj przez Burzowego 2600 ja na rozmowie o pracę podałam swoje minimum i w sumie dostałam dokładnie tyle ile podałam. Więc starcza mi na życie + jestem w stanie trochę odłożyć.
To jest też tak, że oni na takie bazowe stanowiska wcale nie potrzebują ludzi z konkretnym wykształceniem, bo bardziej opłaca się im wysłać Cię na szkolenia wewnętrzne.

Ja o dziwo nigdy wcześniej nie widziałam siebie w pracy na etat za biurkiem, a jednak jestem zadowolona z tego co robią, chociaż widzę bezsens niektórych procesów

chcę otworzyć kawiarnię z cukiernią

Jaki oryginalny pomysł ;-)

Ale można być też rekinem biznesu, no dobrze, rekinkiem, żeby samemu sobie wszystko zapewnić ;-) Poza pełnym ZUSem, ozywiście (BTW: wierzysz, że będziesz dostawał sowitą emeryturkę z ZUSu?).
Moja koleżanka, z którą parę lat temu byłam na kontrakcie w Chinach, stworzyła sobie tam w tym czasie, po godzinach, sieć wytwórców i dostawców i teraz ściąga takie róźne badziewia, nieźle przy tym zarabiając. Nawet, żeby uniknąć uciąźliwych rozliczeń z państwem spoza UE, to wynajęła firmę, która pośredniczy w transakcjach.

Nie wierze w sowitą emeryture z ZUS ale wierze w jakąkolwiek emeryture z ZUS. Emerytury obywatelskie sie nie przyjmą, pozostanie zróznicowanie w wysokosci emerytytur. Na wakacje pod palmami pewnie nie starczy ale zawsze lepiec miec 1700 emerytury niz 1100 emerytury. Przenajmniej jaśniejsze żarówki będę mógł wkręcic. Z racji wieku znam sporo osob ktore mają do wieku emertalnego bliżej niż dalej, sporo z nich prowadziło rózne interesy, z ZUS sie smiało, od lat powtarzali że oni lepiej sie o swoją emeryture zaopiekują. Jednak na pytanie ile już mają odłożone, odpowiadają jednak : "wiesz, musielismy wymienić drugie auto, bo tamto miało 6 lat i już sie sypało, trzeba było drugi garaż dobudować, bo przeciez pojazd za 100kPLN nie bedzie stac na podjezdzie a remont łazienki kosztował nas 30,000 zl (ten kafelkarz z nas zdarł), wiec na razie nic odłożone nie mamy". Zawsze w życiu są pilne wydatki: dom, samochod, dzieci, komunie, sluby itp, niektorym do wieku emerytalnego 12 lat pozostało, w plecach strzyka a oszczedności na emeryture brak. Zus nie jest doskonały ale na bułke i serek topiony po 40 latach starczy, z kasy "przewalonej" na konsumpcje na starość nawet na to nie zostanie.

A ilu znasz ludzi, którzy nie mają takiego braku konsekwencji. Bo w deklaracjach to wszyscy są świadomi. A potem życie weryfikuje. Patrz przykłady gwiazd estrady co to za lat sławy gruba kase trzepali a teraz tkliwe artykuły w prasie publikuja (Andrzej Rosiewicz - emerytura 590 zl). Gdyby był konsekwentny i na emeryture sam sobie odłoży to o ZUS by teraz nie marudził.

Ogólnie to całkowicie sie z Tobą zgadza, ZUS  nie jest najlepszą skarbonką, ale dla wiekszości społeczenstwa (tej wiekszosci ktora zycje od pierwszego do pierwszego lub nie ma na tyle silnej woli aby zmusic siebie do oszczednosci/inwestycji) jest jakąs alternatywą. Te nieliczne jednostki które nie dość że potrawią dobrze zarobić a także mają silną wolę by nie wydać wszystkiego i odłożyc na emeryture - na ZUS nie muszą liczyć ale to są jeśli nie jednostki to promil społeczeństwa.

w Krakowie.
Mam już takich chętnych sporo, bo piekę dla znajomych i na różne okazje od jakiegoś czasu.
Zależy mi na miejscu, które nie byłoby typową cukiernią z kawą ani typową kawiarnią z ciastkami tylko mixem tego.

Dobra kawa + różne ciasta/ciastka/muffiny każdego dnia + możliwość zamówienia sobie całego ciasta na jakąś okazję.

Chodzi też za mną pomysł stworzenia sklepu internetowego, w którym pojawiałyby się różne akcesoria do pieczenia, bo póki co jak próbuję sama coś dla siebie upolować, to albo jakość pozostawia wiele do życzenia, albo trzeba szukać i każda rzecz jest w innym miejscu, a ja chciałabym stworzyć coś typowo pod pieczenie, żeby właśnie wszystko było w jednym miejscu.
Chociaż wiem, że moje pomysły są bardzo dalekie od siebie i praktycznie niemożliwe do połączenia. Może ewentualnie jakieś gadżety pod markę cukierni jak już się taka marka wyrobi. Chciałabym, żeby to było miejsce przyjazne wszystkim cukiernikom, żeby można było tam się spotkać, zobaczyć nowe przepisy, pooglądać jakieś ciekawe książki kucharskie. No zobaczy się

a korpo jest dobrym krokiem żeby to zrobić, bo mogę odłożyć na to kasę i mogę to zrobić szybciej niż gdybym chciała pracować w swoim zawodzie (czyli skończyłabym ucząc angielskiego albo siedząc w tłumaczeniach. Oba środowiska dosyć hermetyczne).

Ja od czasów studiów pracuję w różnych korporacjach. Miałam też epizod w budżetówce (szpital) i mimo krótszego czasu pracy i niezłych zarobków - nigdy więcej!! Tam oprócz starych wyjadaczek (dział finansowy, więc same kobity), były też młodsze dziewczyny, 30+. Ich myślenie, podejście do życia i poglądy to nadal lata 80te, jak z polskich prlowskich komedyjek. Przede wszystkim ich dzień pracy opierał się na schematach, każdego dnia tych samych - 9 pierwsze śniadanie i kawa, 11 - drugie śniadanie i kawa, 12 - herbata, 13 - obiad, 14 - kolejna kawa, 15 - deserek i do domu. Nie było takiej rzeczy, która mogłaby zaburzyć ten dzienny rytm. Poza tym od rana obgadywanie kogo się widziało, w co była ubrana, że tamta się maluje tak a tamta czesze srak, ciągle tylko nawijanie, nasmiewanie się z innych i tak dzień mijal. Jak kierowniczka kazała jednej czy drugiej wydrukować maila to było to tak podniosłe wydarzenie, że przeżywały to kilka godzin. Żadnych wyzwań, żadnych celów, byle się najeść, obgadać i iść do domu. Po tygodniu jedna z dziewczyn w pokoju w poniedziałek zapowiedziała, że organizuje domówkę (mnie nie zaprosiła, rzecz jasna) i przez cały bożytydzień rozprawialyco będą jeść, pić  o czym rozmawiać. Po weekendzie cały tydzień trwała debata co powiedziała Kaśka i dlaczego jest taka głupia. Dla mnie te warunki były niemożliwe do przeżycia. Nigdy w życiu w korpo nie przeżyłam takich ciężkich chwil, zawsze miałam fajne ekipy, rozmowy na poziomie, ludzi z różnych kręgów kulturowych, wyjścia do teatru  na drinka i wiem jedno - nigdy przenigdy powrotu do budżetówki.