Czy dzieci planowane kocha się bardziej? - Netkobiety.pl

Nie czasem a za kazdym razem

nie sadze, ze mozna wymierzyc i porownac milosc do jednego czy drugiego dziecka w danej rodzinie. Zawsze jakies roznice beda, czy chocby zwiazane z plcia dziecka, aktualnym wiekiem, charakterem dziecka i jego temperamentem oraz rozwojem (dojrzewaniem) samych rodzicow. Bledy na ktorych uczymy sie np. przy pierwszym dziecku staramy sie omijac przy drugim, ale czy to znaczy, ze to drugie jest bardziej kochane?

Moje dzieciaki, oboje, sa nieplanowane. I za jednym i za drugim poszlabym w ogien:) Ale porownujac codzienne okazy milosci jest jakas roznica - bo pierwsze to syn, aktualnie wielki chlopak, wychowywany w ciezkich czasach (czytaj jako samotna pracujaca mama przy wspoludziale dziadkow:), powolniejszy, mniej temperamentny, ,mniejsza przytulanka. Corka natomiast to tzw. zywe srebro, klotliwa i humorzasta, za to przylepa okropna.Jest mniejsza, inna, wychowywalam ja wspolnie z mezem, bez pomocy osob trzecich a to tez ma jakis wplyw.

Moja milosc rozni sie do jednego i do drugiego ale nie jest mniejsza czy wieksza.

Nadopiekunczosc moze pojawic sie u rodzicow dzieci dluugo planowanych i wyczekiwanych jak gwiazdka wigilijna ale tez i u np. samotnych matek po "wpadce"czy rozwiedzionych rodzicow chcacych strate rodziny dziecku wynagrodzic. Zreszta przyczyn huhania i dmuchania sa dziesiatki.
Zawsze jest to niekorzystne dla rozwoju dziecka i jego samodzielnosci w doroslym zyciu.

Podobny wątek już się gdzieś przewinął, byłam wtedy żywo zainteresowana Waszymi doświadczeniami. Dlaczego? Dlatego że staramy się z mężem  ( na chwilę obecną bezskutecznie) o dziecko i jestem pełna obaw że jak już się uda to będzie właśnie tak :

Wplećcie proszę w swoje odpowiedzi jakieś rady jak złapać dystans i nie wpaść w pułapkę nadopiekuńczości

Nie urodziłam swojego nieplanowanego dziecka bo poroniłam, jednak od samego początku bardzo je kochałam, i absolutnie nie miałam wobec niego żadnych myśli z cyklu "rujnujesz mi życie, nie mam na to czasu, albo warunków" mimo że nie planowałam dziecka z przyczyn raczej nietypowych bo jestem nikłego zdrowia i nie wiem jakiego będę za lat parę, a nie chciałam skazywać dziecka na matkę do niczego, jednocześnie ciąża była dla mnie zagrożeniem zdrowia i życia i wielokrotnie choć trwała niespełna 3 miesiące, musiałam rezygnować z leków mimo że wiązało się to z ogromnym bólem dla dobra malucha. Kochałam to dziecko bardzo, nie rozpaczam nie analizuję bo to nic nie zmieni, ale urodzone czy nie, było moim kochanym dzieckiem i takim pozostanie, mimo tego co musiałam przeżyć z jego powodu. I gdyby się urodziło byłoby moim oczkiem w głowie dla którego nieba bym uchyliła (ale nie oznacza to rozpieszczania bo to wg mnie robienie z dziecka kaleki).

Ja tego nie zrobię bo hmm za dużo widziałam takich wychuchanych dorosłych już dzieci i jest to zwyczajne kalectwo, ja nie mówię że ma być jak w wojsku, ale dziecko które jest rozpieszczone, albo trzymane pod kloszem wyrasta potem na osobę nieporadną i w ten sposób to my rodzice nadmierną troską robimy z naszym dzieci życiowe kaleki.

mysterious_chocolate uważasz że to kwestia dojrzałości?

Otóż to bbasia. Wydaje mi się że bardzo trafnie wyczułaś moje obawy.
Ja oczywiście uczulam męża żeby był w przyszłości czujny na każde moje kwocze zapędy Też uważam że to nie jest zdrowe i zrobię wszystko by uniknąć nadopiekuńczości.

Nie wiem czy możliwa jest jedna odpowiedź, bo to zależy od wielu czynników. Przede wszystkim od samych rodziców.
Moje dzieci były zaplanowane tzn. czas, w którym miały się urodzić. Każde z nich kocham inaczej bo każde z nich jest zupełnie inne. Ani mniej ani bardziej. Po prostu nieco inaczej.

Czy da się uniknąć nadopiekuńczości? To wymaga pracy nad sobą.
Mnie wydatnie pomógł w tym mój mąż. Skutecznie hamował moje zapędy

bbasia, dziękuję

Luc, widzę światełko w tunelu. Da się? Da się !

Znam dwie wielodzietne rodziny, w których chyba ani jedno dziecko nie było planowane. W jednej z nich aż kipi od wielkiej rodzicielskiej miłości. Nie ma rozpieszczania, ale dzieciaki zostały wychowane na wspaniałych, dobrych ludzi. Takiej cudownej, ciepłej, czułej i radosnej atmosfery jak u nich nigdy w moim domu nie było. A druga rodzina - no cóż, po prostu widać, że tamte dzieci nie były chciane od samego początku. Chłód emocjonalny aż bije od matki. A ojciec ucieka w uzależnienia. Zimny, ponury dom i skrzywione emocjonalnie potomstwo. Te starsze jakoś dało radę dojść ze sobą do ładu, ale to dzięki szybkiej wyprowadzce z domu. A młodszych mi po prostu żal. Stają się tak samo toksyczne jak ich rodzice.

Dlatego myślę, że to kwestia dojrzałości rodziców, ich podejścia do życia i świadomości.

Wszystko zależy od psychiki, sytuacji społecznej, wieku, rodziny i jeszcze innych czynników... Nawet matka wyczekiwanego dziecka może dostać depresji poporodowej i trochę potrzebuje czasu by w pełni pokochać swe dziecko, tak samo w drugą stronę dziecko z wpadki może okazać się największym szczęściem w życiu.
Różne są koleje losu i każde narodziny są wyjątkowe, ważne by mieć wsparcie najbliższych, wówczas wszystko się układa.