Partnerowi zależy bardziej na dobru siostry niż moim - Netkobiety.pl

Starsza siostra jest jak matka.....

No wlasnie z tego co widzę on tak nie dba nawet o swoją matkę jak o siostrę. Ja nie jestem o nią zazdrosna, lubie ją. Fajnie nam się rozmawia, ale facet musi wiedzieć, ze jestem jego partnerka i to ze mną powinien budować taka relacje. On ma więcej szacunku do siostry niż do mnie, ja tego nie rozumiem

A czy Ty masz ogółem skłonność do zazdrości? Jak było w Twoich poprzednich związkach? Też byłaś zazdrosna, np. o jakieś koleżanki, rodzinę? Czy tak jest dopiero pierwszy raz?

Zachowujesz się jak dziecko...

Oj daj spokój, to czysta zazdrość. Gubisz się w zeznaniach (z jednej strony ci się nie podoba coś, a z drugiej niczego nie oczekujesz od niego) i nie odniosłaś się do mojego postu i postu Wielokropka, bo Ci się nie podoba, co piszemy. Masz nierealistyczne oczekiwania jak na ten etap.

Bo siostra zawsze będzie siostrą, a partnerek można mieć 1000.

Najwyraźniej na szacunek u Twojego partnera musisz sobie zapracować. Marudzeniem raczej go nie zdobędziesz.

Moze to być niepokojące, ale nie musi. Na tym etapie i z tak krótkich zeznań trudno to określić. Odpowiedz na pytania Koczka, tez chciałam o to zapytać.

Ja widzę po prostu, ze moje zdanie dla tego faceta jest mało znaczące. On nie ma takiej sympatii do mnie. Mogę o coś prosić i nic. Potrafi mnie obrazić. Natomiast widzę ze takich sytuacji nie ma w przypadku jego siostry. Ona ma jakaś sugestie, o coś prosi i on już leci. Mi się stawia, potrafi sprawić przykrość. No widać ze jego siostra na na niego większy wpływ. Tylko ja jako partnerka powinnam również być podobnie traktowana. Ja rozumiem siostra to siostra. Jadę coś załatwić w mieście i pytam co jemu kupić a on mówi ze siostra coś wspominała i żebym jej to i to kupiła. Zostałam tu zhejtowana ale dla mnie ta sytuacja normalna nie jest

Wiesz ciężko w sumie jest opisać to, co chce Wam przekazać. Nie chodzi o moja zazdrość ale ja tez jestem kobieta, z która może nawet On spędzi resztę życia a nie mam takich samych „praw” jak siostra. Gnębi mnie ta sytuacja

Jesteś z nim dopiero 5 miesięcy. Nie oczekuj cudów.

Po raz n-ty:

Tak, Monoceros, wiem, że Ty to wiesz.

Taką - znaczy jaką? Powinien przestać szanować siostrę, aby ten szacunek przerzucić na Ciebie?
Wiesz, że nikomu szacunek nie należy się z automatu? Jeśli go nie odczuwasz, to może należy pokusić się o refleksję.

Jak wyżej, przy czym tutaj dokładamy jeszcze sympatię.

Zupełnie niepotrzebnie z nią rywalizujesz. Swoją relację z chłopakiem powinnaś kształtować niezależnie od jego relacji z siostrą, bo jest on i siostra i jesteście Wy. Stań więc zupełnie obok szanując tę pierwszą 'zależność' i pamiętając, że siostra jest ważną osobą w jego życiu, jak również, przynajmniej na dzień dzisiejszy, jest nie do zastąpienia.

Jesteś jedynaczką? Jeśli nie, to powinnaś wiedzieć, że uczucia siostrzano-braterskie potrafią być bardzo silne, rodzeństwo często staje za sobą murem, nawet jeśli trzeba nadstawić karku lub z czegoś ważnego zrezygnować, ufa sobie bardziej niż innym, a jednocześnie powierza tajemnice, które są poza zasięgiem innych osób. Dlaczego? Bo jeśli jest to relacja zdrowa, to jest szczera i absolutnie bezinteresowna, a o taką w innych 'układach' bywa trudno, zwłaszcza jeśli się kogoś dopiero poznaje.

To jednak NIE znaczy, że wzajemny szacunek, zaufanie i przyjaźń między rodzeństwem w jakikolwiek sposób zagrażają ich związkom partnerskim.

Uwierz, że rywalizując z siostrą sama sobie strzelasz w stopę, zwłaszcza domagając się stawiania Cię wyżej w tej hierarchii. I nawet w przyszłości, jeśli takowa nastąpi, siostra zawsze może być obecna i zajmować bardzo ważne miejsce w życiu tego mężczyzny. Na przykład siostra mojego męża po dziś dzień jest ogromnie ważną dla niego osobą, a ja, choć nasze (czyli moje i jej) relacje są tylko poprawne, to nie wyobrażam sobie, aby w to wchodzić czy ustawiać drabinkę ważności.

masz rację. Twoje odczucia nie kłamią. Uważam dokladnie, jak Madoja, że one nie wzięły się znikąd i mają poważną podstawę. Czlowiek doskonale czuje, jak ktoś go traktuje i jaki ma do niego stosunek. Czasem są to niuansy, ktore nawet cięzko ubrać w słowa i dla innych wydają się być przewrażliwieniem. Ale tak nie jest. Ty wiesz najlepiej, co czujesz i tego się trzymaj.
Myślę, że w hierarchii wazności jesteś u faceta daleko za siostrą. W sumie to i tak lepiej niźli za mamusią Bo to też częste przypadki. Tak więc zastanow się czy warto rozwijać tę relację. Bo potem sytuacja się nie zmieni.
Wbrew pozorom jest na świecie jeszcze dość dużo normalnych facetów, ktorzy zachowują zdrowy balans pomiędzy rodziną a życiem osobistym. Jeśli więc czujesz się w tej relacji niedoceniana i ignorowana to chyba szkoda tracić na nią czas. Być może masz jakieś kompleksy i obniżone poczucie wartości, że pomimo iż stanowi ona dla Ciebie dyskomfort, tkwisz w takiej słabej relacji. Zamiast rywalizować o względy faceta z jego rodziną, prościej zmienić faceta na takiego, przy ktorym będziesz się czuła tak, jak należy, czyli dobrze a nawet lepiej bez względu na okoliczności

A gdyby siostry nie miał, czy jego zachowanie nie przeszkadzałoby Ci?

Szacunek, respekt, zainteresowanie powinien okazywać Ci tak po prostu, bo jesteś jego dziewczyną. Masz prawo być zła, jeśli tego nie robi. Myślę, że powinnaś z nim o tym rozmawiać, oczekiwać szacunku... ale nie ma co prowadzić rozmów typu "bo siostrę to szanujesz, a mnie nie", bo rzeczywiście może odbierać to jako atak na ich wieloletnią relację.

Wasza relacja stanowi niezależny byt.

Mimo wszystko rozumiem Cię. Zauważyłam, że bywa tak, iż między rodzeństwem (zwłaszcza jeśli jest duża różnica wieku) zachodzi zależność zbliżona do tej matka-dziecko. I rzeczywiście nowy partner może czuć się jak piąte koło u wozu. Niezależnie od stażu Waszego związku on powinien znaleźć dla Ciebie miejsce w swym życiu i okazywać, że też jesteś ważna, że Twoje zdanie również jest dla niego istotne.
Może nie dojrzał jeszcze do takiej relacji, a może nie zależy mu na Tobie specjalnie (inaczej raczej byłaby to rzecz naturalna).

Sama dawno temu miałam podobne doświadczenia, gdzie mój chłopak był odwoływany z randki, bo trzeba zawieźć siostrę do domu (nie mieszkała już z nimi) i to wielokrotnie. A ta randka, dodam, miała miejsce u mnie, czyli jakieś 10 km drogi.I też dziś nie jestem w stanie przytoczyć wiele sytuacji, w których czułam się jak piąte koło u wozu, a jednak w tamtym czasie tak się czułam i właśnie tak to wtedy odbierałam, że cała jego rodzinka odbierała mnie jaką laseczkę, z którą pewnie chwilę pobędzie i nie warto jej traktować serio. Nagle jak się zaręczyliśmy był zwrot o 180 stopni, ale u mnie pozostał niesmak.
Dlatego wierzę, że niektóre rzeczy się po prostu czuje, choć trudno je wyjaśnić.

Ale tak jak napisałam: szacunek Ci się należy bezwzględnie... bez odnoszenia, porównywania Waszej relacji do relacji z siostrą.

Na pewno ją lubisz i masz dobry kontakt?.. nie wygląda. Ta jego postawa w przytoczonej sytuacji tez mi sie podoba, Twoj chlopak jest taktowny, - moze tez nie wiesz wszystkiego.

jestes zazdrosna, a jak do tej pory nie napisalas niczego, co mogloby swiadczyc przeciw niemu, moim zdaniem

oczywiście, że problemem nie jest istnienie siostry. Gdyby nie było siostry to mogłby być brat albo przyjaciel lub ulubiony kolega na przykład... Siostra jest tu skalą porownawczą. W porownaniu z nią autorka wypada mizernie, jako taka panna nikt. Facet inaczej traktuje siostrę a inaczej swoją dziewczynę. I te rożnice są tak zauważalne, że jego dziewczyna czuje się z tym źle. I na przykladzie siostry stara się nam opisać jak to wygląda. Przecież musiala jakies przyklady podać, w odniesieniu do czegoś. Inaczej byście wlasnie mowili, że może przewrażliwona jest, że jej się wydaje. A jej się nie wydaje. Opisała konkretnie jak to wygląda. Że ze zdaniem siostry facet się liczy, że ją szanuje, że sie troszczy o nią i jej samopoczucie - przyklad z tą ręką na spacerze dobitnie świadczy, że przejmuje się bardziej uczuciami siostry niż swojej dzieczyny i to jest bardzo słabe. Mowiąc w skrocie, jest zupelnie inny dla siostry niż dla autorki. Jest lepszy, bardziej uważny i troskliwy. I ona chciałaby tego samego. Czy to tak dużo? Przeciwnie. Uważam, że oczekuje podstawowych rzeczy,jakie w związku ludzie powinni sobie dawać wzajemnie. Przecież nie chodzi o to, aby odebrać uwagę siostrze i przelać na nią. Choć pewnie niektorzy tak pomyśleli.

Nie wiem, jakie doświadczenia z facetami ma autorka, ale ja na jej miejscu dalabym sobie spokoj z takimi, ktorzy nie potrafią albo nie chcą okazać swojej kobiecie, że im na niej zależy i jest kimś ważnym dla nich. A juz tacy nadmiernie przywiązani uczuciowo do mamusi czy siostruni to już w ogole odpadają w przedbiegach. Nieodcięta pępowina źle rzutuje na każdy związek. Naprawdę życie jest zbyt krotkie, aby marnować czas na tkwienie w takich niesatysfakcjonujących relacjach, gdzie reszta świata dostaje więcej niż my. W takim ukladzie po co być razem? Nieporozumienie.

Jak zbudują związek, bo na razie są jeszcze na etapie podchodów.

5 miesięcy to nie jest tak dużo czasu, żeby poznać drugiego osobę tak dobrze, aby była dla ciebie autorytetem, albo najważniejszą osobą. Ma ją ubóstwiać za jej waginę? Niektórzy nie mają różowych okularów, bo nie są tak naiwni w życiu i wiedzą, że na początku jest tylko pożądanie i chemia. Czasem druga strona też musi wykazać się przy budowaniu związku, a nie czerpać z tego, że druga dostaje na jej widok małpiego rozumu.  Ja nie wyczytałem z postów autorki, aby o niej nie śnił, czy odmawiał jej seksu. Jak ją boli tak bardzo to, że nie chciał iść z nią za rękę to niech z nim o tym porozmawia.

A ma traktować siostrę gorzej niż autorkę? Czemu? Bo jest jego dziewczyną? Każde więzi są inne. Inaczej odnosi się człowiek do rodziny inaczej do przyjaciół, a jeszcze inaczej do partnerów. Tylko wszystkie te więzi muszą się zbudować. Przecież on nie traktuje autorki jak psa. Jeśli ona czuje się gorzej, bo on traktuje siostrę lepiej, to dla mnie jest zwykła zazdrość i chciwość. Mam takie odczucia jakby autorka domagała się wyjątkowego traktowania, już za sam fakt bycia jego dziewczyną, a nie za to że tworzą udaną relacje. 

Bo ceni sobie słowa siostry (na których może nigdy się nie zawiódł)? Bo nie chce, aby siostra czuła się niekomfortowo? Bo potrafi się z siostrą komunikować niewerbalnie? Bo chciał dać siostrze chleb?

Chyba trochę się nie rozumiemy. Jeśli on nie okazuje jej szacunku, jakiego ona oczekuje, to warto zastanowić się dlaczego. Ludzie wchodzą ze sobą w związki z różnych powodów i czasem niestety brak w nich podstawowych fundamentów. Tak więc to nie jest kwestią czasu, ale samego faktu, że tego szacunku z określonych powodów tutaj brak, a przynajmniej tak to opisuje/czuje Autorka.

Otóż to, nawet wcześniej coś takiego zasugerowałam. Tu zwyczajnie chodzi o jakość tej relacji, którą tworzą.

Mąż i żona od chwili podjęcia decyzji, że idą przez życie razem, jak najbardziej mogą od siebie oczekiwać, że będą najważniejsi, nawet nauka KK o tym mówi, ale tu mamy relatywnie krótki związek i dobrze byłoby wziąć na to pewną poprawkę. Tym niemniej najbliższa rodzina zawsze powinna mieć należne miejsce w życiu partnerów, oczywiście pod warunkiem, że jest to zdrowy układ, a opisywany tutaj wydaje się być w porządku. Większy problem widzę w tym, że to między nimi (SSSunshine i jej chłopakiem) czegoś brakuje.

Olinko, ja wyraźnie napisałam, o jaki mi szacunek chodzi i że dla tego szacunku nie jest żadnym odnośnikiem jego stosunek do siostry. I zachęciłam ją do rozmowy z partnerem  o powodach braku tegoż. Może z ich rozmowy rzeczywiście by wynikło, że ona robi coś, co sprawia, że on nie ma dla niej tego szacunku... czy dlaczego nie za bardzo liczy się z jej zdaniem.

I ja również uważam, że to mimo wszystko dziwna reakcja, by nie móc złapać dziewczyny za rękę w towarzystwie siostry. Też uważam, że to nie jest jakoś specjalnie ostentacyjne okazywanie uczuć. I czemu siostrze miałoby być przykro... Chyba że jest akurat świeżo po jakiejś traumie, rozstaniu... to może rzeczywiście chciał jej oszczędzić jakichś skojarzeń. Inaczej... coś tu nie halo jednak. Siostra siostrą... Zresztą mogłaby być to inna osoba, którą on by cenił. Myślę, że brakuje mu zwyczajnie taktu wyczucia... by jego nowej partnerce nie pokazać, że jej zdanie jest mało ważne. Albo celowo jej pokazuje, gdzie jej miejsce... i że właśnie musi zasłużyć na jego szacunek. Ja bym się nie chciała wysilać w takich okolicznościach.

Mąż i żona dla siebie najważniejsi? A jak żyją w konkubinacie, to już mamusia może być ważniejsza? A jak są narzeczeństwem? To jeszcze nie, czy już? Gdzie ta granica. Moim zdaniem nie ma takiej. Od początku warto pokazać partnerce/partnerowi, że są ważni, że liczymy się z ich zdaniem. To jeden z elementów budowania związku i ja sobie nie wyobrażam wkładać energię w związek, jeśli tego nie ma.
Czy związek zakończy się małżeństwem czy się posypie. Nie wiadomo. Ale raczej nikt, kto wchodzi w związek, nie zakłada, że to tylko na chwilę.

Odzywam się. Przeczytałam wszystkie komentarze i tu kilka osób dokładnie opisało to co ja czuje. To nie jest żadna rywalizacja, ja ta siostrę bardzo lubie, mamy dużo tematów do rozmów. Spotykam się z facetem już będzie pół roku ale on chyba wie ze jestem miękka i nie umiem się postawić. Dlatego siostra jest dobrym przykładem porównawczym. On może chce sobie wyrobić pozycje w tym związku nie wiem. Ja tez mam rodzeństwo, rodziców i bardzo ich kocham ale w pewnym wieku już dla nas partner powinien stanowić odrębna komórkę. Ja mogę jego i coś prosić, błagać, on nic. Siostra poprosi i on już to robi. Potrafi by brzydko bez szacunku coś odpowiedzieć, padło słowo „wal się” w kłótni. Ale do siostry nigdy czegoś takiego nie powie. Ta siostra strasznie chyba rządzi nim nie wiem. Ja tez jestem kobieta ale on przy mnie pozwala sobie na dużo więcej. Myślałam ze on ma mocny charakter, jest bezkompromisowy ale kiedy obserwuje ich relacje to jest inaczej. Domyślam się ze jestem za łagodna, ze za bardzo się zaangażowałam i on to widzi. Tak jak pisałam, byliśmy w knajpie on zaczął mówić jakieś obraźliwe rzeczy na siostrę, wystarczyło ze ona się lekko na niego spojrzała a on zamilkł. W moim przypadku takie coś nie zadziała. Robiłby debila w towarzystwie mimo ze ja bym się czuła okropnie. Czuje słuchajcie ze problem jest w tym ze ja sobie za dużo pozwoliłam, nie wiem jak to zmienić i powtórzę, ze nie chodzi tu o żadna zazdrość

To może, jeśli to Ci przeszkadza w życiu, czas na pracę nad sobą i zmianę swego i sposobu myślenia, i zachowania? Bo

Na forum jest wątek założony przez osoby "za łagodne i za bardzo zaangażowane", to "Grupa Wsparcia dla KOBIET kochających za bardzo". Autorkami większości postów są kobiety, które nie decydowały się/chciały/umiały postawić granicę, które wyżej ceniły drugą osobę niż siebie. Część z nich dokonała zmian, część zdecydowała ze swym funkcjonowaniem nie robić nic.

Napisałam wyżej: zmienić swoje myślenie o sobie, możesz zrobić to samodzielnie lub skorzystać z pomocy psychoterapeuty. Przestałabym też zastanawiać się nad zachowaniem partnera, bo na nie masz tylko pośredni wpływ. Zaczęłabym jednak od dokładnego przeczytania wspomnianego wyżej wątku.

I znowu 'on', 'ona', 'on', 'ona',... .

Może zacznij od... szanowania siebie. Szacunek nie ma nic wspólnego z podnoszeniem głosu/krzyczeniem na kogokolwiek..

Olinko, użyłam figury retorycznej pokazującej, że myślenie "skoro kogoś znam znacznie dłużej, to jemu się należy większy szacunek niż temu, kogo znam krócej". I odniosłam się do słów Twoich "na szacunek trzeba sobie zasłużyć", ale i też do słów bodajże Białego, który perorował, że "jakim prawem dziewczyna, z którą spotyka się 5 miesięcy, oczekuje podobnego szacunku jak siostra".

Owszem, dostrzegam różnicę między byciem ważnym i najważniejszym. Autorka jednak, coś mi się zdaje, pisze jednak o elementarnym szacunku, który -moim zdaniem - należy się ogólnie człowiekowi (ja do znajomych, nawet zupełnie mi obojętnych, nie powiedziałabym "wal się"), choć, zgadzam się, sama autorka też mocno myli pojęcia.

Droga autorko, czy gdyby on nie miał siostry, to nie przeszkadzałoby Ci, że mówi Ci "wal się"... albo obraża Cię i to przed znajomymi...i ogólnie okazuje Ci brak szacunku?
Mam takie wrażenie, że skoro uznałaś go za mocną, bezkompromisową jednostkę, byłabyś skłonna znosić jego podejście do siebie uznając, że taki on już jest. I jedyne co Cię drażni to fakt, że okazało się, że on wcale taki nie jest, a jedynie pozwala sobie na takie zachowania wobec Ciebie.
A tak być nie powinno.
Zdecydowanie zgadzam się z Wielokropkiem. Nikt nie będzie stać na straży naszej godności, jeśli my sami nie potrafimy tego robić. Traktuje Cię tak, bo mu na to pozwalasz. Siostra prawdopodobnie ma duże poczucie własnej wartości i nie pozwala sobie na takie wyskoki z jego strony. STAWIA GRANICE, których Ty nie stawiasz.
Nie najlepiej tak czy siak o nim świadczy, że wykorzystuje Twoją słabość, zakochanie, niskie poczucie własnej wartości, ale główną winną jesteś Ty sama.

Jak najbardziej terapia, bo obawiam się, że wraz ze zmianą chłopaka nie rozwiąże się Twój problem. I wskazany przez Wielokropka wątek jest jak najbardziej dla Ciebie.

Jesteś piekielnie zazdrosna droga autorko. I tyle. Jeżeli chłopak miał zaburzone relacje za młodu np z ojcem lub po prostu go nie miał - starsza siostra zawsze będzie zajmować szczególne miejsce dla niego i mając do wyboru ciebie lub siostrę - wybierze siostrę i na dzień dzisiejszy mu się nie dziwię. Nie macie związku, wy tworzycie dopiero fundamenty związku, a wasza relacja jest bardzo krucha. Z kolei ty wymagasz, że ma albo odsunąć siostrę od sebie albo chyba najbardziej by ci pasowało, żeby odepchnął ją i ukrócił relacje, bo jesteś ty. No i co, że jesteś ty? Czy ty byś zamieniła kogoś, kogo znasz 26 lat na kogoś, kogo znasz 5 miesięcy?

No to jego relacja z ojcem może być nieprawidłowa lub też to właśnie siostra brałą największy udział w jego wychowaniu i kształtowaniu charakteru i to ona jest dla niego kimś ważnym.
"Znacie się troszkę dłużej" czyli ile? Rok? Dwa? Pięć? To tak nic w porównaniu do wspólnego wychowywania się i obecności przez 26 lat w życiu, jednego człowieka. Mówiąc, że znacie się 5 miesięcy miałąm raczej na myśli, że tworzycie relację, niż że faktycznie minęło 5 miesięcy od poznania swoich imion. Pół roku, to jeszcze żadna relacja - to też powiedziałam. To słabe zalążki fundamentów. Jeżeli rozmawiałaś z nim i on ne widzi problemu w traktowaniu ciebie skrajnie inaczej niż siostry, porozmawiaj z siostrą. Tak z nią, a nie z nim. Jeżeli czegoś się dowiesz, spróbuj to zrozumieć i zastosować wiedzę w rozmowie z partnerem.

Ja sobie zdaje z tego sprawę. Skoro chłopak potrafi szanować i być wsparciem dla siostry to sadze ze zna te uczucia i jak chce to potrafi. Gdybym nie miała porównania to bym stwierdziła ze on ma taki charakter. Dla mnie jest inny a dla niej inny i tutaj biorę pod uwagę oczywiście ze oni się znają całe życie, wychowali się razem. Może ja pełnie inna role, mi potrafi powiedzieć coś niemiłego, stawiać się. Jej uczucia są istotne tak jak podczas złapania za rękę, on nigdy by tak nie powiedział „nie rób tego bo moja dziewczyna może poczuc się niekomfortowo itp, a tez jestem kobieta. Znamy się rok czasu, w związku jesteśmy od połowy roku.

No... Z facetem jest problem, jest chamem, ale u autorki zawiódł instynkt samozachowawczy. I to już jest jej problem. Owszem, potrzebny jej inny chłopak, ale myślisz, że Ty, ja... że wszyscy, którzy się wypowiedzieli, przekonają ją do tej zmiany? Ma łagodny charakter, który niestety naraża ją na takie typy... i nie daje kopa, by się w porę od nich uwolnić. Po to jej ewentualna terapia.