Po co wychowujecie dzieci w wierze? - Netkobiety.pl

Co to znaczy być dobrym człowiekiem? Poprzedniczka mówi ktoś uczciwy, prawy. Czy to wystarczy żeby być dobrym? No i kto ma to stwierdzić, że ten ktoś jest dobry?

Jezus zagadniety: nauczycielu dobry ...
Mówi: dlaczego nazywasz mnie dobrym? Czy nie wiesz, że dobry jest jedynie Bóg.

Zaczyna się odchodzenie od tematu. Tak trudno określić prawość, uczciwość i dobro? Powiedzmy, że dobry człowiek to taki, którego wszyscy lubią.

No tak, bo co wspólnego ma wychywanie z byciem dobrym człowiekiem? Dobrym człowiekim sie przeciez rodzimy, tak jak ateistą, a wszystko to i tak wina złego i wymyslonego Boga.

Podobno człowiek ma wolną wolę. I my ateiści o tym wiemy i Wy wierzący też w to wierzycie. Więc narzucanie dzieciom od malucha w co mają wierzyć jest nie fair wobec ich naturalnej wolności danej wg Was od Waszego Boga. Dziecko jest wręcz często karane za to, że ma swoje zdanie w jakiejś kwestii. Np nie chce iść do kościoła bo ksiądz nudzi i wszyscy śpią a ono by chciało przeczytać w tym czasie artykuł o pierwszym laserze Maimana albo pograć w piłkę (taka alegoria do dzieciaków grających w najlepsze w piłkę w trakcie święta Bożego Ciała).

Pytanie brzmi o to czy można bez wiary dzieci wychować. Wg mnie jest to nawet pełniejsze wychowanie bo ateista czy agnostyk sam dla siebie wypracowuje sobie swój kręgosłup moralny i dlatego ma więcej na temat jakiejkolwiek rzeczy do powiedzenia niż wierzący. To moja subiektywna opinia a czemu? Bo każdy wybór podparty jest wewnętrznym chcę albo nie chcę tego zrobić a nie muszę albo nie mogę. Chcę zawsze bije muszę jak kamień nożyce.. Każda praca, każde zajęcie, każda czynność wykonywana jest lepiej, staranniej kiedy wykonujący tę czynność chce ją wykonać a nie musi odbębnić. Taka subtelna różnica, której wielu nie dostrzega.

Młody człowiek nie potrzebuje religii by zrozumieć co jest dobre a co złe. Człowiek ma taką wrodzoną zdolność, że instynktownie wie, żeby ręki do ognia nie wkładać więc wie, że znęcanie się w ten sposób nad zwierzęciem jest złe. Proste. Oczywiście nalezy dziecko przestrzec i rozmawiać z nim o sytuacjach, które szkodzą jemu i otoczeniu. Innych sytuacji tych natury psychicznej interakcji z innymi uczymy się na co dzień, radzimy innych, którzy już coś przeżyli (pytania dzieci).

Oczywiście łatwiej straszyć wiecznym ogniem piekielnym. Ale strachem to się ludzi za komuny trzymało.. Zresztą nadal się trzyma..

Swoją drogą co to za wolna wola. Jak człowiek nie chce być w małżeństwie to może się rozwieść. Ale jak się w boga wierzyć nie chce to już musi człowiek być potępiony na wieki amen. Czemu nie można po prostu odejść? Jak nie kupuje się tych historii to czemu bóg nie pozwala po prostu odejść?

Kochaj albo cierp. Inne porównanie nie przychodzi mi do głowy...

Krzysztof, Baba ma rację. Instynktownie nasze ciało szykuje się do ucieczki, kiedy coś nas przestraszy (stąd to podskakiwanie), instynktownie gotujemy się do walki, kiedy ktoś nas zdrowo wpieni, ale nie mamy instynktu, który mówi, że np. walnięcie kijem psa jest złe, musimy sobie dopiero skojarzyć fakty (my się uderzyliśmy o coś, zabolało, płakaliśmy, uderzyliśmy psa, zaskowyczał, pewnie też go bolało - acha, tak nie powinno się robić), albo jeszcze lepiej rodzic powinien to wytłumaczyć, bo z kojarzeniem sobie poradzimy ale w ciut późniejszym wieku niż z zajarzeniem wyjaśnienia. ;-)

Takie rzeczy jak moralność - co jest dobre, co jest złe, jak ustawiamy nasze wewnętrzne kompas - jest w dużej mierze uzależnione od kultury, bo ona stanowi bazę dla naszych osobistych przemyśleń i wniosków. Porównaj sobie kulturę europejską za średniowiecza i teraz - wtedy np. seks z 14-latką to była norma, dziś straszne przestępstwo i dewiacja. Albo współczesną naszą kulturę i japońską, w Japonii publiczne okazywanie sobie czułości, nawet przez pary, jest uznawane za obsceniczne, my z kolei dziwnie byśmy patrzyli na parę, która twierdzi, że się bardzo kocha, ale publicznie nawet się nie przytuli i stale trzyma się na dystans. ;-) Tego co dobre i złe uczymy się głównie w procesie socjalizacji.

Jezus był Synem Bożym. Był człowiekiem.

Wszystko pieknie ladnie tylko wiara sobie, idealy sobie a praktyka tez sobie. Gdyby ta wiara, ktora ma nauczac m.in. nie czyn drugiemu co Tobie niemile czyli kochaj blizniego swego jak siebie samego, miala choc 50% odzwierciedlenia w postepowaniu codziennym rodzicow katolikow (a pozniej ich dzieci) to moznaby sie pokusic o wychowywanie w wierze. Jesli natomiast cala ta wiara sprowadza sie do klepania formulek, frazesow i przekazywania sobie opowiesci biblijnych (jak ta o niebie i piekle) to nie widze najmniejszego sensu w takim wychowaniu. I dziecka swojego straszyc kociolkiem ze smola i rogatymi stworami tez nie zamierzam. Wole mu powiedziec, jak znajdzie zabawke na drodze - odloz ja na bok, nie zabieraj, bo to nie Twoje, a ktos kto zgubil bedzie tego szukal i przykro mu bedzie jak nie znajdzie - Tobie tez byloby przykro.

Olu, ja zyje od nastu lat w kraju luteranow i duzej liczby ateistow i wiesz co - przed naszym domem stoja dzien w dzien na zewnatrz cztery fajne, nowe rowery - nie przypiete. I sa tam, nawet jak jedziemy na miesiac na wakacje, to one tam nadal stoja. Postalyby u Ciebie w miescie czy na wsi, gdzie mieszkasz? A przeciez 6-te przykazanie wyraznie mowi - nie kradnij.

I tak to sie ma wiara i wychowanie do zycia.

Ad1. Ja swoim dzieciom przedstawiam wiarę katolicką jako opcję, ale taką w której i ja zostałam wychowana. Bardziej na zasadzie tradycji - bo, nie czarujemy się, innego wyboru za moich czasów nie było. Religię katolicką zohydzili mi księża, zakonnice uczące religii. Jedyną fajna katechetkę pamiętam z podstawówki - kiedy na religię chodziło się do salki przy parafii. Kobieta miala ogromną wiedzę, przygotowanie pedagogiczne i potrafiła odpowiadać na wredne i złośliwe pytania zadawane przez małe gnomy. Niestety, potem religie wprowadzono do szkoły i edukacją "duchową" zajęli się nieopierzeni księżulkowie i zahukane zakonnice, z których młodzież licealna robiła sobie po prostu jaja. Wiadomo - u młodzieży na szacunek trzeba sobie zasłużyć, a oni nie potrafili.

Im dalej w las, tym bardziej wypracowalam sobie "swój" rodzaj wiary, bardzo daleki od dewocji, oazowego myślenia i krucjat przeciw ateistom czy innowiercom. Moim zdaniem nie o to w religii katolickiej, chrześcijańskiej chodzi. Ale to moje zdanie, i w takim wychowuję moje dzieci. Najstarszy syn chodzi na religię (innej opcji w wiejskiej szkole nie ma), ale ponieważ mamy normalnego Proboszcza - problemu nie widzę. Dodatkowo ogląda i czyta (lub są mu czytane) bajki i wierzenia z różnych stron swiata - aby był maluchem wykształconym i obeznanym - jak na swój wiek. W każdej z bajek opowiadających o wierzeniach innych nacji jest przedstawione dobro i zło, więc nie widzę tutaj koniecznosci monopolizowania sobie tych kwestii przez wiare katolicką only.

Sama natomiast ostatnio z czystej ciekawości zajęłam się studiowaniem wierzeń kabalistycznych, i jak na razie mi się też temat podoba.

Ad.2. Oczywiście, że można. Świat jest pełen dobrych ludzi i nie wszyscy z nich chodzili na religię. Jest również cała masa takich co chodzili, a nawet sami nauczali, a skończyli jako pedofile. Mimo, że pakiet wiedzy adekwatnej - mieli na podorędziu.

Duchowe poszukiwania nie muszą kończyć się tylko na jednej religii, albo w ogóle z religią nie muszą mieć wiele wspólnego. Katolicy wcale nie mają monopolu na bycie dobrymi ludźmi.

Edit: jednyne co budzi we mnie niesmak, to to wieczne "nauczanie" i "nawracanie". Okraszone taką dziwaczną pozycją spoglądającego z góry na "niewiernych". To mnie u dzisiejszych "Katolików" dziwi. Bo jak kogoś mają przekonać do swoich racji, nawrócić, jeśli traktują go jak kogoś gorszego? No i z tego co wiem, to nie o to w nauce tej religii chodzi.

Właściwie odpowiedzi żadnej nie ma, przynajmniej dla większości. Dlaczego dzieci trzeba ochrzcić? Bo trzeba. Trzeba zrobić imprezę, zwołać rodzinę, itp. Dlaczego dziecko chodzi na religię? Bo chodzi. Wszyscy chodzą. A i niewielki zysk, bo ładna ocena na świadectwie, nawet dla małego nieuka. Dlaczego dziecko idzie do komunii? Wszyscy idą. Trzeba, a zysk też często ogromny. Przykłady można mnożyć.
A szczerze mówiąc, co to za gadka o wychowywaniu dzieci w wierze? Najczęściej w domu się o Bogu nie rozmawia, ksiądz na religii wygada swoje, zrobi kartkówkę z dziesięciu przykazań i drogi krzyżowej, formalności w postaci chrztu, komunii i bierzmowania się załatwia, opłatek na Boże Narodzenie i jajko na Wielkanoc. Tak jest w przynajmniej 70 procentach rodzin. Ot, i mamy wychowywanie w wierze.

Co będzie jeśli to odrzucą? Co zrobisz gdy usłyszysz, że wiara w Boga jest im nie przydatna do niczego?

Zadam Ci hipotetyczne pytanie. Czy wiedząc, że religia wywoła w Twoich dzieiach zachowania skrajnie agresywne wobec innowierców i ateistów, wpajałabyś im religię do głów?
Snakea proszę o powstrzymanie się od komentarza.

Jasne, ich decyzja jak bedą dorosłe... Ale dla pewności indoktrynacja od małego nie zaszkodzi, prawda?

Z racji wieku jaki Ci się wyświetla sądzę żeś duży chłopczyk i własne dzieci możesz mieć. I co puszczasz je samopas? Ja dla przykładu dwa dni temu musiałem zindoktrynować swojego prawie 3-latka w kwestii poruszania się po chodnikach i ulicach. Mało tego, musiałem to zrobić siłowo, łapiąc w pół i ściągając z jezdni. Cóż za naruszenie wolności i godności osobistej jednostki! A przecież powinienem uznać, że skoro raz jak kończył 2 lata mu wytłumaczyłem zasady wchodzenia na jezdnię, to wypełniłem swój obowiązek informacyjny. On zaś ma wolną wolę i zdolność analizy zjawisk zachodzących wokół niego i co ja będę ingerował w jego wybory. Chce wbiegać pod samochody, to niech wbiega. Widać na tym polega jego samorealizacja, a ja nie mogę go indoktrynować moimi przekonaniami, że jest to zachowanie niewłaściwe i groźne. Hu, hu, hu synku jak będzie niedobry, to cię Bozia pokarze, hu, hu, hu synku jak będziesz wbiegał na ulicę, to cię samochód rozjedzie...
A ogólnie, to przekazuję dzieciom wartości, w które sam wierzę. Jak w coś nie wierzę, to tego im nie przekazuję. Dlaczego miałbym robić inaczej? Że niby nastolatek może sam dokonywać wyborów w co wierzy i co jest dla niego ważne? Być może potrafi to robić, a być może nie. Ja swoim dzieciom nie pozwolę palić, pić i ćpać dopóki są niepełnoletnie. Istotne jest to, że mam to zrobić tak aby one rozumiały dlaczego tego im nie wolno robić. Jeśli nie zrozumieją, to będzie to moja porażka, a nie idei nie palenia czy nie ćpania. To będzie oznaczać, że to mnie nie udało się dzieciom tych wartości przekazać.

Nasuwa mi się fragment Pisma, takiego uzdrowienia sobie innym życze

Potem przyszli do Betsaidy. Tam przyprowadzili Mu niewidomego i prosili, żeby się go dotknął. On ujął niewidomego za rękę i wyprowadził go poza wieś. Zwilżył mu oczy śliną, położył na niego ręce i zapytał: Czy widzisz co?; A gdy przejrzał, powiedział: Widzę ludzi, bo gdy chodzą, dostrzegam ich niby drzewa.
Potem znowu położył ręce na jego oczy. I przejrzał [on] zupełnie, i został uzdrowiony; wszystko widział teraz jasno i wyraźnie. Jezus odesłał go do domu ze słowami: Tylko do wsi nie wstępuj!

Dokładnie tak. Zresztą to tak samo jakby oczekiwać od rodziców - ateistów, że będą wychowywać dziecko w wierze...
Przekazanie wiary to moim zdaniem, bardzo ważny element wychowania. A wychowanie to nie tylko dawanie jeść i ubranie ładnie dziecka. Do innych rzeczy trzeba dziecko nakłaniać, tłumaczyć, pokazywać swoim przykładem. Po pewnym czasie dzieci same zrozumieją, że to dla ich dobra.

"Poza tym szczegółowymi uprawnieniami mieszczącymi się w istocie w ramach wolności sumienia i religii są:
? prawo rodziców do zapewnienia dzieciom wychowania i nauczania moralnego i religijnego zgodnie ze swoimi przekonaniami; te wychowanie i nauczanie winno jednak uwzględniać stopień dojrzałości dziecka oraz jego wolność sumienia i wyznania,"

A co do wolnosci sumienia i wyznania:

Wolność sumienia i religii jest osobistą wolnością każdego człowieka. Wolność sumienia i wyznania dotyczy dzieci, czyli osób, które nie ukończyły 18 lat. Konstytucja jedynie deklaruje wolność sumienia i religii (wyznania), a nie ustanawia jej. Wolność ta nie pochodzi z nadania państwa, czy jakiejkolwiek władzy publicznej, jej źródłem jest przyrodzona i niezbywalna godność człowieka. Wspomniana godność według Konstytucji jest nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych.

Dlatego porownywanie wychowywania w wierze, z lapaniem i sciaganiem z jezdni jest nie na miejscu. A tymbardziej z zabranianiem brania narkotykow. Jak sie nie ma szacunku do wlasnych dzieci, bo zmuszanie do wiary jest brakiem szacunku, to trudno zeby dzieci mialy z takim rodzicem dobry kontakt,
Ja nie wyznaje religii, wrecz uwazam, ze jej nie powinno byc.
Ale moim zdaniem jak rodzic madry jest to umie tak swoja religie podac, ze dziecka zmuszac nie bedzie musial. A przede wszystkim przykladem swiecic.

Naklanianie brzmi nieciekawie, co do reszty to OK, z duzym naciskiem na ten wlasny przyklad. Bo inaczej wiara to bedzie klepanie pacierza dla swietego spokoju i sluchanie koled bez zrozumienia.

a tak na marginesie, to o jaka wiare konkretnie Ojcu Piotrowi sie rozchodzilo? Bo u nas na przyklad wiara dominujaca jest luteranizm.

Myślę, że autor wątku pytał o jakąkolwiek wiarę w Boga.

Mussuka, NinaLafairy, to prawda, że najważniejszy jest własny przykład. Nie wiem czy jako dziecko byłabym chętna do przyjmowania wiary moich rodziców, gdybym nie widziała, że sami się nią kierują i że są w tym wszystkim szczęśliwi. Znam przypadki, kiedy rodzice odwożą dzieci do kościoła i wracają do domu, to trochę niespójne zachowanie (jeśli jest notoryczne). Jednak co do nakłaniania, to uważam, że czasem jest potrzebne, bo nie wszystko da się pokazać własnym przykładem.

To moja osobista sprawa dlaczego wyprowadzilam sie do tego panstwa, a poza tym wiele ludzi tutaj wstaje kiedy graja hymn i wstaje z powodow panstwowych, a nie z powodu wyznania jako, ze wiele jest ateistami.  Nie sadze by nawet Tobie trzeba tlumaczyc dlaczego ludzie wstaja do hymnu i okazuja szacunek krolowej. Ale nie sa to powody religijne.

Bo religia inna i podejscie inne, prawo ktore nie faworyzuje. NIGDY nie czulam sie w UK zle z powodu bycia ateista, nawet w Kosciele. A w Polsce owszem . Swoja droga w ktorym miejscu powiedzialam, ze religia w szkole mnie w oczy kole?
Owszem to marnacja pieniedzy, ale to tez strzal w kolano dla Kosciola. Bo religia w szkolach tylko osmiesza wiare w oczach mlodziezy, a spedzaja ja grajac w simsy na telefonie.

Ale ja broń Boże nie mówię o tym jak rodzice żyją i jakie wiara ma odzwierciedlenie w ich postępowaniu, ponieważ każda rodzina jest inna, każdy człowiek ma indywidualne podejście. Poza tym wiara nie jest żadnym gwarantem dobrego postępowania. Każdy jest tylko człowiekiem, ma swoje słabości, a niektórzy nie ze wszystkimi nakazami i zakazami swojej wiary się zgadzają.  Miałam na myśli jedynie to, że każdy rodzic stara się przekazać swoim dzieciom to, co dla niego jest ważne, wartości, które sam ceni. Dla człowieka wierzącego istotna jest jego religia, więc stara się dzieciom przekazać. Tak samo jak uczy się dzieci wielu innych wartości tak jak napisałaś - współczucia, poczucia cudzej własności, empatii, szacunku dla innych ludzi itp. Rodzice podobnie przekazują swoim pociechom tradycje, zwyczaje panujące w rodzinie i ogólnie w środowisku, bo to jest dla nich ważne i chcieliby, żeby dzieci również się do tego stosowały i szanowały.

Musska ja żyje w Polsce i u mnie przed domem tez często stoją pozostawione różne rzeczy: rowery, kosiarka i inne szpeje mniej czy bardziej cenne. Może nie dzień w dzień, bo zazwyczaj je jednak chowamy (mama nie znosi bałaganu przed domem), ale zdarzało się, że takie rzeczy stały kilka dni i stoją tata nawet zostawia traktor na działce (nie w garażu) i jakoś nikt się nie pokusił.
I nie twierdze, że to akurat dlatego, że mieszkam w katolickiej wsi, gdzie ponad 70% ludzi chodzi w niedzielę do kościoła, bo to nie zależy od religii czy też bycia ateistą, ale od poczucia sprawiedliwości czy tez zwykłej ludzkiej przyzwoitości
A szczerze mówiąc nie rozumiem twojego przytoczenia biblijnych opowieści o niebie i piekle w tym kontekście...
Ale zastanów się: jeżeli uważałabyś, że wiara twojego dziecka zagwarantuje mu zbawienie, szczęśliwe życie po śmierci, czy jakąkolwiek inną "nagrodę", a brak wiary przysporzy mu cierpienia to nie chciałabyś zrobić wszystkiego, żeby twoje dziecko wierzyło, a tym samym uniknęło kary wiecznej?
Skoro człowiek wierzący przyjmuje Prawdy Wiary to wierzy, że religia jest pewnym warunkiem życia wiecznego, a więc chce jak każdy kochający rodzic uchronić swoje dziecko przed potępieniem i postara się o dobra przyszłość dla niego.

"Czytam oba wątki dotyczące wychowania w wierze i bez wiary.
To co napisała ola_15 jest pierwszą normaln? odpowiedzią pozbawioną wrogości i  hęci dokopania stronie "przeciwnej".
Dziękuję Olu. "
Ojciecpiotr nie ma sprawy

Dlaczego wychowuję dzieci w wierze? Bo mam silne przekonanie, że Bóg istnieje i chcę, żeby moje dzieci też miały możliwość Boga poznać. Z resztą nie wiem jak miałabym uniknąć tematu wiary w wychowaniu, skoro sama wierzę i praktykuję, modlę się, a dzieci mnie obserwują i zadają pytania. Nie wychowuję ich jednak do jakiegoś konkretnego wyznania. Zależy mi na tym, aby były Chrześcijanami, bo wierzę, że to jest jedyna droga prowadząca na pewno do zbawienia. Jeśli moje dzieci zechcą w przyszłości zostać katolikami, to jakoś to przełknę. Wolałabym, aby zostały protestantami - jak ja, ale nie będę się upierać, bo w Polsce zdecydowanie łatwiej być katolikiem, to jest społecznie bardziej akceptowalne.

Wszędzie w Wielkiej Brytanii nie mieszkałaś, wszystkich ludzi nie poznałaś Założę się, że spokojnie znalazłyby się takie środowiska tam na miejscu podobne do tych w Polsce co nie lubią innych w wierze. Ja na przykład mam relacje znajomych co spędzili sporo czasu pracując i pomieszkując na francuskich wsiach i mówili mi, że poza przeważnie lepszym samochodem i chałupą brud za pazurami i ograniczone horyzonty myślowe mają takie same jak na porządnie zapadłej polskiej wsi
To wytykanie ateistów czy innowierców moim zdaniem głównie związane jest z brakiem kontaktu z takimi osobami, środowiskami. Jak pisałem jestem z małego miasta ale w tym mieście od zawsze istniała silna wielokulturowość i wielowyznaniowość. Przed wojną połowa mieszkańców mojego miasta to byli żydzi. Na drugą połowę składali się katolicy i prawosławni. A byli jeszcze protestanci czy unici. W centrum miasta obok siebie stał kościół katolicki, cerkiew i synagoga. Ludzie, sąsiedzi znali nawzajem swoje odmienne zwyczaje, inne święta, inny sposób ubierania, jedzenia. To trwało wieki, nikt się nie mordował, nie prześladował więc akceptacja inności była rzeczą normalną. Jasne, były pewne niesnaski, drobne codzienne ale poważniejsze, głównie na tle politycznym. Bo np. zaborca rosyjski prowadził swoją politykę skłócenia takich społeczności i faworyzowania prawosławia co wiązało się np. z zaborem kościołów katolickich na cerkwie. Niestety prowadziło to do reperkusji kiedy odzyskaliśmy niepodległość i w 20-leciu międzywojennym wystąpiła jedna z najczarniejszych kart naszej historii (o której zresztą nasze tzw. elity zupełnie nie chcą pamiętać) czyli fala prześladowań ludności wyznania prawosławnego. Zabierano cerkwie (w części były to odzyskane kościoły katolickie) ale i burzono, palono prawosławne świątynie. Kolbami karabinów przekonywano do przechodzenia na katolicyzm, bo mądrzy panowie z Warszawy ustalili, że podstawowym kryterium polskości jest wyznanie katolickie. Narobiono tym strasznego syfu w tych społecznościach, a było to też jedną z przyczyn późniejszych dzikich mordów na Wołyniu.

A co się działo choćby za komuny?

Wiara nigdy nie jest gwarantem idealnie dobrego postępowania. Każdy jest tylko człowiekiem i każdemu chyba zdarzyło się zrobić coś niezgodnego z tym, co zwykle uważa za słuszne, co nie znaczy, że to odrzuca. Matka uczy dzieci, że nie należy się źle wyrażać o innych, ale kiedy spotka się z koleżanką "na ploty" to czy niekiedy kogoś nie obgada, nie zdarzy jej się o kimś plotkować na podstawie spekulacji i domniemać? Uczy się dzieci, że nie należy używać wulgaryzmów, ale czy sami nie używamy ich w złości, w emocjach? To, że człowiek jest wierzący nie gwarantuje, że nie złamie on swoich zasad, przecież właśnie po to ustanowiono sakrament spowiedzi w kościele Katolickim. Nie mówię, że nie zdarzają się hipokryci siedzący w kościele w pierwszej ławce, a nie stosujący się w żadnym wypadku to zasad swojej religii i nie sądzę, że to jest właściwa droga zarówno w życiu jak i do zbawienia, ale nie można generalizować i mówić, że wszyscy ludzie wierzący robią to fałszywie i na pokaz klepią wyuczone formułki.
Wiadomo, że wiara powinna być poparta praktykowaniem jej w życiu codziennym i stosowaniem się do zasad, które dana narzuca. 
Ale napisane jest "Kto spożywa ciało moje i pije moja krew będzie miał życie wieczne", i jeżeli ludzie wierzący sądzą, że wiara umożliwi ich dzieciom życie wieczne to wychowują je ucząc swojej religii. Nie jest powiedziane, że sama wiara bez właściwego postępowania ich doprowadzi do nieba. Ale skoro wiara jast elementem właściwej drogi życia wg. rodziców to tę właśnie drogę pokazują swoim dzieciom, bo to sa ich przekonania, ich poglądy, ich tradycja, rzecz dla nich istotna. Kiedy cos jest istotne dla ciebie to nie nauczysz tego swoich dzieci ?

no co sie dzialo? Bo ja jakos komune przezylam, cala moja rodzina tez i nikt nam niczego za sama wiare nie zrobil. Walki jakie toczyly sie w tamtych czasach nie zwiazane byly z wiara tylko z ustrojem politycznym. Za wiare nie zamykano, za walke z komunizmem i gloszenie wrogich hasel tak. A ze ci walczacy byli zwykle wierzacy to insza inszosc.

W internecie, dość często. Kilkakrotnie nie chciano podjąć dyskusji, ponieważ argumenty i wypowiedzi osób wierzących nazwano "katolickim bełkotem", a samych rozmówców "fanatykami", "katolami" i odsyłano do średniowiecza. Nie chcę oczywiście generalizować, bo jest wielu ludzi z którymi porozmawiać w kulturalny sposób można, ale nie powiem, że nie spotkałam się z sytuacją, gdzie ja lub inni rozmówcy zostali zlekceważeni lub zaatakowani podczas wymiany poglądów, zwyzywani i wyproszeni z dalszej dyskusji.
Więc nie zawsze ateiści sa nieskazitelni, być może po protu brakuje nieraz argumentów skoro uciekają się do wyzwisk i dyskryminacji. Nie, żebym uważała wszystkich nie wierzących za złych i niekulturalnych, bo w żadnym wypadku tak nie twierdzę.

Jesli można zapytać, to jaką wiarę wybrałaś? Dokładnie mówiąc, to w jakiego Boga wierzysz?

Fajny taki bóg małej dziewczynki, będący nie bogiem a dobrą wróżką. Która się zjawia gdy potrzeba i czyni czary.

Do CIebie nie mam kompletnie nic. Twoje wyobrażenie Boga jest niedojrzałe. Bóg nie może być tylko przyjacielem, czy dobrą wóżką, wówczas nie zasługuje na miano Boga. Przez Boga i dla Boga toczono wojny, ludzie walczą z samym sobą, nie mogąc pojąc kim jest Bóg, odrzucają Go lub poświęcają mu całe życie chocby zakonnicy. Bóg dopuszcza mase zła na ziemii głód, zabijabijanie dziewczynek w Chinach czy Indiach itd otd To nie może byc taka postać jak Ty ja przedstawiasz.

Widzisz nie doczytałeś Bilblii..
Ja czytałam cały stary i nowy testament...tam masz odpowiedz dlaczego tak sie dzieje...
Skoro nie wiesz...to kiepski z Ciebie rozmowca.

I widzisz...przeczytales to co chciales przeczytac... chciales w to wierzyc...nie dla Boga toczono te wojny,tylko w jego imie.
To tak jakby moj syn bronil mojego imienia i zabil kolege,bo kolega nie wierzy we mnie. To jest ok? Jasne ze nie! A podobno na podobienstwo Boga jestesmy stworzeni.
To ja pojde w pole i kazdego innego wyznania czlowieka zabije...bo jeden jest Bog.

Nowy testament mowi co innego,Bog nie popiera wojen,krwi,nie jest msciwy,nie kara,wszyscy jestesmy rowni,nawet jak grzeszymy to mamy szanse na zycie wieczne.

Gdzie tu jest sens?

To ja wierze w wróżki?

Straszny chaos i niedopowiedzenia...
Wole wierzyć w mojego Boga ,który nie zasługuje wg. ciebie na miano Boga ...bo jesli Bóg nas wszystkich kocha...
Zastanów się...    ukarałbyś córke lub syna która/y się buntuje, chorobą ,smiercia,potepieniem?
Skazałbyś ją/go na wieczną mękę?
Lub tylko na próbę dotknąłbyś  ciężka bolesną chorobą? I nazwałbyś to próbą wiary? Bo nie trzymała się Twoich wytycznych?
To jest sadyzm dla mnie. Karygodne zachowanie.
Sadysta jednym słowem, Nie Bóg.
Skoro jesteśmy dziećmi Boga, a jest nas wielu, każdego z nas kocha tak samo, to dlaczego jedni dostapia zycia wiecznego a inni nie?
Dlaczego jeden syn ma byc lepszy od drugiego?

Moje wyobrazenie Boga moze i jest niedoskonale, na pewnym forum mam stycznosc z ludzmi o wielu wyznaniach..
Ale nikt o nikim nie napisal tak, jak Ty napisales o mnie. wiec kto tu jest niedojrzaly?

Przeciez Ty nie potrafisz czegokolwiek zacytowac i uzasadnic tego swoimi myslami...ale puszysz sie okropnie.