Nadgorliwy w wierze mąż - Netkobiety.pl

dal mnie wszelki fanatyzm to wynaturzenie, a religie traktuje jak organy plciowe, wszyscy je mamy, I jest ok dopoki mamy je dla siebie, bo jak zaczynamy sie z nimi obnosic publicznie, podsuwac jej wszystkim pod nos czy o to pytali czy nie, to zaczyna sie zenada

Naturalną potrzebą wierzącego człowieka jest bycie w jakiejś wspólnocie, w której może w tej wierze wzrastać. Ja trochę nie rozumiem problemu. Czemu Ciebie to tak boli, że on codziennie odmawia różaniec? Co Ci to za różnicę robi, jakie filmy ogląda w internecie i jakie książki czyta w swoim wolnym czasie?
Jedyne, na co możesz zwrócić uwagę to to, że wolisz modlić się sama. Jeżeli Wasz wspólny czas na tym nie kuleje to właściwie co za różnica czy czyta książkę religijną czy najnowszy kryminał?

Na rekolekcje niech jedzie jak już nie będziesz potrzebować jego pomocy przy dziecku tak bardzo, jak na początku. W końcu naprawdę, co to za problem, że on chce się duchowo rozwijać i chce sobie pojechać na weekend? Nie jest uwiązany do Ciebie, żebyś go nie mogła puścić.

Daria, ja jezdzilam na takie weekendowe rekolekcje i nie widze problemu. Taki weekend skupienia duzo daje.
A nie myslslas, zeby wstąpic do jakiejs wspolnoty razem z nim? Niekoniecznie do tych wojownikow, wspolnot jest duzo. I w większosci nie wymagają one żadnego wkładu finansowego. Chodzi o to, zeby spotykac innych wierzacych ludzi, bo to jest wazne. Czlowiek sie duchowo nie rozwija bez wspolnoty.

Mowilas mu ze brakuje Ci jego pomocy? Moze malymi kroczkami sprobujcie sie znowu do siebie zblizyc, jesc razem przykladowo. Mozesz znalezc mu jakies konferencje na youtube na temat wspolnoty malzenskiej, moze tez poslucha.

Chyba bym mu podziekowala za taką opiekę i pozwoliła wrócić do pracy, jak tak bardzo cierpi w oczekiwaniu na własne dziecko. On sam nie widzi sprzeczności między tym w co wierzy, a tym co robi? Przecież niszczy więź między wami, twoje poczucie bezpieczeństwa, zaufanie do niego, a to prosta droga do problemów w małżeństwie. Może zajmować się czym chce jesli ma na to czas, ochotę i to lubi, ale to nie może rujnować mu rodziny, bo wtedy to już zaczyna być nienormalne. Obojętnie, czy to jest hazard, używki, uprawianie sportu, czy wiara.

Salomonka ale facet, to tez nie jest robot opiekuńczy. Tez ma swoje uczucia, potrzeby, lęki. Daria wydaje się, że ma kto kompletnie gdzieś. Przykład: mąż ma być przy porodzie - koniec, basta.

No chwileczkę. Gdzie Daria napisała że ma być przy porodzie i basta? Zaproponowala mu a on odmówił i to KATEGORYCZNIE. Kto więc postawił na swoim?

Jadanie przy oddzielnych stołach to też zupełna norma? A "niedotykanie żony nawet palcem", gdy ona potrzebuje teraz więcej czułości ze strony męża niż kiedykolwiek wcześniej?

Nie mam nic przeciwko praktykowaniu wiary,( sama jestem wierząca) ale tutaj chyba nie o samą wiarę chodzi, ale o jakąś obsesję.

Nigdzie nie napisałam że chce żeby był przy porodzie.. Sama bym go wyprosiła z sali, w życiu bym nie chciała żeby oglądał jak dziecko ze mnie wychodzi ale jak zapewne nie wiesz są 3 fazy porodu, zanim dojdzie do drugiej fazy, trzeba swoje odczekać na sali czasami kilka godzin podczas których fajnie by było żeby jednak mi towarzyszył, zagadywał itp ale jednak jak dla niego to mógłby mnie z łaską zawieźć, zostawić i odebrać po paru dniach. Nie jest miło kiedy taki moment przeżywa się samej w szpitalu

O to chodzi właśnie, żeby ta jego wiara nie stała się obsesja.. Na rekolekcje niech sobie chodzi, po prostu boję się że na tych formacjach wojowników naslucha się bzdur kompletnie wydartych od rzeczywistości a on to łyka jak pelikan. Już kiedyś mi powiedział że seks w prezerwatywie to grzech a na kilka mcy przed ślubem chciał się zdecydować na celibat bo seks przed ślubem to grzech... Przez ponad 2 miesiące się nie kochaliśmy bo "dla niego to dziwne kochać się kiedy w środku jest dziecko". Ani on sam nie robi sobie dobrze ani nie czuję potrzeby żebym ja mu zrobiła... Od 2 miesięcy!

Autorko

W/g KK seks przedmałżeński a także używanie sztucznej antykoncepcji jest grzechem.
Jako osoba wierząca i praktykująca powinnaś to wiedzieć.

Nie chodzi o to, że wybieram co mi pasuje ale wypadałoby zapytać mnie najpierw co o tym myślę a nie stawiać mnie przed faktem dokonanym.

Dzień dobry Dario.
Na początku powiem, że też się dużo modlę. Wspomniałaś o tym, że mąż proponuje Ci wspólną modlitwę - to jest dobre. Wspólna modlitwa otwiera na siebie, zbliża, pozwala się lepiej poznać. To jest słuszne z jego strony, dobre i potrzebne.
Tylko nasuwa mi się taka myśl, nie wiem, czy słuszna, ale mam wrażenie, że Twój mąż chce tą modlitwą zapełnić wszelki wolny czas, uciec od Ciebie, od rozmowy, od czegoś... nie wiem.
On, jest tak nachalnych, bo chce Cię na siłę zmienić.
Wydaje mi się, że problemem jest jego myślenie, no i ta wiara... Co to za wiara, gdy jej kosztem zaniedbuje żonę. Podpowiedz mu, aby czasem podyskutował z ludźmi na forum Nowenny Pompejańskiej, pod świadectwami ludzie czasem dużo piszą, Ty zresztą też możesz tam zajrzeć, opisać problem. Zapytaj tamtejszych ludzi o książki które czyta itd.. tam jest sporo mądrych, wierzących ludzi.
Napiszę tak szczerze, bo tylko tak umiem, wydaje mi się, że Twój mąż ma duży problem z wiarą, on ponosi większą odpowiedzialność, za sytuację, w której się teraz znajdujecie, ale Ty swoją postawą, zachowaniem, radą masz również ogromny wpływa na niego. A w ogóle, to skoro modli się Pompejanką, to powiedz mu, aby modlił się za dusze czyśćcowe, a większość waszych problemów się rozwiąże. Przekonaj go, aby modlił się właśnie w tej intencji, a wszelkie inne dodatkowe formy pobożności postaraj się wybić mu narazie z głowy. Powiedz, że dopiero jak odmówi w tej intencji to zgodzisz się na rekolekcje. (W tym czasie wiele się może zmienić i w jego i w Twoim życiu).
Pozdrawiam i błogosławię.

A jeśli możesz to napisz jeszcze kogo on konkretnie czyta i ogląda, może ktoś zna tę osobę i potrafi to zweryfikować, czy rzeczywiście jest nawiedzona.

Bardzo mi przykro, że ten czas przed porodem jest dla Ciebie taki sterujący i nie masz wsparcia w mężu. Może go przerasta wizja ojcostwa i "ucieka" w Kościół i modlitwe?  Spróbuj to z nim wyjaśnić. Druga opcja,o jakiej pomyślałam, to może on zawsze był taki wierzący, tylko jak się poznaliscie to trochę od tego odszedł, wiadomo, związek, kobieta, seks itd.

Ja tu widzę taki problem, że mąż nie poświęca żonie czasu, nie wspiera jej w ciąży, czuje się pokrywdzony tym, że ma jakieś obowiązki i ciągle tylko albo kościół, albo komp. Codzienne życie przestało go interesować. Nie dba w ogóle o więź z żoną. Problemem jest to, a nie jego większa niż wcześniej religijność. Rozwój duchowy powinien za sobą pociągać bycie coraz lepszym dla innych i bardziej kochającym i troskliwym, empatycznym, a już szczególnie dla własnej rodziny. Mam wątpliwości, czy Jezus by pochwalał religijność oderwaną od życia. Współczesnych sobie uczonych w piśmie specjalnie nie chwalił, gdy stawiali szabat wyżej niż dobro człowieka, który potrzebował pomocy.
Natomiast co do zasad wiary, to wybacz autorko, ale to Twój mąż jest w tym uczciwy, przyjmując w całości naukę Kościoła, kiedy Ty próbujesz z niej wybierać to, co Ci pasuje. I mam na myśli etykę katolicką, a nie przynależność do "dziwnych" wspólnot, które są dla Ciebie niezrozumiałe i można je różnie postrzegać, czy też poświęcanie religii większości czasu.
Musicie oboje pewne rzeczy jeszcze raz przemyśleć i na spokojnie przedyskutować, bo trochę racji masz Ty, a trochę on.

Edit: a co do tych masek, to mąż pewnie bardzo się przejął wiedzą, że dużo ludzi trzyma w  domach przywiezione skądś maski i figurki nie mając świadomości, że mają znaczenie kultowe, co jest niebezpieczne dla chrześcijanina, nieważne, że nie bije im pokłonów.. to wcale nie są jaja. Tu spokojnie możesz zapytać męża, dlaczego tak jest, jeśli to dla ciebie obcy temat.
W przypadku zwykłej karnawałowej maski jednak raczej nie ma takiego zagrożenia
Przy tym, życie w strachu przed wszystkim też nie jest chrześcijańskie. Powinno się opierać na zaufaniu Bogu, a nie szukaniu szatana gdzie się da. Np. symbole okultystyczne są dziś wszechobecne i musiałby nie wychodzić z domu i nie włączać kompa, by się z nimi nie zetknąć. Także on panikuje, a Ty chyba lekceważysz całkiem albo nie masz pojęcia o pewnych rzeczach. Rozmowa, rozmowa

Bez przesady

Popadanie w absurd przez niektórych, nie znaczy, że problem okultyzmu nie istnieje.

Rozumiem że nie istnieje dla ateisty.

Był też taki ksiądz Posacki, kiedyś egzorcysta. Potem zaczął ponoć popierać islam (niesprawdzone, tak o nim mówią). Każdy może "odjechać", niestety.

Z tego co wiem to ks Piotra Glasa i Dominika Chmielewskiego.
Naprawdę niech sobie czyta co chce i ogląda co chce ale niech daruje sobie jakieś formacje wojowników Maryi... Jak czytałam o tym to serio mi się nie spodobało, wyczytałam że żeby być członkiem trzeba czynnie brać udział we wspólnocie, kupować książki, płacić za inne dewocjonalia no masakra jakaś

A jak próbowałam przemówić mu do rozsądku żeby sobie to odpuścił to zabral poduszkę i poszedł spać do salonu..

Nie jest ok, jeśli usilnie próbuje robić "nowe porządki" w domu. Niech to robi poza domem. Wg mnie będziesz musiała mu to dosadnie wytknąć, że nie ma twojej zgody.

Nie jest prawdą, że tylko u innych, ale mi też się nie podobają te militarystyczne analogie i symbolika.
Plus takich wspólnot jest taki, że mężczyźni zaczynają czynniej uczestniczyć w Kościele.
Natomiast nie jest fajne, że musi być w tym celu stworzone jakieś poczucie elitarności,  przestrzenie tylko dla mężczyzn, otoczka wojownika, męskie wspólnoty trochę na tym 'jadą'. Do Wojowników Maryi nie jestem jednak już tak uprzedzona jak kiedyś. Z bliska to wygląda przyjaźniej. Mój kumpel z nimi sympatyzuje, a ks. Chmielewskiego miałam okazję słuchać i robił na mnie dobre wrażenie.

Jeśli to olejesz, to będziesz miała co najmniej tak samo, jak masz teraz. Niekoniecznie ultimatum, jeśli nie masz żadnych danych o tym,z ę wspólnota realnie szkodzi sama w sobie. Bardziej na razie zwrócić mu uwagę, by nie zawracał tobie tyłka tymi swoimi modlitwami itd.
Co do wspólnoty - wg mnie to jest oczywiste, że bycie we wspólnocie to bycie aktywne. Ile tych książek, ile tych Maryjek się kupuje? Jakiego rzędu są to kwoty? Coś wiesz?
Zresztą, uważam, że to jest sprawą osobistą, na co przeznaczy własne pieniądze, które pozostają człowiekowi po składkach na budżet domowy - czy wyda na kino czy na wspónoty - to bez różnicy.

Zedytuję. Pff, przeczytałam, że co wtedy, gdy ty olejesz. Jeśli on oleje, to pozostaje trud walki o związek, jeśli nieskutecznej, to wœwczas separacja. Z tym, że wg mnie gdy on oleje swoje podejście do ciebie. Bo o olaniu przez niego twoich próśb o nieprzystępowanie do wspólnoty, to bardziej nie pomogę, wyżej już wszystko napisałam.
Pomysł z księdzem jest bardzo dobry. Jak najbardziej, zwłaszcza jeśli nie pomoże twoja rozmowa przeprowadzona w ostrzejszym i kategorycznym tonie.

X. Glas jest akurat sredni. Ma dziwne odpały.

Daria, skoro nie chcesz, zebynon byl w Wojownikach to idzcie razem do innej wspolnoty. Rodzinnej jakiejs. Na pewno da sie takie znalezc w Waszej okolicy. Dla mężczyzn jeszcze są Mężczyźni św. Józefa. Fajna wspolnota, serio.

Uprzedzacoe sie tu wzajemnie, a jak facet chce sie religijnie rozwijac to jakim prawem ktos mu tego zabrania? Zona powinna rozwijac sie razem z nim. A tak to Daria nigdzie na zadnym spotkaniu nie byla, z KK wyciaga to co jej pasuje i olewa to, co jej nie pasuje plus chcr hamowac rozwoj męża.

Ja tez chodze na spotkania wspolnoty i nie wyobrazam sobie, zeby mi partner zabranial. Na silownie tez mi zabroni isc?
Tu trzeba nie o praktykach religijnych rozmawiac a o jakosci wspolnego czasu. Naprawde duzo by dalo gdyby Daria sie troszke otworzyla na to, co mąż robi i chociaz sprobowala zrozumiec. A tutaj same uprzedzenia, chociaz ona nie wie co tam sie dzieje.

Co do kobiety dziela szatana, to wypowiedzialabym sie , ale uwazam ze to kolejne uprzedzenie i orzeinaczenie faktycznej tresci.

Między pobożnością a dewocją jest naprawdę cienka granica, ale jednak jest. Czy człowiek pobożny doprowadza do tego, aby w jego małżeństwie nie było porozumienia, a jemu samemu nie starczało ani sił, ani czasu na przebywanie ze swoją żoną, dbanie i o nią, zwłaszcza gdy jest na "ostatnich nogach" a dziecko urodzi sie za kilka dni? Czy taka żona musi prosić o pomoc w codziennych obowiązkach i znosić manifestacje niezadowolenia swojego męża, że znowu mu w czymś przeszkadza? O tym, że facet odsunął sie od zony i "nawet palcem jej nie dotknie", o jedzeniu przy osobnych stołach to już nawet nie wspomnę. Czy wystarczy wtedy posiedzieć w kosciele albo zostać "wojownikiem Maryi", aby poczuć się dobrze z samym sobą? Czy to nie jest właśnie wiara na pokaz, czyli dewocja? Zatem "po owocach ich poznacie". Chyba każdy powinien robić to, co przynosi dobre owoce i co jest zgodne z wyznawaną wiarą. Nie lepiej przekonać żonę do bardziej żarliwego wyznawania wiary swoim postępowaniem, tym że jest się coraz lepszym człowiekiem, a w ich malżeństwie dzieje się coraz lepiej, niż postępować tak aby ona tej żarliwości w wyznawaniu wiary zaczęła się bać, podobnie jak nabrała obaw co do przyszlości  małżeństwa? Pytanie retoryczne, bo na temat religii i tego jak ją wyznawać, można sie spierać godzinami i właściwie nigdy nie dojść do konsensusu.

Daria, poczekaj jeszcze trochę aż urodzi się dziecko, będziesz wtedy miała pełen obraz tego, jak wygląda wasze małżeństwo. Możliwe, że za tym co się dzieje, stoją inne, duzo poważniejsze problemy, których twoj mąż nie jest i nie chce być świadomy. Jeśli mąż nie zmieni sie i nadal będzie mu lepiej w kościele niż przy tobie i dziecku a obowiązki związane z dzieckiem także będa go nużyć na rzecz wykazywania się na froncie wspólnot, to naprawdę widzę tu spory problem z którym albo będziesz musiała się pogodzić, albo się z nim zmierzyć.

Ale zmuszanie do niej nie jest ok.? To jakoś niejasne?
Tak rycerstwa są super, zwłaszcza jak przed wyborami przychodzą tacy rycerze do domu i straszą piekłem, jak nie zagłosujesz na PiS. Jednego takiego rycerza w rodzinie dalszej mamy.
Jezus mówił o pokorze a 2000 lat później nadal nic nie pojmują.
Każda organizacja wykluczającą dyskusję i poszanowanie odmiennego  zdania jest sektą pełną gębą, niezależnie co ma na sztandarach.

Właśnie to jest uderzające, za chwilę urodzi się JEGO dziecko, a facet się zachowuje, jakby go to nie dotyczyło, dramat.

I tego bym nie zrzucała na wspólnotę, on taki pewnie jest. Ksiądz Chmielewski, który prowadzi wspomnianą wspólnotę, akurat często podkreśla znaczenie więzi w małżeństwie, komunikacji, troski, poświęcania czasu żonie - przypomina o tym mężczyznom, do których mówi. Więc w tej grupie pewnie mówi się o tym samym. Gość po prostu traktuje aktywność religijną jako przykrywkę dla swojej niedojrzałości i olewczego stosunku. Nie jest dobrze, ale nie beznadziejnie. A postraszenie rozwodem może go otrzeźwić. Do rozwodu bym autorki nie namawiała, ale do potrząśnięcia mężem tak.

Trzeba być zaburzonym, by być tak podatnym na to, co się mówi we wspólnotach, sektach, stowarzyszeniach czy choćby w mediach.

Niepodobna, tak, może nawet ona potrząśnie mężem potrząsając też tym mieczem. A na pewno musi ostro zareagować.
Też uważam, że to nie jakaś wspólnota determinuje postawę, a po prostu ten pan tak ma i to taki typ. Nie widzę nic przeciwko i jeśli mąż chce chodzić, to niech sobie chodzi, o ile życie wspólnotowe nie zakłóci życia rodzinnego.

Jednak dość ciekawe jest, że wspólnoty i pielgrzymki wybierane są też przez takie typy ludzkie, nie wiem tylko czy w większości, czy nie, ale jednak.

A piszę, że są wybierane tylko przez te typy?

Ma 28 lat. Chodzi do kościoła co niedzielę i od święta, często się spowiada, odmawia różaniec codziennie, niedawno dwa razy pod rząd odmówił pompejanke, ogląda filmiki na yt księży glasa i Chmielewskiego, czyta ich książki, pismo Święte co wieczór. To jeszcze można znieść ale pomysł z wojownikami Maryi to już zdecydowana przesada. Czytałam fragment książki Chmielewskiego gdzie Maryja jest ukazana jako najpiękniejsza kobieta na świecie, w której można się zakochać i iść z nią na "randkę". Pisze, że wymaga całkowitego oddania, że może zrobić z człowiekiem co chce, podeptać go a jednocześnie nie wolno w nią wątpić. Ze tylko ona się liczy a cała reszta na ziemi nie ma żadnego znaczenia.
Boję się, że jak zacznie to czytać i oglądać to nawet jakbym go postraszyła rowodem i zabraniem dziecka to nie przejąłby się tym, ponieważ wszystko można poświęcić dla Maryji... Tak to odebrałam
Nie czytał jeszcze tej książki, a ja nie wiem jak mu powiedzieć żeby się jej pozbył..

Autorko, a czy nie bierzesz pod uwagę że będąc tym wojownikiem nie przygotowuje sobie alibi do rzadszego bycia w domu i pomocy Tobie przy dziecku? Bo będą spotkania, pielgrzymki, zjazdy, msze. czytałem o nich trochę i różnie ludzie to przedstawiają.

A czy w takim razie zaproponowałaś mu wspólne uczestnictwo w innej wspólnocie religijnej?
Bycie we wspolnocie jest naturalną i pożądaną konsekwencją wiary. Zawsze lepiej człowiek rozwija się w grupie niż sam. I serio wyjście na 2h raz w tygodniu na spotkanie wspólnoty to nie jest jakiś ogrom czasu skradziony rodzinie.

Elu, w sensie czy ona ma obowiązek? Nie. Nikt nie ma takiego obowiązku, natomiast niejako wynika to z samej wiary i chęci swojego rozwoju duchowego. Najczęściej tak jest, że jak ktoś faktycznie zaczyna na serio dbać o swoje życie duchowe, to chce wstąpić do jakiejś wspólnoty religijnej, bo tam się po prostu może bardziej rozwijać.
Jej proponuję wstąpienie razem z nim, bo skoro nie pozwala mu samemu, skoro nie chce, żeby szedł do tych Wojowników, to może zaproponuje mu jakąś alternatywę?
Znam ludzi z małymi dziećmi chodzących na spotkania wspolnoty zresztą serio, co to za problem, że on wyjdzie raz w tygodniu na 2-3h z domu? Za to może popilnować dziecka, jak ona będzie chciała wyjść z koleżankami albo po prostu wyjść gdzieś bez dziecka albo się wyspać, cokolwiek. Bycie razem to też kompromisy.

Znam ludzi, którzy byli we wspólnotach z małymi dziećmi nawet raz byłam na 2tygodniowych rekolekcjach w wakacje jako opieka do małych dzieci. Najmniejsze, jakie było z nami na wyjeździe miało niecałe 6 miesięcy. W mojej wspólnocie urodził się maluch rok temu w maju i tez to rodzicom nie przeszkodziło w byciu we wspólnocie. Nie mówię, że wszyscy muszą działać tak samo, mówię, że się da.

Czy Autorka też by była tak kategorycznie przeciwna, gdyby jej partner powiedział, że chce wyjść na 3h z kolegami? Zresztą Autorce przeszkadza w każdym poście coś innego. Raz Biblia, raz spotkania, raz różaniec, raz książka, raz filmiki na youtube, raz wspólnota. Pytanie, co jej nie przeszkadza.

Loka, z tego co piszesz można wyciągnąć wniosek, że nie ma prawdziwych chrześcijan, którzy nie są we wspólnotach. Nie ma rozwoju duchowego bez przynależności do wspólnot, mimo że należy się już do Kościoła. Nie rozumiem takiego podejścia i czuję w tym coś niebezpiecznego.
Autorka ma prawo tego nie chcieć i inaczej widzieć swoją religijność. Nie powinna mężowi zabraniać, jasne, co nie znaczy że ma tam być z nim, no i religijność nie zwalnia jego z obowiązków męża, a wkrótce ojca i to jest chyba główny problem - że te ta religijna aktywność jest ZAMIAST normalnego życia rodzinnego. Czyli średni rozwój...

Daria, czy temat dziecka jest jakoś u Was oswajamy? Szkoła rodzenia?

Lady Loka

Bycie w tych wojownikach to nie tylko 2-3  godz tygodniowo.
To jak napisałaś rekolekcje wyjazdowe, wyjazdy na różne protesty, marsze, adoracje.
Pochłania to dużo czasu i kasy bo nie jest to bezpłatne, za udział,  podróż, nocleg, wyżywienie w obcym miejscu trzeba zapłacić, plus zakup książek, dewocjonaliów, ofiara na klasztor gdzie się nocuje itd.