Co robic by chłopak znowu zaufał Bogu??? :( - Netkobiety.pl

izka878787 podobny temat już jest: http://www.netkobiety.pl/viewtopic.php?pid=1529855#p1529855

chociaż Ty go chyba nie chcesz nawracać na jakąś wiarę, a chcesz by zaufał Bogu, czy tak?

Catwoman tak, wiem czytałam... ale ja wiem, że on jest wierzący... bo mi to mówił. Chce tylko żeby on nauczył sie znowu rozmawiac z Bogiem, żeby mu zaufał... żeby mu powierzył swoje zycie, modlił sie. bo ja wiem że bez Boga nie ma zycia.

Wiem, że to co piszesz to najlepsza droga:) myslałam że moze jak zaczne z nim rozmawiac więcej o Bogu... nie wiem... ale w kazdym bądź razie robie tak jak piszesz i bede dalej dziękuje za rade. Jak by ktos wpadł jeszcze na jakis dobry pomysł czym mogłabym go zblizyc do boga bede wdzięczna )

Hmm trudne pytanie, nie mnie jest siebie oceniać, ale powiem, że staram sie. Wiadomo, że każdy ma tez różne chwile w życiu ale pomomo wszystko, nie obwiniam o to Boga, wręcz przeciwnie wierze w to, że takie krzyżyki w naszym życiu to dar od boga bo w ten sposób mozemy sie do niego zblizyć... ale w kazdej sytuacji, chwili staram sie mu pokazac właśnie że Bóg jest w moim zyciu i że zajmuje on Wazne bo pierwsze miejsce w nim. Ale przyznaje sie tez do potknięć, nikt nie jest święty...

A no to mysle że jestem żywym przykładem hehe )

Ogarnij się i skończ go do czegoś ZMUSZAĆ! Bóg, a katolicyzmy to dwie różne sprawy (link usunięty) Coś czuje, że sporo tutaj osób nie będzie w stanie tego do połowy przeczytać i pomyśleć na trzeźwo....

Wolisz, żeby wierzył w Boga, bo go zmuszasz i był nieszczęśliwy czy był z Tobą i był szczęśliwy?

wstawianie linków jest niezgodne z regulaminem forum

A to Bóg jest tylko w murach kościoła? Modlitwa w domu jest czym innym i wtedy Bóg nie słyszy naszych myśli, intencji?

Drogę do Boga każdy ma inną. Nie zawsze prowadzi ona przez Kościół. Wspomnij chociażby apostoła Pawła, którego Jezus wybrał, a wydawało by się że jest to ostatnia osoba, na którą Bóg może postawić. Najlepiej módl się za niego wytrwale i dawaj dobry przykład swoją postawą, to najlepszy sposób aby kogoś skłonić do refleksji, że jednak warto zaufać Bogu, bo wiara i zaufanie Bogu daje zawsze dobre owoce. Nie zmuszaj go do chodzenia na msze, nie martw się, nie pójdzie do piekła z powodu nieobecności w kościele co niedziela. Lepiej niech zacznie odbudowywanie swej relacji z Bogiem od bardziej wewnętrznej i duchowej strony, od modlitwy (takiej własnej, szczerej rozmowy, a nie klepania paciorków) i  czytania Słowa Bożego (najlepiej na początek Ewangelii i Listów). Czy zdecyduje się jednak na szukanie tej więzi z Bogiem i kiedy, to już nie wiadomo. Sama go do tego nie zmusisz, możesz jedynie wymusić na nim udział w religijnych obrządkach, ale to nie ma nic wspólnego z wiarą i zaufaniem Bogu. Jego wewnętrzna przemiana jest możliwa, tylko gdy on sam będzie chciał odrodzić się na nowo.

Oczywiście, ale Komunia jest po to, żeby nas bardziej "zespolić" z Bogiem, wzmocnić naszą z Nim więź, a w przypadku twego narzeczonego ta więź jest zerwana, więc najpierw musi ją odbudować, a potem ewentualnie przystąpić do Komunii. Najważniejsze, żeby znów zaufał Bogu, a wtedy sam będzie chciał tej Komunii. Bez tego sama spowiedź i Komunia będą pustym gestem bez wartości, a nawet świętokradztwem. Nie martw się, Bóg wie co robi, a ty jeśli będziesz Go prosić w modlitwie, to Bóg cię wysłucha. Ja już od kilku lat modlę się o dar prawdziwej wiary dla mojego mężczyzny i jestem pewna, że Bóg mnie wysłuchuje i  zrobi to, co należy. Trzeba Mu tylko zaufać.

Jak to czytam to trudno mi się nie zgodzić z Tobą.

Dziewczyno, czego ty od niego chcesz tak naprawdę? Facet jest dobry, kochany, nawet chodzi do kościoła z Tobą, bo TY tego chcesz, nie ma nic do wychowywania potencjalnych dzieci tak jak ty chcesz. A zastanowiłaś się w ogóle czego on chce? Dlaczego uważasz, że komunia i chodzenie do kościoła jest ważne? Ja jestem długie lata ateistką i nie ma to dla mnie żadnego znaczenia. Ludzie są różni.

Nawet jeżeli on wierzy, to dlaczego uważasz, że musi się na siłę pojednywać z bogiem, w dodatku w sposób, który ty uważasz za jedyny słuszny? Dlaczego nie zostawisz go w spokoju, tylko próbujesz na siłę uszczęśliwiać. A co, jeżeli Twoje nagabywanie go nie uszczęśliwi? Dlaczego nie możesz przyjąć do wiadomości, że on wierzy, ale inaczej i w żaden sposób to nie jest gorsze od Twojego postrzegania wiary? Uważasz, że tylko ty masz rację.

Nie wyobrażam sobie życia z wierzącym i praktykującym partnerem, ale jeżeli by się takowy związek zdarzył, to na pewno nie dałabym się namówić na wspólne bieganie do kościoła. Moim zdaniem facet jest po prostu złoty, że mimo Twojego fanatyzmu wciąż tłumaczy Ci to ze spokojem i dla świętego spokoju chodzi z Tobą do tego kościoła.

I nie próbuj mi czasem z powodu mojego ateizmu życzyć pojednania z bogiem, bo nie ręczę za siebie.

Dussia już któryś raz pisze ze nie chce go nawracać, bo nie mam takiej potrzeby, on w Boga wierzy... wprost przeciwnie do tych którzy nie wierzą i do niektótych którzy (niekoniecznie) w tym temacie sie wypowiadają... a widać po wypowiedziach, więc skoro napisałam tu bo potrzebje pomocy w tej kwestii to raczej wiadome jest że z takich rad nie skorzystam... Ja go do niczego nie zmuszam, przedstawiłam mu tylko swoją wersje i wizje naszej przyszłości. Dobrowolnie przeciez idzie ze mną do kościoła... nie ciągne go na smyczy...  Wiele razy Boga prosiłam i dostałam... prosłam o zdrowie mojej babci, która była juz umierająca, teraz jest zdrowa i mże normalnie funkcjonowac, mogłabym wymieniac i wymieniać. Jak nie wierzysz, jestes dorosła (nie wiem jak w duchowym znaczeniu tego słowa- nie mnie to oceniać) i to Twoja sprawa, ale prosze Cie takich rad nie udzielaj... i nie rozumiem po co wplątałaś tu temat pracy??? czy jedno drugiemu zaprzecza??? Twoim zdaniem jak ktoś sie modli to nie pracuje...? swoją drogą choć byś ile pracowała to zdrowia sobie za te pieniądze nie kupisz...  ale to juz inny temat...

Ojciecpiotr ja Ciebie nie obrażam i nie chce tego robić więc i Ty nie obrażaj. Nie po to tu napisałam, żeby ktoś oceniał moją wiarę i rozum... To nie jest mus, że każdy musi cos napisać, nie koniecznie mądrego... więc szkoda klawiatury...

Teraz to juz naprawde czuje się jak skopana, z to że chce komus pomóc... Chodziło mi tylk o to, żeby pokazac mu, że te wszystkie złe rzeczy które mu sie przytrafiły to nie jest z wina Boga, żeby go nie obwinał, nie odsuwał sie od niego... Czy ktoś z Was ma inne zdanie?????????????!!! TEż o wszystko oskarżace Boga ???? i wszyscy uwazacie, że człowiek który sie pogubił (mimo że jest dorosły)nie potrzebuje pomocy???? ja nie chce go do niczego zmuszać i wiem ze nic tym nie wskurałaym ludzie...  wiem,że mam sie modlic za niego i nie chce nic na siłe, nie wiem czy mam to napisac raz jeszcze???

To poleć mu Biblię- niech poczyta nie tylko o historiach ludzi, którym się wydawało, ze Bóg ich opuścił w nieszczęściu (idealna jest tu Księga Hioba) ale i te wszystkie obietnice, w których Bóg obiecał pomoc przy przechodzeniu przeróżnych trudności i prób. Nie obiecał nigdy życia bez trudności, ale obiecał siebie i swoją pomoc .

to Ci pisze po raz kolejny, nie zdzialasz tego, zwlaszcza tymi gadkami. Ja wiem jak na mnie dzialaja babci gadki na temat mojego chodzenia do kosciola. Tacy ludzie jak moja Babcia(ktora bardzo kocham naprawde) czy jak Ty nie skumaja tego, ze takie osoby jak ja czy Twoj chlopak nie mamy potrzeby chodzenia do kosciola. poprostu.

moze zapytam tak, chodzisz co tydzien na dyskoteki? jesli tak to dlaczego, jesli nie, tez dlaczego?

ja nie wiem dlaczego ludzie chcą na siłę kogoś nawracać,każdy zyje jak chce
ja też jestem wierząca,ale szlag mnie trafia  gadanie innych że nie chodze do kościoła że to i tamto,nie mam takiej potrzeby i nie zyczę sobie żeby ktoś mnie ustawiał i mówił co mam robić
może kiedyś sama się nawrócę,jeśli bedę miała taką potrzebę

To on jest "dobry" czy "odsunął się od Boga"? Już nie rozumiem.

Dlaczego Twoje bycie "dobrym" jest lepsze od jego "dobroci"?

Kiedy on będzie równie dobry jak Ty? Gdy będzie dziękował Bogu za każde kichnięcie?

Dopóki nie urywa głów kurczakom w rytualnym tańcu najlepiej będzie jak swoją postawą będziesz pokazywać mu jak bardzo Bóg go kocha, bez wspominania o tym, bądź przy nim, kochaj go. I módl się.

No w pewnym sensie ma do tego ciągoty, a przyszła tu właściwie po poradę jak taką odsiecz rozpocząć.
Jej postawa mocno odbiega od tego na jaką próbuje się kreować.
Jeszcze nie chodzi z krzyżem w białej szacie, ale z jej postów jednoznacznie wynika, że gdyby pojawiły się ku temu możliwości to chętnie by w tym uczestniczyła.
Tak to widzę.

No właśnie. A autorka przejawia taką postawę, że chciałaby go troszkę na siłę nawrócić. Poza tym nie podoba mi się jak mówi co jest dla niego dobre. Ocenia jego życie przez pryzmat własnych przekonań. Ja jestem ciekaw czy ona z nim porozmawiała chociażby na ten temat, a może on nie chce i co?
Już samo pytanie przez nią zadane jest niewłaściwe, bo nie można nic zrobić, aby ktoś się nawrócił. Jako osoba wierząca można się modlić o to i nic więcej.
Z postów autorki wynika, że utrata zaufania do Boga jest wynikiem jakichś przeżyć w życiu jej chłopaka. A więc tym bardziej nie jest w stanie nawrócić tego chłopaka w tej chwili ponownie na drogę Bożą.

Ja sam jestem człowiekiem dość głęboko wierzącym, może nie głęboko, ale wierzę i staram się to jakoś ogarniać, z różnym skutkiem. Sam przed rozstaniem z narzeczoną byłem człowiekiem dość wierzącym w te wszystkie ideały. Gdy zaczęło się źle dziać w moim związku oddałem tą sprawę Bogu, następnego dnia mnie narzeczona zostawiła. Niby nic, ale jako człowiek wierzący mocno mnie to zabolało. I też jestem poraniony w tej kwestii, ciężko mi ponownie zaufać Bogu, bo jego wola jest dla mnie niezrozumiała. Ale na własnym przykładzie powiem, że drażni mnie jak otoczenie próbuje mnie na siłę z powrotem sprowadzić na "słuszną" drogę. A może ja zwyczajnie nie chcę? A może ja jestem w tej chwili w wewnętrznym konflikcie z Bogiem i najpierw chce sam ze sobą dojść do ładu, samemu poukładać swoje relacje z Bogiem.
Niech się autorka zastanowi, bo jej postawa jest bardzo... irytująca. Cel szczytny ma zaiste, ale zabiera się do tego nie tak jak trzeba.
Czego ona oczekuje od nas forumowiczów? Że podamy jej złoty środek, że nie wiem... powiemy, że zrób to i to, a on zacznie wierzyć? Nie, tak się nie stanie, choćby na rzęsach stawała, a najczęściej da efekt odwrotny do zamierzonego.
To są sprawy między danym człowiekiem, a Bogiem. Osoba z zewnątrz niewiele tutaj zdziała. Osoba, która jest w takim konflikcie z Bogiem sama musi do pewnych wniosków dojść, najpierw pogodzić się z sytuacją, spróbować zrozumieć dlaczego tak się stało, a nie inaczej. Żeby ktoś ponownie zaufał Bogu musi najpierw ujrzeć sens w tym co się stało, zrozumieć dlaczego Bóg do takiej sytuacji dopuścił, czemu ona miała służyć.

A autorka dla mnie cechuje się taką pychą w pewnym sensie. Bo sposób jej wypowiedzi... ona sugeruje właśnie jak ktoś tu już słusznie zauważył, że jej dobroć jest lepsza od dobroci tego chłopaka. Absurd. Ona się po prostu stawia na takim piedestale, jako ta dobra, najlepsza, wybawicielka z ogromną ochotą na nawracanie. Wszystko wskazuje na to, że gdyby była możliwość tak jak napisałaś "latania z krzyżem" z pewnością byłaby jedną z tych osób, które by to uczyniły.

Do autorki tematu:

Jeśli pragniesz aby twój chłopak na nowo zaufał Bogu to musisz uzbroić się w cierpliwość i nie oczekiwać na natychmiastowe rezultaty.
Przede wszystkim pokazuj mu poprzez swoje życie, sytuacje i twoje postępowanie, że TY Bogu ufasz. Nie musisz mu o tym opowiadać, on to sam zauważy i wyciągnie wnioski co z czasem może zaowocować. Wiara bez uczynków jest martwa więc w tej sytuacji skup się na świadczeniu sobą bardziej niż na poruszaniu tematu, wypytywaniu.
Nie naciskaj, nie zmuszaj, daj mu poczucie że rozumiesz i że ma wolną wolę. Inaczej jeszcze bardziej go oddalisz od wiary. On musi sam do tego dojść.
No i módl się bo to potężna broń.

Polecam film na youtube "Spotkanie" - tam są podobne wyrzuty jakie twój chłopak może stawiać Bogu, może taka forma do niego jakoś przemówi. Możecie obejrzeć razem, bardzo fajny.

Nazwałabym go człowiekiem wierzącym i ufającym Bogu i takim, który tego szczęścia, pokoju, radości doświadczył.
Pisząc osobiście, parę razy doświadczyłam czegoś takiego i czułam się jakby mi miało serce rozsadzić, prawie nad ziemią się unosiłam taka lekka się czułam. To rzeczywiście są niesamowite odczucia wykraczające ponad uczucia związane z miłością do drugiego człowieka, zakochaniem czy jakimś wielką radością, osiągnięciem spotykającym nas w życiu. Miałam wrażenie jakbym była pełnią, nawet nie wiem jak to opisać. Coś kiepsko wyszło więc już dam sobie spokój.

On ma swoją drogę a Ty swoją. Dlaczego uważasz, że się pogubił. Może to Ty jesteś w błędzie?
Przykro, że czujesz się obrażona ale czy nie jest głupotą uporczywe obstawanie przy swoim zdaniu jeżeli wszyscy tu obecni katolicy, protestanci, ateiści, agnostycy piszą Ci, że to co chcesz robić jest nie mądre?

Tak samo jak człowieka,  który twierdzi, że tylko w związku może znaleźć szczęście, radość, sens życia, bezpieczeństwo i ogólne spełnienie. Pierwsze co przychodzi na myśl obraziłoby większość nieszczęśliwych dusz szukających na forach takich jak to pocieszenia i porady więc pominę to milczeniem. Drugie to "niedojrzały".

Chciałbym aby sama Autorka, jeśli kiedykolwiek zechce zajrzeć na ten wątek, napisała jaka jest podstawa jej relacji z Bogiem. Kim jest Bóg?

@Endar Spire: czy nadal fochasz się na Boga?

Heh fajnie to ująłeś, ale w sumie dość trafnie.
Tak myślę, że moja postawa wyczerpuje znamiona focha
Nie odciąłem się całkowicie od kościoła, nie mniej jednak trochę mną targa.
Staram się zrozumieć co to miało na celu, odnaleźć w tym sens... ciężko, ale jakoś idzie.

Jakże trafne określenie. Właśnie w tym tkwi kwintesencja niechęci do wierzących. Że próbują z uporem maniaka wmówić swoją rację.
Relacja z Bogiem to jest coś tak osobistego, że ingerencja osoby z zewnątrz inaczej, niż w postaci modlitwy, rzadko kiedy przynosi pożądany efekt.

Mysle ze twoj chlopak powinnien wysluchac przykladow innych ludzi co byli tak samo na dnie ale wyszli na prosta. Msza i biblia to kolejny krok, on musi zrozumiec ze Bog go nie opuscil na poczatek. Moze sa jakies wspolnoty w waszym kosciele do ktorych moglibyscie dolaczyc? Cierpienie jest przez grzech i jezus umierajac na krzyzu z nami cierpial mimo ze on byl swiety. Z wlasnej woli zaplacil najwyzsza cene bysmy mogli zyc w grzechu a mimo wszystko miec zycie wieczne. Twoj chlopak mial ciezkie zycie ale z tego wyszedl i teraz jest szczesliwyz toba. Pewnie zasluge przepisuje sobie lecz napewno Bog tez mu w tym pomogl. Mowi sie ze cierpienie uszlachetnia i moze dzieki przeszlosci twoj chlopak jest jaki jest a mowisz ze to dobry czlowiek. Skoncentruj sie na rozmowie z chlopakiem i tlumacz jego wadpliwosci, nie zmuszaj go do chodzenia do kosciola tylko skoncentruj sie na odbudowie jego relacji z Jezusem a jak ci sie uda to z wlasnej woli pujdzie.

Niech Twój chłopak przeczyta ten wątek. W sumie to będzie wobec niego bardzo uczciwe z Twojej strony.
Odważysz się?

...zatem kilka osób przyznało, że człowieka: "który twierdzi, że tylko Bóg potrafi dać taką radość i szczęście, i pokój do serca człowieka, czego nie jest w stanie dokonać nikt inny i nic innego" nazwałoby w telegraficznym skrócie człowiekiem mającym świadome, dobre relacje z Bogiem. Czyli nieszkodliwym - bo jeśli ma się naprawdę dobre relacje i jeśli się je pielęgnuje, dojrzewa do pewnych jej etapów, co z kolei oznacza że się akceptuje ten proces i swoją niedoskonałość, to jest się nieszkodliwym. 

A co oznacza nieszkodliwy chrześcijanin?
Pewnie odpowiecie: taki, który ......
a ) nie mówi o Bogu w ogóle, dba o swoje życie, nie modli się o innych
b ) mówi, ale nie narzuca innym Boga i swoich życiowych przekonań  - nie wiadomo czy się modli o innych. Może czasem i to tych najbliższych.
c ) modli się o innych, ale im niczego nie mówi i nie narzuca
d)  modli się o innych, ale jednocześnie mówi, ale nie narzuca
e) modli się o innych jednocześnie ewangelizując jak się da

....

jest tyle odmian ludzi wierzących, co ludzi do których pragną oni dotrzeć - na tyle samo sposobów.
Jedyny, zły i nieskuteczny sposób, jaki znam, to ten wypływający z niewłaściwych  intencji.  Nazwijmy je fanatycznymi lub niedojrzałymi.

Jeśli osoba wierząca pragnie innym przekazywać Boga, musi pamiętać, że przekazuje Go w całości, włącznie ze swoim życiem, jako świadectwem. Nie może powiedzieć: A wiesz, słyszałem, ze Jezus jest dobry, ze On ci da pokój do serca.
Samemu tego trzeba najpierw doświadczyć a najlepiej - i jest to wg mnie najlepszy sposób jaki poznałam- jeśli naprawdę zależy nam na ludziach, należy poprosić swojego Boga, by uczynił cię-jako osobę wierzącą, ufającą Mu- swoim narzędziem.
Tu nie można mieć swojego planu nawracania czy sposobu dotarcia.

Jeśli przyjmiemy, że Bóg to wszechwiedzący dyrektor naczelny; swoisty Chief Executive, a my jesteśmy bądź co bądź mniej wszechwiedzący, to wykonujmy wolę tego, który wie lepiej. Proste, skuteczne i bezpieczne.

Uważam za bezpieczną dla otoczenia każdą osobę wierzącą , która ma codzienną relację z Bogiem i jest gotowa na przyjęcie Jego woli, którą zna lub pozna bo...
"Owce moje głosu mojego słuchają i Ja znam je, a one idą za mną." (ew. Jana 10, 27)

Zatem do zarówno Autorki, w której szczere intencje wierzę i do innych, gorliwych osób wierzących:
bardzo proszę wziąć to sobie do serca i w odpowiednim momencie je otwierać
Dobrze jest prosić Boga o mądrość.

ech... trochę mi zeszło z czytaniem nowych postów od wczoraj...

może zaczne od tego, że rozumiem juz dlaczego zostałam "skopana"... nie chciałam stawiać siebie w świetle tej lepszej, najlepszej... Poprosu strasznie mi na nim zalerzy nie chce nic na siłe, mimo że nie ukrywam, ze pragne tego bardzo żeby nawiązał ponowie tą więź z Bogiem. Już którys raz napisze, że nie chodzi mi o całkowite nawracanie jego bo wiem że jest wierzący, ale widze po nim, po rozmowch z nim że jego wiara jest słaba. Tylko w tej kwestii chciałam mu jakoś pomóc.  Teraz wiem, że nic sama niz zdziałam, ale chodziło mi właśie o takie pomyły jak podsunęła mi CATWOMAN czy MUZYKADUSZY.

ENDAR SPIRE napisałś : "Bo Ty kobieto masz ze sobą ogromny problem. Jesteś, a raczej próbujesz kreować się na głęboko wierzącą, natomiast sama masz ze sobą tak ogromny problem na tle wiary, że sobie chyba sprawy nie zdajesz. Przepełnia Cię taka pycha, takie przeświadczenie o własnej nieomylności. Przepraszam, ale kim Ty jesteś, żeby decydować o tym co komu jest w życiu potrzebne, albo czy ktoś się pogubił, czy nie. Litości kobieto, bo Twoje słowa są przepełnione taką pychą, takim zuchwalstwem, taką wścibskością, że aż problemem staje się doczytanie do końca choćby pierwszego zdania z każdego postu, bo aż się wierzyć nie chce, że to co piszesz jest autentyczne."

powiedz mi na jakiej podstawie Ty stwierdzasz jaka jest moja wiara, że z soba sobie nie radze... że przepałia mnie pycha??? "Kim Ty jestes przepraszam", żeby tak człowieka oceniać pochopnie ??? Ja nie stwierdzam, że TY sie pogubiłeś i czy TOBIE jest cos potrzebne czy nie...  ja mówie o moim chłopaku z którym jestem juz dłuższy czas i którego znam jak nikt inny i rozmawam z nim dużo. Dużo by było pisać gdybym chciała Wam ze szczegółami opisać to co go spotkało jak to przezył i co o tym wszystkim myśli... Miałam nadzieje że właśnie ktoś mnie zrozumie tutaj i pomoże, jdyne osoby które to zrobiły to catwoman i muzykaduszy. Dla reszty jestem "nawiedzona" i ja w przeciwnym wypadku nie obrażam tutaj niewierzących czy wyznających inna wiare... a właśnie wy nonstop tutaj to robcie nawet nie znając mnie... Większość niestety próbuje "złapać za słówko" i porusza tematy o których w ogólenie nie było tutaj mowy... popsrostu szukacie dziury w całym, żeby tylko obrzucic mnie błotem,bo chce pomóc mojemu chłopakowi...  nie wystarczyło napisać, módl sie nic wiecej zrobic nie możesz...? Skoro, jak widze, wszyscy tak sądzicie? Niektórzy chyba za badzo wczlui sie własnie w post podobny, gdzie dziewczyna chce nawrócći chłopaka zupełnie innego wyznania. Troche mylicie pojęcia. Co do kościoła wiem, że mcie racje, że zmuszanie do chodzenia do kościoła nic nie da i wiem, że tak byc ne powinno. Na samym początku znajomości chciałam byc fer z moim chłopakiem i powiedziałam mu jakie jest moje zdanie na temat wiary, że chce męża który będzie mi pomagał w wychowywaniu dzieci w wierze i że jeżeli się z tym liczy to możemy być. Został. Więc chyba nie do konca go zmuszam??? Ktos napisał, że chodzi ze mna bo czuje sie pod presją, rozmawiałam znim o tym,  wiele razy mu mówiłam że nie chce zmuszac go do tego. Czy według Was robie źle? Jeżeli tak sądzicie to co według Was powinnam zrobić?? Zostawic go?? tak?! Skoro nadal chodzi ze mna do kościoła to chciałam mu tez pomóc... bede sie modlić, wiem...

ENDAR SPIRE niemniej jednak wzięłam sobie do serca to co napisałeś o swoim doświadczeniu. Wiem, że lepiej jest sie nie wtrącac pomiędzy Boga a drugiego człowieka. Może rzeczywiście za bardzo wczułam sie w to żeby pomóc... a czy bedziesz tak miły i dasz mi jeszcze jakies wskazówki (czego nie robić) żeb go nie zniechęcić, żeby własnie nie czuł sie przyłoczony? i żeby ne odbierał tego własnie tak jak opisałes... naprawde nie mam złych intencji Może za bardzo chce mu pomóc, może z bardzo zalezy mi na tym... ech... Własnie trafnie napisała to KIZIA75... to własnie mna tutaj kieruje...

Znam go i wiem, że tak nie uważa. Myśle, że gdyby tak myślał to po pierwsze by mi o tym powiedział, że on w taki sposób to odbiera a po drugie gdyby tak było i by mu to rzeczywiście przeszkadzało to nie byłby pewnie ze mną...

Szczerze? Uznałabym to za nienormalne zjawisko. A teraz powiedz mi dlaczego zadłaś takie pytanie  i co chiałas mi przez to powiedzieć? To co reszta? że robie źle??? że pewni on tak samo uważa że jestem nienormalna? albo jak to inni nawali "nawiedzona" ??? ...

dziękuje allegra

Tylko własnie, ja nie przeżyłam, jak to mówi mój chłopak, tego co on. Więc jak ja sobą mam mu pokazywać???

Kilka razy prosiłem i efekt był na "nie, ...". Jakby mi kto w m...twarz dał. Z perspektywy czasu widzę, że bunt i szukanie sensu nie pozwoliło mi dostrzec wielu świetnych okazji aby zmienić "negatywny" bieg wydarzeń na pozytywny. Byłem zbyt skupiony na rozpamiętywaniu "krzywdy" jaką spowodowała  odpowiedź "nie, ...". Czasami reaguję zbyt emocjonalnie na to co dzieje się nie po mojej myśli, ale względnie szybko znajduję źródło problemu i staram się nie popełniać błędu drugi raz. Ta podróż nie zawsze bywa przyjemna ale dzięki niej odzyskuję spokój ducha, mogę spać i działać spokojnie. Może tak działa Bóg? Może to jest dalsza część jego odpowiedzi?

W Twojej wyliczance zabrakło czegoś o "działaniu". Można gadać sobie do woli, nawracać ludzi ciągnąc ich za rękaw ,ale jeśli swoim życiem nie pokaże, że kroczy słuszną drogą, wypełnia nakazy boskie i przestrzega określonej moralności to jego gadanie nic nie będzie znaczyć. Działanie nie może sprowadzać się do biegania na msze i machania rękoma w odpowiedni sposób. Piszesz o tym dalej ale to dlaczego nie umieszczasz pod "nieszkodliwy chrześcijanin"?. Zechcesz sprecyzować co oznacza "dobre relacje z Bogiem"?

Na Bliskim Wschodzie są całe zastępy pobożnych narzędzi Boga. Wszyscy wiemy  do czego to prowadzi. Takie podejście nie może byc bez reflekcji bo inaczej człowiek staje się narzędziem w rękach innego człowieka i BUUUUMMM!. To jest proste ale jednocześnie krótkowzroczne i niebezpieczne. Rozumiem , co chcesz przekazać ale brakuje mi tu refleksji, rozwiązanie proste nie jest właściwe dlatego, że jest proste. Sorry, trochę się czepiam.

Przypomniała mi się anegdota o człowieku, który podczas powodzi modlił się o uratowanie. Można sobie znaleźć w sieci jej treść. Myślę, że wnioski z niej płynące można zastosować w sytuacji z tego wątku i pozwolą Autorce znaleść wyjście z sytuacji. Moje wnioski, w telegraficznym skrócie, są następujące: pobożność jest dobra, zaślepienie nie jest dobre; nie wiemy jak do nas mówi Bóg, może jest to jakieś zdarzenie, może "przypadkowy" człowiek, brak refleksji nad tym co się dzieje wokół nas nie pozwala dostrzec znaków, które są jego odpowiedzią. Taka wiara może być formą zamknięcia umysłu. Sami to sobie robimy. Bóg tego dla nas nie chce.
Może Autorka powinna zastanowić się nad tym jak sprawę widzą inni ludzie nawet ci, którzy się z nią nie zgadazją. Może Bóg, stawiając ich na Jej drodze chce coś pokazać? Oburzenie powinno ustąpić miejsca dyskusji i wyjaśnieniu stanowisk. Wiem ,że to nie jest łatwe ale nikt nie powiedział, że będzie. Ale zawsze to co dobre wyda dobry owoc. I należy pamiętać, że dobre owoce to nie te, które nam smakują w danej chwili.