Chciał okraść sklep jubilerski. - Netkobiety.pl

Już raz był karany, za jazdę po piwie. Miał wtedy 19 czy 20 lat. Ale wtedy się nie znaliśmy, wiedział, że popełnił błąd i nie chciał znów odwalać. Aż do teraz. Także postanowiłam zerwać. Bo wiem, że będę bała się zaufać i za każdym razem, jakby wychodził, myślałabym czy znów czegoś nie ukradnie, kogoś pobije czy coś innego.
Nie wiem tylko jak mam się zachować. Chciałabym go wesprzeć, ale brzydzę się nim i tym, co zrobił. Chciałabym też pomóc jego rodzicom, bo to oni, po tym jak wyjdzie, będą go utrzymywać itp. Jego ojciec jest wściekły, matka też, płakała mi również do telefonu.
Boję się zaufać jemu i wszystkim, którzy są wokół mnie. Mam normalnych znajomych, którzy coś tam ewentualnie odwalą(jednak bez łamania prawa), normalną rodzinę. Jednak boję się, bo on też był normalnym i dobrym człowiekiem, a pójdzie siedzieć...

Chcesz go wesprzeć? Niech będzie. Jednak podałaś za mało informacji, by udzielić pomocy o charakterze prawnej. Inna forma pomocy, wsparcie na duchu i tym podobne nie zdadzą się już na wiele. Przede wszystkim:

1. W jakim jest wieku?
2. Jakie były okoliczności popełnienia czynu zabronionego? Jakimi środkami się posłużył?Jaka była wartość mienia?  Czy rozbój ten był zaplanowany już wcześniej?
3. W jakich okolicznościach został zatrzymany?

Ojoj to bedzie co wnukom opowiadac, ma cos z Janosika
Nie rozumie dlaczego z nim teraz (wlasnie w tak ciezkiej dla niego sytuacji) zerwalas ?
No to sie na tobie zawiodl, zamiast wsparcia pokazalas mu plecy.
**
Na pierwszej randce z Moja WIELKA Miloscia dostalam od lubego kwiat zerwany spod przydroznego krzyza, wszedl za murek by ten kwiat dla mnie zerwac a ja nie protestowalam tylko go przyjelam !!!!  I to byl dla mnie poczatek drogi krzyzowej...:(

Jeśli chodzi o to, co zrobił, nie mam za dużo informacji. Dostałam je pobieżnie. Chodzi o to, że chciał okraść sklep jubilerski i się do niego włamał/chciał włamać(nie wiem, nie udzielono mi dokładnego info), policjant powiedział, że będzie odpowiadał za rozbój i próbę kradzieży. Jednak nie wiem nic dokładnie. Przeszłam się na komendę, żeby czegoś się dowiedzieć. Powiedziano mi tylko, że jest w areszcie miejskim na 48h, później o jego losie będzie decydował sąd. Więcej nic mi nie mógł powiedzieć, bo nie jestem rodziną.

Czemu z nim zerwałam? Bo zrobił ogromnie świństwo, poza tym dobrze wiedział, co go czeka. Jest osobą dorosłą, wie jakie są konsekwencje tego typu zachowań. Nie chcę być z osobą, która popełnia przestępstwo UMYŚLNIE. Było to skrajnie nieodpowiedzialne i głupie. Poza tym, jaką mam gwarancję, że nie zrobi czegoś tego typu w przyszłości? Jak rozmawialiśmy o jego jeździe pod wpływem i bez prawda, mówił że więcej nie złamie prawa. A teraz czeka go kryminał. Chcę mu pomóc, bo jednak byliśmy razem, kocham go i zwyczajnie chce pomóc jemu i jego rodzicom. Mieliśmy być rodziną. Jeśli zdecyduję się mu pomóc, wesprzeć go to i tak się na tym skończy. Obiecywał, że nie będzie robił jazd, nie będzie łamania prawa, a wyszło jak widać...

Mogę zrozumieć, że czuł się źle bo nie ma kasy na prezent dla mnie, nie rozumiem PO CO posunął się do czegoś takiego? Przecież znane są konsekwencje złamania prawa.

Tetmajer, dzięki za informację.
Będę rozmawiała z jego rodzicami. Mam nadzieję, że uda mi się ich namówić do przyjazdu, bo nie mieszkają we Wrocławiu, tylko w miasteczku oddalonym o prawie 200km. Wtedy uda się uzyskać dokładniejsze informacje co do popełnionego czynu. Udało mi się w internecie wynaleźć małą wiadomość, prawdopodobnie jest o nim. Że wszedł do sklepu i próbował coś ukraść. Doszłam też do tego, że pracownicy go obezwładnili i czekali aż przyjedzie policja. Jednak nie mam 100% pewności czy to o to chodzi. Co do adwokata- będzie ciężko, nie wiem czy jego rodzice będą mieli na tyle kasy, żeby opłacić jakiegoś dobrego prawnika.
Póki co dochodzenie trwa, a ja prawdopodobnie będę wzywana na przesłuchanie. Tak mi się przynajmniej wydaje.

Pół nocy przez niego nie przespałam. Co prawda pierwszy szok minął, ale nie radzę sobie jakoś super. Staram się czymś zająć, nie myśleć, żeby po prostu świra nie dostać. Z tego wszystkiego chyba z półtorej godziny byłam z psem na spacerze. Trochę się rozluźniłam, ale wciąż mi na mózg pada. Bardzo mało czasu minęło, nawet nie 24h, więc to normalne, że się zadręczam. Ale strasznie źle się czuję. Mam problem z jedzeniem, bo boję się, że zaraz wszystko zwrócę.

Wiem, że żadnych pretensji do siebie nie mogę mieć. I nie mam. Dobijające jest tylko to, że ufałam temu człowiekowi. Wiem, że był zdolny do poświęceń dla mnie. Jak miałam problemy zdrowotne siedział ze mną dzień i noc. Póki co staram się nie myśleć o tym wszystkim. I jako tako mi wychodzi. Doszłam do wniosku, że skoro dzisiaj jest moje święto, to chcę być zadowolona a nie płakać po kątach i się zamartwiać.
Boję się tylko, że jak będę odsuwała od siebie te myśli, to w końcu wybuchnę. W końcu "zagłuszanie bólu na jakiś czas sprawia, że powraca ze zdwojoną siłą".

Rozmawiałam dzisiaj z matką mojego M. Była dzisiaj rozprawa, ma 3 miesiące  w areszcie, do czasu sprawy w sądzie. Okazało się również, że jednak rozboju czy włamania nie było, jednak wszedł do sklepu z gazem i chciał coś ukraść. Z tego, co zrozumiałam jak jego matka powiedziała, ma odpowiadać za usiłowanie kradzieży i napad.
Beznadziejne jest to, że zaczęła oskarżać mnie o to, co zrobił. Stwierdziła, że gdyby został u nich, nic by się nie stało. Chodzi o to, że na początku miesiąca, będąc w pubie, pokłóciliśmy się. Spakował się, jego ojciec przyjechał, i wrócił do domu. Rozmawialiśmy przez weekend całymi godzinami i stwierdziliśmy, że wrócimy do siebie, bo poszło o pierdołę. Do tej pory wszystko było ok. Zdarzyła się sprzeczka, ale zdarza się. No i jego matka stwierdziła, że gdybyśmy do siebie nie wrócili, toby tego nie zrobił. Szlag mnie mało nie trafił. Zasugerowała również, że ja mogłabym go namawiać do zakupu pierścionka/kolczyków/łańcuszka etc. Drogą dedukcji doszłam do tego, że miał plan, żeby dzisiaj, w moje urodziny, oświadczyć mi się. Wspominał mi kiedyś o tym, że chciałby to zrobić w moje urodziny, w rocznicę lub sylwestra.
Beznadziejnie się z tym czuję, bo ludzie prawie mnie nie znają, a wszelkie błędy M zwalają na mnie. Wziął kredyt- bo był ze mną(wziął go zanim zaczęliśmy być razem), potem i ojciec, i matka powiedzieli, że skoro było to zanim się poznaliśmy, to poszaleliśmy za pieniądze, które zostały. Okradziono go jak wracaliśmy autobusem nocnym- moja wina, bo przyciągam kłopoty. Stracił pracę przez redukcję etatów - moja wina, bo zaczął się pewnie tam obijać, nie chciał chodzić do pracy etc. Nie mam wykształcenia średniego- patologia; twierdzą, że nawet ogłoszenia nie potrafię napisać. A prawda jest taka, że lepiej piszę, nie popełniam błędów ortograficznych, z interpunkcją również jest o wiele lepiej.
Złe jest to, że dużo mówię, że moja mama zaproponowała nam mieszkanie u nas w domu i generalnie sodoma i gomora. Jak coś się dzieje, to wszystko jest moją winą...
Gdyby nie regulamin forum, ładną wiązankę bym puściła. Nie tak sobie wyobrażałam swoje 21. urodziny...

Ale dlaczego to wszystko uaktywniło się dopiero teraz? Nigdy nie miał zapędów złodziejskich, dobrze zna prawo, i wydawało mi się, że nie jest taki głupi. Nie wiem, skąd u niego wzięła się chęć na kradzież. Być może czegoś nie zauważyłam, albo uznałam, iż żartuje mówiąc o tego typu występkach, nie wiem...
W zasadzie nie wiem też, co on dokładnie zrobił. Jego rodzice nic dokładnie nie chcieli mi powiedzieć. Posiadam tylko informacje, jak już wcześniej pisałam, że chciał coś ukraść i wpadł z gazem do tego nieszczęsnego sklepu. Jego matka, jak wspominała, wie co dokładnie się wydarzyło, ale jak poprosiłam o szczegóły, nic mi nie powiedziała. A na policji niczego się nie dowiem. Spróbuję wyciągnąć coś od niego, może w liście mi napisze o ile będzie mógł...

No niemal naturalne, że rodzice wybielają synka, moim zdaniem powinnaś zerwać z nimi kontakt, nie dzwonić, nie dopytywać się o eks. Oni nie mają żadnych podstaw do tego, by twierdzić, że to twoja wina, że ty go namówiłaś. Nawet, jeśli on zezna w sądzie że go namawiałaś, to i tak tego nie udowodni.

Dzisiaj ostatni raz do nich dzwoniłam, umawialiśmy się, że po świętach wezmą jego rzeczy. Ale że udało mi się z pracą za granicą to chciałam się dogadać. Dlatego musiałam widzieć się z niedoszłym teściem. Za nimi płakać nie będę, zresztą teraz widzę, że jeślibyśmy się pobrali, mogliby zgotować piekiełko. Też rozumiem, że chcą synusia wybielić, ale żeby być takimi chamami? Dziwi mnie coś takiego, bo sami mówili, że głupi jest i sam jest sobie winny.
Całe szczęście w poniedziałek wyjeżdżam do Holandii, więc zapomne, poznam ludzi i jakoś to wszystko przeboleję.

Eileen, cieszy mnie, że ktoś ma podejście takie jak ja.

Chciałabym się jeszcze podpytać Was o jedną rzecz. Mianowicie większość rzeczy przekazałam ojcu eks. Jednak zapomniałam o trzech rzeczach: pierścionku od M., ładowarce i dysku przenośnym, który do tej pory jest podłądczony do mojego laptopa. Wiem, te rzeczy nie są mu potrzebne w AŚ, jednak dwie ostatnie są jego własnością. Byłam dzisiaj tak rozkojarzona, że całkowicie zapomniałam o tym, że mam je spakować. Co z tym zrobić? Przecież nie wyrzucę, drugiej ładowarki nie ma, ale sprawa jest groszowa. Pierścionka nie chcę, skoro był/jest zaręczynowy. Na dysku jest sporo moich plików, a zanim on wyjdzie z AŚ i ZK to trochę minie a nie wiem czy będę wtedy w Polsce czy może zostanę w Holandii. Chcę się ugadać z M, jutro napiszę w liście, że przez nieuwagę nie dołożyłam tych rzeczy do walizki. Podejrzewam, że napisze(o ile w ogóle), żebym to sobie zostawiła i się nie przejmowała. Ale na dysku jest większość jego rzeczy, także prywatnych. Nie chcę, żeby to tracił, a nie mam możliwości, żeby mu to zwrócić na chwilę obecną. Zostawić czy przekazać komuś? Głupio się z tym czuję, przede wszystkim z tym nieszczęsnym dyskiem...

To nie jest problem, żeby je zrzucić. A z tym przyjazdem do jego rodziców będzie problem. Mieszkają 200km ode mnie, więc będzie ciężko. Najwyżej pogadam z jego ciocią i jej dam, bo znajomym wolałabym nie przekazywać tych rzeczy. Szczególnie, że wyjdzie nie wcześniej niż za 3 lata.
Dzięki dziewczyny za odpowiedź i przepraszam za impertynencję niekiedy. Jestem w takim stanie, że sama siebie nie poznaję...