Był tak agresywny że zadzwoniłam na policję - Netkobiety.pl

Moim zdaniem dobrze zrobiłaś, A może zapobiegałaś tragedii? Mąż ma do ciebie żal, bo jest mu wstyd. Ale skoro jest dorosłym człowiekiem, powinien sobie zdawać sprawę z tego co zrobił.
Jest Ci teraz na pewno bardzo ciężko, ale nie możesz okazać słabości. Jeśli chcesz z nim naprawdę być musisz o niego walczyć. Czasem upór działa cuda, a w połączeniu z prawdziwa miłością jest nie do pokonania. Musisz po prostu wiedzieć czy chcesz być z nim, drzeć o każdy dzień, sluchać wyzwisk, bać się o swoje życie. Czy może chcesz chcesz z nim być i być szczęśliwa? Jeśli tak musisz być na tyle silna żeby go wspierać i mu pomóc.
Zawsze możesz też go zostawić.

Włąśnie się dowiedziałm żę to ja jestem tą złą:że źle go traktuję,że go odpycham od siebie,że mówię że śmierdzi,ze go kopię i biję ..... wiecie ja chyba zwariuję....
Ci ludzie mają oczy i uszy g...... zaklejone.....
On broni swojego tyłka ....
I wiecie że nikt z nim na temat leczenia i jego złego zachowania nie rozmawiał.....
głownym tematem byłam ja i to że własna żona posłała go na dechy.... a on przez to jest zamknięty w sobie... Biedny on.......
a ja mogę się wykańczać....
oszaleć idzie...ciekawe kiedy dobija kolejny gwóźdź do trumny........

annika niestety to Ty będziesz tą złą stroną w postępowaniu. No bo jak on? Przecież to taki dobry chłopak.... a jak Twoi rodzice na tę sytuację zareagowali??

właśnie jestem u nich... wspieraja mnie.... mówią bym się nie poddawała bo przegram i będę całe życie przy nim cierpieć .... wiem że mają rację!!!
To wszystko jst jeszcze takie świerze i potrzeba czasu ja o tym wiem - ale wiecie dla mnie to trudna sytuacja. momo że aki z niego ........ bardzo go kocham i nie chcę żyć bez niego ale też nie chcę żyć z nim właśnie takim - alkoholikiem.
W głowie roją mi się różne myśli; że zadzwoni za kilka dni, że zgodzi sie na leczenie,ale z tego co słysze od jego rodziny to popadam w deprechę... oni go żałują nie mnie i dzieci...

Moi rodzice mówią nie poddawaj się, nie dzwoń ,bądź dzielna, twarda nieugięta....
jeju jak ja to przetrwam... niby z nimi ale jednak sama z myślami....

chyba potrzebuję wsparcia z zewnątrz... sama sobie z tym nie poradzę .........

Bardzo chciałabym by tak własnie było... ale po tym wszystkim on powiedział że nie może żyć z kobietą która nasyła na niego policje!!!!!!!!!!! to koniec , odreagowanie, żal-bo "niby" go skrzywdziłam.
jestem zniecierpliwiona tym co będzie jak wszyscy po tym ochłoniemy... jak długo to może trwać ????
Wie ktoś z WAS??????????

Ty masz rodziców,  masz gdzie pójść. On się nie zmieni.  Ja mam to samo w domu. Jego matka jest za nim i będzie bo to jej syn a Ty zawsze będziesz najgorsza. Jestes młoda, dasz radę.

niby go znam...znam jego reakcje prawie na każdy mój ruch....
ale policja był pierwszy raz... nie jestem z nim by wiedzieć i oceniać tę sytuację...
jest mi bardzo ciężko...płaczę i mam doła...wiem ze dobrze zrobiłm... ale mimo wszystko jestem załamana tą sytuacją....

gdyby kaźdy z bliskich i pomagających mu od wczoraj osób powiedział że stało się tak że byłeś pijany i agresywny,i że to nie był pierwszy raz,że dzieci na to patrzą,że zrobili by podobnie,może on inaczej by na to patrzył!!!
ale z niego zrobili ofiarę a ze mnie złą żonę... tym bardziej czuję się przez to źle... bo teraz utwierdzi się w tym że nie miałam prawa tak robić a on sam jest bezkarny...

zastanawiam się też czy ktoś jego zapytał jak wyglądało te 10 dni jak nie pił?
to było 10 fajnych dni .... on o tym dobrze wie... ale przed oczami ma samo zło...

po południu dzwoniła jego siostra,on chciał rozmawiać z dziewczynkami, początkowo nie chciałm dawać ich do tel. ale zrobiłam inaczej...podeszłam do starszej i zapytałm czy chce rozmawiać z tatą...odp.że nie bo się go boi! powturzyłam to szwagierce... pomyśleli pewnie że je steruje na swoją stronę...więc zapytałam jeszcze raz córci i przyłożyłam jej słuchawkę do ucha odp. NIe...
szwagierka to słyszała...
powiedziałm tez by nikt do nich nie dzwonił bo one też to przezywają na swój sposób...

myślę i mam wielką nadzieję że właśnie dzieci będą tym motorem by on chciał ratować ze mną to małżeństwo, by chciał się leczyć ...bo one nie wyobrażją sobie mieszkania tu u babci bez taty...
to jest okropne przeżycie dla mnie i dla nich...

Chcę być z moim mężem ale nie z pijącym alkoholikiem............
z tym można i trzeba walczyć...
oboje mamy do siebie wielki żal a teraz nawet nienawidzimy sie ...ale też się kochamy!!!!
Nie można odkochać się z dnia na dzień

Ale czy tak naprawdę jest co ratować? Dla mnie szokiem jest to, że Twoja córka nie chce rozmawiać z tatą, bo się go boi!!! Bogu dziękuj, że masz kochających rodziców którzy Ci pomagają. Zacznij myśleć co zrobić by dzieci były szczęśliwe, a nie jak wrócić do tego bydlaka!!! A tym, że jego rodzina wini Ciebie postaraj się nie przejmować, oni wszyscy gdzieś w środku mają wyrzuty, że pozwolili na takie złe traktowanie Ciebie i dzieci, więc teraz mają super okazję żeby się ,, oczyścić,, zwalając winę na wszystkich dookoła, niestety trafiło na Ciebie:((

przed    slubem nie mial problemow z alkoholem???   Myslalam ze czlowieka przed slubem 3ba dobrze poznac zanim sie zdecyduje zrobic takwazny krok..  Nie wiem jak moglas wyjsc za takiego "tyrana"...

Nie chcialam Cie urazic,tawypowiedzia jesli tozrobilam z gory  SORRY.

karina85 on nie był taki przed ślubem;był dobry,czuły, kochany, pokazywał jak bardzo mu na mnie zależy,na swojej przysiędze nie wypł kieliszka wódki bo miał mnie przy sobie - alkohol nie był mu potrzebny !!!! 
Jak zaszłam w pierwszą ciążę zaczęło coś szwankować ... zaczął opijać pierwszą córkę ,potem druga i tak do dziśiaj...
często powtarzałam mu że do dzisiaj opija narodziny swoich dzieci a mają 6 i 4 latka.

Na poprawinach już się napił i powiedział na h... mu potrzebna żona... zostawił mnie w domu samą(a byłam w 6 m-cu ciąży) i poszedł dalej na sale... tak się napił że nawet nocy poslubnej nie mieliśmy...
potem ja córka się urodziła przychodzili koledzy w gości to po pijaku mówił że żona mu nie potrzebna, że mogę sobie iść tylko dziecko mam zostawić bo ono dla niego najważniejsze

Bolało  mnie to ale było raz źle raz dobrze-mówili że sie docieramy------więc myślałam żę się dotrzemy-głupie słowo

Kilka razy od niego odchodziłam bo tak dał popalić SŁOWAMI!!!
ale potem dzwonił,przepraszał o ja manatki i z powrotem....

Gdybym wiedziała to co wiem o jego chorobie dzisiaj może było by już dobrze ...
ale to tylko moje przpuszczenia

karino85 nie masz za co przepraszać----mówią że miłóść jest ślepa!!!!!!
może moja taka właśnie była

dzisiaj mamy dwie córki i nie chcę by patrzyły na to wszystko ale też chcę by miały oboje rodziców koło siebie---tylko my RODZICE potrzebójemy pomocy OBOJE -- JA i ON.
Poradnia małżeńska jak najbardziej---ale mąż tego nie chce i nie potrzebuje---ja prosiłam jego o to od kilku lat---można powiedzieć żę od początku małżeństwa---bo już wtedy czułam że tak być nie powinno...

Annika,
jestem pełna podziwu dla Ciebie. Zrobiłaś to co uważałaś za słuszne i ratowałaś siebie i dzieci. Wymagał ten krok wiele odwagi z Twojej strony. Dalej bądź dzielna i odważna i nie przejmuj się tym co sądzi reszta, tym co myślą inni. Nieprzyjemnie się słucha kiedy ktoś mówi o Tobie nieprzyjemne rzeczy i to rzeczy, które nie są prawdą. Ważne, żebyś Ty nie zapomniała jaka jest prawda i była uczciwa wobec siebie i dzieci.
Wiesz, ludzie zwykle nie chcą się mieszać a jak się mieszają to bronią "swoich" - swoją rodzinę i są skłonni nawet to największych kłamstw. Wszystko po to by pozbyć się uczucia wstydu. Zaczynają milczeć i "chronić" bliskich. Próbują wybielić siebie kosztem kogoś innego. Próbują ukryć swoje błędy. Najbliższa rodzina im w tym wszystkim pomaga. Dlatego jesteś tą złą i tą najgorszą.
A dzwonienie do wujka raczej nic nie da. On i tak widzi jedną wersję.
Zapomnij o niepoinformowanych ludziach. Zajmij się sobą i dziećmi. I Waszą przyszłością. Wgląda na to, że Twój mąż nie chce się leczyć a jedynie to uratowałoby Wasze małżeństwo - gdyby zdał sobie sprawę z tego, że ma problem i że jest chory. Hm .. jeśli on się nie zmieni (a na to się nie zanosi), to chyba wypadałoby pomyśleć o rozwodzie. Szkoda by było męczyć się z kimś takim.

A ja myślę że wam potrzeba czasu, a w sumie jemu! Jeśli się odezwie, będzie chciał wrócić to postaw mu warunki-twarde warunki!
Jeśli nie-to niestety musisz swoje przecierpieć, ale z dala od niego.

Ile będziesz cierpieć tego żadna z nas nie wie,ponieważ to jest sprawa indywidualna i każdy przechodzi w swoim tempie.Wiem,że chcesz dać mu szanse i chcesz ratować Wasz związek.Jestem pełna podziwu dla Ciebie.Ale Twój mąż widocznie tego nie chce.Nie widzi wyciagniętej dłoni w jego kierunku.Alkoholizm to bardzo brzydka choroba niszcząca człowieka,który nadużywa tego alkoholu i jego bliskich.Annika bardzo dobrze zrobiłaś,że zadzwoniłaś na policje i że jesteś u swoich rodziców.Mimo,że inni Ciebie obwiniają nie zwracaj na to uwagi.Postąpiłaś słusznie.Masz wsparcie w rodzicach,no i masz dzieci.A męża zostawiłabym ,wiesz dlaczego???? Bo alkoholik zawsze wybiera alkohol i przyjaciół do wódki.Będzie przysięgał że nie będzie pił, a za chwile zrobi to samo upije się.Alkoholik musi sam chcieć przestać pić.A jak nie zrobi tego to będzie tak długo pił,aż sięgnie samego dna i wtedy albo się odbije i opamięta ,albo już tak zostanie na tym dnie.Naprawdę życzę Ci dużo sily i wytrwałosci na przetrwanie tego wszystkiego.

annika nie możesz sie teraz poddać zrobilas milowy krok w Waszym związku.
Najwazniejsze jest że chcesz chronic dzieci,One nie zasłużyły na takie dzieciństwo oglądając wciąż pijanego ojca a co najgorsze bojąc się go.To że mąż straszy Cię rozwodem to się nie przejmuj ta cała sprawa jest świeża,czuje się upokorzony zapewne przed kumplami od kieliszka i chce pokazać jaki to On jest ważny,że kobieta nie będzie mu stawiac warunków a co gorsze wzywac policje kiedy on szaleje. Zobaczysz jeszcze przyjdzie do ciebie z podkulonym ogonem błagając żebyś wrociła ale wtedy musisz być stanowcza,najpierw leczenie......Rozumiem jak musi Ci być teraz trudno,wciąż przecież kochasz swojego męża ale teraz nie możesz sie poddać,bo bedzie jeszcze gorzej.Najważniejsze że masz swoja rodzinę przy sobie ktora Cię wspiera.

No i dobrze,niech sie rozwodzi.Po co Ci jakis pijak w domu?
Dziewczyno,za co Ty go kochasz?Za to chamstwo?To Ty powinnas zlozyc pozew rozwodowy nie on.
Nie przejmuj sie tym co mowi jego rodzina,bo ona zawsze bedzie za nim.Co by nie zrobil.Zawsze bedzie kryty i usprawiedliwiony i zawsze bedziesz powodem jego zdenerwowania.
Annika,Ty sie jeszcze zastanawiasz co masz zrobic?Masz wspanialych rodzicow,docen to ,poszukaj pracy i zacznij kobieto zyc.Nie daj sie poniewierac jakiemus alkoholikowi.Oni nigdy nie maja potrzeby sie leczyc.

nigdy nie zrozumiem, jak kobieta moze godzic sie na to, co ty przeszlas.... nie wiem czy wynika, to z mentalnosci naszej polskiej wsi (co jest po prostu przerazajace!), ze kobieta, ktora ma pijaka powinna potulnie schylic glowe i starac sie utrzymac malzenstwo.  Dla mnie wyjscie z sytuacji, to rozwod, bo nie ma co pisac wznisle o prawdziwej milosci, bo tu jej napewno nie ma. Tym bardziej, ze on powiedzial ci juz, ze nie potrzebuje leczenia... wiec to mowi samo za siebie.... dla dobra dzieci i dla samej siebie, byloby najlepiej, zeby ten zwiazek sie zakonczyl... masz oparcie w rodzicach (co chyba nie jest niczym niezwyklym zwarzywszy na sytuacje.....) wiec ni jestes sama. Nie wiem jak mozna kochac  kogos, kto wyrzadza nam krzywde. Dla mnie jest to po prostu glupota albo psie przywiazanie i nie ma wg mnie zadnego zwiazku z miloscia. Mam nadzieje, ze nie zabrzmialam zbyt dosadnie.

Jeśli masz możliwość spotkania z psychologiem to zrób to koniecznie! Pomyśl także o dzieciach, One także powinny porozmawiać z lekarzem.

Z tą miłością to ciężka sprawa, ale do wyleczenia:)) Jesteś emocjonalnie od tego bydlaka uzależniona i dlatego powinnaś spotkać się ze specjalistą. Moja znajoma tak bardzo kochała swojego męża, że wybaczała mu wszystko!!! Były pobicia, zdrady, alkohol. Zostawił Ją, odszedł do Jej koleżanki - wybaczyła, za nie kupienie marchewki dla chomika tak dostała, że nie słyszy na jedno ucho - wybaczyła, nie wracał po tydzień do domu, Ona sama z chorym dzieckiem - wybaczyła. Najgorsze, że była w stanie wybaczyć nawet pobicie w 5 m-c ciąży (dzidzie straciła:(()!!!
Po tym została siłą zaprowadzona do lekarza, na pierwszej wizycie była troszkę obrażona, a potem z niecierpliwością czekała na każdą następną. Jak zaczęła analizować z psychologiem swoje życie u boku tego drania, była przerażona na co sobie i swojemu dziecku pozwalała!!! Od tych okropnych wydarzeń minęło 5 lat, od 2 jest szczęśliwie zakochana, a od 3 miesięcy jest szczęśliwą mamusią ślicznej dziewczynki!!!
Byłoby cudownie gdyby takie historie nie miały miejsca, bo NIKT na coś takiego ni zasługuje, ale niestety życie jest okrutne!!! Chciałam Ci tylko Anniko 80 uświadomić, że nawet jeśli dziś Ci się wydaje, że już nie dasz rady, że masz wszystkiego dosyć to pamiętaj, że słoneczko i to bardzo jaśniutkie jeszcze się do Ciebie i Twoich dzieciaczków uśmiechnie:))) Życzę Ci z całego serca, aby nadszedł taki dzień, kiedy będziesz się śmiała z tego, że bałaś się przyszłości:)))

Na nic nasze rady dla anniki.Jesli ona bedzie go kochac ,to da sie tluc i katowac psychicznie i fizycznie.Tam trzeba tragedii aby dziewczyna przejrzala na oczy.
Ja juz stad znikam ,denerwuje mnie taka naiwnosc-on pije i bije ale ja go kocham.

Tak, moze nie zdazy jej zabic albo doprowadzic ja do leczenia zamknietego w psychitryku.No,zyj nadzieja...

powodzenia

wszyscy (jego rodzina bo z nia mieszkamy) byli po mojej sronie,mówili że mąż musi iśc na leczenie,przeprowdzali z nim rozmowy na temat jego złego zachowania po pijanemu.
Wspierali mnie wtedy kiedy znosiłam jego upokorzenia,wyzwiska-wtedy byli po mojej stronie ale kiedy powiedziałam DOŚĆ kiedy zaczęłam działać,kiedy miałam na tyle już wiadomości że mogłabym coś zmienić---odwrócili sie ode mnie,nie pomagaja tylko dobijaja oskarżeniami,a męża żałują...

tak teraz myslę że ten rozwód o który mówi mąż to reakcja na emocje jakie w nim siedzą,to złość do mnie o to że go tak upokorzyłam...(wiele razy mi mówił że pojedzie po rozwód bo coś tam -nigdy nie pojechał bo wiedział że on zawinił-ale tez nie przeprosił)

chociaż ja tez mówiłam że zadzwonie na policję jak będzie sie awanturował -zwlekałam .zwlekałam i w końcu zadzwoniłam...

tak teraz sprzątam i o tym myślę... jemu przejdą nerwy na mnie, i zatęskni tak bardzo że wróci z podkulonym ogonem jak pisze  atina-buźka za te słowa dla Ciebie.
wiecie to mnie trzyma przy nadzieji że będę jeszcze GÓRĄ w całym tym zamieszaniu i to ja będę stawiać warunki...
tylko ten czas mnie denerwuje!!!! czemu się tak wlecze???

nie mogę odkochać się z dnia na dzień-to jest przecież niemożliwe,ale nie wrócę do niego póki nie podda się leczeniu....za dużo już wypłakałam.... a może między czasie z pomocą psychologa przejżę na oczy....
ja jestem współuzależnioną żona alkoholika,potrzebuję pomocy i myślę że wtedy będę mysleć inaczej...
niestety tak przeważnie jest w rodzinach tego typu....
ile kobiet na 10 zostaje przy takim mężu a ile odchodzi - zna ktoś statystyki???
to jest w nas,alkohoilik przez te lata tak nami manipuluje,a uwieżcie że to nie jest wogóle zauważalne-tego nie widać--i kobieta tak żyjąc z takim człowiekiem żje w przekonaniu że tak powinno być inni mówią że to twój krzyż--i ja w to wierzyłam,do czasu ...
zaczęłam szukać ,czytać poradniki,spotkalam się z terapeutami ludzi uzależnionych-oni zmienili moje myślenie,mąż też to zauważył...i nie może się z tym pogodzić--mówi że naczytałam sie tego g....

myslicie że gdyby nie Ci ludzie odeszłabym od niego--chyba nie
dalej bym ,pomagała w jego piciu czyli gotowała,prała,sprzątała po nim,była na każde jego zachowanie--------[rzestałam to robić jak nabroił sprzatał sam,poozlewał -sprzątał,jak pił -był w ciągu nie prałam,nie dawałam jeść,nie kchałam się z nim nawe 3 tyg.---bo pił
wcześniej robiłam inaczej---i nie wiecie może ile mnie to kosztowało.
Jestem tylko człowiekiem też mam swoje potrzeby....
Przestał po tym pić,nie wiedział co sie ze mna działo nie miał mnie kiedy chciał i całej reszty teżnie miał-był zdatny na siebie!!!!! ptzrpraszał,prosił o pomoc-pierwszy raz w życiu---i wtedy uległam,bo prosił o szansę ...dałam mu ją..ostatnia szansę...10 dni było super...i znów się zaczęło
teraz nie ma mnie przy nim-odeszłam więc nie rzuciłam słow na wiatr...

ale nie mogę o nim tak bez walki z jego chorobą -zapomnieć ,postawić krzyzyk.
on nie zdaje sobie sprawy jeszcze co sie z nim dzieje choć wie że jest alkoholikiem..on nie wie że nie poradzi sobie sam a zwłaszcza teraz kiedy niema ani mnie a tym barzdiej dzieci w domu...nie będzie pił tydź, dwa ale wiem że nie wytrzyma!!
jak to napisała oliwka on nie siegną jeszcze swojego dna....ale to juz blisko,bardzo blisko zwłaszcza teraz

każdy ma swoje racje i szanuje to co piszecie ale ten kto tak nie żyje nie wie co to tak naprawdę znaczy...

ponoc to co dzieje się w dorosłym życiu ma swoje korzenie w dzieciństwie...

Byłam u terapeuty... jest mi lepiej.... kocham go - ale nie poddam sie i nie wrócę do niego póki nie pójdzie na leczenie...
teraz to ja będę stawiać warunki....
nie wiem czy będziemy razem czy nie... to zalezy od jego podejścia do tej sprawy...
albo wybierze rodzine ...albo alkohol...

dzięki terapeucie stane mocno na nogi i zaczne mysleć inaczej-wiem o tym...

mój mąż jest uzależniony ud alkoholu
ja jestem uzalezniona od męża
on nie widzi potrzeby odrzucenia swojego nałogu
ja już zaczęłam!!!

)

...byłam wczoraj u terapeuty.... popłakałam sie  kiedy zapytała: za co pani go kocha? kiedy po raz ostatni była pani z nim szczęśliwa? Kiedy był dobry.troskliwy,czuły dla pani i dzieci? kiedy wyręczył panią i  zają się dziećmi? kiedy pani z chęcią i zapałem kochała sie z nim??? to za co go pani kocha???????!!!!!!!!!---płakałam i nie wiedziałam co powiedzieć!!!!

potem zaczęła mi tłumaczyć, przytaczała przykłady... zaczęłam byś silna...zaczęłam sie śmiać!!!!
powiedziała co co mam robic, jak mówic ,jak się zachowywać--powiedzała też nie twierdzę że odzyska pani męża  tzn. że on pójdze się leczyć i że będziecie razem...ale będzie pani silniejsza , zacznie pani inaczej patrzeć na to i dzięki temu że będę słuchać jej porad  moje życie stanie się lepsze nawet bez niego!!!
mam sie z nim nie kontaktować... i robić wszystko na moich warunkach.. nie jego!!!
FACHOWA POMOC JEST NIEZASTĄPIONA
za tydź jestem z Panią terapeutka znów umówiona...

Annika zrobiłaś bardzo dobrze. Byc może Twój mąż tego nie rozumie, może się wstydzi, na pewno się pogubił, jednak Ty nie możesz narażać siebie i dzieci. On po prostu chciałby, żebyś jego chroniła i niestety pośrednio wspierała jego picie, jednak Ty wiesz, ze po pierwsze to nie pomoże Wam (Tobie i Dzieciom) a po drugie nie pomoże Jemu. Nie możesz dać sobą zamanipulować i dać sobie wmówić, ze to Twoja wina. Na pewno dasz rade. Najbardziej druzgocące i ciężkie jest to, ze zazwyczaj zony alkoholików wbijane są w poczucie winy. Jednak pamiętaj, ze jesteś kobieta, której należy się szacunek. Oczywiście w małżeństwie jedno dla drugiego powinno być wsparciem, ale nie oznacza to wspierania, pomagania i przymykania oczu na alkohol, agresje, dołowanie. Pomocy jakiej ma prawo oczekiwać od Ciebie Twój mąż to wsparcie wtedy, gdy zacznie się leczyć. Ale to on musi podjąć taka decyzje, nie da się do tego zmusić. Byc może kiedy zobaczy co może stracić to opamięta się.

Dziękuję kobitki!!!!
Kilka dni temu jak czytałam Wasze posty płakałam jak kojot dzisiaj sie uśmiecham...
Przeżywam co będzie dalej ale nie zalewam się łzami...
dziękuję za te słowa

Ściskam Was wszystkie i każdą z osobna:*

annika80 przeczytalam te wszystkie posty i jedyne co mi się nasuwa to uciekaj kobieto, jak najdalej od niego, osobiście nie wierzę w to, ze ten człowiek się zmieni.

hej dziewczyny
nowy dzień...juz piatek... wiecie od wtorku zleciało jak nie wiem co....
trochę ściska mnie w piersiach.... dużo rozmyslam....
jutro minie tydzień jak odeszłam od męża...
tu u mamy brat udostępnił nam swój pokój.... wczoraj sie tam ulokowałam... a on sam przeniósł sie do pokoju naszej siostry...
nigdy nie przypuszczałam że wrócę do rodziców...

żyję nadzieją na lepsze jutro.... żyję nadzieją że mąż zacznie myśleć o nas a nie o sobie i swojej urażonej dumie...
przede wszystkim teraz żyję dla dzieci i siebie...

Gratuluje annika:)widac, ze trafilas na pomoc, ktora dodaje Ci sily, na osobe, ktora buduje Twoje poczucie wartosci:)Wierze, ze uda sie i nawet jesli nie bedziesz z mezem to bedziesz coraz bardziej siebie kochac, bedziesz pewniejsza swoich decyzji i po prostu szczesliwsza:)Pozdrawiam bardzo cieplo:)