Mój chłopak szybko traci cierpliwość, robi sie agresywny i krzyczy - Netkobiety.pl

Nie wiesz, co robić? Poczekaj aż Ci nos złamie, moze wtedy zrozumiesz.

A tak bez złośliwości, to uciekaj od tego tyrana! Teraz znęca się psychicznie, ale takie zachowania ZAWSZE eskalują. Zawsze. On kiedyś przejdzie od słów do czynów.

Już teraz widać, że się nie kontroluje - mówi, że nie chce się tak zachowywać, ale się zachowuje, ergo Twoja wina bo go doprowadzasz do nerwów. Ty płaczesz, a on mówi, że wiesz co on czuje - raczej nie, bo on nie wie, co czuje drobniejsza kobieta, gdy boi się rozwścieczonego wielkiego faceta blokującego jej drogę.

Za młoda jesteś, by się pakować w takie bagno. Uciekaj jak najprędzej.

Bo zupa była za słona.
Bo wyglądała zbyt atrakcyjnie.
Bo musiał jakoś odreagować.
To hasła kampanii społecznej dotyczącej przemocy. Nie wydają się Ci znajome?
On jest przemocowcem, Ty - jego ofiarą.
Wpisz w wyszukiwarkę hasło "Cykl przemocy domowej" i dokładnie, ze zrozumieniem, przeczytaj.

dziewczyno nad czym Ty się jeszcze zastanawiasz.... masz 22 lata i zapewne piękną przyszłość przez sobą, ale na pewno nie z nim. cokolwiek Ci nie powie, czegokolwiek byś nie zrobiła, on się nie zmieni. tacy ludzie się nie zmieniają. nie bądź męczennikiem, zacznij żyć.

To ma tu najmniejsze znaczenie, dlaczego on jest jaki jest. Nie szukajmy dla niego usprawiedliwień.

Autorka przeczyta i gotowa szukać wymówek: bo on taki biedny, taką miał trudną przeszłość...

To nie ma znaczenia. Teraz jest teraz i czas jej się ewakuować z tego związku.

Znam przypadki że ktoś miał normalne dziecińswo, nie było żadnej patologii w rodzinie, a dana osoba po prostu taka jest,
Dziewczynno nie czekaj, tylko odejdź od niego. Masz to szczęście że nic was nie łączy, małżeństwo, dzieci. Nie niszcz sobie życia

To przemocowiec, niestety będzie tylko gorzej.

Autorko, jeśli twój instynkt samozachowawczy funkcjonuje jako tako, to uciekaj od czuba jak najszybciej.
Te okresy, kiedy szajba mu nie odbija to tzw miesiące miodowe. Niektire mogą trwać kilka godzin, kilka dni albo nawet tygodni, jednak zapamiętaj, że prędzej czy później zawsze przychodzi czas wybuchu agresji. Ten chłopak nie ma dobrze w głowie, więc nie daj się zwieść jego krokodylim łzom.
Z czasem będzie coraz gorzej, aż w końcu on przejdzie do rękoczynów.
Dołączysz do grupy bitych kobiet przedwcześnie postarzała, zakompleksiona i zahukana. Nie stworzysz z tym człowiekiem normalnego domu ani dla siebie, ani dla dzieci. Będziesz patrzyła z zazdrością na swoje koleżanki, które związały się z normalnymi facetami i ciągle będziesz się do nich porównywała. Będziesz po prostu bardzo ale to bardzo cierpieć. Życie w permanentnym stresie doprowadza też do wielu przewlekłych chorób, z których nerwice wydają się najlżejsze. Jest naukowo udowodnione, że od takiego życia można nabawić się nawet raka.
Uciekaj od czuba i na nic się nie oglądaj. Gdy będziesz z nim zrywała, to Zadbaj o swoje bezpieczeństwo, więc nie rób tego w zaciszu domowym, lecz na neutralnym gruncie, żeby byli inni ludzie. Skończ z nim i wróć do domu modląc się, żeby tylko na tym się skończyło.
Jesteś taka młodziutka, ratuj swoje życie.

Masz 22 lata i jeszcze całe życie przed sobą, nie marnuj go na związek z tym psycholem, bo obudzisz się kiedyś w wieku 25, 30, 35 lat ze złamanym nosem, opowiadając na SOR historyjki o tym jak spadłaś ze schodów. Ratuj się! I pod żadnym pozorem nie wierz w to, że on się jeszcze dla Ciebie zmieni. Nie zmieni, będzie tylko gorzej. Nie bądź naiwna.Zadbaj o siebie i swoją przyszłość. Odwagi! Życzę Ci powodzenia!

Po tych słowach widać tutaj, że nie zamierzasz z tym nic robić, RATOWAĆ SIĘ, że trochę ci smutno, że trochę się boisz, trochę chcesz pocieszenia, ale nie zostawisz "miłości twojego życia". Bo on pewnie taki wrażliwy, bo może płakał jak ci opowiadał o sobie, albo jak cię przepraszał, bo pewnie w dzieciństwie go rodzice źle traktowali, albo był w domu dziecka i ty mu naprawisz ten okropny świat. Bo kto inny jak nie ty współczująca, kochająca, w potrzebie, nie zostawisz go.
Wiesz kiedy się obudzisz z tego "zamroczenia umysłowego" jak będzie ZA PÓŹNO, jak w drodze będzie wasze dziecko, jak poczuje, że teraz już jesteś w potrzasku, bo gdzie z małym dzieciakiem pójdziesz. Wtedy dopiero spadną ci hormonalne klapki zakochania i zrozumiesz, że na własne życzenie, nie chciałaś POMÓC SOBIE.
A może to dla ciebie oznaka miłości z jego strony, tak bardzo cie kocha, że mu nerwy co chwilę puszczają? Taka szalona, prawdziwa miłość.
Ciekawe czy gdybyś miała córkę, przyjaciółkę, matkę to chciałabyś by miały takiego partnera jak ty.

A zrobił coś w tym kierunku aby było lepiej? Przedstawił plany aby iść na terapię? Przecież jest wiele programów radzenia sobie ze złością. Zapisał się do psychologa ? Jak nic z tych rzeczy nie zrobił to znaczy że jednak chce się tak zachowywać.

Osoba dorosła, nieobarczona żadnymi chorobami odbierającymi świadomość, zachowuje się tak, jak chce, jak zdecydowała się postępować wobec siebie i innych. Jak wynika z postów bohater wątku jest dorosłym i zdrowym (bez uszkodzenia centralnego układu nerwowego), złość jest jednym z wielu uczuć, ona nie dyskwalifikuje, skoro jednak złość tak negatywnie wpływa na zachowanie, skoro na jej skutek jest agresywny, skoro stosuje przemoc, to każdy przytomny człowiek kontakty z nim zerwie, albo ograniczy do niezbędnego minimum. Tym bardziej, że wobec innych osób umie zachowywać się inaczej, szanuje je i nie pozwala sobie na bycie wobec nich przemocowcem.

Wniosek? Wobec autorki pozwala sobie na agresję, bo wie, że nie poniesie żadnych konsekwencji, że jest bezkarnym, że jedyne na co autorka się zdecyduje, to proszenie, czasem wrzask, te jednak zachowania są przez niego uznane jako koszty uzyskania przychodu. Przychodem zaś - podporządkowanie sobie autorki.

***
I jeszcze jedno. Bohater wątku jest agresywny wobec autorki od półtora roku. Dlaczego jeszcze z nim jest? Co zrobiła ona ze swoją godnością, szacunkiem, hierarchią wartości, dlaczego wyżej ceni życie z agresywnym człowiekiem niż - choćby - własne bezpieczeństwo?  "Kocham go" nie jest żadnym wytłumaczeniem, bo miłości w tym związku nie ma.

Dlaczego bierzesz winę na siebie? Co takiego stalo sie z tobą, albo inaczej; co takiego stało się w twoim zyciu, że nie masz do siebie zaufania, że oceniasz się jako osobę, która powinna godzić się  na takie traktowanie? Skąd w tobie to poczucie, że nie zaslugujesz na nikogo innego tylko na niego? Dba, sprzata, gotuje i to wystarczy, żeby odzierać cię z godności? Tak nisko się cenisz? Rozumiesz, ze w normalnym związku mężczyzna zachowuje się z szacunkiem wobec swojej kobiety, nawet jesli wcześniej wypucuje mieszkanie?

Skąd w tobie to poczucie, że nie zaslugujesz na nikogo innego tylko na niego? Dba, sprzata, gotuje i to wystarczy, żeby odzierać cię z godności? Tak nisko się cenisz? Rozumiesz, ze w normalnym związku mężczyzna zachowuje się z szacunkiem wobec swojej kobiety, nawet jesli wcześniej wypucuje mieszkanie?

Jasne, rozumiem, problem w tym, ze na innych plaszczyznach on mnie szanuje. Zawsze docenia. Warto wspomniec, ze ja nie jestem latwym charakterem i, ze unikam sytuacji konfrontacji, daje sie zdominowac. Nie daje. Jestem silna osoba. Duzo razem przeszlismy. Wiele pokonalismy. Czy naprawde, kazda z Pan jest w stanie zareczyc, ze nie da mu sie pomoc i bedzie tylko gorzej? Czy moze jednak jest szansa, tylko musze mu w jakis sposob pokazac dobitniej co robi, jak ja sie wtedy czuje. On usprawiedliwia to tym, ze mu przrywalam, ze powiedzial cos w zlosci itp itd. Moze nie jest taki z natury. Moze z inna dziewczyna nie bylby taki, wiec moze wtedy, problem jest tez gdzies we mnie? Chce po prostu wiedziec, ze zrobilam wszystko, aby moglo byc lepiej. Takie stytuacje dzieja sie mniej wiecej raz na 3 miesiace (na taka skale jak ostatnia- rzadziej). Nie jest kompletnym tyranem, nie radzi sobie ze zloscia, z byciem niesluchanym. Oczywiscie uwazam, ze nic nie usprawiedliwia tego krzyku. Czy jest nadzieja, ze on jest w stanie to zmienic?

Przepraszam, że ci to powiem, ale piszesz/mówisz jak książkowa ofiara przemocy. To nie jego powinnaś zmienić, ale siebie, bo masz symtomy ofiary przemocy psychicznej.

Przemoc psychiczna jest formą agresj a osoby, które jej doświadczają, często nie uważają się za ofiary. Nie oznacza to, że nie dotyczą ich negatywne skutki tego problemu: mogą to być stany lękowe, obniżenie poczucia własnej wartości, zamknięcie w sobie, narastająca nieśmiałość, próby usprawiedliwiania agresora i brania winy na siebie.  Psychologowie posługują się terminem „obrażenia psychiczne”.
Dobrze byłoby, gdybyś rozpoczęła terapię u specjalisty od związkow i przemocy w związkach.

To napisalas ty, w swoim pierwszym wpisie. Porównaj cały ten wpis z tym co napisałaś powyżej. Po prostu przeczytaj jeszcze raz swoje posty, jeden po drugim.

vs

Faktycznie, problem jest mały. Wyolbrzymiasz go. Najważniejsze, że gotuje, sprząta, it.d. Wystarczy, że położysz uszy po sobie, że go będziesz słuchać za każdym razem, że go zawsze będziesz rozumiała i zgadzała się z nim. Związek-cudo.

Przytomności życzę. Jeśli jednak pozostaniesz z nim, to nie miejcie dzieci.

Ta wypowiedź jest kuriozalna.

Bądź z nim do końca świata, tylko stosuj jedyną 100% metodę antykoncepcyjną: szklanka wody zamiast... seksu. Żadne dziecko nie zasługuje na to, by żyło pod jednym dachem z osobą stosującą przemoc, i z drugą - tę przemoc usprawiedliwiającą.

Autorko każdy przemocowy związek tak właśnie się zaczyna. Najpierw czub drze się, demonstruje siłę demoluje mieszkanie, aż w końcu podnosi rękę na kobietę. To polega na tym, czy przemocowy za każdym razem wybuchu swojej furii będzie coraz bardziej przesuwał twoje granice, a ty zostając z nim będziesz miała coraz bardziej sprany mózg, bo to siebie uznasz za przyczynę całego nieszczęścia.
Też przyłączam się do apelu innych osób, żebyś nigdy w życiu nie miała z nim dziecka, bo wasze dziecko będzie żyło w piekle nie na skutek własnego wyboru, lecz z powodu twojego egoizmu, że chciałaś mieć bobaska tak jak inne twoje koleżanki. Tylko że te inne koleżanki będą związane z dojrzałymi mężczyznami, a nie z rozwydrzonym goofniarzem.
Uważam, że wcale nie przesadzasz. To co opisałaś w pierwszym poście, a na pewno jest to tylko czubek góry lodowej jest przerażające. Poczekaj jeszcze z pół roku, a zobaczysz, czego się doczekasz.
Nie, nie zmieniają się, chyba że przez resztę życia musiałabyś non stop trzymać palec na pulsie, by pilnować jego wizyt u psychologa. Wtedy miałabyś troszkę dłuższe miesiące miodowe, ale żadnego poczucia bezpieczeństwa i pewności, że któregoś dnia ta bomba z opóźnionym zapłonem nie wybuchnie.
Życzę Ci, żebyś jak najszybciej zaliczyła to swoje DNO, bo być może dopiero wtedy się obudzisz. Obyś nie znalazła się w sytuacji kulacej się na podłodze, by ochronić dziecko w brzuchu Salomonki.
Uciekaj od niego, bo to naprawdę nie są żarty.

Wiem, wiem o tym doskonale. Oczywiście kobiety też są sprawczyniami przemocy, potrafią być naprawdę bardzo podłe i wyrządzają bliskim ogromna krzywdę.

Jest być może jedyna możliwość, że wasz związek może stać się zdrowym, pod warunkiem, że każde z was pójdzie na swoją własną terapię. Ale uczciwie, nie na 1, albo kilka spotkań. Tylko tak porządnie. W innym razie pewnie scenariusz będzie standardowy, a ty za jakiś czas napiszesz tutaj, jak bardzo jest ci źle.

Mam troszeczke wrazenie, ze powstal tu obraz jego osoby, jako okladajacego mnie przy kazdej klotni. Ja rozumiem, ze przemoc- przemoca. Ale on pierwszy raz zmierzyl sie z czyms takim i jestem pierwsza osoba, przy ktorej to ewoluuje. Nie uwazam wiec, ze nie mozna mu pomoc. Duzym krokiem jest to, ze nie chce taki byc. Problem w tym, ze nie jest w stanie zrozumiec i odczuc mojej bezbronnosci i strachu w takich sytuacjach. Wiem, ze gdyby zobaczyl sie np na nagraniu, bylby w szoku. I mysle, ze to mogloby juz mu pomoc. Postawilam sprawe jasno. To ostatnia szansa, jeszcze raz taka sytuacja i ,zeby wiedzial jakie beda konsekwencje. Aktualnie nie odzywamy sie do siebie w mieszkaniu. Nie odniosl sie do tego co mu napisalam. Napisalam tez, ze ma znalezc sobie pomoc.

Nie chodzi mi o to. Skrajne interpretacje porownujace go do tyrana, przemocowca- porzeszyly moja wiedze i perspektywy. Po prostu, on jest jeszcze mlody. Na etapie dochodzenia do tego, ze moze miec z tym problem i radzenia sobie z tym. Dowiedzialam sie wiele nowych rzeczy, czytalam na roznych stronach o tym o czym Panie pisaly, ale nigdzie nie znalazlam konkretnego odniesienia do tego typu zachhowania. Kazdy facet jest agresywny w jakims stopniu, a jezeli jeszcze tego nie pokazal, to znaczy, ze sam jeszcze nie odkryl swojego slabego punktu. Tak po czesci uwazam. Druga opcja jest taka, ze za bardzo przerazila mnie wizja utraty go i zaczynam mieknac. Dziekuje za wszystkie odpowiedzi.

Ile razy ofiara przemocy będzie usprawiedliwiać zachowanie swojego kata?
Ile razy, kolejna już kobieta będzie zupełnie inaczej odczytywać czyjeś zachowanie, niż ma to miejsce w rzeczywistości..Ile razy będzie się udawać, że nie ma poważnego problemu w zachowaniu partnera przemocowca i furiata? Ciężko odpowiedzieć sobie na te pytania..Ale nikt mnie nie przekona, że człowiek plujący na swojego partnera czy rozwalający meble w mieszkaniu jest całkowicie normalny..

Jest spora różnica między agresja a przemocą. Nie każda agresja jest przemocą.
Przemoc (wg J. Mellibrudy) zachodzi wtedy, gdy:
1.sprawca działa intencjonalnie (czyli ktoś jest świadomy tego, co robi, a nie przypadkiem kogoś uderza w niezamierzony sposób)
2.godzi w prawa i dobra osobiste, a w szczególności życie i zdrowie (fizyczne czy psychiczne)
3.ofiara ma osłabione zdolności do samoobrony (zachodzi dysproporcja sił lub władzy)
4.działania sprawcy wywołują szkodę lub cierpienie.

No tak. Kolejny biedy misiopysio, który gdyby zobaczył nagranie ze swojego zachowania to na pewno by się przeraził, by mnie przytulił przeprosił (po raz milionowy) i zylibysmy dlugo i szczesliwie otoczony moja patologiczną miłością do niego.

Ale na razie jak mu powiedziałam, że tak nie można to oczywiście zrozumiał bo sam wie, że tak nie można no ale dodatkowo się obraził i się nie odzywamy do siebie.

To pewnie dlatego że musi przemyśleć swoje zachowanie i jestem pewna że w końcu moja miłość go wyleczy, będą kwiatki, tęcza, gromadka dzieci oh i ah

Taka m kobietom nie zależy nawet na własnych dzieciach. Interesuje je tylko jedna myśl, uleczyć !!!!! Moja miłość go uleczy !!! W końcu to zobaczy i się zmieni !!!!!
Nic innego

Przykro mi to pisać, ale moim zdaniem powinnaś pomyśleć o zakończeniu związku, zanim postanowicie wziąć ślub, zanim przyjdą na świat dzieci. On już niszczy Cię psychicznie, usiłuje wymusić na Tobie takie niezdrowe reakcje i chce byś zmuszała się nie tylko do wysłuchiwania krzyku i awantur, ale i obserwowania agresji bez możliwości opuszczenia pomieszczenia. To może w przyszłości Cię naprawdę złamać psychicznie. Dodatkowo weź pod uwagę że jego agresja na razie skierowvana ku przedmiotom o sobie samym eskaluje, kiedyś może tak stracić nad sobą kontrolę, że uderzy Ciebie. Co wtedy?

Czy tak chcesz żyć, wychowywać dzieci może?

Pomyśl o sobie i swojej przyszłości. Może wyprowadzka to jest  jedyne wyjście? Jeśli Ci na nim zależy to może poproś go by w czasie kiedy nie będziecie razem udał się na terapię? Nie wiem jednak czy to coś da... Jeśli jednak pomoże wtedy możesz zastanowić się nad powrotem.

Na koniec dodam, że bardzo bardzo Ci współczuję i życzę siły aby to przerwać!

Zastanawia mnie, dlaczego punktem granicznym w tej dyskusji jest podniesienie na Ciebie ręki, do czego (jeszcze) nie doszło. Tak jakby plucie na Ciebie czy demolowanie mieszkania można było uznać za zachowania, które jeszcze jakoś da się wytłumaczyć, bo przecież "nie uderzył i na pewno tego zrobi". A kto normalny pluje na swoją partnerkę? Kto normalny demoluje meble w mieszkaniu? Przecież to są sytuacje, które nie mieszczą się zdrowemu człowiekowi w głowie!

Bądź bohaterem w swoim domu. Ożeń się, wybuduj dom, splodz syna, opluj żonę, zdemoluj chatę, posadz drzewo.

Ta, też się zastanawiałam, co mogę zrobić by uratowac misia, by moja cierpliwość i miłość go uleczyła. Nawet dał się na terapię zaprowadzić - tam psycholog zadała pytanie, patrząc na jego ścianę emocjonalna i przerzucanie na mnie winy - Chcesz ja w końcu zabić i wylądować w więzieniu? Potulnie brał prochy od psychiatry, które tępiły agresję. Szybko odstawił. Na złość mnie. W końcu nadszedł dzień gdy prawie mnie zamordował. Już widziałam się na tamtym świecie. Musiałam spaść na same dno bo nie słuchałam ludzi. Miałam tak sprany mózg. Będziesz miała i Ty. Już masz. Już 4 rok wychodzę po tym wszystkim z depresji, 3 lata w terapii intensywnej za gruby chajs. To Cię czeka.

Tylko nie miej z nim dzieci. Nawet zwierząt. Choćby chomika.

On się zmierzył z czymś takim? On to zrobił, on jest sprawcą, mówimy o jego działaniach, na litość boską, a nie o czymś, co mu się przydarzyło. I to, że tak tylko przypomnę, o działaniach regularnie powtarzających się. Czemu traktujesz to jako coś, co się pojawia niezależnie od niego? Jakby, nie wiem, jakaś niespodzianka spadła z nieba, a Ty badasz, w jakich sytuacjach, dochodzisz do tego, że to tylko przy Tobie... A to nie jest powód. Mówimy o dorosłym facecie; jeżeli krzyczy i demoluje mieszkanie, to dlatego, że w danej chwili tego chce. Powtórz to sobie kilka razy i zastanów się, czy chcesz być z facetem, który CHCE się tak zachowywać? A jak wolisz wierzyć w jego bajki, że nie, że on tak naprawdę nie chce, to bądź konsekwentna - wyślij go do egzorcysty albo innego szamana, bo skoro wierzysz, że facet nie chce się tak zachowywać, a coś go do tego zmusza, to najwidoczniej gość jest opętany.

Matko, jaka Ty jesteś naiwna... ten wątek to jest strata czasu. Ty nie szukasz rozwiązania, Ty szukasz wymówek, jak go usprawiedliwić.

Przy nikim innym taki nie był - czyli pewnie to Twoja wina, tak? Czy może nikt inny przed Tobą by na to nie pozwolił?

On doskonale widzi Twoją bezbronność i właśnie DLATEGO zachowuje się wobec Ciebie w taki sposób. Jakby wiedział, że na to nie pozwolisz, że wezwiesz policję, albo spakujesz walizki i odejdziesz, to potrafiłby się uspokoić. On doskonale umie nad sobą panować, jak chce. Koleżanek w pracy chyba nie wyzywa? Na kumpli nie pluje, jak się z nim nie zgadzają? Nie łamie stołów u znajomych czy rodziny? Tylko Ciebie wyzywa. Bo wie, że jesteś bezbronna i że mu pozwolisz. I jeszcze na koniec go usprawiedliwisz - znajdziesz mu lepszą wymówkę, niż on sam by sobie znalazł.

Nie chce taki być? Serio? Żaden z nich nie chce. Oni wszyscy się tak tłumaczą - nie chciałem. Ten Twój też: nie chciałem, ale to Ty doprowadzasz mnie do takiego stanu.

Nie widzisz tego?

Moja rada taka: wiem, że nikogo nie posłuchasz, mimo, że wszyscy są zgodni w swoich wypowiedziach, a wiele użytkowniczek opiera się na własnych doświadczeniach. Postaw sobie granicę: jak Cie pierwszy raz uderzy w twarz, albo jak Ci złamie np nadgarstek, to skończ z wymówkami i odejdź. Dbaj też o antykoncepcję.

Odmeldowuję się, bo nie warto.