dzieci a zwierzęta - Netkobiety.pl

Ja już się opisałam w innym temacie ale dopiszę się i tutaj:)
Rachunek: dwa psy - pies i sucz i dwoje dzieci - córka i syn
Nie wyobrażam sobie inaczej:)

A jakie masz preferencje? Jakiego psa chciałabyś mieć? Duży - mały, pies-sucz, jakiś rasopodobny czy zwykły kundlisz? Zawsze jest kilka molosów do adopcji zwykle z DT więc charaktery przepracowane i wyoglądane na wszystkie strony, gdybyś była zainteresowana daj znać

Chciałabym, żeby był duży, choć niekoniecznie. Płeć nie gra roli. Rasa też nie. Ogólnie musiałby mieć to ''coś''. No wiesz. Musiałyby powstać więzy.
Pamiętam, jak zabrano mnie do schroniska, gdzie oszczeniła się suczka owczarka niemieckiego, i powiedziano mi, że mogę sobie wybrać szczeniaka.
Wszystkie były urocze, ale wybrałam tego najmniejszego, niepozornego. Miał coś w oczach. Teraz ma 16 lat i opiekuje się nim moja mama.

Dołączę i ja:)
Moje dzieciaki wychowują się ze zwierzetami,bawią się z nimi, karmią i dbają o nie.W domu jest pies pinczerowaty i świnka morska,do nich dołączyła niedawno koszatniczka.Dzieci wiedzą jak maja się zachowywać w stosunku do nich-wiedzą co im jest potrzebne,jak o nie zadbac.Potrafią też "naprostowywać"inne dzieciaki,które zwierzaki drażnią lub męczą.Zwierzęta w domu uczą dzieci odpowiedzialności,uspokajają i pomagają zrozumieć otaczający świat.

Witam po długiej przerwie.U mnie też zawsze były w domu zwierzęta , teraz mamy psa i kota .Ale był okres że w domu były 3 psy i 4 cztery koty, króliki chomiki. Teraz jeszcze doszła rybka  .
Moim zdaniem dobrze wpływa to na dzieci na ich rozwój i wychowanie. Uczy je również szacunku do żywych stworzeń.
Jednak dla malutkich dzieci nie polecam piesków małej rasy . Najlepiej duże łagodne , stwory z mnóstwem sierści. Są stworzone dla maluchów . Jak co to odpowiem na wszystkie pytanie . Mam trójkę dzieciaczków i wszystkie chowały się ze zwierzętami służę radą.

Ja nie wyobrażam sobie swojego domu bez psa. Przynajmniej jednego
Wychowywałam się w domu gdzie zawsze były zwierzęta. To znaczy niestety nie było ich w domu, a na podwórku. Mój tato nie chciał pozwolić na zamieszkanie psa w domu (był zadbany, miał co trzeba ale nie było szans na przekonanie taty ). Zawsze byłam z tego powodu bardzo niezadowolona i obiecałam sobie, że jak będę miała swój dom, to będzie w nim duży pies Jest już dom, jest duży pies... a gdy pojawi się dziecko ... to nie wyobrażam sobie aby miało by się ono wychowywać bez zwierzaka. Dzieci które od małego uczy się szacunku do zwierząt, odpowiedzialności za nie, z pewnością będą w przyszłości bardziej wrażliwe.
Ostatniego lata, gdy spacerowaliśmy z mężem po starówce, szła przed nami rodzinka... mama, tata, córeczka (z 5 latek) i dwóch synów (około 7-8 lat). Rodzice zadowoleni, dyskutowali o czymś z jednym synkiem i córcią, a drugi synek biegał i straszył gołębie, które coś tam dziobały i rzucał w nie jakimiś drobnymi kamyczkami. Gdy podbiegł blisko nas i zamachnął się nogą na jednego gołębia, to mój mąż nie wytrzymał i spytał "A może Ciebie chłopczyku kopnąć? Skoro to taka fajna zabawa..." Chłopak zrobił wielkie oczy, niezadowoloną minę... i pobiegł do rodziców. Od tego czasu już grzecznie szedł przy nich.

Grrrr. To samo słyszałam, jak byłam w ciąży, od teściowej i znajomych męża. "To kiedy oddacie psy?"

Mam 1,5-roczną córeczkę i 3 duże psy. Córka wie, że psa nie należy ciągnąć za ogon/klepać po pysku/dłubać mu w oku/wrzeszczeć nad głową.

A jak cudownie zachowują się psy, od kiedy zaszłam w ciążę... Suczka, która ciągnęła na smyczy tak, że potrafiła przewrócić mojego męża i wlec go po chodniku, parę dni po pozytywnym wyniku mojego testu ciążowego stała się suczką-przyklejoną-do-uda Najpierw dokładnie obwąchała mi brzuch, a potem na spacerze nie odstępowała mnie na krok, cały czas patrząc mi w oczy, jakby pytała: "Idziesz? Wszystko w porządku?"

Jeden z samców codziennie wieczorem kładł się pod moimi (puchnącymi, jak to w ciąży) nogami, żebym miała je wyżej. Potrafił tak przeleżeć całą noc, a wygodnie mu na pewno nie było Ten sam samiec pochorował się z tęsknoty, jak poszłam rodzić (musiałam spędzić 2 tygodnie w szpitalu). Mąż dzwonił do mnie i opisywał, że pies nie je, nie śpi, źle się czuje... "Dawaj mi go tu!" - wrzasnęłam w słuchawkę. I tak oto mieszkańcy Gliwic mieli okazję oglądać szurnięte babsko w kapciach i koszuli nocnej (takiej, wiecie, do karmienia - z dwiema dziurami na cycki ), z ogromnym brzuchem, pędzące po ulicach z bokserem na smyczy

Jak Mała była już na świecie, bokser potrafił godzinami siedzieć przy łóżeczku i z miłością w oczach lizać dziecku stópki A suczka uczyła moją córkę siadać - jak dziecko zachwiało się i upadało, sunia podbiegała i pchała je nosem w plecki, aż złapało znów równowagę

Dam znać na pewno! Dziękuję!

Pojęcia nie mam czy suka wyczuwa ciążę:) ale wiem, że po narodzinach dzieci, nasza sucz- znajda jest najwierniejszym i najkochańszym zwierzakiem na ziemi. Jest tak wyrozumiała i łagodna dla maluchów, że czasem bronię ją przed ich zapędami miłosnymi:) Pies to zupełnie inna bajka, księciunio burczy jak dzieci go wkurzają i odchodzi na drugi koniec mieszkania. W okresie raczkowania mieliśmy problemy bo wkurzało go małe chodzące po podłodze Generalnie Nocnalampko wszelkie zmiany w Waszym życiu powinnaś wprowadzić teraz, tak żeby pies nie skojarzył ich z pojawieniem się dziecka i nie zaczął walczyć o swoją pozycję w stadzie.
Może zamienimy wątek w serię rad dla oczekujących dziecka i mających psa albo dla tych co odwrotnie mają już dzieci i wybierają psa?
W końcu to nie powinien być przypadkowy wybór, na co zwracać uwagę?

Babo... i ja potwierdzam potwierdzam... strasznie lubię czytać Twoje posty
Masz duży talent do pisania... świetnie opowiadasz i potrafisz zainteresować ...
Czytam... i zawsze się uśmieje przy okazji

Co do zachowania psiaków w czasie Twojej ciąży...to przeurocze...
Kochane futrzaki...wiedziały że trzeba dać pańci spokój i być grzecznym

Kawashake...swietna historia
Zwlaszcza ostatni fragment...
Wedlug mnie...rodzina bez kudlacza ...jest nie do konca pelna

Kawashake, ja też pierwszego psa przytargałam do domu bez wiedzy rodziców - miałam jakoś 5 lat. Bida odebrana znęcającym się nad nim dzieciakom. Kolejnego już wybrałam samodzielnie i w pełni świadomie ze schronu, niestety nie pobył ze mną długo . A obecna suka też jest sierotą i trafiła do mnie przypadkiem i już została i niech będzie jak najdłużej!

I ja też zupełnie nie wyobrażam sobie domu bez psa! Jakoś tak człowiek bez psa to taki dla mnie trochę pół-człowiek

Właśnie poruszyłaś interesujący mnie wątek - jak Wasze psy zareagowały na nowego domownika? W tym pierwszym momencie, zaraz po przyniesieniu ze szpitala?

Margolinka, no do obsikanej pieluchy to się nie posunę , ale ciuszka w którym będzie dziecko dam mężowi żeby przyniósł i zaznajomił sukę z zapachem.

Świetny pomysł! Uznałam, że jeszcze lepiej będzie założyć nowy wątek z takimi poradami:

http://www.netkobiety.pl/viewtopic.php?pid=1364312#p1364312

Zapraszam Cię, tak jak i inne Panie, do podzielenia się radami

Dziękuję serdecznie, bardzo mi miło A futrzaki owszem, przekochane. Choć swoje za uszami mają

Nie wyobrażam sobie domu bez zwierząt...
Zwierzę to członek rodziny.

Z pierwszym dzieckiem...
Potrafili zasnąć pod stołem...2 latek i średni czarny kundel z klapciastymi uszkami...
Może zła matka jestem...przykrywałam kocem oboje, i żadne się nie ruszyło.
Oboje spali pod stołem a my dorośli oglądaliśmy film
Zabierałam dziecko,gdy nadeszła ta godzina, do łózka...
Co Czarek zrobił? Siup na pościel,zwijał się w kłębek - staruszek lat 14! I z młodym spał.
Oj krzyczeli znajomi,jak to pies w jednym łóżku z dzieckiem!
Ale widok małego dziecka wtulonego w psią sierść Bezcenne

Koty...tu trzeba delikatności,mieliśmy i "humorzaste" kocice, i "róbta ze mną co chceta" kocurki.

Drugie dziecko w domu...duzżo lat pózniej

Był kot.
I kot  od chwili,gdy "To" wnieśli do domu, pokochał pachnące zawiniątko.
Spał z nim, przypatrywał się gdy go karmili, rzucał się na zabawki rzucane przez niego,wylizywał kaszkę rozciapaną przez młodego,dawał się ciągnąc za ogon...teraz udaje boksowanie,delikatne,bez pazurów,jak ma dość wskakuje na swoją półkę oznajmiając -- uspokój się,dość

Pies...pies pozwala jeść swoje "chrupki' z miski,bawić się ogonem,przynosi piłkę, zawsze wyniucha "kupę", ciągnie sanki w zimie,jest ciepły i miły i gdy się do niego przytula,trzeba mu zrobić "giligili" po nosie...to takie "kocham cie" inaczej. Pies wyliże zaschnięty obiad z rączek,wyje wszystkie okruszki porozrzucane przez małego już dużego  - mama nic nie zauważy pies o to zadba .
Super jest karmić psa i kota, obowiązkowo po troszku z raczki
Najlepiej swoim obiadem

Papugi...świergoczą i to jest fajne...jak latają to jest pisk i radość.

Rybki...można dać rybkom buzi...takie na niby, bo się całuje szybę...a nie "byby"

witajcie
U mnie w domu jest swinka morska i szczeniak 4 ,miesiace ma i bez nich dom bylby pusty.

jakis czas temu uslyszalam od moich rodzicow ze jak teraz mam psa to powinnam oddac swinke bo to za duzo obowiazkow, troszczenia sie. Zawsze uwazali ze tylko dzeici moga miec "zwierzatko". Ja jestem innego zdania. Kochane zwierzatko uczy cierpliweosci, odpowiedzialnosci i troski.

czytajac watek troche rozwialam watpliwosci- male dziecko i pies. Jeszcze go nie mam ale w planach juz jest

W rodzinnym domu zwierząt nie było, nie potrafiłam przekonać rodziców. Od momentu gdy wyszłam z domu (nawet w akademiku) prawie zawsze miałam psa. Wiele ich przeszło przez moje życie. W najlepszym okresie swojego życia miałam 3 psy - 2 bernardyny i wilczyce, oraz 3 koty. To był okres który wspominam fantastycznie zwłaszcza gdy zimą szykowałam codziennie wiadro żarcia :):) Z tymi zwierzętami wychowywali się moi synowie - obecnie dorośli, zdrowi,świetni faceci nauczeni miłości do zwierząt. Ale zawsze pamiętałam o jednym - systematycznym odrobaczaniu, bo tak właściwie tylko to mogło zagrozić ich zdrowiu. A to ze nieraz ich buźki i rączki całe były wylizane.....no i cóż nic się nikomu nie stało.

Piszecie również o reakcjach zwierząt na ciąże - świetna. Obecnie mam kota (norwega) cudowne kudłate 7 kg. Dwa lata temu miałam kłopoty z zębami - zrobił mi się ropień. Moje kocisko cuda wyczyniało aby......położyć się na mojej twarzy. Od dawna mówi się że kot kładzie się na t.zw. chorych miejscach właściciela :):)

Mnie w ogóle zadziwia łatwość z jaką ludzie pozbywają się "niepotrzebnych" zwierząt z powodu dziecka. Nie wierzę w to, że można takiego kogoś nazwać dobrym człowiekiem, czy też rodzicem. Zwierzę to przede wszystkim odpowiedzialność, więc jeśli ktoś tak łatwo zrzuca ją z siebie, to nie wiem jak zamierza wychować dziecko na przyzwoitego człowieka.

Joga, no cóż Zgadzam się z Sadie z innego wątku - na posiadanie zwierzęcia powinny być rządowe pozwolenia. Inna sprawa, że czasem mam wrażenie, że na posiadanie dzieci też...

Busiu - ważna kwestię poruszyłaś. Ja podchodzę do tematu uczenia odpowiedzialności z innej strony -wychowując dziecko z psem, kotem czy innym zwierzakiem możemy sprawić, że dziecko w sposób naturalny "wchłonie" pewne zachowania i postawy. Nie trzeba gadek o odpowiedzialności i szacunku dla słabszych - wystarczy, że dziecko widzi i uczestniczy w trosce o psa. Takie troche ułatwienie sobie rodzicielstwa

Joga - swego czasu znajoma współpracująca z fundacją opowiadała mi o rodzinie, która chciała wyadoptować od niej kota. Od słowa, do słowa i okazało się, że nie tak dawno mieli psa, ale, że potarmosił dziecko, a potem już warczał i szczerzył się na sam widok dziecka, to uśpili go. A że znajoma dociekliwa jest (szczególnie w takich sytuacjach), to okazało się, że owszem pies (rasy dużej, uznawanej za groźną) poszarpał dzieckiem i całą reszta, po fakcie kiedy to dziecko w wieku śrenioprzedszkolnym bawiło się tatusiowym zszywaczem do papieru na uchu śpiącego psa. Przy drugiej zszywce pies faktycznie powalił dziecko i lekko nim potarmosił, a potem unikał małego jak mógł, a jak nie mógł, to warczał i szczerzył się.  Taki to im się agresor trafił. Jak można się domyślić, kota nie dostali, choć próbowali jeszcze w innych fundacjach, ale zostały ostrzeżone. No ale oni kotka chcieli "bo dziecko przy zwierzęciu lepiej się rozwija". Ani historii, ani podejścia rodziców pozwolę sobie nie skomentować.

Joga, ale na tym też polega odpowiedzialność, że jeśli nie jesteśmy w stanie zapewnić zwierzęciu godnych warunków sami, to robimy wszystko aby to zwierze nie ponosiło konsekwencji naszych głupich wyborów. Nie zawsze znalezienie zwierzakowi innego domu jest złem. Znajomi mojej matki mieli jamnika, który wyraźnie miał jakieś zaburzenia - czasem po prostu bez powodu rzucał się z zębami na domowników. Po chwili opamiętywał się i znów był aniołem. Wet stwierdził schizofrenię, ale na leki pies reagował tak źle, że w końcu pogodzili się z tym jego "świrem". Dzieci mieli już w wieku późnonastoletnim, czyli generalnie sami dorośli w domu i wiedzieli jak z psem postępować. Niestety pani domu zaszła w nieplanowaną ciążę i pies wtedy oszalał do reszty. Nie wdając się w szczegóły - zwyczajnie stanowił zagrożenie dla malucha. Więc prędko zamieszkał z teściową, która kochała go z wzajemnością. Doczekał u niej późnej starości, ona też była szczęśliwa, że ma towarzystwo a z jego wyskokami potrafiła sobie radzić.

Czasami słyszę ze pies dotkliwie pogryzł dziecko. Przyznam że żal mi tego dziecka , ale....Jak pisałam byłam kideyś właścicielką 2 bernardynów. Jak mi ktoś powie że to takie potulne miśki to racji mu nie przyznam . Dla swoich tak kochane przytulaśki ale dla obcych. Któregoś dnia byłam świadkiem jak 2 rozbrykanych chłoptasiów zaczęło drażnić się przez siatkę z moimi psami, początkowo głupie miny i okrzyki a skończyło się na rzuceniu kamieniem. Psy wychodziły z siebie i sądzę że gdyby za dzień lub kilka spotkały tych chłoptasiów na drodze bez zabezpieczeń to sądzę że bernardyn tyłek by mu poszarpał, psy są pamiętliwe a agresji nauczone były przez takich chłoptasiów bo przez nas były kochane i miziane.

Dokładnie Nocnalampko
Bo agresja u zwierząt to najczęściej objaw strachu, pies nie socjalizowany spotyka na swojej drodze nieznane coś i reaguje agresją, bo najlepszą obroną jest atak. Każdy psiarz wie, że zabieranie psa w różne miejsca, na dworzec, do autobusu, do parku, tam gdzie dużo bodźców i dużo się dzieje to podstawa. Kiedy przychodzą do nas goście to nie izolowanie psa ma uzasadnienie bo pies uczy się od nas reagowania na nową osobę w domu.
Najgorszym błędem popełnianym szczególnie przez właścicieli dużych psów jest wyzwalanie w psie agresji. Duży pies więc ma być groźny - największa głupota. Zresztą tak jak napisałaś za każde zachowanie psa odpowiadamy my ich właściciele.

Oj tak, dom bez zwierząt jest smutny.
Jak ich nie kochać?
Łapie mnie grypa, a moje mruczące istotki obległy mnie, bo czuja, że coś jest ze mną nie tak.

Dzieci jeszcze nie mam, ale mam wspomnienia z dzieciństwa. Pominę opowieści o tym, jak zmuszałam moje koty, żeby siedziały w wiaderku od klocków lego, już ją przytaczałam. I żałuję tego. Bo męczyłam je.

Ale jako że nie miałam rodzeństwa, to bawiłam się z kotami, np. udawałam, że też jestem kotem i chodziłam za nimi na czworaka.

Potem już coraz starsza dotarło do mnie, że koty i zwierzęta ogólne to żywe stworzenia i miłość dziecięca przeszła w tą dojrzalszą. Zaczęłam być ich opiekunką. Odbierałam kocie porody, każdy był dla mnie niesamowitym przeżyciem.

Gdy byłam w gimnazjum, nasz zwierzyniec, który składał się z sześciu kotów i pieska- szczeniaczka, nagle zaczął się kurczyć. W ciągu roku zniknęły nasze cztery koty, były z nami już kilkanaście lat, kiedyś musiało to nastąpić. Został nam nasz ulubieniec- Baruś, który nie zachowywał się, jak kot i był młodym, zdrowym kocurkiem. Pamiętam, jak pewnego listopadowego dnia Baruś zaginął, nie było go dzień, dwa, tydzień...Po dokładnie trzech tygodniach wyszłam na dwór i nagle się pojawił. Jeszcze grubszy, niż był. Ktoś musiał go przygarnąć, bo był śliczny, jak z bajki i na dodatek, jak mu się powiedziało "Zrób stójkę.", to stawał na dwóch tylnych łapkach.

Został też Bezogonek, który jak sądziliśmy, jest też kocurkiem, bo znikał zawsze na kilka dni, ale zawsze wracał- uciekinier. Aż pewnego dnia wrócił...bez ogona. Płacz, rozpacz i lament, że ludzie okrutni, obcięli mu ogon. Ale chyba jakieś auto mu ten ogon urwało, bo leżał na ulicy. Mój dziadek go znalazł tego samego dnia. Po jakimś czasie Bezogonek zaczął się zaokrąglać. I okazało się, że z niego to jest ona. W międzyczasie Baruś nagle nam zmarł. Nie udało się go uratować, coś go ugryzło i wdało się zakażenie. Zmarł na rękach mamy, jak to piszę, łza się kręci. Ale na szczęście na świat miały przyjść kociaki. Nadszedł ten dzień. Zaczął się poród. Najpierw zaczął wychodzić maluch tyłem, nie głową. Bałam się, że mu zrobię krzywdę i nie wyciągałam go na siłę...To był mój błąd, udusił się. Ale następne dwa maluchy wyszły prawidłowo. Śliczne i pulchniutkie.

Radość jednak znów nie trwała długo, bo Bezogonek po jednym dniu przestał je karmić, gasł nam w oczach. Maluchy wieczorem płakały, a raczej wyły z głodu, a ich mama dogorywała tym razem na kolanach dziadka. Co tu zrobić? Trzeba je jakoś wykarmić. Zaczęło się od strzykawki, były tak głodne, że tłok sam szedł...Na drugi dzień mama zamówiła w sklepie zoologicznym specjalne buteleczki do karmienia, weterynarz powiedział, że nie ma mleka dla kociaków, ale mamy kupić mleko dla niemowląt. I w ten sposób ja, mama i babcia stałyśmy się kocimi matkami. Robiłyśmy dyżury, kto miał karmić Emilka i Teklę, trzeba było wstawać w nocy do "dzieci". To był cały rytuał- najpierw karmienie, a potem trzeba było masować brzuchy, bo kotki masują swoim kociakom brzuchy, żeby mogły się załatwić. Z tym też był problem. Ale rosły, jak na drożdżach. Teraz maja prawie 7 lat .

Nasz zwierzyniec skurczony, ale mam się śmiała, ze nareszcie mamy normalna ilość zwierząt. Nie było nam dane mieć normalną ilość...:D

Po dwóch latach zaczęła pokazywać się piękna kotka na naszym ogrodzie. Dziwne to było stworzenie, bo dziadek pracował na ogrodzie, a ona mu wskakiwała na barki albo gdy kucał, to na kolana i tak sobie siedziała i mruczała. Najpierw pokazywała się sporadycznie, a potem coraz więcej czasu z nami spędzała. Plan był taki, że miała być kotem na dworze, bo Emil i Tekla były w domu i na dodatek nie wychodziły na dwór. Ale...Kotyna stała się domownikiem. Podejrzewamy, że jej właściciel umarł albo się wyprowadził i ją zostawił, bo jest to najgrzeczniejszy i wychowany kot w naszym domu. My nie potrafimy tak wychowywać zwierząt, my je rozpuszczamy nasz zwierzyniec.
Mówiliśmy, że to już definitywny koniec, że trzy koty to jeszcze normalna liczba, ale więcej już nie będzie.

Jak bardzo się myliliśmy, wiemy tylko my.

Półtora roku temu w naszej okolicy pojawiła się pół dzika kotka z małym kociakiem, na moje oko maluch miał 6 tygodni. Nie pozwalała się nam do siebie zbliżyć, ale dokarmialiśmy ją, a potem maleństwo razem z naszą sąsiadką. Oczywiście zaszła w kolejną ciążę, bo to jeden z tych biednych kotów zdanych tylko na siebie, maluchem dalej się opiekowała troskliwie, ale maluch był ciekawy ludzi. Bał się nas, ale jednocześnie coś go ciągnęło do nas. Jednakże dalej był ze swoją mamą, a ona? Urodziła kociaki...Jedno znalazłam w naszym śmietniku, a drugie płakało wniebogłosy w malinach u naszych sąsiadów.
Piękne maleństwa. Co i rusz chodziłam tam i patrzyłam na nie. Nie było to mądrym posunięciem, ponieważ mama po tygodniu je porzuciła. Było to po 2 w nocy, oglądałam na szczęście US Open i usłyszałam głośny płacz, pobiegłam na dwór z latarką, żeby broń Boże nie nadepnąć maleństwa. Wzięłam oba do łóżka, też trzeba było je nakarmić i historia z karmieniem się powtórzyła. Ich mama dalej karmiła swojego starszego malucha- Mikusia, a Bazylego i Balbinę odrzuciła.
Z trzech kotów nagle zrobiło się ich pięć.
A potem sześć, bo Mikuś też o dziwo stał się naszym domownikiem. Dziadek go oswoił całkowicie.

Mamę dokarmiamy. Jest w naszej szopie. Z sąsiadką chcemy ją wysterylizować, ale nie jest łatwo ją złapać.

Znowu mamy sześć kotów i jesteśmy szczęśliwi. Zwierzaki dają tyle radości i miłości- nie odbiorę tego mojemu dziecku.
A Balbinka jest moją "córeczką". Śpi ze mną, jak dziecko, przytulona do mojej piersi. Przed snem jest rytuał- Balbinka chodzi za mną, jakby mówiła- "No, chodź już do łóżka. Poprzytulamy się.". Ja isę kładę, a ona wtula się do mnie i tupie, a potem zasypia ze mną i śpimy tak do rana.

Pozbywają się...dlatego że już wcześniej mieli z psem problemy z którymi nie potrafili sobie poradzić a ciąża i wyobrażenie sobie dziecka pełznącego w stronę psiej miski...i psa który chapie dziecko za twarz, chcąc zganić je, jest niewyobrażalnie dla nich...straszne...
Tak...dziecko można upilnować i psa...jasne do 1.5 roku,potem wszędobylski malec,gdy my spokojnie siedzimy na "kibelku", pakuje sie w niezmożone problemy, począwszy od psich zębów,skończywszy na odkręcaniu kurków od gazu.

Nie to ich nie usprawiedliwia...ale dla każdej matki jej dziecko będzie ponad zwierzę,ponad męza,ponad cały świat...i to strach matki przed skrzywdzeniem dziecka prowadzi do tego.

Ja osobiscie przygarnęłam do domu psa, który ugryzł w twarz roczne dziecko...a miałam 3 letniego syna.
Bałam sie...o jak sie bałam...ale psu tego strachu nie okazałam.
Pies,młodziutki mieszaniec ca de bou, okazał się najwspanialszym opiekunem naszego dziecka.

Każdemu trzeba dać szansę. Czy chodzi o człowieka,czy o zwierzę...

Margolinko malamuty podobnie jak husky często uciekają, często łapią kury niestety, potrzebują się wybiegać bardziej niż inne rasy. Problem polega na tym, że kupując/biorąc psa do siebie nie zawsze myślimy czego oprócz michy i wody ten pies potrzebuje, niska świadomość w tym temacie rodzi dramaty. Kiedy kupujemy samochód to wybieramy, przebieramy, parametry-sretry kolor, spalanie itd a psa bierzemy z rozpędu, może to niezbyt trafione porównanie ale powinniśmy uczyć innych, że każdy pies, każda rasa została stworzona "po coś" przez człowieka najczęściej i ma swoje potrzeby, jeśli ich nie zaspokoimy będą problemy bo pies instynktownie sam się sobą zaopiekuje a my poniesiemy konsekwencje

A tak na marginesie, czy an forum jest ktoś z Rozewia, Gdańska, Trójmiasta? Potrzebuję w kleić ogłoszenie o zaginionym psie na FB im więcej osób przeczyta tym większe szanse na odnalezienie Możecie pomóc?

U mnie pies z kotem i świetnie się dogadują, zarówno miedzy sobą jak i z dzieciakami. Ale psa sprowadziliśmy do domu jak dzieciaki trochę podrosły 4>.

Margolinko

Często jest tak, że ludzie biorą zwierzę,nie potrafią go odpowiednio wychować, ale nie przeszkadza im to póki...nie zajdzie kobita w ciążę...i tu się pojawia problem ... bo jeśli pies nieposłuszny? to co będzie jak dziecko ...
Bo jeśli pies warczy, to co jeśli dziecko będzie chciało? ...a jeśli pies zadusił...to co jak będzie chciał zadusić? ... w matce przeważa chęć obrony swojego potomstwa - czyli dziecka...więc podejmują taką. nie inna decyzję.

Piszesz. że nie powinni tacy ludzie mieć dziecka, a to jest instynkt...

U zwierząt też taki instynkt zaobserwujesz...jeśli suce zagraża - w jej przeświadczeniu - inny osobnik, będzie bronić nawet do swojej, czy jego śmierci.

Wiem, różnimy się od zwierząt,ale najczęściej decyzje o oddaniu psa - bo żaden weterynarz nigdy nie uśpi zdrowego nieagresywnego psa- podejmują kobiety! W ciąży,lub niebawem po... w panicznej zeschizowanej trosce o swoje dziecko.
Najczęściej kobiety te,nie chca rozwiązać problemu, lecz szybko usunąc problem - instynktownie.

zawsze wszedzie wszyscy z psami i nie wyobrażam sobie domu bez psa ani nie wyobrazam sobie wychowywania i dziecinstwa bez psa

U nas w domu temat "dzieci a zwierzęta" nie traci na aktualności. A nawet powiedziałabym, ze wraz z rośnięciem mojego ciążowego brzucha zyskuje I choć bez paniki, to myślimy o tym jak nasza suka zareaguje na nowego domownika. Ostatnio mieliśmy taki mały przedsmak chyba. Odwiedziła mnie koleżanka z czternastomiesięczną córeczką. Suka już w drzwiach osłupiała na widok małego czlowieka. Po prostu lubi sobie bydle gosci obszczekać (a i my jej tego nie bronimy) i teraz tez sobie nie podarowała, ale jak tylko otworzylam drzwi i sucz ujrzala dziecko, to zamilkła natychmiast i uznala za stosowne udac sie na swoje posłanie. Potem juz było tylko lepiej. Mała miała dotychczas tak bliski kontakt tylko z kotami, wiec pies ja niezwykle zainteresował. Byłam dumna z suczy, ze dzielnie znosi sprawdzanie malymi paluszkami jaki w dotyku jest psi nos, jakie ucho, a jaka lapka, oka wprawdzie sprawdzic nie pozwolila ale też mała po wyjaśnieniu, że dla psa to nieprzyjemne, więcej nie próbowała. Oczywiscie bez sprawdzenia jak to jest tulic sie to psa, tez sie nie obeszlo Suka z życzliwym zainteresowaniem obserwowala, jak mala bawi sie porozrzucanymi po domu suczymi zabawkami. A po podaniu ciasta nawiązała się prawdziwa dziecieco-sucza przyjaźn, bo co do buzi nie trafiało, to natychmiast po upadnieciu na podloge, konczylo w psiej paszczy - ku uciesze obojga. I tak mnie ta wizyta ucieszyła, bo suka nasza zdała egzamin Okazuje się, że rozsądnym wychowaniem zwierzęcia naprawdę można przygotować je na obecność dziecka - nawet takiego widzianego po raz pierwszy - i w sumie chyba dlatego odgrzebałam ten temat, aby raz jeszcze to powiedzieć.

Bardzo ciekawy wątek. Szczególnie urzekł mnie post w którym owczarek niemiecki łapał dziecinka za szelki by się nie przewróciło. Niesamowite! My mamy yorka, który był przed z nami jeszcze przed narodzeniem synka. Może to śmieszne, ale gdy byłam w ciąży to tłumaczyłam pieskowi, że będzie teraz inaczej. Przyzwyczailiśmy go do nowego domownika. Teraz jest największym przyjacielem Kacperka Dzieci uczą się wrażliwości i szacunku do innych zwierząt. Uważam, że to bardzo ważne.