Straciłam nasze maleństwo. Potrzebuję pomocy, dostaję paranoi. - Netkobiety.pl

Strata jest trudnym doświadczeniem. Strata dziecka - jeszcze trudniejszym.
Obwinianie się - nie ma żadnego sensu, bo niczego dobrego nie przyniesie. Przeżywacie teraz żałobę. Nie bez powodu trwa ona długo. Na tyle długo, by móc przeżyć wszystkie, kotłujące się w was obojgu, uczucia. Niezła mieszanka trudnych uczuć. Bo i rozpacz, i złość, i wściekłość, i rozczarowanie, i... Mnóstwo.

Zastanawiasz się, jak sobie poradzić.
Pozwolić sobie na  ujawnienie wszystkich, tych najtrudniejszych też, uczuć. Wypłakać smutek, wykrzyczeć złość. Pisać tutaj na forum tak długo, jak będzie Ci to potrzebne.

Przytulam Cię mocno.

Dla mnie jest to niesprawiedliwe że osoby które nie chcą mieć dzieci po prostu wpadaja a tacy jak my którzy mogą dać dziecku szczęście nie mogą tego zrobić. Już wcześniej zastanawialiśmy się nad adopcją ale do tego trzeba dojrzeć według mnie. Dziękuje za odpowiedzi. Najgorzej jest gdy jestem sama tak jak teraz gdy on ma służbę. Jest jeszcze jedna kwestia. Mój mąż niedawno wrócił z misji, obwinia sie za to że mnie tu zostawił samą i o to że to może jakiegoś rodzaju kara. Tutaj mogę to opisać bo jestem anonimowa. podczas jednego z patrolu doszło do jakiejś tam wymiany ognia mniejsza z tym  i wtedy zginęła mała dziewczynka która znalazła się w centrum ognia,niczemu niewinna ale przecież to nie ma z tym nic wspólnego jednak on już po powrocie miał głęboko zakorzenianą tą sytuację a teraz szuka jakiś powiązań.

Nie utrudniaj sobie i tak trudnej sytuacji.
Nie zastanawiaj się nad tym, czy wydarzenia was i inne osoby spotykające, są sprawiedliwymi, czy nie. W ten sposób łatwo dać się zapędzić w ślepą uliczkę o nazwie "zawiść".

Myślenie, że nic złego by się nie wydarzyło, gdyby mąż nie wyjechał i nie zostawił Ciebie w domu, jest myśleniem magicznym. Ono też nie ma sensu, szkodzi, utrudnia życie. To myślenie "co by było, gdyby" chroni przed jednym, przed uczuciami kłębiącymi się w każdym z was.

To co się stało musisz przeboleć i przebolejesz. Wiele kobiet ma takie doświadczenie za sobą. To co najważniejsze, to wiesz już że możesz zajść w ciążę. I zajdziesz. Masz DOPIERO 27 lat, jesteś młoda.
To co się wydarzyło, nie nie ma nic wspólnego z tym co się stało na misji Twojego męża. To zupełnie inna historia.
Pozwól sobie na odpłakanie straty i nie wymagaj od siebie zbyt wiele z racji tego, że jesteś psychologiem. Przede wszystkim jesteś kobietą, która straciła swoje dziecko, a to boli tak samo psychologa i sprzątaczkę. Wypłacz i przeżyj swój ból do końca. Nie szukaj odpowiedzi dlaczego. Tak widać musiało się stać. Życie....Trzeba mu się poddać... Nie mamy wpływu na wszystko co sie dzieje....Natura wie lepiej....
Urodzisz swoje dziecko, gdy przyjdzie czas, uwierz.

Witam Cię tu masz nr gg 5780608 jezeli zechcesz popisac

Witam, również straciłam "dziecko" w 10 tc...
Tylko u mnie była inna sytuacja, bo ja miałam puste jajo płodowe ;(
Również jest mi ciężko, bo staraliśmy się prawie rok i z wiadomości o ciąży jak się dowiedzieliśmy radość jest nie do opisania!
Miałam zabieg,tzw łyżeczkowanie przed zabiegiem strasznie płakałam, chciałam żeby narzeczony zabrał mnie z tego szpitala!
Później dostałam leki uspokajające po zabiegu i na drugi dzień, byłam obojętna, nie płakałam...
Ale teraz jest trzeci dzień już jestem w domu, narzeczony w pracy a ja sama ...
Chcę sobie sama poradzić , ale nie umiem...
Na początek pani gienekolog powiedziała że DOPIERO za pół roku możemy się strac o dziecko...
Ale jak bedzie czas pokaże...
Trzymaj się...

"Najtrudniej przeżywa się żałobę, gdy nie ma możliwości zobaczenia ciała zmarłego". -22.09.2012 r. Kruszynka

21 marzec 2014 r . urodziła sie Julia :*
CC , 2525 g , 52 cm , 10 punktów Apgar

Martynko to bardzo przykre co Cię spotkalo. Wierzę, że jest Ci ciężko, bo nie ma nic gorszego dla matki jak stracić maleństwo noszone pod sercem
Wiem to po sobie, bo poronilam w 11 tygodniu. Przez długi czas nie moglam normalnie funkcjonować i myśleć
Czas leczy rany... I tak samo będzie w Waszym przypadku Jeszcze będziesz miala gromadkę dzieciaczków A teraz głowa do góry, życie toczy się dalej :*

Marzenko :*

staraj się żyć jak wcześniej ale nie chowaj bólu krzycz głóśno . Ja straciłąm dziecko 4 lata temu nawet nie wiedząc że jestem w ciąży .Wziełąm się za malowanie pokoju a rano następnego dnia wylądowałam z krwotokiem w szpitalu. Przez 2 miesiące  nieodzywałąm się do nikogo nie jadłąm chodziłam i żyłam bo tak trzeba było.Nienawidziłąm wszystkich dzieci . Pomogłą mi przyjaciółka i mój facet postawili mnie do pionu dość brutalnie ale pomogło . Często zastanawiam się nad tym czy dziś miałąbym córkę czy syna jakby dziecko wyglądało jakby wyglądao moje życie ale robię to z uśmiechem już nie ze łzami widać tak miało być . Często zapalam świeczkę na cmentarzu pod krzyżem mimo , że nie jestem wierząca robię to dla mojego aniołka. Czas leczy rany ważne żeby mieć w kimś oparcie i mieć się przed kim wypłakać. Jedyne co mi pozostało to nie chcę mieć dzieci.
Żyj i ciesz się życiem nie możesz sie obwiniać bo to Ci w niczym nie pomoże a aniołka noś w sercu i jak bedziesz potrzebować pomocy pamiętaj , że nad Tobą czuwa....

Poronienie, to utrata kogos bardzo wyjatkowego kogo pokochalismy od poczatku, kto nie mial łatwego startu. Po tym wszystkim jest cieżko, zyje sie z dnia na dzien, z mysla ze nie ma naszego aniołka. Dobrze ze masz męża ktory interesuje sie Twoim stanem, pomysl ze masz dla kogo sie zbierac codziennie rano, mozesz oczekiwac zrozumienia, ze potrzeba czasu, aby moc pomalu wracac do codziennosci.... Współczuje Ci z calego serca, bardzo mi przykro, rozumiem co czujesz..

nie rozumiem jak może umrzeć małe, niewinne, ufne...
a pijak taki żyje i choć cała rodzina chetnie by odetchneła, on nadal nie daje za wygraną:( bywa ze odratują takiego, że na mrozie prawie zamarznie....nie mam pijaka w rodzinie, ale widze jak się ludzie męcza
i wtedy zadaje sobie pytanie gdzie jest sprawiedliwosc.
nie wiem:(

witam ja tez straciałam dwa razy ale ja po pirwszym razie strasznie to przezyłam a drogim razem juz mniej ale cały czas jestem załamana chodz juz mineło3 lata...!!!!!!!!

Martyno to straszne co Cię spotkało, nie potrafię sobie tego nawet wyobrazić. Jedyne co mogę Ci napisać to jakieś słowa otuchy dla Ciebie i Twojego męża. Myślę, że nie możesz się poddawać, przetrwacie to razem. Musicie dużo rozmawiać i się wspierać, nie unikajcie tematu, nie ukrywajcie swoich emocji przed sobą nawzajem.

Co do tego, że jesteś psychologiem, to to, że nie potrafisz sama sobie pomóc to chyba normalne. A może w takim razie sama powinnaś porozmawiać z jakimś innym psychologiem. Poczuć się sama jak Twój pacjent i zastosować się do rad innego specjalisty?

Tak jak już kiedyś pisałam najgorsze co może spotkać kobietę w życiu to strata dziecka !! Dlaczego tak się dzieje?,  chyba nigdy na to pytanie sobie nie odpowiem ;/
Kocham i będę kochać....
Oczom daleko ale sercu zawsze blisko !!;*

To jest wielka tragedia dla kobiety i partnerow.
Z czasem trzeba jednak wziasc sie w garsc i zyc dalej bo czas leczy czy choc zalecza rany.

kobietki ,  czekam na druga miesiaczke po zabiegu lyzeczkowania. w styczniu mialam wlasnie drugiego, dzis jest drugi i narazie nie dostalam. wiecie moze cos na ten temat czy powinny byc juz w miare regularne. nie ktore kobiety mowia ze pierwsza miesiaczka powinna byc do miesiaca, i tak dostalam trwala 7 dni i byla troszke obfitsza niz zawsze, jednak trwala 6 dni jak zawsze.

Witaj Martynko

Co prawda ten Twój post był pisany jakiś czas temu, ale piszę by zapytać jak czujesz się dzisiaj? I jak Twój partner?

Piszę do Ciebie, ponieważ Tobie udało się kończyć psychologię, czyli realizujesz się w swoich zamierzonych planach, natomiast ja również jako tzw. psycholorzka ludzkich serc - potrafię komuś doradzić, wysłuchać, podtrzymać na duchu, a sama nie umiem odnaleźć recepty na swoje bolączki... taka chyba nasza natura - prawda?

Piszę również do Ciebie, gdyż sama straciłam dziecko w tamtym roku (byłam w 11 tygodniu ciąży) - powodem była cysta na jajniku, która przeobraziła się w potworniaka. Spokojnie - brzmi groźnie, ale całe szczęście potworniak dla kobiet to jeszcze nie koniec świata - w przeciwieństwie do mężczyzn, u których potworniak to groźne stadium nowotwora.

Chciałabym jednak, żebyś poczytała sobie moją historię, która była tak samo i traumatyczna (szczególnie dla mnie) jak i bardzo niesamowita. Niech ona będzie również przykładem dla tych, które podobnie jak my straciły upragnione dzieciątko i potem w bólach nie potrafiły odnaleźć dalszej drogi...Przeczytajcie - będzie długa, ale warta.

Od zawsze marzyłam o tym, by mieć dwoje dzieci. Sama zresztą wywodziłam się z rodziny wielodzietnej ( gdzie było twoje, moje, nasze) - ja byłam częścią wspólną moich rodziców. Od dawien dawna wpajano mi miłość, religię, oddanie, szacunek i pragnienie bycia matką. Niestety jako dorastająca 11-latka przeszłam z moimi rodzicami traumę: ktoś wyrzucił pod koła pociągu mojego starszego brata. Chłopak zginął mając zaledwie 19 lat. Od tamtej pory obiecałam sobie tym bardziej, że nigdy nie będę mieć jedynaka, bo różnie w życiu bywa. Także już w wieku 18 lat patrzyłam na świat trochę inaczej niż moje koleżanki. Myślałam bardzo poważnie. Niestety to trochę mnie zgubiło - pierwsze małżeństwo się rozpadło po 7 latach narzeczeństwa i 2 lat poślubnych. Mąż wolał mieć dzieci z bogatszą ode mnie:/ Zostałam sama, ile łez wylałam i ile wycierpiałam tyle wie moja mama. Pan Bóg jednak spełnił moje życzenie - jakie mu posłałam w myślach - "Kolejnym razem proszę o wredną teściową i dobrego, wiernego męża". HURA! Uwierzcie lub nie - takie życzenia On potrafi spełniać.

Po pięciu latach związku z nowym partnerem i jego 5 letnich starań o moją rękę w końcu zgodziłam się na ponowny ślub.Czemu tak długo??? Bardzo się bałam po pierwszym nieudanym małżeństwie. I gdy już załatwiliśmy sobie termin ślubu, a akurat wówczas nie było jakiś tam odległych terminów - okazało się przypadkowo, że jestem w ciąży! Teściowa, okazała się wredna zaczynając od tego, że głupio wypominała nam o wpadce i rozgadała to na pół osiedla - a przecież jakby nie było już wówczas byliśmy po 30ce! I dodatek teścia - "My bachorów wychowywać nie będziemy, pomagać również nie, bo sami żeśmy się dorabiali wszystkiego, począwszy od łyżeczki". No cóż jak powiedzieli, tak uczynili. W między czasie wylądowałam w szpitalu - moja ciąża była zagrożona z uwagi na dwie cysty po obu stronach jajników. Byłam na duphastonie przez całą ciążę. I całe szczęście, że pod okiem dobrego lekarza:) Urodziłam przez nie planowaną cesarkę ślicznego synka. Dziś ma 3 latka. Dopiero wtedy - mogę spokojnie powiedzieć - poczułam się na prawdę taką prawdziwą kobietą. Nie, że urodziłam, ale że wreszcie poczułam się spełniona jako matka. I co najważniejsze - podziękowałam Panu Bogu, bo dzięki temu zrozumiałam, jakie to moje dotychczasowe życie było puste. I że wreszcie już nigdy nie zostanę sama, bo chociażby z dzieckiem.

Po 2 latach gdy akurat straciłam moją ukochaną pracę - cena za macierzyństwo (cóż takie zrypane czasy) - gdy szukałam na gwałt kolejnej miałam proroczy sen. Jednakże to była moja kolejna prośba (a więc uwierzcie, pragnienie spełniania się przyziemnych próśb jest na prawdę bardzo silne. Wystarczy poprosić). Było to trochę zaprzeczeniem do tej szukanej pracy - chęć posiadania drugiego dziecka. Zegar był mocniejszy. Spóźniał mi się okres i gdzieś tam w podświadomości czułam, że to chyba to. Kupiłam test. Jednak od razu go nie wykonałam. Najpierw przed snem poprosiłam o to, by mi się przyśniło co mnie czeka w niedalekiej przyszłości - chodziło mi oczywiście o wynik testu. Zasnęłam. Śniło mi się, że elegancko ubrana idę na ważną rozmowę kwalifikacyjną. I nagle na dworze robi się nie co ciemniej, dochodzę do nieznajomego mężczyzny, tak przypuszczam - pracodawcy. I nagle słyszę wołanie zza moich pleców - obracam się mój ginekolog! - Dzień dobry! Powiedział ze szczerym uśmiechem. Przebudziłam się. Zrobiłam ten test ciążowy. Bach - jak w mordę strzelił! Dwie krechy jak byk! Tego samego rana poleciałam do swojej przychodni, ciąża była zbyt maleńka, żeby było ją widać nawet przez badanie dopochwowe. Ale lekarz był już zaniepokojony, bo znowu cysta na lewym jajniku. Najgorsze było to, że ta cysta była dziwnie powiększona. Miał więc podstawy do ciąży poza macicznej. Wylądowałam do szpitala na lepsze USG. Zarodka nie było widać, natomiast cystę a i owszem. Ale kazali mi odczekać te 2 tygodnie i wrócić ponownie z wynikami na Beta HCG.  I nagle przełom - cysta paskudna była, ale i na monitorze pokazał się mikronowy "pikselek" tak to nazwałam, bo ginekolog najpierw gdy odnalazł to maleńkie coś, - usiłował zdrapać z monitora kropkę, myśląc, że to brudne hi!hi! Niestety po 9 tygodniach jajeczko okazało się nadal puste. Czekało mnie kolejne badanie USG i ostatnia nadzieja. W tę noc około 2 .00. przed badaniem wstałam jak zazwyczaj do naszego synka zmienić mu pieluszkę, bo zapłakał. Oświeciłam tylko światło na mały przedpokój. I nagle coś przykuło moją uwagę. Ciemna, wysoka postać stała w dalszej części przedpokoju. Miała na sobie czarny garnitur i włosy czarne do ramion. Ten ktoś patrzył na mnie spokojnie, ale ze smutkiem w oczach. Nie powiedział nic. A ja opuściłam głowę na dół, wróciłam do pokoju, gdzie spał mój synek i mąż. Uwierzcie mi, strach sparaliżował mnie całą, także nawet nie zgasiłam światła, schowałam się w ramiona męża. Ale zrozumiałam kto to był. To był mój nieżyjący od kilkunastu lat brat. Po głębszym zastanowieniu zrozumiałam, że jego przybycie nie było przypadkowe. Na drugi dzień byłam na USG. To był już 11 tydzień ciąży, miała być akcja serca, a tam nie było kompletnie nic! Tylko zamazany obraz pustego zarodka. A cysta rosła. Od razu mnie zostawiono na wyczyszczenie, zresztą pojawiły się pierwsze plamienia. Podano mi środki na uspokojenie i coś na spanie. Pamiętam jak traumatyczny był obraz tej sali zabiegowej, a jaka ilość dokumentów! A najbardziej zszokował mnie dokument - "Czy wyraża pani zgodę na pochówek dziecka???" Rozryczałam się jak bóbr! Położyłam się na stole, pomodliłam i w ostatnich słowach gdy siostra trzymała mnie za rękę a anestezjolog dawał już tlen - rozpłakana powiedziałam - "Siostro, ja naprawdę chciałam mieć i urodzić to dziecko." - "Wiem, wiem" - odpowiedziała. I znowu proroczy sen w trakcie zabiegu. Patrzę z góry jakby spomiędzy chmur, widzę mojego męża i naszego synka jak się śmieją i bawią w parku. Mój synuś śpiewa coś o gwiazdkach. I nagle wypowiada słowo - I JUŻ! W tle słyszałam wyraźny śmiech drugiego maleńkiego dziecka. Obudziłam się, było po wszystkim.

Gdy wróciłam do domu - bo to było tego samego dnia, mój synuś miał iść na tą chwilę do teściów. Uwierzcie lub nie - moja rodzona matka przyjęła tę wiadomość jak umarł król, niech żyje król! I jedyną osobą, która mnie przytuliła ocierała łzy był mój 2 letni syneczek! Mąż z początku jeszcze jako tako rozumiał, że teraz potrzebuję spokoju i że utrata tego dzieciątka, była dla mnie głęboką żałobą. Łącznie z tym, że przez jakiś czas chodziłam ubrana na czarno. Może to dla kogoś z zewnątrz wydawało się bardzo dziwne i przesadzone, ale ja widocznie na prawdę potrzebowałam tego, żeby ją przeżyć, oddając tym samym szacunek temu dziecku. Bo przecież po badaniach laboratoryjnych z tego zarodka (zresztą pustego) może została tylko mokra plamka? Ale jednak dla mnie to był owoc naszej miłość, upragniony kolejny skarbuś, aniołeczek. Tak - aniołeczek, który chciał być między nami, a jednak nie dane mu było pozostać. Wieczorami zapalałam świeczkę, modliłam się za nią - dałam nawet jej imię żeńskie, bo pragnieniem moim była dziewczynka.  W kolejną noc przebudziłam się ponownie, z uczuciem uścisku na serdecznym moim palcu. Uścisk był bardzo zimny, zdążyłam zobaczyć tylko maleńką bladą, pulchniutką rączkę z zielonym rękawkiem i nałożoną jeansową kurtką.  I zniknęło. Nikomu tego nie mówiłam, prócz mojemu mężowi. Ale on w to nie uwierzył. Miał do tego prawo.

Po tym całym strasznym doświadczeniu potrzebowałam wsparcia, przytulenia, zrozumienia. Niestety nie było tego nigdzie. Teściowa nie poruszała wcale tematu, mama również (jedynie potrafiła mi powiedzieć, nie pierwsze nie ostatnie), mąż próbował na siłę mnie od tego odciągnąć, łącznie z tym, że zachciało mu się wyprawiać moje urodziny, choć bardzo nie chciałam, bo przypadały niecały miesiąc po tym wszystkim. Bliska koleżanka również nawet nie próbowała podejmować tego tematu. Zostałam z tym sama.
Nie czekając po czyszczeniu na kolejny okres - poddałam się laparoskopii jajników. I tak jak pisałam na początku - potworniak wciągnął moją dziecinkę. Po jego rozcięciu wyszły kawałki skóry, paznokci, włosów. Ale nie wyjaśniono konkretnych przyczyn, bo w takich przypadkach bardzo rzadko jest jednoznacznie stwierdzić tą jedyną, główną. Natomiast moim światełkiem w tunelu była nadzieja, że możemy się starać o kolejne dziecko, odczekając tylko miesiąc. Bo z wyników nie wyszły żadne wirusy itp. wymagające długiego leczenia tabletkami etc. Bardzo się ucieszyłam, ale im bardziej nalegałam tym nic nie wychodziło. Aż pewnego razu gdy już odpuściłam - okazało się, że znowu jesteśmy w ciąży:) I to w jakim momencie???? W momencie 3 miesiąca leczenia kanałowego zęba! Tak byłam już w 3 miesiącu z okresami i innymi symptomami, byłam w ciąży!

Obecnie to 30 tydzień. Termin mam na Dzień Ojca w czerwcu. Ale, hmmmm, brzuch mi nieco opadł. I czeka mnie cesarka.

Napisałam to do Ciebie Martynko i do Was dziewczyny, żebyście zrozumiały każdy etap Waszego cierpienia. Bo on jest najbardziej na miejscu, to jest całkowicie normalne i naturalne! Poza tym, nie dziwcie się nawet najbliższym, że nie potrafią w takiej chwili zrozumieć Waszych uczuć, waszego rozerwanego na strzępy serca - nasze społeczeństwo do tego nie dorosło! Kiedyś aborcje czy takie zabiegi "oczyszczające" były robione automatycznie, bez żadnego pardonu! Teraz jest wybór albo pochówku albo pozostawienia tego wszystkiego laboratorium.

Napisałam również, abyście NIGDY nie ukrywały swoich łez i cierpienia, bo w tylko taki sposób uchronicie swoje ciała i dusze od następstwa choroby nerwic itp. czasem na prawdę dobrze jest się wypłakać! Potem to od Was zależy, ile chcecie tą żałobę w sercu nosić a kiedy już wypadałoby ją zakończyć, bo wiecznie raczej się jej nosić nie powinno. I przede wszystkim nie obwiniajcie ani siebie ani swoich partnerów o to, że straciliście maleństwo. To na prawdę - nie jest Wasza wina!
Najbardziej współczuję tym kobietom, które straciły swoje aniołki w połowie ciąży albo już w trakcie rozwiązania. Chodź każda z nas cierpi tak samo.  I pamiętajcie, że jest jeszcze wiara w miłość i w to, że ta iskierka się odrodzi.

Ja będę mieć dziewczynkę:) jednakże imię dam jej już inne.

Dobranoc moje drogie!

Przepraszam, że się tak rozpisałam, ale na pewno sporo z tego same żeście przeszły. Mam nadzieję, że jakoś pomogłam.
I głowa do góry! Życzę Wam z całego serca, abyście miały następnym razem w każdym kątku po zdrowym dzieciątku:)

Tobie Martynko szczególnie:D