Jak sie rozstac?? Tęsknota za krajem silniejsza niż miłość - Netkobiety.pl

Aleks, porozmawiaj z nim o tym co czujesz, co Cię boli, że chciałabyś wrócić, powiedz mu to wszystko co tutaj napisałaś, może i jemu jest tam nie najlepiej, może razem wrócicie? trzeba jak najwięcej rozmawiać, mimo ze faceci nie lubią rozmawiać, ale w jaki inny sposób przekażemy im co bysmy chciały zmienić w naszym życiu?

Dziękuję dziewczyny za odpowiedz. Serio nie spodziewalam sie ze ktos w ogole pofatyguje sie to przeczytac...

Problem w tym ze bardzo duzo rozmawiamy (az za duzo) mowilam mu ze bardzo tesknie i wspominalam kilka razy o powrocie.. jak on widzi ze jestem smutna i mam zly nastroj przez dluzszy czas to widze ze sie bardzo przejmuje.. przytula mnie caluje pyta sie co mi jest i stara sie byc bardzo mily..wiem ze nie chce mnie stracic.a ja jak widze ze jemu zalezy to tym bardziej nie moge podjac decyzji bo mi serce peka.

z drugiej strony czuje sie tak malo wartosciowa odkad tu jestem ze az siebie nie poznaje..ciagle robie cos zle a to zle odpowiem a to ze jestem niemila ( czesto mamy nieporozumienia wynikajace z bariery jezykowej bo chociaz mowie po angielsku czasami gdy cos powiem on odbiera to jako niegrzeczne albo nietaktowne nawet jak nei mialam takiego zamiaru).

stracilam juz dwie prace jak tu jestem bo nie robilam utargow.. nie stac mnie zeby kontunuowac studia..serio jakbym nie miala juz zadnych celow w zyciu.

i tak z dnia na dzien zwlekam bo moze wszystko sie odmieni

Jeśli dobrze zrozumiałam, to twój chłopak narzeka, że nie udało się zasymilować w nowym środowisku tak szybko, jak on by tego chciał i z tego powodu wam się nie układa. Ja na twoim miejscu odebrałabym to jako brak szacunku, a bez tego nie da się stworzyć udanego związku.

I tu sie zgadzam calkowicie. Ja mam jakas depresje chodze smutnia nie usmiecham sie, on sie co chwile pyta co mi jest a mi sie juz nawet nie chce o tym gaac wiec ciagle mowie ze nic a jak przychodzi co do czego to wybucham albo placze albo krzycze i on wtedy zly ze jak sie caly czas pytal co mi jest to klamalam...

On nie jest zlym facetem tylko duzo sie roznimy i temperamentami i pogladami, zainteresowaniami... i tak to pozniej zawsze wychodzi ze on wybucha a ja placze w kacie.

Wczora usiadlam z nim do powaznej rozmowy nawet myslalam ze to bedzie ta ostatnia a on tak sie jakos ucieszyl ze z nim rozmawiam o swoich uczuciach i nie becze ze tak  dziwnie to wszytsko wyszlo na dobre. No i jak narazie calkiem milo jest jak jest tak milo ale jak dlugo tak bedzie..

Moja mama sie na mnie obrazila bo nie chce jej zaprosic i nawet z nia pisac za bardzo bo ciagle sie wypytuje czy jestem szczesliwa i czy nie chce wracac a ja nie umiem jej klamac a przeciez nie powiem jej ze mi zle bo chyba by sama po mnie przyjechala...

Dzieki Mussuka za rade. Naprawde jest mi strasznie milo ze tak duzo dziewczyn odpisalo. Lepiej mi rozmawiac o tym z obcymi niz z bliskimi bo nie sa oni obiektyni..

W pewnym sensie Cię rozumiem. Mieszkam w Norwegii od roku. Wyjechałam niby tylko na wymianę, ale postanowiłam zostać. Owszem, znalazłam sobie faceta, ale nawet gdybym go nie miała, to bym została. Jest mi póki co ciężko, bez dwóch zdań. Nie tyle nawet, że tęsknię za Polską, nie. Tęsknię bardziej za tym, że w Polsce mam się do kogo odezwać, mam znajomych. Jak głębokie relacje można z kimś zawrzeć po roku...? Większość ludzi, których poznałam to studenci z wymiany z całego świata, którzy w większości wrócili teraz do siebie. Norwegów poznałam niewielu. Teraz się to pewnie zmieni, bo zaczynam nowe studia, ale przez długi czas miałam porządną deprechę. Przestałam jeszcze bardziej wierzyć w siebie, nie wychodziłam z domu etc. Ale jakimś cudem poznałam mojego faceta i on mnie bardzo wspiera. Zauważyłam jednak, że baaardzo na nasze kontakty rzutuje fakt, że ja praktycznie nie mam tutaj znajomych. On ma ich mnóstwo, bo jest bardzo towarzyski i mieszkał tu całe życie, a ja? Owszem, mam iluś znajomych, ale z większością nie mam za bardzo o czym rozmawiać poza "cześć, co u Ciebie?". Mam nadzieję, że moje nowe studia trochę zmienią moją sytuację, więc staram się póki co to przeczekać. Wiem, że z braku kontaktu z ludźmi mogę być męcząca, bo najchętniej spędzałabym cały czas z moim facetem, a takie rzeczy źle wpływają na związek, zwłaszcza, że jesteśmy ze sobą dopiero 2,5 miesiąca. Nie chcę, żeby miał mnie dosyć, więc zaciskam zęby i staram się go nie męczyć. To naprawdę trudne. Ale się nie poddam. Też mam problem z barierą językową, obstawiam, że większy niż Ty, bo przeciętnie każdy Polak uczy się jednak angielskiego wiele lat, moja przygoda z norweskim to zaledwie 3 lata. Pracy póki co szukam, chwilowo załapałam się w jakiejś restauracji, ale zamierzam studiować, więc i tak na lepszą pracę w Polsce bym też nie mogła liczyć. Wiem, że jest Ci ciężko, mi też jest, ale zastanów się tak naprawdę czego chcesz, bo mam wrażenie, że nie jesteś pewna. Czy naprawdę masz lepsze perspektywy w Polsce? Czy wyjazd z powrotem nie byłby w Twoim przypadku tchórzostwem? Dlaczego tak naprawdę nie możesz się zasymilować z otoczeniem? Nie masz tam żadnych znajomych, w ogóle? Może pomyśl, że to wszystko trochę trwa, takie układanie sobie życia od nowa. Wiem, że mówienie w języku obcym non stop jest męczące. Ja mam gorzej, jak wspomniałam. Tym bardziej, że ciągle zmieniam angielski-norweski, zależnie od osoby, z którą rozmawiam, a teraz właśnie zacznę studiować germanistykę z Norwegami. Chyba mi mózg siądzie... Ale ja się nie poddam. Kocham ten kraj, kocham mojego faceta. Nie wrócę i już. Choćby dlatego, że byłoby to z mojej strony tchórzostwem. Hm... na Twoim miejscu zastanowiłabym się na ile kocham tego gościa. Prawdziwa miłość nie trafia się za często, więc szkoda ją marnować, jak się już trafi. Ale jeśli nie jesteś pewna, czy go kochasz i wiesz, że nie czujesz się szczęśliwa w Irlandii: wracaj do Polski.