jak poradzić sobie z uczuciem osamotnienia - Netkobiety.pl

zagubiona-widzisz, tak to już jest. Człowiek to słaba istota i do zdrowego funkcjonowania potrzebuje drugiego człowieka. Mam podobnie- radzę sobie z samotnością, ale pod ciężarem wszystkich innych problemów staje się nie do zniesienia. Kiedy dostaje się palec, chce się całą rękę i tak oto trwa cała batalia.
Moja samotność ma różne wymiary, czasami się jej obawiam, czasami nie dopuszczam do głosu. Ale ona zawsze jest, czai się jak oprawca na ofiarę...
Czasami się zastanawiam czy kiedykolwiek odpuści..

U mnie to chyba jest jakieś poszukiwanie zainteresowania ze strony kogoś innego i zrozumienia- przynajmniej dzis... Niby jest dużo sposobów na spędzenia wolnego czasu samotnie, ale gdy siedzi w tobie tyle smutku, gdy czujesz taką ogromną pustkę i brak kogoś bliskiego to nie masz ochoty, siły i motywacji żeby zrobić cokolwiek. Tzn ja tak właśnie dziś się czuję. Mam wrażenie że wszyscy dookoła dobrze się bawią, zapomnieli o mnie, a ja nie umiem sobie poradzić z samą sobą. To jakby przytłacza. Nie umiem opisać tego uczucia tak jak wcześniej wspomniałam, ale samo to,że Wy po części być może mnie rozumiecie dodaję odrobinę otuchy.
Kurczę, gdybym bardzo chciała opisać to, co dzis czułam to sama nie wiem co bym powiedziała... Chyba czułam sie jakbym została zamknięta w ciemnym pokoju, którego nie znam, nie mając żadnej informacji o tym co dzieje sie u moich bliskich, bardzo za nimi tęskniąc przy okazji, czułam się jakby wszyscy o mnie zapomnieli, nie zauważali i jakbym...jakbym wszystkich nagle straciła. Poczułam sie jak jakaś desperatka,ale może to prawda i może powinnam to przed sobą przyznać. Że coś dziś spowodowało,że jestem taką desperatką tego dnia, która marzy o zrozumieniu i wsparciu przede wszystkim?
Fajnie byłoby umieć panować nad emocjami bardziej, móc się im 'przyglądać' i ucząc się ich, zrozumieć je, czasami z negatywnymi walczyć...

Dziękuję, kiedy tak mówicie to właśnie można poczuc sie choć odrobinę mniej samotnie... Bo czasami moze być dookoła wielu ludzi, przy których i tak bedziemy czuć się samotnie, bo potrzeba jeszcze zrozumienia. Dziś miałam napady płaczu i poczucie własnie totalnego braku motywacji i siły... Ciężko sobie z tym poradzić, a dzis był taki wyjątkowo cięzki ten dzień...Przyniósł mi takie uczucia,że nie dawałam sobie z nimi rady, a właściwie to nadal nie jest ok. Chciałabym żeby jutro już tak nie było.

Myślę,że to uczucie jest spowodowane po części tym rozstaniem. Tak naprawdę byłam osobą bardzo zamkniętą i dopiero w tym związku otworzyłam się, poczułam rozumiana i po prostu szczęśliwa. Niestety związek sie skończył, a wraz z nim ta samotność wróciła, z tą różnicą, że kiedyś radziałm sobie z nią bez problemu(bo byłam sama zawsze). Teraz są dni, że czuję się niesamowicie nierozumiana, marząc o tym,żeby móc cofnąć czas,albo zmienić bieg zdarzeń. Nie da się tego zrobić, więc czuję sie bardzo bezradna.

Myślę, ze w obecności bliskiej osoby,np. przyjaciółki jest mi łatwiej; jednak i tak nawet przy niej nie lubię, np. płakać, powstrzymuję sie przed tym. Kiedy jestem w domu sama myślę, że chciałabym móc przy kimś po prostu się wypłakać i 'wygadać'. Wiem,że mogę to zrobić,bo właśnie ta przyjaciółka pomogła mi przejsć już wiele ciężkich dla mnie sytuacji(rozstanie,śmierć bardzo bliskiej mi osoby i wiele innych..),ale nie potrafię płakać w czyjejś obecności. Nie lubie kiedy ktoś widzi moją słabość i mimo,że ona wie co u mnie i jak się czuję to nie chcę, a właściwie nie potrafię wyrzucić z siebie wszystkiego w ten sposób.
Czyli podsumowując chciałabym komus się wyżalić i porozmawiać, a kiedy dochodzi do tego,że mogę to zrobić-wycofuję się. Mówię, ale nie dokładnie w taki sposób w jaki coś czuję.
Najgorsza dla mnie jest ta bezradność, totalny brak motywacji do zrobienia czegokolwiek i mysli, które czasami pojawiają się w głowie,że wolałabym żeby wszystko się skończyło,bo tylko to mi pomoże. (Oczywiście nie mam zamiaru się zabić...to nie to. Ale takie chwilowe słabości. Tamte myśli pokonałam już dawno,bo myślałam o tym z dwa lata temu...ale pokonałam to)
Myślę,że mam takie osoby, na które mogłabym liczyć,ale jedynie z pomocy jednej kożystam, bo nie lubie się uzewnętrzniać. Łatwiej jest mi chyba pisać to,co myślę... Właśnie teraz pisząc tak pomyślałam.

Hej wiem co czujesz bo czuje sie podobnie kiedy moj najlepszy przyjaciel wyjechal to byl najgorszy dzien mojego zycia niby mialam znajomych ale wszyscy jestesmy tak zapracowani ze nie mamy nawet czasu ani kiedy sie spotakac pracuje jako ratownik medyczny trenuje taniec ale czasami mam takiego dola ze nie mam juz do tego serca czemu sie dziwie bo sport to moja pasja od dziecka poprostu nie mam juz sily wiec wiem jak sie czujesz bo mnie samotne wieczory i treningi tez nie sprawiaja radosci jesli bedziesz chciala to pisz na moje gg 4240194 lub mejla mentosek1979@interia.pl

Czytam wypowiedzi i niestety muszę przyznać, że mam podobnie. Kilka dni poczucia pustki i takiej bezradności sprawiły iż czuje się totalnie smutna. Najdziwniejsze w tym wszystkim jest to, że z natury jestem optymistką i ludzie spostrzegają mnie jako radosną osobę. Mam również znajomych i bliskich przyjaciół ale czasami czuje się taki wewnętrzny ciężar i nie wiadomo co z nim zrobić. Wygadanie się pomaga ale na chwilę. Z myślami kłębiącymi się w głowie zostaje się zwyczajnie samemu. Może to pisanie z Wami okaże się swojego rodzaju terapia dla mnie. Przyczyną smutku i poczucia bezradności jest ostatnie zdarzenie w moim życiu. Rozstanie z kimś kto bardzo stał mi się bliski. Mam wrażenie, że całe życie jetem sama i jakoś z tym sobie dobrze radziłam. Pojawił sie ktoś zamącił moim spokojem i zostawił. Nie chce opisywać tej sytuacji gdyż nie miejsce na to. Ale czuje się bezsilna. Im bardziej staję sie lepsza dla innych, bardziej wyrozumiała tym inni  wcale tego nie doceniają. Wiem nie mozna się poddawać trzeba iść dalej próbować ale co jak już nie ma się sił?? Ile razy próbować?? Ile razy jeszcze trzeba złamać serce aby w końcu było dobrze?? Pytania które pozostaną bez odpowiedzi. Smutek jest czym strasznym. Jest mi cięzko sie uwolnić. SZkoda, że nie istnieje magiczny przycisk w naszej głowie, który wyłączył by emocje, których nie chcemy odczuwać. No niestety nie ma tak prosto. Swoje trzeba przetrawić, przeżyć.