Proszę o radę - Netkobiety.pl

Uciekać jak najdalej.
Dziwię się, że przy nim tkwisz, na siłę sama pchasz ten wózek, na jakiej podstawie możesz mieć jakąkolwiek nadzieję, że on się zmieni. Otóż nie licz na to. Nie wiadomo nawet kim Ty dla niego jesteś, bo trudno określić...
Dlatego trzeba Tobie się dziwić... co Ty przy nim robisz? O jakiej walce mówisz, nie dość, że o miłość się nie walczy, to tu nie ma o kogo.

Tak, wydaje mi się, że mniej będę cierpieć bez niego.. I tak nie można niego liczyć, ani nie jest wsparciem psychicznym ani fizycznie go nigdy nie ma kiedy jest potrzebny. Myślisz, że jest niedojrzały czy to taki charakter?

Właśnie wszystko wskazuje na to, że on żadnej decyzji nie podejmuje sam tylko w porozumieniu z mamą albo tatą, a my mamy zaraz po 30 lat. Tak więc wspólne zamieszkanie przypuszczam także odpadało z tego powodu. Słusznie zauważyłeś brak empatii chociaż nie wiem czy mój opis na coś takiego wskazywał, ale czuję właśnie coś takiego w nim, że nigdy mi nie współczuje niczego przez co przechodzę. Operacja serca jest bardzo bolesna i ciężko dochodzi się do siebie, a on traktował mnie jakbym chyba poszła do dentysty na wyrwanie zęba, gdzie normalny człowiek przytuliłby w takiej sytuacji.

No to nie będzie trudne, bo jak nie zapytam o spotkanie to po prostu żadnego nie ma (śmieję się aczkolwiek to jest tragiczne xD).
Om wszystko mówi mamie, co robił, gdzie był, a ona podkłada mu obiady pod nos, pierze ubrania i bieliznę, pyta gdzie jedzie, za ile wróci..

Dziękuję, potrzebuję wstrząsu.

Wcześniej nie zauważałam jego deficytów, dopiero jak zaczęło mnie to dogłębnie boleć. Tak jak pisałam wcześniej jestem staroświecka, dużo czytam, staram się widzieć w innych dobre cechy, ale chyba ich idealizuje co jest moją największą wadą. Zwłaszcza jeżeli chodzi o partnerów. Nie chciałam znowu zmarnować czasu, dlatego możliwe, że się uczepiłam i nie widziałam tego. Lecz zaczęłam to dostrzegać stojąc sama w garach godzinami gdy on leży przed tv, sprzątając sama, bo on nie widzi żeby było brudno. Nauczyłam go mycia naczyń, bo u nich mama myła, ale o wszystkim muszę mu przypominać. Przez chwilę robił postępy, ale nie czułam się już jak partnerka tylko zamiennik jego matki. W pracy byłam też jego project managerem i mówiłam mu co ma robić. Po pracy mnie to zaczęło męczyć, bo nie chcę mieć dorosłego dziecka w domu.. I zwracałam mu uwagę, a jemu jak zwrócisz uwagę to wywołasz III wojnę światową.

Nie do końca chodziłam na terapię z powodu mężczyzn tylko z powodu tendencji samobójczych. Raz się zaczadziłam, potem podcięłam sobie żyły, raz wzięłam tabletki nassene. Mam już taki wrażliwy charakter, że mocno wszystkim się przejmuje, zwłaszcza gdy ktoś mnie ignoruje, wyzywa od najgorszych. A ten chłopak o tym wiedział i niestety często w kłótni wyzywał mnie od czubków, odklejeńców czy specjalnie ignorował (sądziłam, że to moja wina, może coś źle powiedziałam/ zrobiłam). Teraz nie mam już takich akcji plus mam zablokowaną adrenalinę, trochę zrozumiałam przez operację serca gdy stałam jedną nogą w grobie.
Na terapii dowiedziałam się, że świadomie przyjmuje rolę opiekuna wszystkich i wszystkiego, dlatego wiem, że nie bez powodu uwikłałam się w związek z maminsynkiem, ale zastanawiam się czy już zawsze tak wszyscy będą mnie oszukiwać i rozgrywać jak dzieciaka przez dobre, wrażliwe serce. 

Nie chcę tego, ale jak zwracam uwagę by tego nie robić to to nie działa więc co powinnam powiedzieć/ zrobić? Zarządzam ludźmi i w pracy nie jestem miękka, ale jak już wchodzą w grę uczucia to jestem jak dziecko we mgle. Pewnie to nieprzepracowane dzieciństwo, ale ciężko to wszystko poskładać żeby człowiek był "idealny".

Dziękuję za odpowiedzi Zapiszę się, może to jest sedno problemu