kim dla niego jestem? - Netkobiety.pl

Ale z czego byś się cieszył?

Wszystko układało się dobrze...

Czyli po tym, jak cię ostatnio porzucił pewnie w jakiś sposób wybłagałaś powrót, po którym przez 2 miesiące było "dużo lepiej", a teraz porzucił cię znowu.
To nie jest burzliwy związek, a zwiazek wyproszony przez jedna stronę, takie relacje NIGDY nie trwaja długo.

Od Świąt Wielkanocnych 2022 nie minęły 2 miesiące. Wróciliśmy do siebie, z jego inicjatywy, chwilę po świętach, a od stycznia zamieszkaliśmy razem. Nie wiem czemu wymyślasz takie rzeczy.

Do łóżka idzie z Tobą.
A do jego rodziny jedzie sam.
W czym masz problem że aż płaczesz?

Tydzień temu pochowałam bliską mi osobę. W międzyczasie zdiagnozowali mi ciężką chorobę. A od niego usłyszałam jedynie, że "otworzy mi bramę". Czy można bardziej upodlić drugą osobę?

Dodatkowo w twoim postępowaniu widać próby manipulacji, na które on nie wydaje się być podatny.

Gary napisał/a:

Do łóżka idzie z Tobą.
A do jego rodziny jedzie sam.
W czym masz problem że aż płaczesz?

W poczuciu bezpieczenstwa.

W przeciwienstwie do dziewczyn, ktore uprawiaja seks z Toba, autorka buduje poczucie bezpieczenstwa na podstawie wspolnego zaangazowania a nie oplaty za numerek.

rzucilwswieta napisał/a:

Jakie próby manipulacji?

Jak mnie nie zabierzesz do rodziny, to sobie pójdę do siebie.

Absolutnie tak nie było. Mi się zrobiło przykro, popłakałam się, zapytałam dlaczego tak robi. Do łóżka tak, do rodziny nie. On zaczął na mnie wrzeszczeć, więc mu powiedziałam, że pojadę do swojego mieszkania. I pojechałam.

rzucilwswieta napisał/a:

Jakimi straszyłam konsekwencjami, których nie chcę dotrzymać?

Dokładnie takimi samymi. Że pojedziesz do swojego mieszkania. On miał odpowiedzieć - błagam, nie jedź, ale odpowiedział - proszę bardzo, otworzę ci bramę. Jeśli nie jesteś naprawdę gotowa na to, żeby jechać do siebie, to o tym nie mów, bo wychodzisz na desperatkę i męczybułę.

Wrzeszczeć? Nie pisałaś o tym, że wrzeszczał na ciebie.
I nie pisałaś też o tym, że pojechałaś do swojego mieszkania.
Skoro znowu doszło do sytuacji przełomowej, podbramkowej - to co zamierzasz dalej z tym wszystkim?

Po tym, co opisałaś w poprzednim i w tym wątku - spodziewałaś się po nim innego zachowania?

Hm. Po prostu masz nadzieję i wierzysz we własne marzenia i wyobrażenia.
Bo gdyby spojrzeć chłodnym okiem na fakty, na jego zachowanie, na to jak cię traktuje i jak z toba postępuje - to ta wiara wydaje się być mocno na wyrost.

W drugim wątku napisałaś, że on jest od Ciebie starszy o 12 lat. On ma 46 a Ty 34. Jakoś mnie to nie dziwi, że nie chce Cię zabrać do rodziny. Rozstał się z żoną, być może to on ją zostawił, do tego dochodzą dzieci. I nagle zjawia się z kobietą o 12 lat młodszą. Może boi się reakcji rodziny typu... zostawił żonę i dzieci i przygruchał sobie młódkę...

A poza zrobieniem histerii spróbowałaś podejść do tego jak osoba dorosła i ZAPYTAĆ go, co jest takiego w tym spotkaniu rodzinnym, że jedzie na nie sam? Co to za spotkanie. Urodziny? Imieniny? Chrzciny? Impreza na zaproszenie? Posiadówa przy kawie?

Może to spotkanie takiego typu, że Ty jako osoba spoza rodziny nie masz na nie wstępu? Nie jesteś żoną, nie jesteś dla nich rodziną. Więc spotkanie rodzinne nie jest czymś, o co masz prawo strzelać focha.

rzucilwswieta napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

A poza zrobieniem histerii spróbowałaś podejść do tego jak osoba dorosła i ZAPYTAĆ go, co jest takiego w tym spotkaniu rodzinnym, że jedzie na nie sam? Co to za spotkanie. Urodziny? Imieniny? Chrzciny? Impreza na zaproszenie? Posiadówa przy kawie?

Może to spotkanie takiego typu, że Ty jako osoba spoza rodziny nie masz na nie wstępu? Nie jesteś żoną, nie jesteś dla nich rodziną. Więc spotkanie rodzinne nie jest czymś, o co masz prawo strzelać focha.

To kim jestem? Mieszka ze mną, o dziecko się stara, ale rodzina nie jestem?

No nie jesteś formalnie rodziną. Jesteś konkubiną albo partnerką. Ale ani dla niego ani dla jego bliskich nie jesteś rodziną.

A robienie sobie dziecka w tak burzliwym związku, gdzie Ty na wieść o czymś nie rozmawiasz, tylko grozisz wyjazdem jest zwyczajnie głupie.

Loka:
Nie za bardzo rozumiem o czym ty piszesz.
Więc pozwól że dopytam.
Ile czasu minęło od rozpoczęcia związku z twoim aktualnym mężem do zaślubin?
3/4/5 lat?
Przyjmijmy że 4, rozumiem że przez te 4 lata ty nigdy nie byłaś na żadnej imprezie rodzinnej u niego, a on nie był na żadnej imprezie rodzinnej u ciebie?
bo nie jest rodzinną?
Wydaje mi sie to absurdalne.
Skoro dwie osoby postanowiły życ ze sobą, razem mieszkają, planują jakąś tam wspólna przyszłość, to PODŁOŚCIĄ jest zostawiać swojego partnera/partnerkę sama jak psa w domu, a samemu iść sie bawić "bo to rodzinne spotkanie, a ty rodziną nie jesteś

rzucilwswieta napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

No nie jesteś formalnie rodziną. Jesteś konkubiną albo partnerką. Ale ani dla niego ani dla jego bliskich nie jesteś rodziną.

A robienie sobie dziecka w tak burzliwym związku, gdzie Ty na wieść o czymś nie rozmawiasz, tylko grozisz wyjazdem jest zwyczajnie głupie.

A miałam zostać gdy na mnie krzyczał? To pierwsza taka akcja od dawna, skąd mogłam to przewidzieć?

Nie napisałaś, że krzyczał. Napisałaś, że zaczęłaś histeryzować.

Szeptuch - dlatego zaczęłam od zapytania Autorki czy zapytała go, co to za rodzinne spotkanie. Nie odpowiedziała, więc zakładam, ze histerii nie poprzedziło choćby deko rozsądku, żeby porozmawiać przed urządzaniem szopki.

A moje pytanie wynika stąd, że są imprezy rodzinne, na które się nie bierze osób z zewnątrz, nawet jeżeli się z partnerem mieszka.
Tak, byliśmy 4 lata razem. Przez te 4 lata na Boże Narodzenie i Wielkanoc każde z nas szło do swojej rodziny i spędzaliśmy je osobno, bo to są dla mnie właśnie rodzinne imprezy, na które biorę męża, a nie faceta, z którym jestem 1.5 roku i po drodze się rozstałam. Ja to tak traktuję, dla mnie to jest ważne, mąż akceptował totalnie.
Ja za to nie byłam zapraszana na chrzciny czy komunie, które organizowali jego krewni i nigdy nie przyszłoby mi do głowy, żeby robić o to jakiś ból. W sumie przez 6 lat jak jesteśmy razem, to z uroczystości rodzinnych po jego stronie byłam na jednych urodzinach i jednym weselu (nie licząc własnego). Tyle.

Zamiast płaczu, awantur i wyjazdu porozmawiałabym. Może to rodzinne spotkanie polega na pomocy komuś z problemem, w który nie chcą wtajemniczać obcych? A Autorka jest dla nich obca w tym momencie. Dziś jest, a patrząc na dynamikę ich związku, za miesiąc może jej nie być.

Btw. Autorko, z mojej perspektywy w żadnej z sytuacji, które wymieniasz w ostatnim poście nie jesteś rodziną.  I do żadnej z tych sytuacji nie musisz nią być. Sypiać i gotować można z każdym. Jesteś partnerką. W łóżku i w kuchni i w mieszkaniu razem jesteś partnerką, nie rodziną. Rodzina nie tworzy się nagle po 1.5 roku burzliwego związku z rozstaniem w tle.

Lady Loka napisał/a:

rzucilwswieta napisał/a:

A miałam zostać gdy na mnie krzyczał? To pierwsza taka akcja od dawna, skąd mogłam to przewidzieć?

Nie napisałaś, że krzyczał. Napisałaś, że zaczęłaś histeryzować.

Szeptuch - dlatego zaczęłam od zapytania Autorki czy zapytała go, co to za rodzinne spotkanie. Nie odpowiedziała, więc zakładam, ze histerii nie poprzedziło choćby deko rozsądku, żeby porozmawiać przed urządzaniem szopki.

A moje pytanie wynika stąd, że są imprezy rodzinne, na które się nie bierze osób z zewnątrz, nawet jeżeli się z partnerem mieszka.
Tak, byliśmy 4 lata razem. Przez te 4 lata na Boże Narodzenie i Wielkanoc każde z nas szło do swojej rodziny i spędzaliśmy je osobno, bo to są dla mnie właśnie rodzinne imprezy, na które biorę męża, a nie faceta, z którym jestem 1.5 roku i po drodze się rozstałam. Ja to tak traktuję, dla mnie to jest ważne, mąż akceptował totalnie.
Ja za to nie byłam zapraszana na chrzciny czy komunie, które organizowali jego krewni i nigdy nie przyszłoby mi do głowy, żeby robić o to jakiś ból. W sumie przez 6 lat jak jesteśmy razem, to z uroczystości rodzinnych po jego stronie byłam na jednych urodzinach i jednym weselu (nie licząc własnego). Tyle.

Zamiast płaczu, awantur i wyjazdu porozmawiałabym. Może to rodzinne spotkanie polega na pomocy komuś z problemem, w który nie chcą wtajemniczać obcych? A Autorka jest dla nich obca w tym momencie. Dziś jest, a patrząc na dynamikę ich związku, za miesiąc może jej nie być.

Btw. Autorko, z mojej perspektywy w żadnej z sytuacji, które wymieniasz w ostatnim poście nie jesteś rodziną.  I do żadnej z tych sytuacji nie musisz nią być. Sypiać i gotować można z każdym. Jesteś partnerką. W łóżku i w kuchni i w mieszkaniu razem jesteś partnerką, nie rodziną. Rodzina nie tworzy się nagle po 1.5 roku burzliwego związku z rozstaniem w tle.

Nie przekonuje mnie to ale szanuje. Każdy może być w jakim związku chce. My slubu nie planujemy, zarówno on jak i ja slub już mieliśmy i nie jest nam do szczęścia potrzebny. Ostatnio, gdy zmarła mi najbliższa osoba z rodziny i zostałam niemal sama to deklarował, ze on jest moja rodzina. Jak widać były to tylko puste słowa, rzeczywistość pokazała coś innego. Nie było to żadne intymne spotkanie rodzinne, tylko po prostu spotkanie z rodzina w niedzielne popołudnie. Ja jakoś nie miałam oporów by go zabrać na pogrzeb i spotkanie po pogrzebie.

Ps napisałam ze krzyczał:

Absolutnie tak nie było. Mi się zrobiło przykro, popłakałam się, zapytałam dlaczego tak robi. Do łóżka tak, do rodziny nie. On zaczął na mnie wrzeszczeć, więc mu powiedziałam, że pojadę do swojego mieszkania. I pojechałam.

Lady Loka napisał/a:

rzucilwswieta napisał/a:

Nie przekonuje mnie to ale szanuje. Każdy może być w jakim związku chce. My slubu nie planujemy, zarówno on jak i ja slub już mieliśmy i nie jest nam do szczęścia potrzebny. Ostatnio, gdy zmarła mi najbliższa osoba z rodziny i zostałam niemal sama to deklarował, ze on jest moja rodzina. Jak widać były to tylko puste słowa, rzeczywistość pokazała coś innego. Nie było to żadne intymne spotkanie rodzinne, tylko po prostu spotkanie z rodzina w niedzielne popołudnie. Ja jakoś nie miałam oporów by go zabrać na pogrzeb i spotkanie po pogrzebie.

Ps napisałam ze krzyczał:

Absolutnie tak nie było. Mi się zrobiło przykro, popłakałam się, zapytałam dlaczego tak robi. Do łóżka tak, do rodziny nie. On zaczął na mnie wrzeszczeć, więc mu powiedziałam, że pojadę do swojego mieszkania. I pojechałam.

Czyli zrobiłaś histerię o jakąś zwykłą niedzielną kawkę u rodziców? On musi Cię zawsze ze sobą zabierać, bo inaczej foch? A jak chce z nimi pogadać sam? Wolno?

Widzę ze w ogóle nie czytasz albo nie rozumiesz tego co piszę.

Już dawno dawno ten związek powinien się zakończyć, a ona jeszcze rozważa dziecko z nim...

Szeptuch napisał/a:

Loka:
Fajnie  że trafiłaś na faceta który ma taką samą percepcję na te sprawy jak ty.
Z kolei dla mnie i mojej żony było by to coś całkowicie nie do przyjęcia.( Choć w moim przypadku, klasyczna rodzinę zastąpili przyjaciele ) Wiesz, ja oświadczyłem się na wspólnej Wigilii po nie całym roku znajomości
Ale im więcej czytam postów autorki, tym więcej problemów z własną wartością widzę.
Już dawno dawno ten związek powinien się zakończyć, a ona jeszcze rozważa dziecko z nim...
Nie wiem z czego to wynika, z mylnego przed świadczenia które występują u wielu kobiet że " gdy będzie dziecko, to zacznie mnie szanować" ?

Autorko odpowiedź mi proszę dlaczego ty z nim jesteś? Skoro ewidentnie nie jesteś szczęśliwa ?

I dlatego ja ciągle pytam czemu ona z nim nie rozmawia zamiast robić histerie, afery i groźby.
No litości, każdemu w związku zdarza się samemu wyskoczyć do własnych rodziców i jakoś druga strona nie kręci od razu dramy.

Loka, brak mi już sił na odpisywanie na Twoje komentarze. Widocznie mamy inne wizje związku. Ty nie musisz przecież zabierać męża do rodziny. Ja z kolei uważam, że jeżeli żyje się razem od 1,5 roku to nieładnie jest rodzinę rozdzielać. A jeśli on mnie nie traktuje jak rodzinę to już nie potraktuje. Zawsze dbałam o niego, o dom, o jego dzieci najlepiej jak umiałam. Inna nie będę.

Lady Loka napisał/a:

Szeptuch napisał/a:

Loka:
Fajnie  że trafiłaś na faceta który ma taką samą percepcję na te sprawy jak ty.
Z kolei dla mnie i mojej żony było by to coś całkowicie nie do przyjęcia.( Choć w moim przypadku, klasyczna rodzinę zastąpili przyjaciele ) Wiesz, ja oświadczyłem się na wspólnej Wigilii po nie całym roku znajomości
Ale im więcej czytam postów autorki, tym więcej problemów z własną wartością widzę.
Już dawno dawno ten związek powinien się zakończyć, a ona jeszcze rozważa dziecko z nim...
Nie wiem z czego to wynika, z mylnego przed świadczenia które występują u wielu kobiet że " gdy będzie dziecko, to zacznie mnie szanować" ?

Autorko odpowiedź mi proszę dlaczego ty z nim jesteś? Skoro ewidentnie nie jesteś szczęśliwa ?

I dlatego ja ciągle pytam czemu ona z nim nie rozmawia zamiast robić histerie, afery i groźby.
No litości, każdemu w związku zdarza się samemu wyskoczyć do własnych rodziców i jakoś druga strona nie kręci od razu dramy.

Loka, brak mi już sił na odpisywanie na Twoje komentarze. Widocznie mamy inne wizje związku. Ty nie musisz przecież zabierać męża do rodziny. Ja z kolei uważam, że jeżeli żyje się razem od 1,5 roku to nieładnie jest rodzinę rozdzielać. A jeśli on mnie nie traktuje jak rodzinę to już nie potraktuje. Zawsze dbałam o niego, o dom, o jego dzieci najlepiej jak umiałam. Inna nie będę.

rzucilwswieta napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

I dlatego ja ciągle pytam czemu ona z nim nie rozmawia zamiast robić histerie, afery i groźby.
No litości, każdemu w związku zdarza się samemu wyskoczyć do własnych rodziców i jakoś druga strona nie kręci od razu dramy.

Loka, brak mi już sił na odpisywanie na Twoje komentarze. Widocznie mamy inne wizje związku. Ty nie musisz przecież zabierać męża do rodziny. Ja z kolei uważam, że jeżeli żyje się razem od 1,5 roku to nieładnie jest rodzinę rozdzielać. A jeśli on mnie nie traktuje jak rodzinę to już nie potraktuje. Zawsze dbałam o niego, o dom, o jego dzieci najlepiej jak umiałam. Inna nie będę.

Nie piszę o rozdzielaniu. Piszę o swobodzie i o Twoich fochach, które są niepotrzebne i niesłuszne.
Dalej nie odpisałaś mi na pytanie, czemu z nim po prostu o tym nie porozmawiałaś.

Ja z mężem jestem 6 lat. Nie mam problemu w tym, że gdzieś wyjdzie sam. Nie strzelam focha, nie rzucam mięsem i talerzami, nie wpadam w histerię, nie płaczę, nie pakuję się i nie wychodzę.
I tak samo jak ja gdzieś chcę wyjść sama. Posiadanie faceta nie sprawiło, że jestem do niego przyspawana.
Jak ludzie twierdzą, że są rodziną, to ze sobą rozmawiają.
A jak ktoś twierdzi, że jest rodziną, a potem w histerii się wynosi, to sorry, ale chyba nie wie, co to znaczy budować coś razem.

Poza tym o byciu rodziną w dalszym ciągu nie świadczy to, że się jest razem 1.5 roku, uprawia się seks i razem się mieszka. To coś więcej, czego u Was nie widać.

Lady Loka napisał/a:

rzucilwswieta napisał/a:

Loka, brak mi już sił na odpisywanie na Twoje komentarze. Widocznie mamy inne wizje związku. Ty nie musisz przecież zabierać męża do rodziny. Ja z kolei uważam, że jeżeli żyje się razem od 1,5 roku to nieładnie jest rodzinę rozdzielać. A jeśli on mnie nie traktuje jak rodzinę to już nie potraktuje. Zawsze dbałam o niego, o dom, o jego dzieci najlepiej jak umiałam. Inna nie będę.

Nie piszę o rozdzielaniu. Piszę o swobodzie i o Twoich fochach, które są niepotrzebne i niesłuszne.
Dalej nie odpisałaś mi na pytanie, czemu z nim po prostu o tym nie porozmawiałaś.

Ja z mężem jestem 6 lat. Nie mam problemu w tym, że gdzieś wyjdzie sam. Nie strzelam focha, nie rzucam mięsem i talerzami, nie wpadam w histerię, nie płaczę, nie pakuję się i nie wychodzę.
I tak samo jak ja gdzieś chcę wyjść sama. Posiadanie faceta nie sprawiło, że jestem do niego przyspawana.
Jak ludzie twierdzą, że są rodziną, to ze sobą rozmawiają.
A jak ktoś twierdzi, że jest rodziną, a potem w histerii się wynosi, to sorry, ale chyba nie wie, co to znaczy budować coś razem.

Poza tym o byciu rodziną w dalszym ciągu nie świadczy to, że się jest razem 1.5 roku, uprawia się seks i razem się mieszka. To coś więcej, czego u Was nie widać.

Loka, ja naprawdę nie wiem czy Ty czytasz to co ja piszę czy po prostu dalej na ślepo piszesz komentarze. Przecież napisałam, że zapytałam dlaczego tak robi. On zaczął krzyczeć. Nie wiem jak tu jaśniej to opisać?

Nigdzie nie napisałam, że nie może wychodzić beze mnie czy ja bez niego. A jeśli napisałam to wskaż mi gdzie. Nigdy go nie kontrolowałam. Zabolało mnie wykluczenie z rodziny, z rodzinnego spotkania. I nawet nie chodzi o spotkanie samo w sobie, ale o jego późniejszą reakcję, krzyk, zaoferowanie otwarcia bramy i następnie milczenie.