Młode małżeństwo i duży kryzys - Netkobiety.pl

Alkohol pewnie?

Po ślubie trzy lata. Przez rok, trochę więcej było dobrze. Pozniej się zaczęło sypać, ale było znośnie. Od paru miesięcy jest coraz gorzej.
Rozmowy... no właśnie u nas brakuje rozmów. Brakuje normalnej komunikacji.
I o taką rozmowę mi chodzi..bo my teraz jakbyśmy zawiesili się, nic nie rusza, a dłużej tak żyć się nie da.
Dużo zmieniło poronienie, moje kłopoty, to była taka śruba, która dokręcila ten kryzys.
M!ri - nie chce o powodach utraty p jazdy rozmawiać.

tez nierozumiem tego pomyslu z wyprowadzka, chyba ze potrzebujesz gwozdzia do trumny. Idz za rada Szeptucha i wyjdzcie gdzies razem.

Jeśli sposobem "ratowania" małżeństwa ma być wyprowadzka i odcięcie kontaktu z żoną na jakiś czas to Ty juz chłopie od razu lepiej powiedz jej ze koniec małżeństwa i nara. Będzie przynajmniej wiedziala na czym stoi a nie takie niemęskie zagrania i odchodzenie po angielsku. Bo to co planujesz jest niczym innym jak gwoździem do trumny tego małżeństwa więc jak już to robić to konkretnie a nie w zawoalowanej formie. Ja wiem ze sie wstydzisz uciekać jak szczur z tonącego statku ale i tak to tak będzie wyglądało. Bo Ty chcesz najnormalniej w świecie zniknąć zeby nie mierzyć się z cierpieniem zony, z jej depresją, niechęcią do wychodzenia. Chciałbyś się wyprowadzić, odpocząć od jedzy, wyszaleć się a jak już się sama ogarnie kobita to ewentualnie rozważysz powrot. A prawda jest taka że ani Ty juz powrotu nie będzie chciał ani ona. Bo skoro w czasie próby nie było Cię przy niej, gdy Ciebie najbardziej potrzebowała to za przeproszeniem na wuja jej będziesz potrzebny gdy już stanie na nogi. Poszuka takiego który będzie z nią na dobre i na złe.
Ja rozumiem że Tobie też jest ciężko, może i sam doświadczasz jakiegoś kryzysu psychicznego ale skoro Ci w glowie wyjścia na miasto to nie jest z Tobą tak źle w porównaniu z żoną która jak piszesz ledwo z łóżka wstawała.  Zresztą nie ważne kto z was ma cięższy plecak  ciosów. Ważne jest to żeby usiąść i powiedzieć: wiem ze Ci zle, widzę to i czuje. Przykro mi ze Ci tez do tego dołożyłem. Ale uwierz mi też jest ciężko. Spróbujmy sobie wzajemnie pomoc wesprzec. Rozmawiajmy idźmy na terapię albo razem wypłaczmy  czy posiedzmy nawet razem w milczeniu.
Tylko zeby to zrobić to musi Ci zależeć na żonie. Pytanie czy Ci zależy? Czy wydawało Ci się ze zależy dopóki Wasze życie plynelo gladko i wedlug zalozonego scenariusza. Jeśli tak to patrz wyżej czyli nie udawaj dobrego Samarytanina i po męsku odejdź. Daj jej szanse na szczęście z kimś kto pokocha ją kiedyś prawdziwie.

Zbyt mało o sobie napisałeś, jak długo byliście razem/mieszkaliscie razem przed ślubem?

Bo to tak wygląda, jakbyś zaliczył wpadkę, ślub,  do czego w ogóle nie dorosłeś.

Dlatego nie myśl o przerwie w związku, bo to w niczym nie pomoże, a o rozwodzie, bo przerasta Cię poważny związek. I o tym porozmawiaj z żoną.

Płaszczenie się przed zoną, to bardzo zły pomysł.
Prawdopodobnie żona wini ciebie za całe zło tego świata. Dlatego nie będzie rozmowy, tylko emocje. Najlepszym rozwiązaniem będzie terapia małżeńska. Tak jak napisał paslawek, jeśli się nie uda, to przynajmniej rozejdziecie się jak ludzie.
Propozycja przerwy. To nie musi być ucieczka. Oboje możecie się umówić, na uspokojenie głowy i spotkanie się z decyzją co robić dalej np. po tygodniu.

No jak ktos Cie za cos wini (mimo, ze wina jest po srodku) a Ty go przeprosisz to nie ma szans na rozmowe? "Tylko emocje beda"?
Ty swoje przekonania budujesz na podstawie posiedzen sejmu? Bo gadasz jak polityk.
Zonaty jestes chociaz Legat?

Zaczęły się prawdziwe kłopoty w życiu. I nie będą to ostatnie.
Poronienie wbiło ją w depresję.
Ty z kasą i brakiem prawka nie dajesz jej wsparcia.

To trwa już za długo, żebyś sam przełamał barierę, która między wami wyrosła.
Za dużo niewyjaśnionych spraw, chowania urazów, niedopowiedzeń, skrywanych uczuć.

Bierzesz ja za rękę i idziecie na terapię małżeńską, by w bezpiecznym środowisku zacząć rozmawiać, nie krzyczeć, a rozmawiać jak dwoje bliskich sobie osób.
Jeśli się wyprowadzisz, to już po małżeństwie.

Jest tutaj ktokolwiek komu terapia w duzym stopniu pomogla naprawic zwiazek?
Bo "terapia" indywidualna i malzenska to zupelnie inny temat.

Jak przychodzi klient z depresja na terapie indywidualna to wprowadzenie go w narcyzm, w ktorym podaza za swoimi "naturalnymi" impulsami i przestaje sie przejmowac "opinia" innych jest latwe.
Takiej osobie pozniej wydaje sie, ze jej terapeuta pomogl. No powiedzmy, ze pomogl (bo w kontekscie tematu to niewazne).
Ale w przypadku terapii malzenskiej ten trick nie dziala bo jak przekonasz dwojga ludzi, ze nie powinni byc "ratownikami" i powinni zyc przede wszystkim dla siebie to rezultat pracy terapeuty jest widoczny golym okiem jako jeszcze szybszy rozwod.

Dziwne porady ...

Małżeństwo 3 lata , a z tego przez połowę tego małżeństwa awantury, kłótnie i inne problemy.
Co tu ratować ?

Przy tak małym stażu to tam powinna być sielanka a nie problemy jak w małzeństwie po kilkudziesięciu latach ...

Tam nie ma co ratować. Tam separacja i rozwód.

Nie wiem co ich połączyło i czy czasami nie było małżeństwo "z rozsądku".

Każdy z nich powinien sobie ułożyć życie na nowo , bo widać że zupełnie do siebie nie pasują.
Terapia to wywalanie w bloto pieniędzy i strata czasu w ich przypadku ...

Dlaczego myślę o tymczasowym rozejściu? Żeby każde z nas poukladalo sobie w głowie to, co nas gryzie. Poronienie żony, kobieta=biologia, mnie było przykro, ale w połowie nawet nie odcisnęło się na mnie tak, jak na niej. Ja tego tak nie czułem i nie przeżywałem. Każde z nas oberwało po dupie, mnie nie jest słodko i gładko z faktem, że z zarobkami poleciałem na łeb, na szyję. Że muszę być w pewnym sensie zależy od kogoś, kombinować z dojazdami do pracy.
Ktoś mi walnął zarzutem, że mi się chce iść w miasto szaleć... Poważnie? Nie mówię o imprezach na 100 osób, włóczeniu się od knajpy do knajpy, tylko czasami wyjściu do ludzi. Do znajomych czy nawet sami ze sobą, ale żeby nie kisić się w domu jak 90latkowie. O ile nie wadziło mi to wcześniej, nie byłem w nastroju na wychodne, tak teraz chciałbym się wyrwać gdzieś. Zaproponowałem jej, miała się zastanowić, ale widzę, że jej się nie chce, a ja nie chce, żeby wychodziła na siłę, bo wyjście tylko dlatego, że ta druga osoba chce, to idiotyzm.
My się krótko znaliśmy przed ślubem, za to chemia była silna, ale wtedy wszystko było zayebiste, seks był super, w ogole zgrani byliśmy  idealnie. Może za szybko poszło? Zamiast dać sobie trochę czasu na ochłonięcie to poszliśmy na zywiol. Dużo nam też zwaliło się na głowy w stosunkowo krótkich odstępach czasu.

Logika tego posta mnie powala.
Żona poroniła, przypłaciła to depresją, chociaż, jak rozumiem, powoli z nią walczy. Ty w tym czasie straciłeś prawko, straciłeś część zarobków i marudzisz, że nie wychodzicie z domu, a Twoim pomysłem na ratowanie małżeństwa jest zamieszkanie osobno, "żeby przemyśleć".
Czy Twoja żona potrzebuje coś przemyśleć bez Twojej obecności? Czy raczej przydałoby się jej wsparcie? To nie jest metoda na ratowanie czegokolwiek, tylko na Twoją ucieczkę od problemów - jak się wyprowadzisz, to jasne, będzie ten święty spokój, bez cierpiącej żony w tle. I nawet do knajpy będzie można wyjść. Ale gdzie tu plusy dla waszego związku, a nie - wyłącznie dla Ciebie?

Od razu Ci napiszę: albo RAZEM pójdziecie na bardzo dobrą i skuteczną terapię (i od razu dodam że musicie trafić na terapeutę małżeńskiego z prawdziwego zdarzenia) albo już na co najmniej 60% po Waszym małżeństwie.
Piszesz że Twoja żona wpadła w depresję i na podstawie opisu całkowicie w to wierzę; pytanie czy ona (nawet pod wpływem terapeuty) będzie skłonna uznać i zrozumieć Twoje prawo do bycia w podobnym stanie? Jeśli ona ucieka w pracę, jeśli nie będzie się w stanie pozbyć wobec Ciebie pogardy tylko dlatego że AKTUALNIE nie zarabiasz więcej od niej, to pozamiatane. Jeśli nie będzie w stanie zauważyć że Ty też (jak ona) potrzebujesz podtrzymania na duchu, to pozamiatane. Bo wygląda na to że Ty też na tej sytuacji dostałeś psychicznie po dupie niewiele mniej od niej, a być może i tak samo. Dobry terapeuta i jednocześnie mediator; ktoś, kto pomoże Wam się komunikować ze sobą i uszanować wzajemnie Wasze prawa, w tym do przeżywania straty; ktoś, kogo oboje będziecie skłonni posłuchać, uszanować jego osąd i wdrożyć jego rady. Poszukaj jeszcze dziś, nie trać czasu, bo nawet dzisiaj już może być za późno.

O wychodzeniu w miasto pisałam ja i nie w formie zarzutu ze chcesz szaleć tylko ze jeśli masz siłę iść na miasto to nie jest z Tobą tak źle w porównaniu z żoną która ewidentnie nie ma na to siły, nie tyle fizycznej co emocjonalnej.
Ogólnie Autorze zaczynasz mi się jawić jako niezly gowniarz. Dla Ciebie małżeństwo to team który ma działać razem tylko jak jest fajne a jak zaczynają się schody to niech każde najlepiej poukłada się samo ze sobą coby drugiego nie obciążać. Bo Ty Bidaku nie rozumiesz bólu poronienia. No biedactwo Ty. W związku, takim opartym na prawdziwej miłości i odpowiedzialności ( bo związek to też odpowiedzialnosc za drugiego człowieka) nie wszystko trzeba  i można zrozumieć, nie wszystkiego uda się doświadczyć w takim samym stopniu jak parterowi ale pozostaje jeszcze sama obecność, wsparcie, empatia i wyobraźnia ktora pozwala może nie tyle poczuc się tak samo co częściowo chociaz pojąć co może przeżywać druga strona. Ale właśnie do tego trzeba chęci a ta chęć płynie z miłości i zaagnazowania. Ty natomiast zawarles związek zawarty jedynie w przypływie myślenia członkiem bo byl fajny seks i chemia. Nie wiem ile masz lat zeby nie wiedzieć ze chemia, motyle i fascynacja erotyczna to silne ale ulotne emocje.
Podsumowując. Jestem gówniarzem. Na gówniarskim myśleniu zawarłeś małżeństwo i po gówniarsku chcesz w nim funkcjonować. Bądź raz facet i po męsku je zakoncz bez udawania ze to separacja
dla dobra sprawy.

Jasne. Tymczasowe.
Wspólne mieszkanie, wzajemna bliskość i wsparcie są nie tylko zbędne, ale też uniemożliwiają "poukładanie" czegokolwiek w czymkolwiek.
Rozmieszkanie się jest doskonałym remedium dla osób z depresją, tak świetnym, że dziwić się jedynie należy lekarzom, którzy dotąd nie zauważyli tej genialnej metody leczenia. To też godny polecenia sposób rozwiązania związkowych problemów.

Dziwne te rady ...

Z tego co facet pisze połączyło ich zauroczenie.  Był sex, była namiętnosc. Były motylki, były różowe okulary.
Tyle że zauroczenie szybko się pojawia i szybko mija i jak nie pojawi się zakochanie to dwóch ludzi budzi się jak na kacu.
Nie widzą co się dzieje i kim jest ta druga osoba. Zaczynają sie wkurzać na siebie, zaczyna się nie tolerowanie OBCEJ osoby i itd.
U nich zauroczenie padło po roku i pojawiły się sprzeczki,kłótnie i itd.

U mnie zauroczenie padło po 4mc i wiem co wtedy jest jak nie pojawiła sie zakochanie/miłość ...

Tam od ponad roku nie ma żadnej miłości i prawdopodobnie NIGDY nie było.

Większosć związków opartych na zauroczeniu bardzo szybko sie kończy.
Ich skończył się ponad rok temu. Teraz to są dwie osoby całkowicie się nie rozumiejący, wkurzających sama obecność drugije osoby.

Jak dla mnie żadna terapia, bo terapia jest jak ludzie są kochają i są uczucia a są problemy z "dogadaniem" się i emocjami.
Żaden terapeuta nie nakaże drugiej osobie zakochać się w innej osobie.

Jak dla mnie za dużo oczekujecie od terapiii ...

Tutaj to separacja a na 99% to rozwód i nauczka aby nie śpieszyć się.

Tutaj rozwód jest najlepszy i aby każdy rozpoczął nowe życie ...

Tak jak mężczyźni mają swoje paradoksy, tak i kobiety je mają. Kochają mówić, że są silne - a ci faceci to ogólnie słabi. A tu kolejny wątek z jazdą, że to gówniarz. Nawet wtórujący im niektórzy użytkownicy mówią, weź facet przepraszaj za wszystko co złe na tym świecie, a będzie dobrze.
Oczywiście siedząc na tyłku przed kompem, to bardzo dobrze brzmi, ba i ku uciesze własnego ego potwierdza kobieca prawa. Co tam mityczna siła kobiet, tu ona przecież jest słaba, a facet ma stanąć na wysokości zadania. Feministki załamują ręce, gdzie tu równość? Gdzie kobieca siła? Na tą chwilę się schowała.

Nie takiej odpowiedzi się spodziewał, ale to prawda.
Szkoda żony.

Johnny, facet nie = beton, ale ja - nie wiem, jak Ty - nie mam możliwości zajścia w ciążę, nie wiem, jakie to uczucie i siłą rzeczy NIE odczuwam straty tak, jak ona. To jest 1.
2. M!ri - nie jestem alkoholikiem, co zdajesz się sugerować, to leczenia nie potrzebuje. Nie nosi mnie z powodu głodu alkoholowego, bezsenność z braku alko też nie jest. Powody są inne. Serio, Polacy to nie naród alkoholików .
To nie jest łatwy temat. Świat taki prosto czarno biały nie jest, o ile się ma latek więcej ni 10.
Poszło wszystko za szybko, jak haj działał i robił swoje. To powoli dociera do mnie. I nie tak, że nie ma żadnych uczuć, to projekcja niektórych osób tutaj, ale jest *ujowo. Raczej oboje nie umiemy tego udźwignąć.

Rób więc coś, żeby zmienić ten stan w jedną lub drugą stronę, bo dyskusja na forum nie zastąpi Twojej decyzji, wyniszczacie się psychicznie, a Ty stoisz w miejscu.
Nie macie odwagi, żeby poważnie porozmawiać, tylko tak się kisicie we wlasnym sosie.

To samo obstawiam, a dodatkowo, że pracę stracił przez utratę prawka.

Zdaje siebie sprawę. Chciałem zobaczyć, jak inne osoby spoza bliskiego kręgu, które nas nie znają, nie są w żaden sposób zaangażowane emocjonalnie, to widzą. Poza tym na forach piszą ludzie z różnym bagażem doświadczeń i można coś wziąć od innych dla siebie.

Lady loka - czyli masz męża czy tam partnera świetnego, a ja jak widać, nie mam w sobie na tyle empatii. To, żeby było jasne dla Ciebie, napisałem z sarkazmem. Ale tak, ja nie przeżyłem poronienie do tego stopnia, żeby siedzieć z powodu utraty ciąży w głębokim dołku psychicznym. Co NIE znaczy, że mam wyjebongo w kosmos na żonę i na to, co dla niej to znaczy. Każde z nas inaczej to przeżyło.

Każde słowo, które tu o żonie piszesz pokazuje, że jednak masz wyjebongo w kosmos na to, co to dla niej znaczy. I tak, empatii nie masz za grosz.

Jedyna osoba, ktora pisze o byciu alkoholikiem jest sam autor.
Kazda inna wzmianka byla o "alkoholu" a nie byciu "alkoholikiem".

Autor uzywa (swiadomie badz nie) retoryki odpierajac jakakolwiek sugestie, ze stracil prawko przez alkohol odpowiedzia, ze nie jest alkoholikiem

Bo Ty mnie znasz osobiście, że wiesz, jaki poziom empatii mam?
Myślisz, że mnie jest super hiper łatwo? Że mi miło z faktem, że zarabiam "marne" grosze (przy żonie i swoich zarobkach kiedyś)?
Że fajnie jest w małżeństwie, gdzie nawet nie ma szczególnie większej bliskości, rozmów, a człowiek dostaje coraz częściej kopa, że to za duży pośpiech był?

Twierdzenie JohnegoBravo

Twierdzenie dotyczy obserwacji na forum netkobiety, ktore zdaje sie potwierdzac, co nastaje:

---

Ludzie, ktorzy przychodza na forum przechodza przez trzy etapy:

Etap 1: Autor uwaza, ze: ludzie, ktorzy go nie znaja osobiscie sa bardziej obiektywni.

Etap 2: Autor dostaje odpowiedzi, ktore nie pasuja do tego w jaki sposob chce sam widziec siebie.

Etap 3: Autor uwaza, ze: ludzie, ktorzy go nie znaja osobiscie sa mniej obiektywni.

W tym nie ma dla mnie nic dziwnego, bo nikt o zdrowych zmysłach nie chce być brany za nalogowego pijaka, którym nie jest.
Za to doskonale wiem, jak ludzie widzą utratę prawa jazdy i jaki obraz człowieka mają.

Kto jak kto, ale Lady Loka dokładnie wie o czym pisze.

Nie dałeś żonie wsparcia, jakiego oczekiwała.
Praca i pieniądze nie są w życiu najważniejsze. Raz są, raz ich nie ma.
Najważniejszy jest najbliższy człowiek.
Tu na tym poziomie poległeś.

W twoich wpisach widzę: Ja, Ja, Ja, Ona, Ona, Ona.
Gdzie jest MY?

Wy żeście stracili dziecko, nie ona.
Rozumiem, że ciebie to nie dotknęło w takim stopniu, ale ją bardzo. Tego do tej pory nie możesz pojąć.

Przeszkadza tobie, że ona zarabia więcej. To zwykła chora ambicja.
Czy swoją wartość oparłeś tylko na pieniądzach?

Straciłeś prawko, to straciłeś, są różne powody. Kiedyś je odzyskasz, kiedyś będziesz miał lepszą pracę.
Ale czy żonę odzyskasz?

Życie potrafi tak skopać dupę, że nieraz chce się wyć, a ty jesteś wielce pokrzywdzony, bo straciłeś dobrze płatną pracę i prawko.
To wbrew pozorom nie jest nic istotnego.

Zastanów się nad priorytetami.
Pomimo wieku masz podejście dzieciaka.
Może czas, by dorosnąć?

Ten kryzys to twoja wina.

Prawko można stracić za punkty.
A teraz jest jeszcze łatwiej, wystarczy wyprzedzać na pasach (15) i rozmawiać przez telefon (12) i po prawku.

Czyli ktos wczesniej trafil w sedno.

Autor stracil prawko przez alkohol, prace przez brak prawka, a tutaj wypiera sie tego co odjebal bo "wie jaki obraz czlowieka ludzie maja gdy utraci prawko przez alkohol" a on przeciez "nie jest alkoholikiem".

Logika alkoholika, jesli ktos mnie pytal.

Jesli dobrze paslawka zrozumialem to tez byla aluzja, ktorej autor nie zrozumial - standardowym zachowaniem osoby uzaleznionej jest defensywna postawa, ze nie jest uzalezniony na jakakolwiek wzmianke o przedmiocie uzaleznienia.

No bo tak się dość często zdarza u alkoholików akurat,jest był jakiś problem,konflikt i pojawia odruchowe zaprzeczanie, wpisane w zespół uzależnienia,ale uwaga zaprzeczanie jeszcze samo w sobie nie świadczy o uzależnieniu od alkoholu i chorobie, to jeszcze zbyt mało żeby diagnozować i osądzać,stwierdzać kategorycznie i ostatecznie wyrokować.
Odruch paru osób w tym temacie odnośnie Autora i utraty przez niego prawa jazdy był odruchem w pewnym sensie stereotypowym również i nie był (bo nie mógł być) czymś obiektywnym,opierał się na jakiś doświadczeniu i jakimś prawdopodobieństwie.
Jeżeli Autor (teoretycznie) ma problem z alkoholem i stracił prawo jazdy przez to, to prawdopodobnie będzie zaprzeczał bo tak jest,to  znany dobrze opisany mechanizm obronny.
Ale jeżeli nie ma problemu z alkoholem i stracił prawo jazdy z jakiegoś powodu,może i z powodu alko, to też będzie zaprzeczał że jest alkoholikiem najprawdopodobniej bo to dość naturalna obronna postawa.Alkoholików jest mniejszość
To podstawowa trudność w diagnozowaniu problemów - ciężka do przejścia.Ja bym był ostrożny w tym przypadku.
Jednakże jeżeli coś być może na rzeczy to nic dziwnego takie małżeńskie kryzysy i problemy w chorobie alkoholowej,ale bez choroby alkoholowej równie  możliwe i to też nic dziwnego,wyjątkowego.Takie rzeczy sprawy przeżycia jak u Autora zdarzają się nie tylko alkoholikom.
Moim zdaniem oczywiście.