Jak i kiedy według was powinnam oddzielić dzieci od siebie ? - Netkobiety.pl

Poczekać aż same będą chciały spać osobno.

PS. Ciszo - Autorka na innym forum przedstawiała plan, w jaki sposób nie widzieć dzieci razem rano. Po prostu planowała zamykać je na klucz każdą w swoim pokoju, żeby nie mogły się odwiedzać.

Nie ma co wprowadzać zmian na siłę.
Dla sześciolatek, które do tej pory nie rozstawały się, może to być traumatycznym przeżyciem.
Jednak rozdzieliłabym je na dwa oddzielne łóżka, które można ustawić blisko siebie.
I tak pewnie będziesz jeszcze długo je widzieć rano obie w jednym.
Stworzenie każdej z nich swojej przestrzeni, w miarę możliwości metrażowych pokoiku, tez jest dobrym posunięciem. Dziewczynki nauczą się dbać o swój kawałek podłogi.
Bliźniaki do jakiegoś momentu wszystko robią razem i myślą tak samo, ale z czasem
zaczną się różnic w swoich poglądach, marzeniach i dążeniach, a nawet o własnym pokoju i wtedy będzie doskonała okazja na rozdzielenie.
Tymczasem drugi pokoik można przeznaczyć na pokój zabaw, potem nauki, przyjmowanie innych dzieci.

madzi19 napisał/a:

wieka napisał/a:

Niech spią dalej, bliźniaczki łączy szczególna więź, nie możesz ich rozdzielać teraz,  jak będą starsze zdecydują same.
Dlaczego Ci przeszkadza, że spią w jednym pokoju? Tym bardziej, że są przyzwyczajone do spania w jednym łóżku... pierwszym krokiem byłoby najlepiej wstawić im dwa łóżka do jednego pokoju.

Łączy ich szczególna więź i nadal będzie je łączyła, spanie w osobnych pokoikach tego nie zmieni. Po prostu moim zdaniem są one już za duże żeby spać nie dość, że w jednym pokoju to jeszcze w jednym łóżku i wolałabym żeby już każda miała swój pokój. Bez sensu żeby drugi stał pusty, bo i tak już moim zdaniem zbyt długo stoi. Mój błąd polegał na tym, że zbyt późno się za to wszystko zabrałam. Gdybym dopilnowała tego np 2-3 lata temu to dzisiaj nie byłoby tego problemu, bo spanie osobno byłoby dla moich córek oczywistą oczywistością.

No to trzeba było..

Teraz daj sobie spokój, bo wpędzisz dziewczynki w nerwicę, dopiero będziesz miała problem.

To, że pokój będzie stał pusty, to nie powód, żeby dzieciom robić świadomie krzywdę, Chcesz, żeby Cię znienawidziły, one te Twoje manewry zapamiętają do końca życia i nigdy nie wybaczą jak będziesz się przy tym upierała. A co mąż na to?

Jak jeszcze masz wątpliwości, pójdź sama do psychologa, to się dowiesz jakie piekło chcesz zgotować dzieciom.

wieka napisał/a:

madzi19 napisał/a:

Łączy ich szczególna więź i nadal będzie je łączyła, spanie w osobnych pokoikach tego nie zmieni. Po prostu moim zdaniem są one już za duże żeby spać nie dość, że w jednym pokoju to jeszcze w jednym łóżku i wolałabym żeby już każda miała swój pokój. Bez sensu żeby drugi stał pusty, bo i tak już moim zdaniem zbyt długo stoi. Mój błąd polegał na tym, że zbyt późno się za to wszystko zabrałam. Gdybym dopilnowała tego np 2-3 lata temu to dzisiaj nie byłoby tego problemu, bo spanie osobno byłoby dla moich córek oczywistą oczywistością.

No to trzeba było..

Teraz daj sobie spokój, bo wpędzisz dziewczynki w nerwicę, dopiero będziesz miała problem.

To, że pokój będzie stał pusty, to nie powód, żeby dzieciom robić świadomie krzywdę, Chcesz, żeby Cię znienawidziły, one te Twoje manewry zapamiętają do końca życia i nigdy nie wybaczą jak będziesz się przy tym upierała. A co mąż na to?

Jak jeszcze masz wątpliwości, pójdź sama do psychologa, to się dowiesz jakie piekło chcesz zgotować dzieciom.

Ale o czym Ty w ogóle do mnie mówisz ? Jakie piekło ? Z reguły tak jest, że rodzeństwo raczej narzeka że musi spać w jednym pokoju z odwrotnymi przypadkami się raczej nie spotkałam, że nie dość, że mają możliwość spania osobno to jest o to aż taka wielka awantura. Dlaczego niby z tak absurdalnego powodu miałabym je wpędzić w jakąś nerwicę ? Przecież po tygodniu teoretycznie same powinny chcieć spać już osobno jak się przyzwyczają. Załóżmy inny przypadek, czyli jak dziecko śpi z rodzicem i trwa to zbyt długo. Czy jak rodzice w końcu decydują się na to żeby dziecko w końcu wysłać do osobnego pokoju to czy nie ma podobnych awantur ? Czy z powodu tylko płaczu i krzyków dziecka rodzice mają dalej piętnować to patologiczne zachowanie ? Czy też dziecko nabawi się z tego powodu nerwicy ? Gdyby tak było to dzisiaj praktycznie każde dziecko miałoby nerwice.

madzi19 napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

Poczekać aż same będą chciały spać osobno.

PS. Ciszo - Autorka na innym forum przedstawiała plan, w jaki sposób nie widzieć dzieci razem rano. Po prostu planowała zamykać je na klucz każdą w swoim pokoju, żeby nie mogły się odwiedzać.

Skoro znasz temat i wiesz o co chodzi to wiesz też, że ja bym już wolała żeby dzieci spały w oddzielnych pokojach. Czy to coś złego ? Nie wiem czy zamykanie na klucz pokoju na noc jest dobrym pomysłem, ale jakoś nie umiem znaleźć lepszego.

Wiem, ale popatrz i tam i tutaj Ty jesteś jedyną osobą, która ma z tym problem. Wszyscy dookoła mówią Ci, żebyś dała im spać tak jak na ten moment jest im konfortowo, a Ty się upierasz, bo masz wizję w głowie. Nie wpadłaś na to, że dzieci nie muszą spełniać Twoich wizji?
Skoro w dwóch różnych miejscach internetu dostajesz takie same odpowiedzi, to może pora zmienić swoje myślenie zamiast szukać jakiejś jednej osoby, która powie coś zgodnie z Twoją wolą?

No właśnie, sami rodzice nawalają, a potem szukuja im traumę... Jak dziecko jest starsze to da się przekonać do nie spania z rodzicem, ale też na pewno nie należy wyrzucać go na siłę.
Tu nie ma żadnych przesłanek do rozdzielenia na siłę dzieci na swoje pokoje. One same z czasem będą chciały mieć oddzielne, teraz mogą zajmować dwa pokoje, jeden do zabawy, jak ktoś pisał, jak już tak mamę razi po oczach pusty pokój.

Witam

Jestem matką dwóch 6-letnich córeczek bliźniaczek. Ogólnie dziewczynki od praktycznie początku spały razem w jednym łóżku. Wcześniej nie widziałam w tym większego problemu, ale dwa lata temu kupiłam mieszkanie w którym są dwa pokoje dziecięce i chciałabym żeby one w końcu zaczęły spać osobno, każda w swoim pokoju. Niestety wszelkie próby umiejscowienia ich w osobnych pokojach kończyły się na razie bardzo głośnym krzykiem i płaczem. Niestety, ale obecnie nie jestem w stanie tego zrobić. Wiem, że popełniłam błąd dużo wcześniej, bo powinnam dużo wcześniej je rozdzielić, wtedy nie byłoby tego cyrku, a tak dziewczynki na tyle się przyzwyczaiły do siebie, że one nawet nie biorą pod uwagę tego że mają spać w osobnych pokojach. Co powinnam zatem teraz zrobić ?

"O dzieciach"
Wasze dzieci nie są waszymi dziećmi,
są synami i córkami powołanymi
do życia przez Życie,
przychodzą przez was, ale nie z was.
I choć są z wami, do was nie należą.

Możecie im przekazać waszą miłość,
ale nie wasz sposób myślenia.
Bo one mają swój własny.

Możecie przyjąć ich ciała,
ale nie ich dusze,
bo ich dusze zamieszkują dom jutra,
do którego wy nie możecie wejść nawet
w waszych snach.

Możecie starać się, by stać się jak one,
ale nie próbujcie czynić je takimi jak wy.

Bo życie nie cofa się i nie zatrzymuje
się na dniu wczorajszym. Jesteście łukami,
które wypuszczają dzieci jak żywe strzały:
Łucznik widzi na drodze cel do nieskończoności
i On was napina swą mocą, aby Jego strzały
mogły dolecieć szybko i daleko.

Oby wasze napięcie ręką Łucznika było ku radości,
bo kocha On tak samo strzałę lecącą,
jak i łuk, który już miejsca nie zmienia.

Khalil Gibran, Prorok