Jak często nie chce się Wam żyć? - Netkobiety.pl

Mam myśli samobójcze od 6 roku życia dalej żyje, więc niezupełnie.

Nie przypominam sobie, żebym coś takiego kiedyś odczuwał..Raczej zawsze budzę się z chęcią do życia i działania. Żyję dla siebie i nie potrzebuję być nikomu do niczego potrzebny. Tak samo samobójczych myśli nie miałem nigdy, bo nie było ku temu żadnych powodów.

W takim razie bardzo się męczysz.
Od szóstego roku życia? Jak miałaś sześć lat, to już nie chciało ci się żyć?

No faktycznie niepokojące, ale z drugiej strony, prawie wszyscy z którymi gadam, mówią podobne rzeczy. To nie jest na zasadzie planowania samobójstwa tylko takie znużenie życiem, brak celu.

Do każdego w pewnym momencie dochodzi że tak naprawdę to wegetacja, dzień jest podobny do dnia, wszystko przemija, bliscy umierają lub umrą. Czas zapierdala tak szybko że aż trudno w to uwierzyć. Miłości się kończą, praca nie cieszy jak dawniej, a jeszcze dochodzi strach o przyszłość związany z obecną sytuacją gospodarczą.
Jeśli do tego zastanowimy się nad sobą w kontekście Wszechświata i czasu, to jesteśmy nikim i niczym, a nasze życie nie ma absolutnie żadnego sensu.

Piękne są tylko momenty, chwile. W życiu mamy tak naprawdę mało okazji do pełnego szczęścia i powinniśmy wszystkie wykorzystywać. Być asertywni i hedonistyczni.

Magda, jakiż to pozytyw bije z tego posta Ale w sumie się zgadzam całkowicie Może oprócz tego, że życie nie ma sensu..
Ale to już chyba zboczenie zawodowe, bo akurat życie jest cudownym zjawiskiem w przyrodzie

Nasze ciała to nie jest nasz jedyny wymiar. Być może wcale nie umieramy. Coraz więcej mówi się o ciałach astralnych itd;)

Tak super
wyrwane z konekstu po chamsku
I tak nie "wygrasz"Gosty NICZEGO nie osiągniesz wartościowego ,
a na 2000% takimi metodami cokolwiek sobie tam zamyśliłeś i co tam chcesz chyba,że lubisz bezsens bez cel .

"Cichociemny na paralotni"

Jak mówił Mordimer Madderdin: Inkwizytor Jego Ekscelencji biskupa Hez-Hezronu.
"Żyjemy na nie najlepszym ze światów"
Jeszcze jeden fajny cytat z tego uniwersum:
"Obróciła na mnie wzrok z nieoczekiwanym uśmiechem na pełnych ustach.
-Kiedyś wybrałam się nawet do Piekła - wyjaśniła.
-Jak zdołałaś wrócić?
Przyglądała mi się długo i uważnie.
-Wrócić? Wrócić? Ja tu zostałam... "

Hedonizm? Nie, dziękuje. Przerabiałem na studiach. Skupienie się na przyjemnościach prowadzi tylko do jednego, powoli wszystko zaczyna nudzić. im większa górka to tym większy później  dołek z którego musisz się odkopywać. kończy się na szukaniu większych wrażeń,więcej kobiet, więcej emocji, sporty ekstremalne.
Parafrazując klasykę : Hedonizm bohatersko walczy z problemami które sam stwarza.

Asertywność? Tak, niestety coraz częściej mylona z egoizmem, w zasadzie powoli traktowane są te 2 rożne wyrazy jako synonimy. I niestety to widzę dookoła: ogrom egoizmu.

Zycie to Tabula Rasa, samo w sobie nie ma sensu. To MY nadajemy swojemu życiu sens a czasem również życiu innych ludzie.
kolejny cytat" możesz być nikim dla całego świata, pamiętaj dla niewielu jesteś całym światem" to chyba z jakieś piosenki ale nie pamiętam.

ale zgodzę się jak najbardziej z tym ze w życiu piękne są tylko chwile i je trzeba sobie cenić.
no bo w końcu jak wygląda życie 99% ludzi?
Jest dobrze jak 80% doby to sen i praca +obowiązki. Czasami wstajemy rano tylko po to aby po całym dniu pracy i obowiązków położyć się spać.
Jest dobrze jak za ta prace dostajemy cokolwiek więcej niż to co pozwala na opłaty i jedzenie.
Mówiono że Chłop pańszczyźniany był wykorzystywany, większość ludzi dziś żyje na poziome gorszym niż niewolnicy w starożytnym Rzymie.
bo oni mieli zapewniony wikt i schronienie i bardzo często mieli płacone i mogli się wykupić.

Ogólnie nas ludzi cechuje wieczne niezaspokojenie.
Zawsze pragniemy tego czego nie mamy, zawsze chcemy więcej.
wieczna pożądliwość wszystkiego.

Wielkie religie monoteistyczne mówią nam ze to przez grzech.
Ze jesteśmy grzeszni, i tu na ziemi nigdy nie będziemy czuć się tak do końca szczęśliwym. bo wiemy ze nie to jest nasze miejsce.

Sporo darwinistów odpowiada ze jest to cecha pozytywna naszego gatunku, bo zapewnia ciągły rozwój, nas jako osób ale tez naszego gatunku.

z kolei sataniści twierdza ze to przez to ze nasza energia duchowa jest tłamszona. Że przez lata nie pozwalano na rozwój duchowy abyśmy się nie obudzili i nie dostrzegli ze jesteśmy wiezieni.
Ze gdy skończy się era ryb (jezusa) a zacznie era wodnika ( szatana) to zrozumiemy o co tak naprawdę w życiu chodzi.

Mnie jako ateiście nic to nie obchodzi.
Bo to ja decyduje jak wygląda moje życie i co albo kto nadaje mu sens.
A nadaje mu sens moja rodzina, moi przyjaciel, moje zainteresowania

Co do istoty człowieka w wszechświecie to polecam wam bardzo serie książek
"Wspomnienie o przeszłości Ziemi"  Cixin Liu
Była to moja pierwsza seria sci-fi, ale polecił mi ja znajomy i naprawdę warto było.
Powieść fenomenalna, od razu wskoczyła na 1 miejsce na mojej liście.Szczególnie 2 tom "ciemny las"
nie umiem recenzować, wiec polecam poczytać recenzje w necie ale gorąco polecam szczególnie dlatego ze nam Europejczykom bardzo rzadko zdarza się chwytać za książki z dalekiej Azji, a warto ponieważ poznajemy inna perspektywę na zagadnienia dla nas oczywiste. Seria jest bardziej socjologiczna niz scifi.

Autorko, czytając inne twoje tematy dochodzę do wniosku ze jesteś świetnym przykładem na to jak nie uporządkowane życie uczuciowe/miłosne negatywnie rzutuje na resztę dziedzin życia.
Zwłaszcza u kobiet to widać, mam wrażenie ze mężczyźni o wiele lepiej radzą sobie z niechciana samotnością niż kobiety.
Udaj się tez proszę do psychiatry, może to choroba, te ciągle stany depresyjne wpływały na to, ze masz problem z znalezieniem odpowiedniego partnera?

Jeśli to prowokacja, to nie wyszła.

Co do diagnoz zaburzen osobowosci itd to psycholodzy uwazaja, ze jest NADprodukcja tychze. Laczy sie to z podobienstwiem objawow wielu roznych problemow oraz niedostatkiek czasu, ktory mozna pacjentowi poswiecic.

Co do pytania tytulowego to nie wiem jak czesto ale zdarza sie tak histeryzowac. Natomiast realnie to bardzo rzadko, byc moze nigdy tak naprawde. Raczej bywaja momenty wyczerpania ale nawet wtedy jest to mysl jako reakcja, bardziej lamentowanie, niz jakies realne plany czy uporczywe postanowienie. Nie. To chyba nigdy tak nie mialam. Po prostu zazwyczaj chce odpoczac i potem jest ok.

Co innego gorsze samopoczucie, a co innego myśli samobójcze. Ja bym tu rozróżniała. Gdzie taka presja, by być szczęśliwym? Wręcz przeciwnie, bombardowani jesteśmy wiadomościami o nieszczęściach ludzkich, wojnach, katastrofach, itp.

Nie proponuję  autorce wizyty u  psychiatry tylko u odpowiedniego specjalisty, choć samobójcze myśli u autorki od szóstego roku życia budzą niepokój.

Też widziałam tę tęczę, Takiej tchnącej kolorami i wyrazistej nie zdarzyło mi się jeszcze obejrzeć. Wiele osób robiło zdjęcia, ale i tak na zdjęciu nie to samo, co na żywo.
Jednego dnia były może trzy tęcze.

Dobrze powiedziane.
A tak poza tym...to kto mi zagwarantuje, czy "w życiu po życiu" będzie mi lepiej.
Ciało umiera, a dusza???

Miałam tako moment w swoim życiu, było to w zeszłym roku. Na szczescie minął mi ten przykry okres.

Widzę, że dużo osób jednak zmaga się z podobnymi refleksjami lub odczuciami. Ktoś pytał, czy będąc małą dziewczynką chciałam uciec, często czułam się niekochana i niechciana, więc jedynym sposobem na który wpadłam była chęć wyskoczenia przez okno.Później już nie próbowałam, myślę, że dzieci bardzo mogą się wkręcić w źle samopoczucie i że śmierć to jedyne rozwiązanie. Bardzo współczuję rodzicom w obecnych czasem, psychiatria dziecięcą jest w podłym stanie a nie każdego stać na wizytę po 400 zł.

Mi się wydaje, że w moim przypadku to po prostu problem z regulacja hormonów, zasadniczo nie mam i nie miałam, aż tak złego życia. Ale mam poczucie duszacej pustki, tego że ktoś nas z tym bogiem okłamał, choć intencje miał dobre, że nic nie trwa wiecznie, ani miłość, ani przyjaźń. Czasem bardzo bardzo nie chce mi się żyć, patrzę na moje gówniane życie i nie widzę powodu aby to wytrzymać, ale potem przypominam sobie ze i tak umrę, więc zobaczę co tam jest dalej, może wreszcie będzie mi wygodnie w sobie.

Jako dziecko kilka razy myślałam aby skończyć ze sobą, by "krzywdziciele" poczuli się winni. To chyba dosyć powszechny motyw samobójców, więc dziecko jak najbardziej może tak myśleć. Potem mi przechodziło i żyłam dalej.
Lata największego wysiłku, gdy wchodziłam w dorosłość, całkowicie mnie absorbowały. Wiedziałam po co żyję, co chcę osiągnąć, do czego dążę. Skupiałam się na nauce i pracy, wkładałam w to dużo perfekcyjnego wysiłku i cieszyłam z odnoszonych sukcesów, które dawały mi poczucie wartości i siły. Wszystko było namacalne i dawało dużo satysfakcji.
A potem wszystko zaczęło iść w miarę ustalonym torem. Większe zmiany wydarzały się raz na kilka lat i zaczęło brakować tego "kopa", jaki dają sukcesy.Praca, dom, rodzina - poniedziałek, wtorek, środa....lato, jesień...rok za rokiem.
Zaczęłam szukać sensu i odpowiedzi, studiować w psychologię , filozofię, zagłębiać w szczęście, radość, aż  doszłam do etapu "pułapki szczęścia" i to mnie w końcu otrzeźwiło.
Dzisiaj patrzę na  wszystko spokojnie.
Mam jedno życie i ode mnie zależy co z nim zrobię.
Ludzie są szczęśliwi albo nie, bez względu na to co mają i jaką pracę wykonują. Najważniejsze jest podejście do życia.
Mam kilka swoich kierunkowskazów,  żeby trzymać dobry kurs. To myśli filozofów,cytaty z książek i zasady duchowe różnych nurtów. Podzielę się kilkoma, może komuś też dodadzą siły

Nieważne jak duży masz dom - ważne jak się w nim czujesz.
Ciesz się tym co masz - jeśli nie cieszysz się tym co masz, to tak jakbyś tego nie miał.
Radość - jeśli ją masz nie potrzebujesz niczego więcej. Jeśli jej nie masz, wszystko co posiadasz jest bez znaczenia.
Jeśli kiedykolwiek uda ci się trwać w teraźniejszości staniesz się szczęśliwym człowiekiem.
Oprócz spraw życia i śmierci nic nie jest tak ważne jak się z początku wydaje.

Założyłam sobie zeszyt na takie "mądrości" które w trudnych chwilach dodają mi sił.
Ma też grupę wsparcia - przyjaciółki, koleżanki, znajome, i przede wszystkim najwierniejszego przyjaciela jakim od lat jest mąż. Bez tego z pewnością było by mi trudniej.
Za najważniejsze w osiąganiu satysfakcji i celu w życiu uważam poczucie kontaktu z ludźmi i własny wysiłek, by moje życie było dobre i ciekawe.
Tego nikt mi nie da w prezencie, nie spadnie mi z nieba wprost do rąk,  to muszę sobie wypracować sama. Kiedy mam doła, jak każdy, sama siebie popędzam do działania, żeby to zmienić. Największym niebezpieczeństwem jest monotonia,  nuda i drobne przykrości. To one czynią spustoszenie w  psychice dlatego  robię wszystko by się ich wystrzegać.
A kiedy przyjdzie także po mnie Zegarmistrz Światła Purpurowy, to podziękuję za to co dostałam i nie będę mieć żadnych  pretensji o więcej. Jestem gotowa do tej drogi, bo zgoda na to co nieuniknione daje mi dużo siły i spokoju.