Przemoc psychiczna wobec dzieci - Netkobiety.pl

Brat niech wystąpi do sądu o opiekę naprzemienną, córka 13-letnia, może już sama decydować z którym rodzicem chce mieszkać.
Dlatego dobrze by było zweryfikować opiekę nad dziećmi.

Co do decyzji z kim dziecko chce mieszkać, wiemy że sąd bierze pod uwagę zdanie dzieci od 13 r.z ale tu nie doszło nawet do rozprawy. Brat będzie składał ponownie wniosek. Zastanawiamy się jednak co można obecnie zrobić, alby dzieciom było łatwiej.

Powinni, ale moja bratowa nie chce z nikim nawet porozmawiać. ma faceta dla którego odeszła od brata, ma swoje życie, ale mimo tego strasznie się na wszstkich obraziła. Do brata pisze smsy z samymi przekleństwami i grozi że dzieci nie zobaczy jak będzie próbował jej robić problemy.
Brat na nią nie nadaje bo sam wie jak wygląda podejście sądu do ojców. We wniosku o opiekę wnioskował o badanie dzieci.

Ta historia się trochę kupy nie trzyma.
To ona odeszła, to ona ma teraz kogoś nowego i jest szczęśliwa, a wysyła SMSy do ex męża że zabroni mu kontaktów z dziećmi?

Szczerze to myślę że coś pomijasz albo dodajesz, i ta historia opowiedziana przez byłą żonę brzmiałaby inaczej.

Znam samotnego tatusia z dwójką ale synów, gdzie kobieta odeszła. Kwestie kulturowe, bo to muzułmanie i oni uważają, że samotnemu ojcu łatwiej zacząć nowe życie niż samotnej matce, bo obca kobieta pokocha nieswoje dzieci a mężczyzna nie. Też uważam, że sądy często robią pod górkę dając całą odpowiedzialność kobiecie ale ma to uzasadnienie przy wysokiej agresji ojca, która zdarza się często.
Co do sytuacji w wątku to trzeba zebrać dowody, gdyż zeznania dzieci są często (nie zawsze) podkolorowane i na złość robione, więc trzeba by się upewnić, że nastolatka nie ściemnia i sąd pewnie też poza zeznaniami wolałby mieć coś konkretnego za dowód.
Sąsiadka miała taką nastolatkę, co jej nie można było zwrócić uwagi na nic, i jak dowiedziała się o swoich prawach to zadzwoniła do służb socjalnych, naściemniała takie historyjki, że głowa mała. Przyjechali po nią, zabrali do bidula i się dopiero pannica obudziła… z ręką w nocniku, bo w bidulu miała jeszcze mniej praw niż w domu. To i zaczęła wydzwaniać do matki i ją przepraszać, błagać, żeby ją zabrała do domu. Matka prawie osiwiała a i nie wiem czy udało się ją wyciągnąć z domu dziecka, bo się wyprowadziłam setki kilometrów, nie mam z nimi kontaktu telefonicznego.
Ale takie sytuacje trzeba by najpierw wykluczyć. Zatem zbierać dowody na matkę, w przeciwnym razie jest tylko słowo przeciwko słowu.

Nie wydaje mi się żeby młoda ściemniała, tym bardziej że po obu widać naprawdę strach gdy cokolwiek miałoby odbiegać od normy ustalonej przez matkę. Wczoraj miałam świetny na to przykład gdy odwoziłam je do domu bo chciały ze mną pojechać bo krótko się widziałyśmy w święta i był wypadek i stałyśmy co policja zablokowała ruch. Wiedziałam że nie zdążymy na 19:00 i dziewczyny od razu zaczęły prosić żebym dzwoniła do ich mamy i wytłumaczyła bo one nie chcą mieć zadymy w domu.
To też nie jest tak, że sytuacja zdarzyła się raz i my siejemy panikę, to trwa i jesteśmy już pewni że jest prawdą, a co gorsze eskaluje.

Ja mam odmienne zdanie co do uprzedzania, bo jadąc ponad 60 km nie jesteśmy w stanie trafić dokładnie na 19, myślę że kilka minut spóźnienia (w tym przypadku było to 8) nie jest powodem do nerwów. Działa to również w drugą stronę ponieważ przed 19 dziewczyny też nie mogą być w domu.
I zgadzam się że ja nic nie zrobię i mogę się wygadać.
Próbowałam rozmawiać z bratową, ale ona uważa że wszystko jest normalne i że się wpi..... W jej życie, a nie chodzi mi o to żeby bardziej mieszać. Kiedyś byłyśmy blisko, ale przestała ze mną rozmawiać gdy odmówiłam jej jak chciała abym skłamała w sądzie na jej korzyść.
Naprawdę mi szkoda dzieciaków, ciężko patrzeć na to że one się tak boją. Starsza jest tak wystraszona, że naprawdę długo trwało zanim powiedziała co się dzieje. Nie wiem nawet co jej powiedzieć gdy pyta mnie "co ja mam powiedzieć mamie" bo np chciałaby zostać jeden dzień dłużej u taty.
Nie rozumiem też kompletnie dlaczego moja bratowa to robi. To nie jest tak że ona jest jakimś strasznym potworem, byli z bratem wiele lat razem i zachowywała się normalnie. To jest tak jakby wyżywała się na dzieciach za to że on się wyprowadził i nie chciał być zdradzany.
Nie wiem po prostu czy ona to robi celowo, czy tego nie widzi.

To chyba brat musi coś podziałać, nie Ty. Muszą się ONI dogadać. Rozmawiają jak ludzie ze sobą czy to jeszcze nie ten czas? Mają dziewczynki dyscyplinę u ojca jak są czy tylko matka musi się przejmować wychowaniem, a u ojca się bawią i pełen luz? Dzieci po rozstaniu potrafią dać się we znaki… nawet bardzo. Jak ona sama z tym zostaje, plus rozstanie plus… kochanek rozumiem jest jej partnerem teraz, żyją sobie pod jednym dachem…? Bo czasami jest tak, że obcy facet w domu ma wyśrubowane wymagania wobec nieswoich dzieci… a taki co własnych nie ma to już w ogóle kosmos… najlepiej, żeby te dzieci jak w zegarku chodziły albo jeszcze lepiej, stały jak pomniki nieruchomo… Może tu leży problem?

Jeśli kochanek z nimi mieszka i od tamtej pory dziewczynki są nerwowe to po pierwsze się im nie dziwię a po drugie miałabym tego gacha na oku. To byłby mój trop w tej sytuacji

Możliwe że wyolbrzymiam, nie wiem jakie są standardy wychowywania dzieci. W moim rodzinnym domu nigdy nie byłam wyzywana przez rodziców, ani poniżana. Nikt też nie rzucał we mnie rzeczami ani nie starał się wywierać na mnie presji i poczucia winy. Nikt też nie zabraniał mi kontaktów z rodziną.
Nie uważam że nie ma potrzeby zabierania starszej córki do psychologa, ponieważ ona potrzebuje pomocy. Ma często ból brzucha gdy ma jechać do domu. Dużo płacze, co wcześniej się nie zdarzało tak często. Ma słabsze oceny chociaż nie ma problemu z przyswajaniem wiedzy. Jest bardziej zamknięta w sobie i gołym okiem widać, że nie jest to normalne.
Zdaję sobie sprawę że dziewczyny zostały skrzywdzonego samym już rozwodem, ale od rozwodu minęło już 5 lat. A sytuacja zaostrza się od jakiś dwóch, na początku dzieci nawet nie chciały powiedzieć co je trapi ponieważ bały się że tato porozmawia z mamą i będą miały problemy.

Ale mają matkę jaką mają, wiem, że Cię serce boli, jedynym pocieszeniem jest, że są jeszcze gorsze matki, takie które nigdy nie powinny nimi zostać.
Powinniście dążyć do porozumienia, dla dobra dzieci, a właściwie brat, ale widzę, że masz na brata duży wpływ, więc razem nie zaogniajcie sytuacji.

Młoda już miesiączkuje od kilku miesięcy, ale ból brzucha nie jest w czasie miesiączki, a za każdym razem w noc przed wyjazdem do domu.

Chciałabym wyjaśnić pewną kwestię, to forum publiczne i staram się w miarę ogólnikowo pisać żeby nie okazało się że ktoś kto to przeczyta będzie znał dziewczyny.
Nie jestem jakaś nawiedzoną babą której się w życiu nudzi i uważa że rodzic nie ma prawa podnieść głosu, ale tu kwestia awantur z przekleństwami, wyzwiskami jakich nawet nie chcę tu powtarzać ma częstotliwość jeden lub dwa razy w tygodniu. Tu nie chodzi o kwestię surowości tylko o sukcesywne gnębienie. Wiem że dziewczyny kochają swoją mamę, ale w takich warunkach nie są w stanie normalnie funkcjonować.
Co do kochanka to on od początku je ignorował, może jakieś dwa miesiące po wprowadzeniu się coś tam udawał, ale nie był nigdy nimi zainteresowany.
Przez pierwsze trzy lata awantur było mniej, ale za to były ciągłe rozmowy z dziećmi o tym że mają pamiętać że to ich tata zostawił bo mieszka gdzie indziej.
Pierwszy raz gdy my dowiedzieliśmy się o tym jak wyglądają tam awantury był gdy zaczęła się zdalna nauka i dziewczyny bardzo chciały przyjechać do taty, ale mama im kategorycznie zabroniła. Ona pracuje, co jest normalne, często po pracy siedzi u koleżanki, lub robi zakupy, czy ma jakiegoś fryzjera, kosmetyczkę itp. dziewczyny więc prosiły czy mogą być u taty który również pracuje zdalnie zamiast siedzieć 10-14 godzin same w domu.
To nie jest tak że mój brat uparł się zabrać żonie dzieci i robić z niej zła osobę. Od dawna po prostu chciał żeby bardziej dzielili się opieką, co wydaje mi się jest dla niej korzystne. Ona nie chce się na to zgodzić i widać że bardzo denerwujące jest dla niej to że dzieci chcą widywać swojego tatę. Nawet rozmowy telefoniczne zazwyczaj są kończone ponieważ akurat w tej chwili dzieci są potrzebne mamie, i nie nie ma opcji że za jakiś czas zadzwonią jak już wszystko zrobią bo wtedy też gdy rozmawiają zaraz słychać jak bratowa wola "z kim rozmawiasz?" Pada odpowiedź z tatą i od razu jest "to kończ i chodź tu". To nie są jakieś przypadki tylko codzienność.
Teksty typu " jesteś pie.... Jak twój ojciec" "wiadomo od razu że jesteś dzieckiem x, taki sam nieudacznik"
"Wygladasz jak cała ta zjebana rodzinka" itd.
Więc naprawdę nie uważam żeby to wszystko było jąkaś normą.
I tak oczywiście że są gorsze matki, ale podejście że inni mają gorzej w tym przypadku do mnie nie przemawia. Czyli pomoc dzieciom należy się dopiero jak ktoś im złamie rękę?
nie wiem czy mam duży wpływ na brata, ja na pewno zareagowałam bym bardziej, on stara się być spokojny i nie kłócić, ani nie robić żadnych konfliktów. W to że się dogadają już nie wierzę, bo nie wiem co stało się z moją była bratową, po prostu nie rozumiem takiej nienawiści.

Na pewno złym posunięciem była chęć odebrania dzieci matce, bo z góry i tak sprawa była przegrana, a pogłębiła konflikt.
Odnoszę wrażenie, że najlepiej byś zabrała te dzieci i wychowywała razem z bratem.

Trzymajcie się zasad wprowadzonych przez sąd, a nie swoich, bo matka w sądzie też oskarży brata, że łamie uzgodnienia.
Tym samym pomożecie uniknąć stresu również dzieciom.

Ex żona mówi że się wtrącasz i ma rację. Zachowujesz się jak nowa kobieta brata, które chce być nową mamusią dla jego dzieci.

A jak się spóźniacie to trzeba o tym uprzedzić, tym bardziej że jedziecie z daleka - na miejscu matki też bym się martwiła.
Twoje oburzenie że matka się denerwuje o spóźnienie, jest kompletnie nie na miejscu i nie Ty powinnaś decydować o zasadach w ich domu. Czy Ty nie masz swojego życia?

"ale wszystko to co dostajemy od rodziców niesiemy całe życie ze sobą"
To jest oczywiste i nie można porównywać do swojego dzieciństwa, bo było ono inne, a te zgotował im brat i bratowa.
Pozostaje Ci się z tym pogodzić, a zamartwiać się nikt Ci nie zabroni, ja Ciebie po części rozumiem, bo pewnie nie masz swoich dzieci, to kochasz te dzieci jak swoje, tym bardzej powinnaś, jak już, pomagać tak, żeby dzieci jak najmniej cierpiały, czyli nie dolewać oliwy do ognia.

Na przykładzie tego spóźnienia, jakbyś wzięła to na siebie, to dziewczynki by tego raczej nie odczuły. Tak, niestety, to Ty powinnaś się z tego wytłumaczyć, jak macie taki napięte stosunki. W każdym razie, jak widać, nie zanosi się, żeby wasze stosunki się poprawiły, a tylko to by pomogło dzieciom, my to jedynie możemy sobie pogadać.

Nie znam historii Twojego brata, ale fakt pozostaje faktem, wina przeważnie gdzieś jest po środku, bo jesteśmy jacy jesteśmy... Nic nie dzieje się bez przyczyny, a ta nie zawsze leży na wierzchu.Jak mleko się wyleje, to często nie ma już ratunku.