Dlaczego zakończyłem z nią znajomość - Netkobiety.pl

O tym dlaczego życie nie jest czarno-białe, a są różne odcienie szarości.

Miałem pewną znajomą od kilku lat, taka bardziej znajomość z wodzenia, kilka razy lekko pomogłem i chyba przez to mnie polubiła.

Kilka miesięcy temu miałem dla niej propozycję współpracy, ale stwierdziła, że to nie na jej siły, rozstała się z narzeczonym oraz szereg innych problemów. Zaproponowałem spotkanie trochę od niechcenia, trwało ono dłużej niż planowaliśmy i się obogju spodobało. Miała zaniżone poczucie wartości, starałem się ją dowartościowywać, unikałem krytykowania. Jasno mi komunikowała, że wszelka moja pomoc jest bardzo ważna, okazywała mi troskę, ale było ciężko się spotkać. Niby chciała, ale w praktyce się to nie udawało.

Jako kobieta zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie, była inna od wielu moich znajomych bardziej roszczeniowych od życia. Pokochałem ją. Zdawalem sobie jednak sprawę, że na dłuższą metę z tego nic nie będzie, owszem podziwiała mnie, ale bywałem nadrogliwy (bałem się, że wpadnie w depresję), co jej się podobało, ale wiem, że to na niekorzyść mężczyzny działa. Dlatego przewidywałem się, że kiedyś przyjdzie moment rozejścia się.

Ona wciąż przeżywa rozstanie z byłym narzeczonym, a we mnie zaczynały się negatywne emocje. Niestety brak normalnego kontaktu też nie pomagał. Wydawało się kwestia czasu jakieś pokłócenie. Dlatego, gdy zaczely się problemy zakończyłem znajomość, w momencie gdy mamy o sobie bardzo dobre zdania. Bez pretensji o cokolwiek.  Jeszcze nie tak dawno dowiedziałem się, że zdobyłem jej duże zaufanie.

Przez te 3 miesiące starałem się jej pomagać, kilka ważnych spraw dla jej rodziny udało się pchnąć do przodu. W ostatnim czasie już nawet jej się nie chwaliłem co robiłem, nie chciałem aby to wyszło jak próba przypodobania się.

Źle się czuje, że już mojego wsparcia nie ma, będzie mi brakować jej troski, ale to chyba była najlepsza decyzja w tym momencie.

Na koniec jasno jej wyjaśniłem, że miałem dwa cele - nie dopuścić do jej depresji oraz sprawić, że po tej znajomości będzie miała wyższa samoocenę niż przed. Wyraziłem też, że według mnie to się udało osiągnąć, a więcej nie jestem już wstanie nic zrobić w tak wyglądającej relacji.

Pokochałem ją.

ale to chyba była najlepsza decyzja w tym momencie.

O tym dlaczego życie nie jest czarno-białe, a są różne odcienie szarości.

Miałem pewną znajomą od kilku lat, taka bardziej znajomość z wodzenia, kilka razy lekko pomogłem i chyba przez to mnie polubiła.

Kilka miesięcy temu miałem dla niej propozycję współpracy, ale stwierdziła, że to nie na jej siły, rozstała się z narzeczonym oraz szereg innych problemów. Zaproponowałem spotkanie trochę od niechcenia, trwało ono dłużej niż planowaliśmy i się obogju spodobało. Miała zaniżone poczucie wartości, starałem się ją dowartościowywać, unikałem krytykowania. Jasno mi komunikowała, że wszelka moja pomoc jest bardzo ważna, okazywała mi troskę, ale było ciężko się spotkać. Niby chciała, ale w praktyce się to nie udawało.

Jako kobieta zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie, była inna od wielu moich znajomych bardziej roszczeniowych od życia. Pokochałem ją. Zdawalem sobie jednak sprawę, że na dłuższą metę z tego nic nie będzie, owszem podziwiała mnie, ale bywałem nadrogliwy (bałem się, że wpadnie w depresję), co jej się podobało, ale wiem, że to na niekorzyść mężczyzny działa. Dlatego przewidywałem się, że kiedyś przyjdzie moment rozejścia się.

Ona wciąż przeżywa rozstanie z byłym narzeczonym, a we mnie zaczynały się negatywne emocje. Niestety brak normalnego kontaktu też nie pomagał. Wydawało się kwestia czasu jakieś pokłócenie. Dlatego, gdy zaczely się problemy zakończyłem znajomość, w momencie gdy mamy o sobie bardzo dobre zdania. Bez pretensji o cokolwiek.  Jeszcze nie tak dawno dowiedziałem się, że zdobyłem jej duże zaufanie.

Przez te 3 miesiące starałem się jej pomagać, kilka ważnych spraw dla jej rodziny udało się pchnąć do przodu. W ostatnim czasie już nawet jej się nie chwaliłem co robiłem, nie chciałem aby to wyszło jak próba przypodobania się.

Źle się czuje, że już mojego wsparcia nie ma, będzie mi brakować jej troski, ale to chyba była najlepsza decyzja w tym momencie.

O tym dlaczego życie nie jest czarno-białe, a są różne odcienie szarości.

Miałem pewną znajomą od kilku lat, taka bardziej znajomość z wodzenia, kilka razy lekko pomogłem i chyba przez to mnie polubiła.

Kilka miesięcy temu miałem dla niej propozycję współpracy, ale stwierdziła, że to nie na jej siły, rozstała się z narzeczonym oraz szereg innych problemów. Zaproponowałem spotkanie trochę od niechcenia, trwało ono dłużej niż planowaliśmy i się obogju spodobało. Miała zaniżone poczucie wartości, starałem się ją dowartościowywać, unikałem krytykowania. Jasno mi komunikowała, że wszelka moja pomoc jest bardzo ważna, okazywała mi troskę, ale było ciężko się spotkać. Niby chciała, ale w praktyce się to nie udawało.

Jako kobieta zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie, była inna od wielu moich znajomych bardziej roszczeniowych od życia. Pokochałem ją. Zdawalem sobie jednak sprawę, że na dłuższą metę z tego nic nie będzie, owszem podziwiała mnie, ale bywałem nadrogliwy (bałem się, że wpadnie w depresję), co jej się podobało, ale wiem, że to na niekorzyść mężczyzny działa. Dlatego przewidywałem się, że kiedyś przyjdzie moment rozejścia się.

Ona wciąż przeżywa rozstanie z byłym narzeczonym, a we mnie zaczynały się negatywne emocje. Niestety brak normalnego kontaktu też nie pomagał. Wydawało się kwestia czasu jakieś pokłócenie. Dlatego, gdy zaczely się problemy zakończyłem znajomość, w momencie gdy mamy o sobie bardzo dobre zdania. Bez pretensji o cokolwiek.  Jeszcze nie tak dawno dowiedziałem się, że zdobyłem jej duże zaufanie.

Przez te 3 miesiące starałem się jej pomagać, kilka ważnych spraw dla jej rodziny udało się pchnąć do przodu. W ostatnim czasie już nawet jej się nie chwaliłem co robiłem, nie chciałem aby to wyszło jak próba przypodobania się.

Źle się czuje, że już mojego wsparcia nie ma, będzie mi brakować jej troski, ale to chyba była najlepsza decyzja w tym momencie.

Bazs napisał/a:

O tym dlaczego życie nie jest czarno-białe, a są różne odcienie szarości.

Miałem pewną znajomą od kilku lat, taka bardziej znajomość z wodzenia, kilka razy lekko pomogłem i chyba przez to mnie polubiła.

Kilka miesięcy temu miałem dla niej propozycję współpracy, ale stwierdziła, że to nie na jej siły, rozstała się z narzeczonym oraz szereg innych problemów. Zaproponowałem spotkanie trochę od niechcenia, trwało ono dłużej niż planowaliśmy i się obogju spodobało. Miała zaniżone poczucie wartości, starałem się ją dowartościowywać, unikałem krytykowania. Jasno mi komunikowała, że wszelka moja pomoc jest bardzo ważna, okazywała mi troskę, ale było ciężko się spotkać. Niby chciała, ale w praktyce się to nie udawało.

Jako kobieta zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie, była inna od wielu moich znajomych bardziej roszczeniowych od życia. Pokochałem ją. Zdawalem sobie jednak sprawę, że na dłuższą metę z tego nic nie będzie, owszem podziwiała mnie, ale bywałem nadrogliwy (bałem się, że wpadnie w depresję), co jej się podobało, ale wiem, że to na niekorzyść mężczyzny działa. Dlatego przewidywałem się, że kiedyś przyjdzie moment rozejścia się.

Ona wciąż przeżywa rozstanie z byłym narzeczonym, a we mnie zaczynały się negatywne emocje. Niestety brak normalnego kontaktu też nie pomagał. Wydawało się kwestia czasu jakieś pokłócenie. Dlatego, gdy zaczely się problemy zakończyłem znajomość, w momencie gdy mamy o sobie bardzo dobre zdania. Bez pretensji o cokolwiek.  Jeszcze nie tak dawno dowiedziałem się, że zdobyłem jej duże zaufanie.

Przez te 3 miesiące starałem się jej pomagać, kilka ważnych spraw dla jej rodziny udało się pchnąć do przodu. W ostatnim czasie już nawet jej się nie chwaliłem co robiłem, nie chciałem aby to wyszło jak próba przypodobania się.

Źle się czuje, że już mojego wsparcia nie ma, będzie mi brakować jej troski, ale to chyba była najlepsza decyzja w tym momencie.

Dziewczyna jest tak naprawdę świeżo po rozstaniu. Może po prostu nie jest jeszcze gotowa na nową relacje? Pchanie się po jednym związku od razu w drugi zwykle nie przynosi nic dobrego. Pomogłeś jej, dałeś wsparcie, byłeś przy niej wtedy kiedy najbardziej potrzebowała. To bardzo zbliża ludzi. Napisałeś, że się w niej zakochałeś, widzisz też swoje wady i nie chcesz jej skrzywdzić. I moim zdaniem to wszystko świadczy o tym, że nie powinieneś rezygnować. Wasza znajomość trwa kilka lat więc musi coś znaczyć dla obu stron. A kłótnie zdarzają się w każdej relacji i od czasu do czasu nie jest to nic złego a wręcz pomaga oczyścić atmosferę. Nie powiedziałeś jej o swoich uczuciach... Ona Tobie o swoich też nie. Może faktycznie traktowała Cię jako przyjaciela a może też coś więcej. Mam przyjaciół. I 8 lat między nimi trwała podobna relacja. Oboje przeszli w między czasie kiepskie związki, różne chwile zarówno złe i dobre. Nie wiem co prawda w którym  ona zrozumiała,  że to coś więcej za to on był nią zauroczony od samego początku. I wszyscy widzieli między nimi tą chemię oprócz nich samych. Żadne z nich nie chciało wykonać tego kroku ku sobie.  I po 8 latach znajomości dopiero do czegoś doszło a teraz są szczęśliwym małżeństwem. Dlatego ja uważam, że lepiej spróbować niż potem żałować, że się czegoś nie zrobiło. Fakt jeśli coś jest toksyczne lub nas rani lepiej odpuścić ale jeśli nie to czy nie lepiej zawalczyć o szczęście? Poza tym lepiej żałować, że się coś zrobiło niż nie. oczywiście to tylko moje zdanie. Życzę aby ułożyło Ci się wszystko jak tylko będziesz chciał. Widać, że jesteś dobry facet.   Powodzenia!

. Gdy pomoc staje się zbędna, to kończą znajomość i/lub rozpadają się relacje, bo nie mogą już w tym układzie realizować własnej potrzeby

Sfriendzonowala cie a ty nawet tego nie widzisz.

Dziewczyna jest tak naprawdę świeżo po rozstaniu. Może po prostu nie jest jeszcze gotowa na nową relacje? Pchanie się po jednym związku od razu w drugi zwykle nie przynosi nic dobrego. Pomogłeś jej, dałeś wsparcie, byłeś przy niej wtedy kiedy najbardziej potrzebowała. To bardzo zbliża ludzi. Napisałeś, że się w niej zakochałeś, widzisz też swoje wady i nie chcesz jej skrzywdzić. I moim zdaniem to wszystko świadczy o tym, że nie powinieneś rezygnować. Wasza znajomość trwa kilka lat więc musi coś znaczyć dla obu stron. A kłótnie zdarzają się w każdej relacji i od czasu do czasu nie jest to nic złego a wręcz pomaga oczyścić atmosferę. Nie powiedziałeś jej o swoich uczuciach... Ona Tobie o swoich też nie. Może faktycznie traktowała Cię jako przyjaciela a może też coś więcej. Mam przyjaciół. I 8 lat między nimi trwała podobna relacja. Oboje przeszli w między czasie kiepskie związki, różne chwile zarówno złe i dobre. Nie wiem co prawda w którym  ona zrozumiała,  że to coś więcej za to on był nią zauroczony od samego początku. I wszyscy widzieli między nimi tą chemię oprócz nich

Dzięki za miły wpis. Znajomość była dla niej ważna, bo nawet jak się pojawiła możliwość ograniczenia kontaktu na 2 tygodnie to wyrażała niezadowolenie. Tylko wiesz żeby coś budować to dwie osoby muszą cokolwiek w tym kierunku robić, nawet spotkać się bardziej na luzie, ale żeby siebie poznawać. Wiesz praktycznie to szybciej by coś zrobiła, gdybym ją o jakąś przysługę poprosił, nawet się oferowała, ale ja nie chce budować systemu wymiany barterowej.

Raz wyszła taka propozycja spotkania z jej strony, chciała mi podziękować za przysługę, ale wówczas odmówiłem uzasadniając to, że normalnie nie możemy się umówić, więc za przysługę to trochę byłoby dziwnie.

Wycofuje się nie bo uważam, że potrzebuje mniej pomocy, ale jak pisałem, trochę trudna się zaczynała robić relacja.. Niestety istnieje duże prawdopodobieństwo, że będziemy się kłócić - bez obwiniania. Dlatego uważam, że lepiej się wycofać, niż dawać sobie teraz wzajemnie powody do przykrości.

MagdaLena1111 napisał/a:

. Gdy pomoc staje się zbędna, to kończą znajomość i/lub rozpadają się relacje, bo nie mogą już w tym układzie realizować własnej potrzeby

Gdyby pomoc była zbędna to nie byłoby mojej wątpliwości. Uważam, że można komuś pomóc, ale to powinno być ograniczone w czasie, a nie może być to przewlekły stan, bo inaczej to demorywuje taką osobę do wychodzenia na prostą.

Uważam jednak że z tą osobą jest na pewno dużo lepiej, choć wciąż wsparcia potrzebuje, ale podjąłem decyzję jaką podjąłem.

Ja uważam że sam się boisz tego co z tego mogło wyniknąć. Czy potrzebuje pomocy czy nie to ona zna odpowiedź. Lepiej że zakonczyles znajomość bo sam nie jesteś gotowy.

MagdaLena1111 napisał/a:

Bazs napisał/a:

Wycofuje się nie bo uważam, że potrzebuje mniej pomocy, ale jak pisałem, trochę trudna się zaczynała robić relacja.. Niestety istnieje duże prawdopodobieństwo, że będziemy się kłócić - bez obwiniania. Dlatego uważam, że lepiej się wycofać, niż dawać sobie teraz wzajemnie powody do przykrości.

Najlepiej w ogóle przysiąść gdzieś na stałe, z dala od ludzi, nic nie robić, to najpewniej nic przykrego się nie wydarzy :-D

Dalej wyglądasz mi na kogoś, kto wszedł w relację, bo była dla niego „bezpieczne”, a pod hasłem „bezpieczna” mam na myśli to, że druga osoba jest bardziej zależna, wymagająca wsparcia i pomocy, a jak się robi sytuacja bardziej równorzędna, to zwijasz żagle. Zapewne nie potrafisz tworzyć związków partnerskich.

Nie zauważyłem relacji partnerskiej i jej zaangażowania w rozwijanie jej.