najgorsza dziewczyna na świecie to ja - Netkobiety.pl

Dodam jeszcze że nie mamy dzieci, kredytu, więc nie mamy większych obowiązków. Ja mieszkałam w większym mieście. Dla niego przeprowadziłam się do jego małego miasteczka. Tutaj, no cóż. W trakcie mojej pracy w urzędzie poznałam koleżanki, ale gdy z pracy odeszłam, to i znajomości się skończyły. Teraz nie mam tu ani 1 koleżanki. Pracuję zdalnie w domu, on też. Ja projektuję wnętrza, on budynki. Mamy siebie dużo. Ale to nie jest czas wykorzystywany produktywnie (mam na myśli produktywność dla związku). Po prostu jesteśmy obok, i tyle.

Wg mnie, to Twój facet ma poważny problem alkoholowy, a to, że ma w rodzinie wysoko funkcjonującego alkoholika, nie pomaga w (nomen omen) trzeźwej ocenie sytuacji. Jak będziesz miała szczęście, to pasławek napisze Tb bardziej konkretnie i z doświadczenia, jak to wygląda i czym grozi.

Chciałam się tylko odnieść do fragmentu: „Czy to toksyczny związek? Pierwszy raz z kimś mieszkam, zastanawiam się, czy to uczucie które mam, to nie jest najzwyczajniej rutyna?”
Nie sądzę, że chodzi o rutynę, może prędzej przywiązanie. I to nawet niekoniecznie przywiązanie do osoby Twojego partnera, ale emocji, które on Tb funduje w tym związku. Można się od takiego emocjonalnego rollercoastera wręcz uzależnić. A jak do tego dochodzi pragnienie zrealizowania marzenia o pełnej rodzinie (tak to podkreśliłaś w swoim poście a to tez często pragnienie osób z rozbitych rodzin), to trzymasz się tego pragnienia i chęci jego realizacji tak kurczowo, że ignorujesz fakty, które wskazują na to, że nigdy ich nie zrealizujesz z tym facetem, albo jakim kosztem to może być okupione z Twojej strony.

W sedno. Zawsze marzyłam o pierścionku, białej sukni i 2 dzieci. Teraz, na tym etapie, przeszło mi zupełnie. Jeśli obiecywał już kilka razy, że odstawi alkohol i bedzie wracał do niego raz na jakiś czas, a nadal jest to samo, to raczej sie juz nie zmieni. Tym bardziej, ze po tych sytuacjach alkoholowych ja zawsze odpuszczałam i wybaczałam. Widzi i wie, ze nie odejdę

Dziękuję za odpowiedź. Dodam jeszcze, ze chyba tylko ja widzę problem. Koledzy go nie widzą, tez lubią wypić. Jego brat ze mną nie rozmawia, bo jestem ta zła, która go z tego powodu rozlicza, a on ma narzeczoną, której takie rzeczy nie przeszkadzają. Skoro byłeś w takiej sytuacji, to powiedz, czy picie w systemie, załóżmy: poniedziałek- nic, wtorek-2 piwa, środa-nic, czwartek-4 piwa, piątek-7 piw, sobota i niedziela- nic. Następny tydzień: poniedziałek-czzwartek 2 symboliczne piwka, piątek i sobota- ostra popijawa. I każdy kolejny tydzień tak porozbijany, że w sumie nie wiadomo kiedy się napije, bo i we wtorek potrafi wyjść i wrócić pijany. Moze tez napic sie do urwania filmu i w wyniku wyrzutów sumienia nie pic 6-7 dni. Co weekend przyjeżdza któryś z kumpli, wiadomo co się dzieje. Nie spotkają się na 2-3 symboliczne piwa. Tylko wychodzi o 18, wraca po 2 w nocy "spodlony". Gdy ze sobą nie rozmawiamy,potrafi bez wyrzutów sumienia wyjść do kumpla pić, nie mówiąc, gdzie idzie. Wytłumaczenie: nie rozmawialiśmy ze sobą, było mi przykro, chciałem z kimś pogadać... Ile razy były sytuacjem gdzie np. mieliśmy jechać do znajomych następnego dnia, na mszę za moją zmarłą babcię, on wychodził wieczorem, miało być delikatnie- a wracał kompletnie pijany... No ale dobra, jakby jesteśmy tylko ludźmi. Czy taki system picia prowadzi do alkoholizmu? Czy to zwykłe, męskie popijanie?

Już to robiłam Szybko do niego trafiało, co się wydarzyło. Raz, gdy był tak pijany, ze nie mógł stać prosto na nogach (wiedziałam ze nie jest świadomy), uderzył mnie w policzek, trzymał przy ścianie bym nie uciekła. Wyjechałam. Nie mógł mi uwierzyć w to, co mu opowiedziałam z tamtego wieczoru. Płakał niemiłosiernie, klękał, błagał, mowił, ze to zostawi w cholerę, no i odpuściłam, bo mu zaufałam...

Może prowadzić i bardzo często to już utrata kontroli nad piciem lub jej spore upośledzenie
trzy warunki muszą być spełnione w różnym stopniu
predyspozycje,odporność i skutki .
Predyspozycja i odporność to psychofizyczna podatność na uzależnienie.biologiczna i środowiskowa
w grę też wchodzi podświadomy mechanizm regulowania różnych  emocji i uczuć między innymi alkoholem czyli fragment uzależnienia psychicznego ,a później wraz z progresem choroby fizjologicznego ,występuje obsesja picia która się nasila ,Tego nie zobaczysz z zewnątrz ,ponieważ jednym z mechanizmów obronnych u alkoholików jest zakłamywanie i wypieranie, ukrywanie wielu uczuć i myśli ,to jest tak zwana choroba emocji ,a reszta tego o czym piszesz czyli sposoby picia cały system tegoż to objawy ,sama abstynencja bardzo rzadko leczy te chore emocje .
a jeżeli chodzi o skutki to samo picie alkoholu wpływa na funkcje psychiczne
To co pisałaś jak najbardziej może być alkoholizmem już jeżeli Twój facet ma predyspozycje
Uzależnienie od alkoholu ma swoje fazy i etapy ,są różne typy alkoholików i różne predyspozycje
to dość skomplikowana sprawa ,nie da się jednak zawczasu przewidzieć kto zostanie alkoholikiem
jednak po opisanych sytuacjach z życia Twojego faceta można śmiało wysnuć wniosek że on już jest alkoholikiem ,nie ma jednak żadnych konsekwencji negatywnych z picia ,ma idealny komfort który sobie zorganizował .U Twojego faceta jak czytam są maratony czyli tak zwane ciągi picia a to już jest bardzo gruba sprawa

Dobrze, że widzisz, że to już się raczej nie zmieni. Bo z tego, co piszesz, wynika, że zdążyłaś już tyle rzeczy wybaczyć i na tyle akcji przymknąć oko, że sama współtworzysz ten toksyczny układ. To wszystko to jest proces. Ty akceptujesz coraz więcej nieakceptowalnego i sama przesuwasz granice tego, co dopuszczalne. Już były wyzwiska, ale też przemoc fizyczna. I co z tego, że on tego nawet nie pamięta i przeprasza, skoro jest coraz gorzej. Przepraszam ma jakiś sens, gdy idzie za nim zrozumienie, że postępuje się niewłaściwie i podejmuje się działanie, aby to się nie powtórzyło. Co będzie następne?
Wydaje się, że potrzeba/przymus picia jest u niego silniejsza niż obietnica, którą składał Tobie w słowie „przepraszam”. Nie ma też w tym piciu umiaru i nie umie kontrolować swoich zachowań związanych z piciem. A jego życie, z tego, co opisujesz, wokół picia się kręci. To wszystko to objawy uzależnienia, które już same mogą wskazywać, że ma on poważny problem z piciem.
Dziewczyno, ocknij się. Ten facet, sam z siebie się nie zmieni, nie zmusisz go również Ty do zaniechania picia. Jeśli nie chcesz sobie zmarnować iluś kolejnych lat życia oraz zdrowia, to najlepiej dla Cb byłoby rozstanie z tym facetem. Poszukaj chociaż pomocy. Są grupy dla bliskich osób uzależnionych, poszukaj takiej grupy w swojej okolicy.

Wiedziałam, że takie będą odpowiedzi... ciężko jest zauważyć pewne rzeczy stojąc tuż obok... Wiem, ze wpływa to destrukcyjnie na moje życie. Choć jest świetnym człowiekiem, to alkohol zaczyna zaburzać mi spojrzenie na niego. Coraz mniej jego zalet widzę, a wszystko przez co...przez używkę? Patrzę w przyszłość. Widzę nas, dzieci, i męża który pije gdzieś w pokoju, bo miał "zły dzień". Każda okazja jest dobra ku temu, by wypić. I nie, nie widzę siebie w takim życiu, które kręci się wokół alkoholu i problemów z nim związanych. Być może i nie ma predyspozycji do zostania nałogowym pijakiem, ale mi już przeszkadza sama jego potrzeba picia. I nawet jak odejdę, to wiem, ze będę mieć problem ze stworzeniem normalnego związku z kimś innym z uwagi na to, na co teraz musiałam patrzeć... A nigdy nie miałam z tym problemu. Miałam partnerów, którzy czasem wypili. I wiecie co? Ja też nie unikałam drinka. Nie drętwiałam na słowa "idę na piwo". Więc tu chyba prym przejmuje nie tyle co moja przeszłość, a nieumiar partnera i tego konsekwencje.
Tak z innej beczki... czemu kobiety muszą cierpieć z takich powodów. To jest naprawdę straszne. Moja mama zmarnowała sobie życie przez uzależnienie innych. Widziałam to. Została sama z dziećmi, bez domu i środków do życia. Jeśli czyta to ktokolwiek, kto jest w sytuacji mojego faceta będąc w związku, to radzę przeczytać to kilka razy...

Dziękuję wam za te odpowiedzi, kto by pomyślał, że można w internecie przeczytać tak zyczliwe porady od zupełnie obcych osób.

"Niby nie jest porywczy, nie odwala mu po alkoholu, ale jednak... kilka razy były tylko sytuacje, gdzie pod wpływem alkoholu i awantury, wyzwał mnie od szmat, psychicznych, popier******ch itd. Bywały naprawdę chore akcje przez alkohol."

W moim odczuciu to co napisałaś jest sprzeczne. Odwala mu po alkoholu. Wg moich standardów przekroczył granicę przy której należy się dla swojego dobra ewakuować

"Tak z innej beczki... czemu kobiety muszą cierpieć z takich powodów. To jest naprawdę straszne. Moja mama zmarnowała sobie życie przez uzależnienie innych. Widziałam to. Została sama z dziećmi, bez domu i środków do życia. Jeśli czyta to ktokolwiek, kto jest w sytuacji mojego faceta będąc w związku, to radzę przeczytać to kilka razy..."

Nie muszą i nie wszyscy faceci tak piją.
Znałam trochę takich niby świetnych, imponujących facetów / chłopaków z różnymi problemami w tym często z alkoholem i jestem pewna, że życie z nimi usłane różami nie jest. Wręcz myślę, że jest bardzo trudne i związki takich osób często się sypią.

" poniedziałek- nic, wtorek-2 piwa, środa-nic, czwartek-4 piwa, piątek-7 piw, sobota i niedziela- nic. Następny tydzień: poniedziałek-czzwartek 2 symboliczne piwka, piątek i sobota- ostra popijawa"

a ja nie jestem pewna, czy to juz alkoholizm. ja tyle nie pije, ale nie jestem facetem. mialas na mysli od poniedzialku DO czwartu czy pil w poniedzialek I W czwartek-bo nie zrozumialam, a to robi roznice.

tymczasem jeszcze moze panowie sie wypowiedza. 

natomiast te wyzwiska po alko, nawet jesli tylko raz sie zdarzyly juz by przekreslily dla mnie te relacje. teraz jeszcze sie kontroluje, kiedys przestanie.

Pijak napewno, czy alkoholik, nie wiem. Ze względu na środowisko osób jakie ma dookoła siebie nie widzi problemu. A skoro łapki go świerzbią i ubliża z byle powodu to problem ma. Marne szanse, że się coś zmieni. Na pewno nie w miesiąc czy miesięcy parę. Twoje reakcje żołądka naturalne. Prowadzą do nerwicy jeśli nie uporasz się z tym na szybko.  Tytuł domyśliłam się, że jest jego perspektywą, bo też takiego chłopa miałam. Do teraz nie widzi problemu, wszystko wina kobiety, a to aktualnej partnerki, oczywiście matki, babki, tej tam co się nie umówiła na trzecie spotkanie. Na kobietach chyba łatwiej się wyżyć. Uważaj jeśli planujesz rodzinę, bo na dziecku też łatwo się wyżyć a w takim układzie często wyżywają się oboje, bo matka też jak jemu pięknym za nadobne nie będzie mogła to może się dziecku zastępczo odpłacić. Taka refleksja tylko. Nieciekawie to wygląda. A dobre chwile, że są to wiadomo… bywają. Twoja sprawa. Jak sobie pościelisz tak się wyśpisz.

faktycznie za czesto. do tego te wyzwiska po pijaku. po co wlasciwie nadal w tym tkwisz, skoro wiesz, co powinnas zrobic?

On lubi pic a Ty tego nie lubisz. Nie wiem czemu on nie chcę żebyście zamieszkali osobno. Będzie mógł w jeden dzień pic z kumplami a w drugi spotkać się z Tobą. Win - win.

Kilka piw we wtorek to nie alkoholizm, a 2 dni picia w weekend to nie maraton. W innym wypadku, trzeba by zamknąć w jakimś okresie życia 90 % Polaków.

Czy realizuje swoje obowiązki? Czy alkohol przeszkadza mu w życiu?

Nie da się cały czas tylko pracować. Nie przez długi czas.
Odreagowuje sobie, odstresowuje się w taki niekontrolowany sposób. Jego "nagroda" za wysiłek.

Jeśli on nie chce zmiany, bo u niego wszyscy mężczyźni w rodzinie tak się zachowują, nie chce się zmieniać dla Ciebie wiedząc, że Ty tego nie akceptujesz, to jaka jest szansa na to, że coś się zmieni? Ojciec i brat będą go ciągneli do picia, bo jest dla nich towarzystwem, taki mają sposób spędzania czasu z rodziną. Kumple to samo.

Mógłby się odstresowywać, odpoczywać inaczej, jest mnóstwo sposobów, ale on jest przyzwyczajony do tego i pewnie ciężko mu pojąć, że można inaczej i po co miałby to zmieniać. Bo on ma wgrane, że tak się zachowują faceci..

I na drugi raz się facet zastanowi czy tak potrzebne mu mieszkanie z kobietą. Czy nie lepiej sobie randkowac dłużej.

Ten krok wstecz o którym mówi autorka tematu.

I zeby nie było, trochę żałuję tej decyzji o zamieszkaniu razem, po pół roku związku. No ale byłam zakochana, podjarana tym pomysłem, ze razem. Myślałam sobie,  co może pójść nie tak, przecież już trochę go znam, nocuje więcej u mnie niz u siebie,więc widzę jaki MNIEJ WIĘCEJ jest na codzień. Klapki na oczach Choć wiedziałam podświadomie, ze to za szybko. On jednak bardzo chciał. Nie wiedziałam, że tak często pije, gdy jest u siebie. Później się okazało, że gdy mieszkał sam, pił mniej więcej co 2 dzień, ale okazało się dopiero wtedy, gdy mieszkał ze mną już od pół roku. Moze nie każdej kobiecie to przeszkadza- zazdroszczę, ja jestem z tych drugich. Taka jest smutna prawda. Nie jest mi z tym łatwo, że mam łatkę tej "zrzędliwej baby".

Lepiej szybciej się przekonać niż później ja zamieszkałam z chłopakiem po 4 mies. znajomosci, jesteśmy teraz małżeństwem, z dwójką dzieci, więc to nie wina Waszego szybkiego zamieszkania, tylko On taki po prostu jest. Dobrze, ze widzisz to teraz, a nie za kilka lat...
Wyobrażasz sobie tak swoje życie? W wiecznym napięciu? W nieustannym stresie - kiedy się napije? Z kim? Ile? Co odwali? Wyobrażasz sobie w takim domu wychowywać dzieci? On pójdzie na piwko, grać w gry, a Ty wychowuj dzieci. „Widziały gały co brały”.
Teraz masz jeszcze wpływ na wszystko, jesteś młoda i niezależna, bez zobowiązań. Czy naprawdę na tym świecie nie ma już porządnych facetów? Ostatnio jakaś dziewczyna pisała, ze mieszka z narkomanem i przemocowcem i pytała co ma robić...?? Ty masz pijaka pod dachem, na „dobrej” drodze do zostania alkoholikiem... i tez pytasz, co masz zrobić...?
Gdyby mnie facet uderzył, wyzwał to tyle by mnie widział .... a Ty jeszcze mu wybaczasz kolejne ekscesy...

" Pochodzę z dobrej rodziny, ale wychowywała mnie tylko mama, która nie miała dla mnie za dużo miłości i zainteresowania. Choć nigdy niczego mi nie brakowało- to uczuć i zwyczajnej rodzicielskiej troski mi brakowało. Mój ojciec pił. Tyle wiem. Po latach, gdy mama związała się z kimś innym, było to samo-alkohol"

Nie pochodzisz z dobrej rodziny. To co opisujesz to klasyka patologii z nizin spolecznyxh. Reszty nie ma sensu czytać. Zacznij od siebie.

Renato to co napisał apropo defacto to powszechny mylny,błędny stereotyp o tym że alkoholizm zdarza się głównie na "nizinach społecznych" w patologi, to powierzchowne uproszczenie łatwe do powtarzania i nie trzeba myśleć wystarczy klepać durnoty , a rzeczywistość jest taka że o wiele częściej alkoholizm zdarza się  na "wyżynach społecznych" tylko jest lepiej zakamuflowany,ukryty przed światem a takie stereotypy są wygodne i zaciemniają obraz tego zjawiska i można choć przez chwilę poczuć się kimś lepszym od innych

Przeczytaj sobie „Znaczenie miłości. Jak uczucia wpływają na rozwój mózgu”.

Dowiesz się m.in., że w rodzinach, w których rodzice zaniedbują swoje dzieci emocjonalnie, dziecko rozwija coś w rodzaju choroby sierocej, tj. jak dziecko w takiej rodzinie dostaje jeść, kupuje mu się książki i ubrania, ale nie ma kontaktu z uczuciami rodziców, to w rezultacie odczuwa ono zasadniczo niepewność co do własnej wartości. Wewnętrzny model operacyjny takiego dziecka opiera się na wewnętrznym przekonaniu, że jest ono osobą bezwartościową, a czasami nawet złą, dlatego często w dorosłym życiu akceptuje, bądź może nawet oczekuje zaniedbującego traktowania ze strony innych bliskich ludzi, wprowadzając w ten sposób w ruch błędne koło, które trudno jest zatrzymać.

Ja właśnie mam na odwrót. Potrzebuję czułości i zainteresowania. Ale to co napisałaś to prawda i zdaję sobie sprawę, z czego to wynika . Siedzi we mnie wewnętrzne dziecko z nieprzepracowanym dzieciństwem.

Może na poziomie deklaratywnym potrzebujesz czułości i zainteresowania. Lecz w rzeczywistości opisujesz tutaj poważne braki w tym obszarze. Chyba, że wyzwiska, przemoc fizyczna itd. to wg Cb czułości, których pragniesz? <sarkazm>

Nie masz najmniejszej ochoty zawalczyć o swoje życie? On Cię nie zostawi, jemu jest dobrze, bo ma kim pomiatać.
Powiedziałabym, żebyś wiała, ale widocznie lubisz się taplać w tym bagienku i pozwalać na to, żeby on wywoływał w Tobie poczucie winy.
I nie, to nie alkohol jest problemem. To Twój facet jest problemem. I Ty, bo tego nie widzisz.

"Na terapię na pewno pójdę, w momencie gdy podejmę już ten ostateczny krok."

Terapia potrzebna Ci teraz, też do postawienia tego kroku i bycie konsekwetną.

Można powiedzieć, że Twój problem rozwiązał się sam i dobrze.

Smutne :-( Na pewno nie chcesz tego inaczej zakończyć? Rozmową jakąś? Trochę czasu jednak razem byliście razem.

W sumie tak, pomógł Ci podjąć decyzję, która była i tak niunikniona.

Tu nie ma o czym rozmawiać, razem było wam nie po drodze.
On chce żyć jak singiel, więc droga wolna...

Dwojako to można zrozumieć, ponieważ to ja się wyprowadzam, więc komentarz tyczył się mnie?

Nie wiem, może bym tak zrobiła, z tym, że raczej przy takim olewaniu, to wolałabym spotkać się, gdzieś gdzie też musiałby podjechać, a jak by mu się nie chciało to przez telefon. Albo przed spakowaniem swoich rzeczy jeśli to miało być rozstanie.
Może jestem jakaś inna, to by wynikało z mojej potrzeby

No właśnie o tą kropkę nad i mi chodziło. Pokazanie sobie, że to było coś istotnego, że były dobre rzeczy, że się szanujecie, no ale tego i tego nie pogodzicie i wasze drogi się rozchodzą. Żeby nie myśleć o tym zakończeniu przez lata z żalem, zażenowaniem. O związku który nie wyszedł i o osobie z którą się było można myśleć z szacunkiem, wdzięcznością za dobre rzeczy

A to niby ten psycholog miałby go odzwyczaić od picia czy Ciebie przekonać, że każdy pije i powinnaś to zaakceptować

Wspólna terapia miałaby sens, gdyby on chciał sam przestać pić, a to co Ci powiedział to zasłona dymna.

Czujesz, że teraz zakończyliście Wasz związek?