Rozstanie po 10 latach - Netkobiety.pl

Cześć... Nie wiem czemu piszę na forum, ale to chyba dlatego, że nie do końca potrafie sobie poradzić z całą sytuacją... Jestem ze swoim mężem 10 lat (ja mam 31 lat, on 33). Jakiś czas temu oddaliśmy się od siebie, ale dalej byliśmy razem, zawsze mogliśmy na siebie liczyć. Parę miesięcy temu oddalił się już całkowicie, kiedy próbowałam rozmawiać, dostawałam odpowiedź, że przecież nic się między nami nie zmieniło, że wszystko jest w mojej głowie. Po niedawnym powrocie z urlopu stał się wręcz zimny, przy każdej próbie rozmowy podawał inną, coraz dziwniejszą przyczynę. W końcu jak powiedziałam, że nie da się tak dłużej żyć, to powiedział, że chce się rozstać, że nie widzi już dla nas nadziei, że nie pamięta dobrych chwil między nami, co zabolało mnie bardzo, ale chyba najbardziej zabolało mnie jak powiedział, że nie wie co do mnie czuje, ale "raczej" to nie jest miłość... Powiedział, że jest na mnie zły, że przez te wszystkie lata obwiniałam go o wszystko. Kiedy pytam o przykłady mojego obwiniania, to dostaje odpowiedz, że obwiniałam go o naszą emigracje (wyjechaliśmy z powodów finansowych i dlatego, że dostał propozycję bardzo dobrej pracy). Jesteśmy za granicą sami, miałam okresy, że czułam się źle z wyjazdem, mówiłam, że ja się nie rozwijam i stoję w miejscu, ale mówiłam to bo chciałam coś zmienić w swoim życiu, nie dlatego, że to jego wina! Że obwiniałam go, że się spóźnił do domu jak jeździł na motocyklu (zrobił w zeszłym roku prawo jazdy, znalazł to co kocha robić, zaczął więc częsciej wychodzić z domu). Ja się o niego bardzo martwiłam jak wychodził na wielogodzinne jazdy i tak, byłam zła, kiedy powiedział mi że wróci do domu o 17, a był o 19 bez dania mi znaku życia... Kilka razy zmieniał pracę, z mojej perpsektywy wydawało mi się, że zawsze go wspierałam, jak prosił o radę, starałam się przedstawiać argumenty za zostaniem w obecnej jak i za wybraniem nowej, a potem zawsze mówiłam, że decyzja jest jego, bo to jego kariera i jakiejkolwiek decyzji nie podejmie, będę go wspierać. To powiedział, że go nie wspierałam, że chciałam żeby zostawał w starej pracy i żeby było mu źle. Powiedział, że wszystko krytykowałam, na prośbę o przykłady dostaje sytuację z codziennego życia, które były naszą zwyczajną rozmową... Nie wiem, czy on po prostu inaczej wszystko odbiera, czy ja mówiłam wszystko w zły sposób. Wiem, że nie jestem ideałem, nie ma ludzi idealnych, ale z jego słów wynika, że przez 10 lat związku (tyle co mieliśmy 5 rocznicę ślubu) był potworem.
Mąż zawsze lubił jeździć autem szybko - mieliśmy o to częste sprzeczki. Miał 1 wypadek/2 stłuczki w ciągu 10 lat. Ostatnia stłuczka (z udziałem tylko naszego samochodu) była z powodu zbyt szybkiej próby przejechania przez rondo i wpadnięcia w poślizg. Na całe szczęście uderzyliśmy tylko w krawężnik i rozwaliliśmy tylko zderzak samochodu (który dalej spłacamy). Od tamtej pory częściej prosiłam, żeby zwolnił, mówiłam, że boję się jak jeżdzi szybko, on się denerował... Może gdybym odpuściła byłoby inaczej?
Powiedział też, że od dawna jest nieszczęśliwy i że musiałam być ślepa żeby tego nie zauważyć. Oczywiście, że widziałam, że coś jest nie tak, że spędzamy czas razem, ale jednak osobno, ale jak pytałam co się dzieje, to mówił że przecież nic się nie dzieje i czemu "znowu" wymyślam. Czuję żal, że nie powiedział mi prawdy wcześniej, że powiedział mi co czuje dopiero kiedy oznajmił że nie widzi nadziei i chce sie rozstać. Zaproponowałam terapie, ale kategorycznie odmówił, bo "nie będzie obcym mówił o uczuciach".
Myślałam, że jest ktoś inny, zaprzecza.
Nigdy nie mieliśmy poważniejszych kłótni/cichych dni, raczej sprzeczki o głupoty. Seks był nieistniejący, wiem że to głównie z mojej winy, najpierw jak przytyłam 15kg czułam się nieatrakcyjna i nie chciałam żeby mnie taką oglądał, potem zmieniłam pracę i często byłam zmęczona, a potem nawet czasami byłam zła, że nie zabiega o mnie, nie chodzimy na randki, nie usłyszę żadnego komplementu, nie było żadnego "uwodzenia".
Cały czas płaczę, wiem że czuję się gorzej również dlatego, że jestem za granicą sama. Nie wiem jak poradzić sobie z rozstaniem, mam wrażenie że zawaliło mi się życie...