Niekompetentna do budowania relacji - Netkobiety.pl

nie kazdemu wychodzi i na pewno nie jest to karma czy jakas magia. poza tym wazne jeszcze, zeby ten zwiazek utrzymac, a nie tylko w niego wejsc, rozejrzyj sie dookola. spojrz, ile zwiazkow potrwa jakis czas, np 3 lata i sie rozpada. ludzie dzis nie potrafia tworzyc relacji, nie tylko ty. ciagle sie rozchodza, wchodza w nowy i znowu sie rozchodza. pewnie nawet bardziej przez to poranieni niz ty, bo u ciebie ta relacja jeszcze krotka.
ja swiadomie wybralam droge, ze nie wchodze w zadna, m.in. z wyzej wymienionego powodu. nie interesuja mnie nowe zwiazki co 3-5 lat. a ludzie zdolni stworzyc cos trwalego, takiego na cale zycie chyba wymarli (przynajmniej w miejscu, w ktorym teraz mieszkam, nie jest to Polska). i nie uwazam, ze to ze mna cos nie tak xD

Ja własnie w żaden związek wejść nie potrafię, wszystko wlasnie jak w tej obecnej nie - relacji, rozchodzi się po 2-3 spotkaniach.... tak strasznie mi przykro potem, za dużo sobie wyobrażam chyba i odstraszam ((

Ja też mam podobnie, ale niestety nie pomogę ci. Ja skapitulowałam. Nie znalazłam rozwiązania. Nie chce mi się też już szukać, próbować. Nawet już nie mam przekonania, że z kimś chciałabym być w bliskiej relacji.
Pisałaś w innym wątku o swoim dzieciństwie. Nie miałaś możliwości obserwować dobrych relacji rodziców, słabe relacje z ojcem. Te problemy z tego się biorą w moim rozumieniu. Lub też problemów z psychiką, emocjami, które często są efektem dzieciństwa.

Masz chyba 27 lat....nie ma powodu by się tak spieszyć ze związkiem.
Odpuść sobie....podchodź do spotkań na luzie....co ma być to będzie....desperacja jest bardzo źle odbierana.
Naprawdę nie jest proste odszukanie tej właściwej osoby....trzeba szukać....bez gwarancji.

No tak, Zwyczajny Gość,  A ja mam 210 lat
Autorka pisała że ma 34, więc to wciąż  młodość , ale nie dziwię  się że szuka przyczyny niepowodzenia.
I dobrze się rozprawić w końcu z tym strasznym powiedzeniem BUDOWANIE relacji.
Bo to zakłada jakiś plan projekt..

Nie Zwyczajny, to nie jest kwestia nie trafiania i Jolanka od dawna to wie.

Post z 2014 roku https://www.netkobiety.pl/t77398.html

Jak jesteśmy młodzi, to wchodzimy w relację z drugą osobą, bo ona ma zalety, które się nam nie podobają.

Gdy jesteśmy starsi, to NIE wchodzimy w relację z drugą osobą, bo ona MA wady, które nam się nie podobają.

Każda osoba ma wady... więc jak jesteśmy starsi, to nie wchodzimy w relacje. Pewnie wiele małżeństw co są ze sobą wiele lat może sobie powiedzieć "Gdybym miał(a) ten rozum co teraz, to pewnie bym z Tobą się nie związał(a)".

Zatem sukces relacji może jest jakimś kompromisem? W małżeństwach zamiatamy pewne sprawy pod dywan, bo drugiego człowieka nie zmienimy, a żyjemy razem. Gdy nie było ślubu, gdy związek jest świeży, gdy można odejść w każdej chwili to nie ma zamiatania pod dywan -- wtedy się kończy relację.

Na to wszystko nakłada się seks. Mężczyźni się zauraczają kobietą, podoba im się ona, zakochują, pożądają -- nie odróżniają tych pojęć. Po seksie erotyka ustępuje chwilowo, i wtedy patrzą trzeźwo -- wtedy widać na czym im naprawdę zależało.

Nie wydaje mi się, że seks zbyt szybko jest tu problemem. To forum zna sporo historii związków, które zaczynały się od seksu.
Na siłę chyba szukasz jakiejś przyczyny i powodu, dlaczego się nie udaje. Nie wydaje mi się, żeby to było tak jednowymiarowe.

W ogóle bardzo m przypominasz inną użytkowniczkę Wendy, taki sam wiek i rozkminy, podobne historie i nawet utknięcie na prowincji.

Tak Gary, wiem, że Ty jestes taki pro-seksowy.
Mam wulgaryzm, typowo kobiece myslenie o seksie: jest dla mnie magiczny, jesli idę z kimś do łóżka to znaczy, że najpewniej instyktownie widzę w nim ojca moich dzieci. W przeciwnym razie nie mam po prostu ochoty na seks.
Jak jeszcze jest fajnie, jest wspólny rytm, to ja już z tego seksu wychodzę zakochana i cała w skowronka, together forever.

Znacie ten dowcip: Bosak ogląda porno do końca bo myśli że będzie ślub. No to ja też.

Tak wiem, faceci mają inaczej, bardziej mechanicznie, fizycznie, po zbliżeniu potrzebują się oddalić (przeczytałam z wielką starannością "Kobiety są z Vanus, mężczyźni z Marsa). Mam wrażenie, że sama teoretycznie mogłabym wykładać tą materię innym.

Gdy tymczasem trzeba teorię przeistoczyć w praktykę tj. zaczekać z tym łóżkiem, poznać kogoś, zobaczyć czy charakter odpowiada, przeżyć razem jakiś wyjazd, coś zrobić i dopiero wtedy zdecydować się na łóżko, to powiedzmy po jakiś 2 miesiącach spotkania się (liczą tak jedna randke na tydzien, przy rytmie tego chłopaka i moim tak to by wychodziło) - to ja kapituluję.
W dodatku teraz w tej drugiej rundzie była taka dogodna sytuacja... można się poznać i cierpliwie sobie czekać na ten seks (bo po pierwszej rundzie wiedzieliśmy, że fajnie nam w łóżku), ale nie, pierwsza okazja i się posypało. Potem on się oddala (bez znaku życia ponad tydzień), a ja dostaję szału i wychodzą ze mnie takie cechy jakich nie chce, wiem, że to mnie dyskalifikuje i zniechęca faceta do mnie... Teraz próbowałam powstrzymać wybuch wyrzutów i pretensji, doprowadziło to do takiej wewnetrznej złości na niego (za to oddalenie się ode mnie), że po prostu zadzwoniłam niespodziewanie i oznajmiłam, że w takim razie kończymy relację. Jakoś szczegónie się nie przejął i nie próbował odwieść mnie od tego.

No ale skoro sypnelo sie po seksie, to i bez seksu by sie sypnelo z czasem. Wiec na jedno wychodzi. Nie podpasowalas mu.

Z relacjami to nie jest tak, ze czesc ludzi ma jakies super umiejetnosci albo podrecznik do zwiazkow. Kazdy ma dokladnie tak samo jak Ty. Kazdy uczy sie na bledach swoich i ludzi dookola, testuje, sprawdza co daje rezultaty, wyciaga wnioski, a bedac juz w relacji popelnia bledy, ktore potem trzeba naprawiac. Na dodatek kazdy czlowiek jest inny, wiec cos, co dzialalo z Henrykiem, nie zadziala ze Stanislawem, a juz na pewno nie z Wladyslawem.

Po prostu trzeba probowac, sprawdzac, wrzucic na luz i zyc,

No ale równie dobrze można powiedzieć, że jakbyś spotykała się z jakimś facetem przez 2 miesiące (raz w tygodniu) bez seksu i później też by zniknął bez słowa, to ktoś mógłby powiedzieć "ja się nie dziwię, też bym tyle na seks nie czekał/a"

"Mieliscie kiedys takie wrazenie, ze nie macie pojecia jak stworzyc relacje?"

mam tak samo, trafiła się jedna dziewczyna z którą umiałem i chciałem, i z którą jestem szczęśliwy, ale gdyby nie to, nie miałbym chęci i wolałbym być sam. jest prawie 10 lat starsza ode mnie - poprzednie pokolenie które jeszcze umiało nawiązać jakąkolwiek relacje i nie spedza całego dnia przy ekranie. naprawdę, będąc romantykiem i uczuciowym chłopakiem, świat związków wygląda fatalnie, i takie sytuacje o jakich piszesz gdy człowiek zastanawia sie co poszło źle to niemal codzienność. mam wrażenie jakby ci rozwodnicy bez zobowiązań mieli o wiele łatwiej, im tak nie zależy i nie martwią się tym, i z tego co widze wokół mają większe powodzenie

"typowo kobiece myslenie o seksie: jest dla mnie magiczny"
"Tak wiem, faceci mają inaczej, bardziej mechanicznie, fizycznie, po zbliżeniu potrzebują się oddalić"

to nie jest prawda, jest na odwrót, wiem po sobie

jak zaczynały sie Twoje relacje? u mnie najpierw było kilka miesięcy pisania o wspólnych zainteresowaniach, właściwie o wszystkim na co mieliśmy chęć. po umówieniu sie (z jej inicjatywy co też bardzo mi sie podobało) nie spotykalismy sie jako obcy tylko już jako bliscy sobie.

nie wiem czy to jak nawiązała sie moja relacja może Ci pomóc bo taki przypadek był jeden na wiele lat. ale oboje bardzo lubiliśmy bajki, filmy animowane, książki i historie tego samego rodzaju. w tamtym okresie można powiedzieć mieliśmy podobne cele zawodowe czy związane z umiejętnościami, twórczością, zajęciami naukowymi, które wspólnie zaczęliśmy realizować, wzajemnie się motywować, cieszyć ze swoich sukcesów, jeszcze w momencie rozmów przez internet czy telefonicznych. staliśmy sie sobie bliscy i mi nie przyszłoby nawet na myśl żeby z własnej inicjatywy ją kiedykolwiek zostawić, chyba że zrobiłaby coś naprawde złego, ale nie wydaje sie to możliwe. gdybyś była w stanie trafić na kogoś myślącego podobnie jak Ty, to sie uda

Może nie jesteś materiałem na narzeczoną/żonę/matkę i te porażki tylko to potwierdzają. A tak na marginesie...atrakcyjny fizycznie i bez żadnych zobowiązań poza kotem facet po 30tce, jakoś kłóci mi się to

Co to znaczy być materiałem na narzeczoną/żonę/matkę? Nie jest tak, że dla różnych osób to może znaczyć coś zupełnie innego? Nie każdy też chce dzieci.

To, że jest przystojny to nie znaczy, że umie budować relacje albo, że chce podejmować zobowiązania. Więc to się akurat nie kłóci

Na pewno trzymać nerwy na wodzy, nikt nie chce słuchać wyrzutów, awantur, szczególnie na początku. Nie dziw się, że czepialstwo cię wtedy skręśla.
Każdy facet szuka innej partnerki. Nie każdego zadowolisz i nawet nie powinnaś próbować.
Zastanów się jakiego partnera TY byś chciała.
Wsparcia? Uwagi? Ciepła? Inicjatywy? Zaangażowania? Czułości?
Zacznij dawać. To czego oczekujesz. Nie graj w jakieś chore gierki, nie kalkuluj. Jak zobaczysz, że olewa twoje "zaloty" no to daj se spokój. I tyle. Życie.

Miałem taką koleżankę jak ty, co też do łóżka ją chcieli, do związku nie. Wiesz dlaczego? Bo była niesamowicie upierdliwa i męcząca. Po prostu. Wysysała energie z człowieka dosłownie, męczydupa taka. Przy czym naprawdę atrakcyjna kobita. Też, zanim przeszliśmy na koleżeństwo sobie randkowaliśmy. Wytrzymałem miesiąc. Osiwiałbym.

Co do czekania z seksem - ja nie wiem, ale nie traktowałbym poważnie dziewczyny która przespałaby się ze mną na pierwszej randce. Nie traktowałbym jej jako potencjalnej partnerki, kumpele, ff, jak najbardziej.
Mój przyjaciel mi kiedyś "tłumaczył" że jak kobieta czeka z seksem to facetowi bardziej zależy potem. Osobiście uważam to za bzdurę ale pewnie nie on jedyny ma taki tok myślowy.

zrzutekranu,

w zasasdzie to co napisałeś wyczerpuje temat.
Tak, wiem, że jestem narzekadłem, tak wiem, że musze poukladac swoje życie tak aby być szczesliwą i mieć dobrą energię, która przyciąga. Ale tak bardzo ciężko zrobić to samej, szukam wsparcia. Ta relacja, gdy zaczęła się nawiązywać zaczęła mnie cieszyć, chciałam z nim gdzieś pojechać, coś zrobić, widziałam że się smuci po poprzednim rozstaniu, chciałam go pocieszyć, zacząć razem coś nowego... Ten wspólny seks dla obu stron był kojący, pełen ciepła.
Może z kolei byłam przytłaczająca... bardzo pilnowałam się żeby nie być... Nie naciskałam żeby mi się wygadywał, chciałam dać temu czas na rozwinięcie się...

Jak jestem męczydupa i smutas to ciekawe czy mogłabym się dopasować z kimkolwiek (?)

Możnaby się i 100 lat zastanawiać o co chodziło, tylko po co. Skoro masz komunikat na samym początku, że nie chce, to w trybie nagłym robisz zwrot na pięcie i życzysz powodzenia. Zdesperowani faceci myślą, że sobie związek "wychodzą", nie rób tego błędu.

Mam dokladnie takie samo spostrzezenie. Jak sobie radzisz z tym?

Ja oczywiscie jestem z rodziny rozbitej, gdzie relacje byly bardzo zle, rodzice praktycznie zawsze kiedy sie widzieli to sie klocili, wiem, ze nieswiadomie przenosze ten wzorzec (choc tak bardzo staram sie aby tak nie robic, czytam edukuje sie, szukam wzorcow pozytywnych relacji wokol siebie). Poza tym byla bieda, ciagle wiele trosk, ja sama opiekowalam sie osoba starsza, wszystkimi sprawami mieszkaniowymi, od kiedy bylam nastolatka.

Teraz moje zycie niby wyglada na prostsze: zaczelam stala prace (wczesniej mialam wyjazdowa, sezonowa), nie musze sie nikim zajmowac, wydaje sie ze to idealna sytuacja na znalezienie partnera.
Ale nawyk trosk i stres we mnie pozostal. Jest niemozliwoscia abym nie przenosila tego na potencjalnego partnera, choc z calych sil staram sie byc pogodna, a jego obecnosc naprawde byla dla mnie kojaca, dawala nowa perspektywe.

A jednak relacja potoczyla sie "klasycznym" biegiem, jak poprzednie: wyczul, ze jestem wybrakowana i nie chcial rozwijac znajomosci.

Nie wiem jak robie poradzic z tym problemem "wybrakowania"/ niekompetencji. Nie zmienie mojego pochodzenia. Nie wiem tez jak zmienic moja osobowosc: jestem melancholoijna, lekko smutna... mam taka nature, od wczesnego dziecinstwa uciekalam w swiat wyobrazni.

Piszesz, że miałaś ochotę z nim gdzieś pojechać, pozwiedzać. Ale co stoi na przeszkodzie żeby nie pojechać tam samej? Właśnie o to chodzi, żeby nie być od nikogo zależnym, żeby żyć a nie czekać, że może kiedyś. Trzeba nauczyć się cieszyć z małych rzeczy, z drobnostek, żyć i być tu i teraz a nie wtedy jak będzie facet ( wiadomo z facetem przyjemniej ale bez niego też moze być fajnie).

Bylam, jestem, wyjezdzam, praktycznie od kiedy pamietam to organizuje sobie czas samodzielnie, nie mam z tym wiekszego problemu.

Ale czesto bywa ze czuje wtedy pustke i czuje sie taka porzucona.

Jemu akurat wiele razy wysylam zdjecie z gorskich wycieczek i rozmawialismy ze pojdziemy gdzies razem, na kilka dni nawet. Pomyslam, ze fajnie by bylo gdybysmy sobie mieli takie wspolne wypady, bylaby okazja poznawac sie, bez spiny, bez rozmow jaka to ma byc czy nie byc nasza przyszlosc razem czy nie.
Przez ten czas co sie widywalismy to nic nam nie wyszlo z tych planow (on wiecznie zajety praca i zmeczony), a potem pojechal na 2 tygodnie do Bulgarii z kolega (nic mi wczesniej nie mowiac) no i po tym sie zakonczylo.

Sorry, wiem ze opowiadam to kolko, po prostu mam potrzebe sie z tego (pare razy?) wygadac... Mam nadzieje, ze w ten sposob przejdzie mi ta cala tesknota.

ANIUU To streszczenie: ale nie wymagam by się  ktoś odnosił.:
Uważam że na samym początku relacji już widać  jak jesteśmy traktowani więc wtedy należy się wycofać .
Ale może ktoś uważa że można sobie coś wywalczyć, jego życie.

Jovanka, to w takim razie moze spróbuj najpierw zaprosić  na wycieczki i wypady bez seksu takich flirtujacych Panów i nastaw uszy co mówią.
Jak nie umiesz kierować,  to tym bardziej się trzeba skupić na wyborze kandydata  którym nie trzeba kierować  aż Cię ręce bolą od tej kierownicy.:)
A musisz kierować Ty?

I dlaczego pomijasz jako ważny fakt który sama przytoczylaś: ze on był po niedawnym rozstaniu i nie chcial sie wiązać?
Jednym  słowem co sprawiło że widziałaś tam szansę  na związek? W czym?

Cześć, witajcie po roku!

w tym czasie miałam związek z facetem, starszym ode mnie o 15 lat - na początku dbał o mnie jak nikt inny wcześniej, kolacje, współne wyjścia, sport, gotował dla mnie, był dostępny i pomocny gdy tego potrzebowałam. Z seksem udało sie trochę poczekać, jak to zawsze układałam sobie i był to niezwykle satysfakcjonujący seks.

Relacja układała się na tyle dobrze, że... zaczęłam wpadać w panikę: ale jak to może być dobrze i bezproblemowo, zaczęłam poddawać w wątpliwość jego walory i nas, zamęczać go wywodami. Rozluźniliśmy kontakt na parę dni a potem oznajmiłam, że "musimy porozmawiać". Mimo, że chciał wyjaśnić ze mną to, co wówczas budziło moje obawy, nie dawałam szansy i z każdej możliwej strony umniejszałam wartości jemu i sobie, twierdząc, że mnie nie docenia etc... Bo był taki pijacko-histeryczny wywód, którego niestety nawet nie pamiętam w całości... W podświadomym zamiarze miała to też być próba sprawdzenia jak bardzo mu zależy, czy będzie szukał drogi do mnie, uspokajał. Otóż zamiast tego zakończył znajomość, urwał kontakt, odmówił jakiegokolwiek dialogu przez kolejne miesiące. Kiedy już udało mi się zamienić kilka słów oznajmił, że po prostu ta strona mnie, którą wtedy zobaczył go odrzuca i nie chce mieć już ze mną związku. Ewentualnie spontaniczny seks, który to raz nam się wydarzył potem. Ale nie mial on wiele wspólnego z czułością i szacynkiem, który wcześniej sobie okazywaliśmy, był wręcz przemocowy, po czym znowu urwanie kontaktu (nawet w sytuacji gdy zostałam okradziona i poprosiłam go o pomoc). Tak więc i ja zobaczyłam jego ciemną stronę, która mi się nie podoba.

Tak więc zatoczyłam kolejne koło wókół problemu braku kompetencji i autosabotażu związku. Drama queen to moje drugie imię. Tamtego wieczoru miałam jakąś potrzebę histerii, użalania się nad sobą, wyciśnięcia zarówno z siebie, jak z niego, pokłócenia się... Znowu mogłabym być w pozycji porzuconej ofiary - przestrzeni, w której przez lata dobrze się zaaklimatyzowałam... A relacja, która przynosiła mi dobro i satysfakcję była polem nieznanym, w której nie umiałam się odnaleźć.

Jak poskromić tego destruktora wewnątrz mnie? Sama na pewno nie dam rady, próbuję ze wsparciem psychologa, ale jak na razie nie są to regularne wizyty lecz "gaszenie pożarów".

Kiedyś miałam w zwyczaju sabotować moje relacje już na starcie mówiąc, że mam mnóstwo problemów i lepiej się trzymać ode mnie z daleka - co właśnie było autosabotażem. Tutaj udało mi się pociągnąć sprawę trochę dłużej i dopiero po paru tygodniach naszego związku pokazałam mu jaka mogę być histeryczna i do kitu... Jako facet bardziej ustabilizowaną samooceną stwierdził szybko, że wypisuje się z tego grajdołka (co prawdopodobnie było rozsądniejsze od taplania się w tej mojej melancholii).

Mogłam też cieszyć się dalej tą relacją, nie zadręczać siebie ani jego moimi lękami i huśtawką nastrojów, pozwolić rzeczom trwać i sobie na spokój. No, nie dało się do cholery, musiało wybuchnąć

Krzywdzę to robię raczej samej sobie - po prostu nie umiem wytrwać w stanie zadowolenia i spokoju.

On się skutecznie obronił przed jakąkolwiek krzywdą - zauważając, że egzemplarz jest uszkodzony i po prostu wyrzucił go na śmietnik...

Ponadto rozpoczęłam terapię, było kilka spotkań, rozmawialiśmy o moich relacjach, samoocenie. Potem poznałam go. Może faktycznie należałoby każde posunięcie w relacji konsultować z psychologiem, ale zakrawało mi to na prowadzenie dziecka za rękę, podczas gdy ja chciałam być jak najbardziej samodzielna i sądząc, że pracy nad sobą wykonałam już wiele. Ale jednak ta sytuacja pokazała, że za mało bo sytuacja jednak wymknęła się spod kontroli... Straciłam tego faceta, ale po jego reakcji i braku dialogu zaczęłam dochodzić do wniosku, że może jednak nie był takim wspaniałym partnerem jak podejrzewałam.

Zaczyna mnie to wkurzać natomiast, że to ja mam się terapeutyzować (co niniejszym czynię jeśli nie w gabinecie to przynajmniej przez lekturę i rozwijanie samoświadomości), a facet może sobie oczekiwać takiej niezachwianej, nie skalanej ciężarami życia, nie zaburzonej kobiety... Gdzie tu równouprawnienie?

ha czyli lepiej zwalić wszystkie problemy na faceta i niech se tobą zajmuje.

No tak tylko porównujesz sprawy trochę innej wagi.
Niemobilność i sprawy rodzinne to pikuś w porównaniu z tym, co Ty odwaliłaś.

I to nie chodzi o jeden moment słabości, bo to nie był jeden moment. Doskonale wiesz, jaki masz mechanizm, to z nim walcz. Walcz ze sobą zamiast stwierdzać, że tak już masz i ktoś Cię ma zaakceptować
Żaden normalny facet nie będzie uspokajał histerycznych wywodów, bo to po prostu źle rokuje na wspólną przyszłość. Nie zwieje tylko ten, kto albo nie ma innej opcji albo kompensuje sobie Tobą własne braki.

Chyba trochę sama siebie oszukujesz, bo to, co napisałaś wcale nie brzmi jak jedna trudniejsza rozmowa, w której poleciały łzy.

"zaczęłam wpadać w panikę: ale jak to może być dobrze i bezproblemowo, zaczęłam poddawać w wątpliwość jego walory i nas, zamęczać go wywodami. Rozluźniliśmy kontakt na parę dni a potem oznajmiłam, że "musimy porozmawiać". Mimo, że chciał wyjaśnić ze mną to, co wówczas budziło moje obawy, nie dawałam szansy i z każdej możliwej strony umniejszałam wartości jemu i sobie, twierdząc, że mnie nie docenia etc... Bo był taki pijacko-histeryczny wywód, którego niestety nawet nie pamiętam w całości... W podświadomym zamiarze miała to też być próba sprawdzenia jak bardzo mu zależy,"

Jak Ty sobie wyobrażasz bycie w związku? Że facet będzie takim Twoim ratownikiem i będzie Cię zapewniał, że wszystko jest dobrze, a Ty będziesz zamęczać go swoimi wywodami?
On chciał. Chciał to wyjaśnić, tylko znowu Ty to zbojkotowałaś.

Dopóki tego nie przepracujesz to będziesz tak rozwalać każdą relację.

Ty się nie otworzyłaś, tylko zrobiłaś cyrk. To różnica.

Koleżance chodzi o to, że jeśli facet się zakochał to powinien wykazać więcej zrozumienia i dać szanse, a on dał od razu nogę. Jak było nie wiemy, bo może problemów bylo więcej, ale nie dziwie się, że koleżanka jest zdziwiona.

Natomiast myślę, że gdzieś tam w głowach kobiet jest marzenie o tym by ktoś kochał mimo wszystko. Kiedyś w to wierzyłam, dzisiaj dopiero rozumiem, że są wady i problemy, które nas całkowicie skreślają. I pieprzenie o jakiejś fikcyjnej miłości to farmazony - związki to często kalkulacja i tyle.
Tez kiedys myślałam, że sama mając problemy znajdę księcia z bajki. Tak nie jest.

Dzięki, dobrze to określiłaś.

Tak, wydawało mi się, że mu bardziej zależało
Wszystko przedtem naprawdę nam płynęło, tylko tego wieczora w niedzielę nadszedł mnie jakiś taki nastój obaw, chcialam chyba po prostu żeby po prostu dał mi się wygadać, a potem przytulił, ale był tak ignorancko nieobecny.

Nie chciałam księcia z bajki, ten facet mnóstwo wad: odstręczających cech wyglądu, żadnego bezpieczeństwa ekonomicznego i dużo ograniczeń z racji tego, że ma dzieciaki z poprzedniego związku... ale przyjęłam to.

Z jakiejś takiej kalkulacji mi wychodziło zatem, że ja też nie muszę być idealna i że on by mógł to przyjąć. Ale widać pomyliły nam się metody obliczeniowe.

I teraz chyba zaczynam się czuć jak totalna kretynka, że chcę chodzić po psychologach żeby lepiej zrozumieć siebie, pracować nad sobą i nie wiadomo jeszcze jakie cuda-wianki wyczyniać... frajerstwo