Zachowanie emeryta czy przesada? - Netkobiety.pl

A co w tym nienormalnego? 8 godzin snu, nie śpi jakoś nieprzeciętnie długo. Taka ilość snu jest zalecana, zdrowa.
Jedni lepiej funkcjonują rano inni w nocy. Ja też nie lubię siedzieć po nocy. Gorzej się wtedy czuję. Ty masz inne preferencje po prostu i inny organizm.
Czego się obawiasz, że mu się pogorszy i będzie chodził spać o 20? ;-)

Tego nie wiadomo, ale jeśli jego towarzystwo (to towarzystwo, albo w ogóle spędzanie czasu w grupie) męczy, a Ty tego potrzebujesz, to macie różne potrzeby i trzeba to wziąść pod uwagę, wypracować rozwiązanie albo się rozstać. Pamiętaj, że nie wszystko trzeba robić razem.
Była kiedyś moim towarzystwie taka parka (mieli po dwadzieścia kilka lat), gdzie to kobieta chodziła zawsze bardzo wcześnie spać. Wychodzili wcześnie ze spotkań albo spali w ciągu dnia, żeby dłużej zostać wieczorem. Jak organizowali u siebie sylwestra to ona zasnęła wcześniej, o jakiejś 21 czy 22 a on siedział z gośćmi. Nie żalił się na nią publicznie. Po prostu zaakceptował, że ona tak ma i to był jego wybór, że z nią jest.

To co on robi nie jest nienormalne - każdy potrzebuje innej ilości snu, ma inny próg zmęczenia, inny temperament. Nie każdego interesuje siedzienie po nocach, wyjścia do późna i imprezy do 3 rano. Tak samo to, że Ty byś tego chciała nie czyni Cię nienormalną. Po prostu jesteście inni. Pytanie czy jestescie w stanie znaleźć złoty środek dla swoich temperamentów i preferowanego sposobu spędzania czasu, czy nie. Bo bez sensu żeby on się zmuszał do trybu nocnego jak się w tym męczy, ale też bez sensu żebyś Ty rezygnowała jak to lubisz.

A czemu nie możesz z nim spędzać czasu wcześniej np. wypad w ciągu dnia w sobotę lub coś na zasadzie obiado-kolacji/wczesnego drinka na mieście w ciągu tygodnia, a z kimś innym (znajomi, siostra, koleżanka - kogo tam masz) wychodzić na późne nocne wypady jak masz ochotę? Albo na wspólnej posiadówce jak on chce już wracać to niech wraca a Ty zostaniesz jeszcze godzinkę dwie i wrócisz taksówką? Gdybym była Tobą zapewne tak bym to rozwiązała

Pierwsze zdanie - no już bez przesady, a za 10 lat ktos powie "trzeba się było wyszaleć jaks się miało 30, bez dzieci" itd. lepiej teraz niż potem jak wszyscy znajomi będą w trybie jak jej facet teraz. 30 lat to nadal młody wiek, dla niektórych ostatni dzwonek na takie rzeczy przed stabilizacją

Drugie zdanie - pełna zgoda.

Warto na to popatrzeć także od strony medycznej.
Senność, szybkie zmęczenie są czasami oznaką jakiejś choroby np. cukrzycy, problemów z tarczycą i innych.
Jest też coś takiego jak bezdech senny gdzie człowiek mimo kilku godzin snu jest ciągle niewyspany.

Koleżanki jak rozumiem też pracują?
No i nie powiedziałaś co, i ile, narzeczony robi. To raczej dość istotne.

To trochę przykre , że głównym powodem do chwalenia się w towarzystwie jest: kto zaliczył więcej imprez w jednym ciągu.
Chyba, ze zbyt stereotypowo rozumiem słowo "impreza".

U niego prawdopodobnie to nie tylko zmęczenie, ale nie potrzebuje tyle kontaktu z ludźmi, albo konkretnie z tymi znajomymi.
Większość ludzi jest w stanie posiedzieć dłużej jeśli to im sprawia frajdę. Jemu pewnie aż takiej frajdy nie sprawia. Woli się wyspać i wstać o regularnej porze i coś porobić. Możesz z nim pogadać jak nie masz jasności co do motywów.
Ja na przykład mam tak, że czasem pójdę na imprezę ale ogólnie to bardzo nie lubię zawalać nocy, nie lubię też dużo czasu spędzać w tłumie. Kilka godzin spędzonych z ludźmi wieczorem na imprezie zupełnie mi wystarczy. Nie rozumiem kolegów, którzy potrafią tak spędzić czas od piątku do poniedziałku lub nawet codziennie w tygodniu.

Swoją drogą jeśli twój po prostu marudzi ciągle, że jest zmęczony, to też może być nie fajne. Ty z kolei może jesteś osobą bardzo towarzyską, która woli inny styl życia. Musisz wtedy sobie rozważyć czy na pewno chcesz z nim żyć, czy będzie ci się takie życie podobało.

no to mów mu, że ci zależy, żeby czasem wyjść razem do ludzi. Rozmawiaj z nim, żeby zrozumieć o co mu chodzi i czy można znaleźć rozwiązania / kompromisy, które oboje możecie zaakceptować. Żeby nie trzeba było o to za każdym razem walczyć o te wyjścia.
A ma coś przeciwko, żebyś została dłużej albo czasem poszła bez niego?

Wstaję o 6 do pracy, również jestem taka padnięta że klade się spać o 22. To normalne....a o której ty wstajesz  do pracy ?

Dla mnie (lat 31) już skończyły się czasy, kiedy imponowało mi, ile to imprez kto nie zaliczył, jakie to miał nieprzespane noce. Jeszcze dwa, trzy lata temu lubiłam się tym chwalić. Teraz nie. Lubię moje łózko, lubię nie być zmęczona w pracy, mieć czystość umysłu, jasność, a nie dogorywać przez cały dzień. Impreza do 3 nad ranem - dwa razy w roku, może trzy. Przy czym i tak muszę mieć pewność, że będę mogła następnego dnia spać do południa, bo inaczej biada. Kwestia priorytetów: wolę mieć energię na normalny dzień niż zarwać noc i potem źle się czuć. Nawet jeśli towarzystwo jest wspaniałe a drinki przepyszne.

Jego zachowanie jest NORMALNE.
Jeśli to jest drastyczna zmiana warto rozważyć poszukanie medycznej przyczyny. A jeśli nie? Robisz z igły widły.

Masz takiego partnera. To jest jego charakter i narzekanie na to, że jest mało żywy i rozrywkowy to pierwszy krok to zmiany partnera. Gdyby ktoś mi bliski zarzucił mi, że irytuje go mój charakter, który jest często nieśmiały, wycofany i rozrywkowy tylko w wybranym gronie, to bym pokazała drzwi i tyle. Zastanów się szybko na ile akceptujesz partera i na ile komentarze koleżanek rządzą twoimi myślami.

Wszystko zależy od człowieka i od tego jak długo pracuję na tą 6 rano (kwestia przyzwyczajenia, wyrobienia sobie nawyków, etc).
Ja mam prawie 40 lat, od jakiś 10 lat chodzę do pracy na 6 rano (wstaję o 5.20).
- w weekendy nie jest dla mnie problemem posiedzieć nawet do 7 rano (zerwana nocka), kryzys mam około 24-1, ale jak go przetrwał to mogę już balować z innymi, w niedzielę jednak z tyłu głowy mam że muszę położyć się wcześniej
- w lecie jest ok, bez problemu mogę posiedzieć dłużej 23-24 kładę się spać (choć są dni że już o 22 szukam łóżka)
- w zimie gorzej bo już około 21 wodzę nosem po ziemi szukając łóżka

Nikt ze znajomych nie nazwał mnie nigdy dziadkiem , ale ja jestem chyba takim typem co potrzebuje mało snu (w lecie jakieś 5h mi wystarcza, w zimie 6-7).
Chcesz mieć faceta "sprawniejszego" wieczorem, daj mu zregenerować się po pracy (godzinka drzemki tak około 14-15), dzięki temu będzie mógł spokojniej wytrzymać do 24 w ciągu tygodnia. Jak zamierzacie iść w weekend na imprezkę, to też może niech się zdrzemnie tą godzinkę, dwie po obiedzie, będzie miał więcej pary aby posiedzieć dłużej na imprezie.

Naprawdę nie przejmuj się tym, dostosujcie plan dnia do swoich potrzeb i upodobań. Chodzenie na 6AM do pracy nie jest wcale takie złe - najgorsze są 4 brygadówki (czyli rotacja gdzie człowiek raz idzie na 6, raz na 8, raz na 14, raz na 22) - to dopiero jest rozwalony plan dnia. Miałem okazję tak popracować kilka lat w życiu i tragedia (ale i są tacy którzy całe życie tak pracują i jakoś dają radę).

PS. doceń to że facet jest wolny wcześniej, jeśli kończy pracę o 14 to to jest jest super godzina = czas dla rodziny, na załatwienie jakiś spraw bez brania wolnego. Standardowy "etatowiec"  wraca o 17-18, do 20 jest aktywny, a potem siedzi jak reszta "Januszy" przy kompie lub TV do północy i spać...   A ty masz idealnego kandydata na "aktywnego" ojca = odbierze z przedszkola/szkoły, zajmie czymś dzieciaki w ciągu dnia, połozy spać o 21.

Możliwe że masz rację i chciała pokazać się jako ta lepsza, z ogromem towarzystwa właśnie, a ja niepotrzebnie poczułam się od razu gorsza.

stare ale jare

"zerwij z nim,on Cię nie szanuje jak chodzi spać o 22:00,koniecznie musisz z nim zerwać teraz,to słabeusz i lebioda ,jak nie potrafi imprezować tak jak ludzie"

No to nie wiem czym koleżanka się chwaliła w wieku lat 30stu. Raczej bym się spodziewała, że powodem do przechwałek jest nowy dom, nowe auto albo zarwana noc z powodu wycieczki do Chorwacji chociażby Kondycja imprezowa była powodem do dumy na studiach ale te już chyba macie za sobą.

Nie będę odkrywcza pisząc, że przede wszystkim należałoby zastanowić się dlaczego dla Ciebie stanowi to aż tak duży problem? Ty masz tak, on ma inaczej i najlepsze co możecie zrobić, to poszukać jakiegoś złotego środka. Nie ma jednak nic przyjemnego w siedzeniu na imprezie, która męczy, nie dziw się zatem, że partner w pewnym momencie przestaje być towarzyski, rozmowny, brakuje mu entuzjazmu i energii. Ty z kolei chciałabyś, aby mało spał, a równocześnie funkcjonował jak człowiek w pełni wypoczęty. Weźmy też pod uwagę, że organizmy są różne - jedni potrzebują 8-9 godzin snu, innym spokojnie wystarczy mniej. 

Osobiście nie widzę nic nienormalnego w tym, że człowiek, który wcześnie wstaje, normalnie pracuje, po pracy zapewne też ma trochę własnych zajęć, potrzebuje w nocy odpocząć, wyspać się, a żeby ten stan osiągnąć, to nie wystarczy mu 5 czy 6 godzin, bo resztę zarwie. Jeśli do tego dołożymy alkohol, to jakość snu też drastycznie spada.

Być może pomocne okazałyby się popołudniowe drzemki. Podobno wystarczy 26 minut, aby organizm całkiem nieźle się zregenerował. Mój mąż wstaje o 4.30, kładzie się przed 22.00, ale taka drzemka w tygodniu pozwala nam na powrót ze spotkania nieco później. W weekendy też zasypia wcześniej ode mnie, nawet jeśli znacząco później niż w pozostałe dni, w końcu kiedyś musi nadrobić deficyt odpoczynku. Jeśli się tego długotrwale nie robi, to konsekwencje mogą okazać się poważne i bardzo dotkliwe.

A co powiecie na sytuację z przedwczoraj? Idziemy na urodziny jego mamy (po prostu dać prezent chwilę posiedzieć) okazuje się nagle na miejscu że mają wpaść jej znajomi (para). No to siedzimy trochę z nimi, ich towarzystwo moze nie było jakieś super, ale dzięki babce można było czasami trochę się pośmiać, mimo że nie wszystkie żarty jakieś spoko. Ogólnie mam tak, że nawet jeśli ludzie do końca mi nie odpowiadają, to wiedząc że raczej za szybko ich nie spotkam, chyba że przypadkiem, no to staram tam się jakoś dopasować, też czasami coś opowiedzieć, powiedzieć, pożartować, a niestety jak mojemu coś nie pasuje to z reguły milczy i potrafi mieć jeszcze minę mordercy... I to mnie drażni. Mam wrażenie, że oni potraktują go jak buca niemiłego. Odczuwam po prostu jakiś rodzaj wstydu (oczywiście nie mówię partnerowi o tym, tylko z nim rozmawiam ze czasami warto się nieco wysilic) on mi odpowiada, że ma w D.... Co kto pomyśli itp. i w takich sytuacjach tworzą się między nami kłótnie. Dodam jeszcze w towarzystwie, że patrząc na niego widzę ewidentny do mnie sygnał "spadajmy stąd czym prędzej".

To się z nim rozstań, skoro tak bardzo Ci to nie pasuje?
Ja naprawdę nie widzę nic złego w tym, że gość nie pije i że woli się wyspać.