Prawo do okazania uczuć. - Netkobiety.pl

Oczywiscie, ze masz prawo do okazania uczuc i do odczuwania smutku.
Tylko co innego odczuwac smutek z powodu braku wyjazdu, a co innego odczuwac smutek, bo jego bola plecy. W tym momencie zrzucilas na niego wine za to, ze nie jedziecie, a jednak bol plecow nie jest czyms, co jest jakos bardzo od niego zalezne.
W takiej sytuacji lepiej zagryzc zeby i powiedziec "pojedziemy innym razem" niz marudzic mu, skoro on i tak nic z tym zrobic nie moze.

Nie zgadzam się z Loką. Czułaś żal z powodu odwołanego wyjazdu, to szczerze o tym powiedziałaś. Przecież nie zrzuciłaś na niego winy, rozumiesz sytuację, ale jest Tobie zwyczajnie przykro z powodu zaistniałej sytuacji i to jest naprawdę zrozumiałe tak samo, jak owa sytuacja. A to Twój partner ma problem, jeśli nie akceptuje tego, że masz prawo do swoich emocji.

Nie spodziewałam się tylu odpowiedzi! Bardzo dziękuję! On rzucił fochem i powiedział mI „kazdy jest inny”. I twierdzi, ze on by mi czegoś takiego nie powiedział bo by mi nie dokładał gdyby mi coś było. Należę do osób wrażliwych (czasem płacze na reklamach). Ma świadomość tego, ze jestem właśnie taka. Nie robię mu wyrzutów czy czegokolwiek innego. Wkurzyła mnie jego złość na mnie, jakbym w jego mniemaniu była osoba, która myśli tylko o sobie. A tak nie jest! I on przecież tez o tym dobrze wie. Jestesmy dla siebie dobrzy, uczynni. I jego reakcja wybiła mnie z równowagi. Bo jak to nie mogę odczuć smutku?! Nie potrafię tego zdusic. A sam nie raz mówi, ze ze mnie można czytać jak z książki. Musiałam się tą sytuacja z kimś podzielić. Upewniłyście mnie, ze moje zachowanie nie nalezalo do nieodpowiednich. Bardzo dziękuję.

Ale ja mam świadomość tego wszystkiego, ze to dla niego nie jest łatwe. Zadałam tylko pytanie czy mam prawo odczuwać smutek. Bo on tego totalnie nie rozumie No bo jak tak mogłam. Po kłótni zdecydowałam się zapytać na forum czy miałam do tego prawo. Nie należę do osób smutnych, ja w tym związku czerpię radość z najmniejszych rzeczy.
Wyolbrzymiłam z płaczem przy reklamach. Powinnam to nazwać wzruszeniem przy emocjonalnych reklamach ze typu Allegro reklama świąteczna. Dla mnie nie ma w tym nic złego.

Klasyka meska. Tak naprawde tym pytaniem chcial odwrocic kota ogonem. Jemu jest glupio, ze nie wyszlo z tym wyjazdem (normalne, zdarza sie przeciez), czuje w srodku, ze cie zawiodl (to sa jego emocje, za ktore ty nie odpowiadasz), prowokujac cie tym pytaniem, mogl warknac na ciebie i pozbyc sie trapiacych go emocji. Sa faceci, ktorzy na byle krytyke, niezadowolenie ze strony partnerki, wybuchaja, robia zadyme. Nalezy wtedy wyjsc i zostawic takiego goscia, az ochlonie. Nie daj sie wkrecic w te manipulacje, a sama dobrze wiesz, ze za chwile ci przejdzie i ustalicie nowy termin i masz prawo czuc sie rozczarowana. Czy oznacza to, ze jego o to obwiniasz - przeciez dobrze wiemy, ze nie .

Jak we dwójkę mieliście jechać, to zonk... nie ma wyjazdu.
Jak ze znajomymi, to powinien powiedzieć "Jedź sama, bo ja nie dam rady".

Zwykły egoista i tyle...

Ojej... jaki szlachetny.

Masz prawo przeżywać wszystkie swoje uczucia. Lepiej nie obarczać tymi uczuciami partnera skoro on taki jest. On w swojej głupocie powinien wiedzieć, że nie zadaje się pytań, na które nie chce się usłyszeć odpowiedzi.

Jak z nim będziesz, to pewnie za 20 lat rozwód... Jego reakcja to dla Ciebie takie ostrzeżenie, że wchodzisz na niebezpieczny teren.

To ja jeszcze dodam kilka zdań od siebie. Masz prawo czuć to co czujesz, nikt nie może Cię karać i mieć pretensje o uczucia, istotne jest co z nimi zrobisz i jak się zachowujesz.

Twój partner zachował się jak manipulant. Zadał Ci pytanie z gatunku "Czy uważasz, że ona jest atrakcyjna?", czyli pytanie pułapkę. Na takie pytanie nie ma dobrej odpowiedzi, jeśli chce się znaleźć pretekst do wyżycia się na partnerze. Gdybyś skłamała i powiedziała, że wszystko jest ok, to on przecież i tak by widział, że nie jest i wyszłabyś na nieszczerą.

Uważam, że nie ma nic złego w byciu wrażliwym ani w odczuwaniu przykrości, że coś się nie powiodło. Najważniejsze, żeby nie obarczać partnera swoimi smutkami, nie ciągnąć w dół, zwłaszcza gdy sam ma ciężko, ale Ty moim zdaniem w tej sytuacji nie obarczałaś partnera, a uczciwie i szczerze odpowiedziałaś na pytanie.

Jestem tego samego zdania. Wyjaśniłabym po prostu facetowi ten swój smutek, jego przyczyny i tyle.
Jestem niemal pewna, że partnerowi Autorki było źle, że nie spełnił jej oczekiwań i stąd jego reakcja. Niewłaściwa oczywiście. Sprawa do przegadania i wyjaśnienia - wcale nie taka, wbrew pozorom skomplikowana.
Powiedziałabym po prostu: mam wrażenie, że jesteś sam na siebie zły, chociaż wylewasz złość na mnie. Przecież nie mam do Ciebie żalu o coś, co od Ciebie nie zależy. Zawiedziona jestem, tak się na to cieszyłam, ale trudno, pojedziemy innym razem.

Nie powiedziałabym, że ten facet manipuluje, raczej działa na autopilocie, nieświadomie.

Nie zadaje się pytania, na które w gruncie rzeczy nie chce się usłyszeć odpowiedzi...

A poza tym, chyba nie jesteście bliźniętami syjamskimi, żeby jedno nie mogło pojechać bez drugiego..?

Ale nie w tym rzecz, czy ktoś się starał, żeby doszło do wyjazdu, czy nie, czy też uniemożliwił wyjazd splot nieszczęśliwych okoliczności, na których finał oboje nie za bardzo mieli wpływ.

Tak serio wyobraź sobie taką sytuacje i partner pyta, czy jest Ci przykro, że wyjazd nie doszedł do skutku i de facto jest Tobie przykro, ale odpowiadasz, że nie. To właściwie brzmi, jakby albo Ci nie zależało na tym wyjeździe, albo wręcz ulżyło, że nie doszedł do skutku.
Nie pochwalam oszukiwania partnera, nawet w szczytnym celu. Pewnie sama powiedziałabym coś w stylu, że szkoda, że nie jedziemy, ale wszystko jeszcze przed nami. No ale jednak bez kłamstw i oszustw.

A ja się tutaj Bagienniku z Tobą nie zgodzę. Przesadna emocjonalność? Nie uważam, żeby uczucie przykrości, że coś nie wyszło było przesadą. Nie wiemy jak ważny był ten wyjazd dla Autorki, niezależnie od tego z jakiego powodu nie wyszedł Autorka ma prawo do tego, żeby było jej z tego powodu smutno. Nie można komuś zabronić odczuwać, każdy ma prawo do własnych przeżyć. Trochę empatii. Emocje są zawsze ok, pod warunkiem, że się pod ich wpływem nie działa. Nie uważam, żeby z Autorką było coś nie tak.

Mam wrażenie, że to, że Autorka stwierdziła, że jest jej przykro i jest wrażliwa urosło do rangi czyniącej z niej roztrzęsioną histeryczkę, której świat się zawalił, bo wypad na weekend się nie udał. Z pierwszego posta wynika, że tak nie było. Autorka tu przyszła z zupełnie innym problemem.

Problem leży w tym jak partner Autorki się zachował. Najpierw spytał czy jest jej przykro, a gdy to potwierdziła zrobił awanturę. Czy nie uważasz tego za przesadna emocjonalność? Możliwe, że go boli, że mu przykro, że czuje, że zawiódł, ale nie powinien wylewać swoich frustracji na partnerkę, to jest właśnie różnica między odczuwaniem emocji, a działaniem pod ich wpływem. I przy okazji niewłaściwą interpretacją cudzych emocji.

Autorka, z tego co napisała, nie próbuje zmusić partnera do wyjazdu, sprawić żeby poczuł się winny albo utrudnić mu czas w chorobie. Tutaj to on zachował się niewłaściwie. Jak nie jest gotów zmierzyć się z odpowiedzią, to niech nie pyta. A jak pyta, to niech będzie gotów przyjąć odpowiedź.

Moim zdaniem Autorka jedynie niepotrzebnie dyskutowała z partnerem gdy był tak wzburzony i jeszcze ją wyzywał. Trzeba było dać mu ochłonąć.

Ale ja bym dokładnie tak powiedziała. Że smutek, ale jeszcze dużo przed nami i pojedziemy np. za kilka miesięcy. A nie taplalabym się we wlasnym smutku, zanurzając w nim drugą osobę, która pewnie czuje się dodatkowo winna.

Uczucia kwestia względna, niektórych łatwo urazić, niektórzy czują więcej smutku, inni więcej radości.
Ale jest kilka faktów. Masz prawo do WSZYSTKICH uczuć. Uczucia to tylko i wyłącznie "miernik" sytuacji. Nikt nie pyta "czy mam prawo mieć 37 st. tempertatury. To tylko jakiś znak, że coś się dzieje. Jak sytuacja jest super, zaspokojone potrzeby itd. - szczęście. Jak ktoś przekracza granice - złość. Jak potrzeby nie są zaspokojone - smutek. (W duzym uproszczeniu).

Kolejnym faktem jest to, że nie odpowiadamy za emocje innych, ani tym bardziej za ich reakcje na te emocje, które przeżywają.

Trzeci fakt. Wyrażanie uczuć jest jednym z najzdrowszych sposobów na ich rozładowanie, kontrolowanie, a także jest drogą do zdrowej komunikacji między ludźmi. Nie chodzi o obwieszczanie wszem i wobec każdej emocji, która się pojawia, ale tajenie czy udawanie, że ich nie ma? Słaba strategia.
Oczywiście to wszystko nie zmienia faktu, że wyładowywanie swoich uczuć na innych (przez przeklinanie do nich, krzyk, przerzucanie winy)  nie jest w porządku.

Czwarty fakt, mój ulubiony. Jest ogromna różnica między "jest mi przykro" a "jest mi smutno". Przykro ma ogromne powiązanie z WINĄ, zrobiłeś mi przykrość. Smutek tego nie ma. Warto nie używać tego zamiennie.
Jest też ogromna różnica między "jestem rozczarowana, że nie pojedziemy" a "przykro mi, że z powodu Twojego bólu pleców nie jadę na super wycieczkę..."

Najbardziej dziwi mnie, że mówicie mniej więcej tak: "masz prawo do swoich emocji, masz prawo je okazać, ALE twój partner przesadza, źle reaguje, zachowuje się nieadekwatnie, nie powinien się denerwować, skoro sam pytał". Itd.

To jak w końcu jest: ona ma prawo do emocji, a on nie? Ona ma prawo mówić co i jak w danym momencie czuje, a on nie?

Jeśli mówicie, że skoro nie umiał bez złości i pretensji przyjąć jej emocji, to po co pytał. Ale można ująć to inaczej: jeśli nie umiała przyjąć jego reakcji, to po co odpowiadała?

Mnie się zdaje, że emocje w takiej sytuacji są naturalne j OBOJE macie do nich prawo. Jesteś rozczarowana reakcją partnera podobnie, jak on jest rozczarowany Twoją reakcją na sytuację. Oboje stwierdziliście, że swoboda do ekspresji uczuć i chwilowych napięć jest ważniejsza niż dobre samopoczucie drugiej strony. Twoje słowa były dla niego raniące, jego słowa zraniły Ciebie.

Ty oczekiwałaś innej reakcji na Twoją odpowiedź, on oczekiwał innej odpowiedzi na swoje pytanie...

Jasne, że na Twoją, taką jakiej udzieliłaś odpowiedź on mógł zareagować:"No w sumie szkoda, że nie jedziemy. Mi też jest smutno. Przykro mi, że tak się stało, ale przykro mi także, gdy widzę, że mnie obwiniasz."

Jasne, że na jego pytanie mogłaś odpowiedzieć: "Jasne, że jest mi trochę smutno, ale bardziej smutno mi z powodu tego, że cierpisz. Najważniejsze, żebyś wydobrzał, na wyjazd wybierzemy się następnym razem."

Mnie się zdaje, że kluczem jest rozmowa. Prawo do emocji swoją drogą, ale można (i oboje możecie nad tym popracować) wyrażać je tak, by nie ranić się tak bardzo. Choć w afekcie to trudne i nie zwsze się uda...

Z igły widły się zrobiły.
Dla mnie sprawa jest bardzo prosta. Przecież to naturalne, że ona poczuła rozczarowanie i przykrość, ale oczywistym jest, że nie bylo to przeciwko partnerowi, które ewidentnie wziął jej uczucia i słowa do siebie.
Sam prawdopodobnie źle się czuł z tym, że ją zawiódł i jej słowa tylko potwierdziły jego emocje. On po prostu nie do końca potrafił poradzić sobie z własnym dyskomfortem. To z kolei nakręciło ją.
Na jej miejscu - co już zresztą napisałam wcześniej - powiedziałabym, jak to widzę i wyjaśniła, że absolutnie mój żal nie jest żalem do niego. "Trochę mi przykro, kochanie, ale zdarza się. Nie mam do ciebie pretensji. Jeszcze pojedziemy, a teraz napijmy się tego dobrego piwka (kawy, herbaty, soku - niepotrzebne skreślić) i obejrzyjmy razem jakiś fajny film".

Wszystko prowadza się do tego że niepotrzebnie zapytał zachował się jak stereotypowa panna co prawdopodobnie już zna odpowiedź a mimo to pyta i jeszcze się oburza. Ten człek ma jaja z waty.

Shoggies Polemika jest wszak wskazana Niemniej, jeśli facet jest ogólnie mało dyplomatyczny i nie potrafi rozmawiać, to tym gorzej dla Autorki, co zresztą potwierdza przytoczenie wspomnianych wyzwisk, skierowanych w stronę Autorki. Brak w komunikacji czy odpowiedniej reakcji to jedno i facet nie jest tutaj,być może, najlepszym przykładem. Jedna rzecz mnie jednak uderzyła, bo Loka gdzieś wyżej przytoczyła dokładnie takie stwierdzenie, jakiego sam bym użył czy też wydaje mi się najbardziej adekwatne to takich sytuacji:

To dla mnie po prostu kwestia kalibru sytuacji i przyczyny, dla której dane wydarzenie się nie odbędzie zwykle wpływa na intensywność emocji, dlatego stwierdziłem, że Autorka wydaje mi się nieco nadwrażliwa..Dlatego zastanawiam się co by było gdyby problem zdrowotny był dużo poważniejszy..?
W pewnych sytuacjach te emocje ulatują same błyskawicznie a każda próba ich przebicia się jest powstrzymywana przez wagę tego powodu, dla którego plany zostały zmienione.

To tylko i wyłącznie moje odczucie

Czytam wypowiedzi panów w tym wątku i zastanawiam się, czy dziękować siłom wyższym za mojego partnera, czy płakać nad strasznym losem tych, co cierpią prawdziwe katusze, bo partnerka powiedziała szczerze, że jej przykro, iż ich wspólne plany nie doszły do skutku.
Mam nadzieję, że mój partner nie jest ostatnim facetem na świecie, który potrafi zaakceptować informację o odczuciach swojej kobiety, która jest odrębnym człowiekiem i nie musi stawać się jego przedłużeniem i wyprzedzać jego odczucia, zapominając przy tym oczywiście całkowicie o swoich własnych emocjach.
Tak, zdecydowanie zaczynam rozumieć kryzys męskości. A właściwie kryzys człowieczeństwa, bo tak to należy traktować, gdy wymaga się od człowieka, aby unieważniał swoje odczucia, żeby zaspokoić cudze ego.

Zgoda, że ważne, aby się dobrać. Tu od razu panie (panów też), które uważają, że należy zostawiać swoje emocje na boku, albo uzależniać je od nastrojów partnera, odsyłam do wątku Kobiet kochających za bardzo. Dokładnie tam widać ten mechanizm poświęcania siebie, żeby zaspokoić emocjonalne potrzeby drugiej osoby. Broń Boże nie można pozwolić, żeby partner poczuł jakikolwiek dyskomfort, żeby pojawił się choćby cień jego niezadowolenia, bo wtedy to masakra i jego wściekłość staje się uzasadniona. W tym celu trzeba mieć wszystkie światła i radar ustawiony na niego, tego jedynego, który może, a właściwie nie może poczuć się niekomfortowo. Aby wyeliminować wszelkie zakłócenia partnerka powinna najlepiej nie odczuwać.
Zapewniam Cię Airuf, że Matek Teres nie brakuje i zawsze znajdzie się jakaś, która będzie biednego nieutulonego misia jednak tulić, zapominając o sobie. Nic się nie dzieje bez przyczyny.

Co do PS. Powiem Ci szczerze, że jakiś czas temu sobie myślałam, że powinnam być w związku z takim misiem, z którym byśmy sobie żyli w symbiozie, ale potem odkryłam, że związałam się z takim nieco szorstkim typem ;-), bo nadwrażliwy na punkcie własnego ego facet by zwyczajnie że mną nie wytrzymał. I ja z nim także :-D O czym świadczy mój stosunek do takich nadwrażliwych misiów, jak bohater tegoż wątku.

O matko, jak w filmie Koterskiego.
''Nie wspomniałam o tym wcześniej, ale w nerwach podczas kłótni  rzucił do mnie „wypierdalaj już do tej pracy”. ----> Facet zachowal sie jak cham i burak i tyle w tym temacie.

Zgadzam się z Tobą w 100% z tym dobraniem.
Natomiast w dalszym ciągu uważam że skaczesz ze skrajności w skrajność. Nikt nie pisał o poświęcaniu siebie żeby zaspokoić potrzeby drugiej osoby. Chodzi raczej o delikatne niuanse, wyczucie kiedy zbytnia szczerość może zranić. To przychodzi z czasem oczywiście, jak już dobrze się pozna partnera.

Nie wiem, może ja jestem jakiś "zbyt empatyczny". Po prostu wiem że ludzi pytają o różne rzeczy z różnych powodów i idzie wyczuć czy oczekują w danym momencie szczerej odpowiedzi, nawet jak było by to bolesne, czy pytają bo potrzebują pocieszenia, potwierdzenia że nie jest tak źle. Ludzie nie są zero-jedynkowi: nie pytasz - nie wyskakuję z tym sama, zapytasz - powiem Ci wszystko, nawet jeżeli miało Cie to dobić.
Mnie w tym po prostu ruszyło to:

Autorka wiedziała że partner czuje się winny, pomimo iż nie zrobił celowo niczego, ale on jest powodem tego że ich plany się nie spełniły. Naprawdę tak wiele trzeba żeby zauważyć że w niczym nie pomoże potwierdzenie zawodu? Na serio to za dużo odpowiedzieć w takiej sytuacji coś w stylu: Nie udało się teraz to uda się następnym razem, teraz najważniejsze jest żebyś wrócił do zdrowia... ?

Przepraszam, ale aż nie wierzę że z osób które są tego zdania iż: zapytał to dostał odpowiedź i tyle, wszyscy zawsze mówicie tylko prawdę, prosto w cztery oczy, nie licząc się z tym jak wasz rozmówca się czuje w danym momencie.

Zapytam jeszcze raz, bo chyba nie rozumiesz: zdajesz sobie sprawę że żadna z tych postaw nie musi być stosowana w 100% przypadków? Nie ma tak że tylko albo jedno albo drugie? Że czasami można być szczerym, a czasami warto wziąć pod uwagę uczucia drugiej osoby i trochę stonować odpowiedź?
Jak np. zadzwoni do mnie kumpel żeby się spotkać bo chce pogadać, bo np. stracił pracę i ma doła to zależnie od sytuacji czasem mu powiem: "nie lamentuj, weź się w garść, nie ta praca to inna", ale czasem jak zobaczę że jest w gorszym stanie to powiem: "Stary, nie łam się, nie pykło - ale to nie Twoja wina, jesteś dobrym fachowcem, na bank znajdziesz lepszą pracę..."
I jeszcze jedno, każdy czasem ma doła, gorsze myśli, potrzebuje pocieszenia - nie oznacza to że od razu chce być pępkiem świata i potrzebuje ciągłego dowartościowywania...
Nie przyjmuję do wiadomości że człowiek ma w każdej sytuacji wykazywać się tylko jedną postawą.

Airuf, rozumiem. Pisałeś o hipotetycznej sytuacji, a ja tu uparcie odwołuję się i wracam do historii opisanej w wątku. Mea culpa. Nie było sprawy.

Ale czy nie można być szczerym i wyrazić to w stonowany sposób? Każdy niby mówi, że oczekuje od partnera szczerości i uczciwości, a w godzinie próby iluzja rozpada się na kawałki. Oczywiście, że empatia powinna działać w dwie strony. Natomiast jeśli partner zadaje mi pytanie, to nie będę go okłamywać, żeby go w danym momencie "uchronić". Mogę wyrazić moje uczucia z miłością i delikatnością i przy okazji nie obrażać jego inteligencji, bo przecież skoro pyta, to widzi, że w danym momencie mierzę się z jakimiś trudnymi emocjami.

Wydaje mi się, że w tym cały jest ambaras, żeby promować u partnera szczerą i otwartą, ale opartą na empatii komunikację, zatem odnosząc się do przykładu:

-On: jest ci przykro, że nie jedziemy?
-Ona: tak, jest mi przykro (szczerość), ale w tym momencie bardziej martwię się o ciebie (troska), twoje zdrowie jest najważniejsze (wsparcie) i mam nadzieję, że wkrótce poczujesz się lepiej

Przykładowo tak wyrażony komunikat pokazuje prawdę o uczuciach partnera, ale okazuje też wsparcie i troskę, której osłabiony drugi partner potrzebuje. 

Uważam, że szczerość (nie raniąca szczerość, wyrażona z miłością i empatią) w momencie kiedy partner zadaje pytanie jest najwyższą formą szacunku, zaufania oraz jest podstawą poczucia bezpieczeństwa w relacji.

Natomiast jeśli ktoś zadaje pytanie, żeby usłyszeć to co jest mu wygodnie usłyszeć w danym momencie, to z całym szacunkiem, ale jest niedojrzały.

Nie wiem skąd wniosek ze powtórzyłam to co Lady Loka bo tak się składa że mam w tym temacie wlasnie odmienne zdanie niż ona. Ja jestem orędowniczka mówienia o swoich uczuciach a nie udawania ze nic się nie stało skoro partner sam mnie o nie pyta. Jedyne z czym się zgadzamy to to ze można je wyrazić  w sposób delikatny lub nadmiernie dobitny. Tyle tylko, ze w tym konkretnym przypadku nie było problemu  z delikatnoscia Autorki w wyrażeniu swojego smutku tylko faktem ze zdaniem części piszących, w tym Loki powinna sobie wogole na ten moment darować z ujawnianiem co czuje bo to jest taplanie sie w smutku. Dlatego proszę mnie nie brać pod wspolny mianownik z takim stanowiskiem bo się z nim kompletnie nie zgadzam.