Utrata kogoś na kim zależy - Netkobiety.pl

I tylko patrzenie was łączy? Odpuść, przecież ona jasno ci powiedziała, że wybrała kogoś innego

Skoro powadziła ci że , nie to daj jej spokój. Po co w tym grzebać.

Skoro kobieta wychodzi za mąż, to chyba sytuacja jest jasna.. Zresztą, nawet, jeśli ona miałaby jakieś zamiary wobec Ciebie, jednocześnie wychodząc za tamtego faceta, to i tak dobrze o niej nie świadczy...

Nie mam jej za złe. Zawalilem najbardziej jak mogłem gdy na wszystkie możliwe sposoby okazywala, że nie jestem jej obojętny.
Wątpię jednak by jej wybór był pokierowany uczuciem a inne motywy za tym stoją według mnie.
Gdy się zdystansowałem to niemal w panice zaczęła się kręcić przy mnie i spoglądać. Tylko po co? Wiem że ona nic więcej nie zrobi, myślałem że może da się jeszcze jakaś wpłynąć.
Podczas naszej rozmowy jeszcze mi powiedziała, że przełożyła ślub co tez jest dla mnie zaskakujące.

To Twoja interpretacja, z którą się nie zgadzam.
To nie jest kwestia urojeń, jej spojrzenie, jej uśmiech, sposób w jaki mówiła do mnie, cała gama zachowań jednoznacznie wskazywała na to, że darzy mnie uczuciem.
Na pewno jest pogubiona i wybrała to co według niej lepsze, szkoda tylko że nie ma porównania.
Moja obecna bolączka teraz to co dalej robić zerwać całkowicie kontakt czy się katować dalej widując ją. Czy w ogóle może to przejść jeśli kontakt będzie regularny?

Moim zdaniem masz tendencje do idealizowania. Żyjesz w odrealnionych marzeniach. Myślenie masz życzeniowe. Możesz sobie pomóc udając się do specjalisty. Psycholog/terapeuta na pewno będzie wiedział jak Ci pomóc

Sam fakt, że interesuje się mną kobieta, która jednocześnie wychodzi za mąż, sprawiłby, że nabrałbym co do niej uprzedzeń..Skoro jej tak łatwo się w kimś innym zauroczyć, to co będzie dalej..?

Nasza znajomość trwa 2 lata i tyle samo zainteresowanie. Jak się poznaliśmy to była daleko od takiego zamiaru wyjścia za mąż, co prawda w związku już była.
O takich sprawach się nie myśli gdy pojawiają się uczucia.

Nie rozumiem takiego stwierdzenia. Albo się jest uczciwym i prawdomównym, albo się nie jest. Zakochanie nie ma nic do tego.

Naprawdę nie rozumiem, nawet jeżeli faktycznie jakimś cudem masz rację i wzbudziłeś jej zainteresowanie to jasno dała Ci do zrozumienia że woli faceta z którym jest w związku. Teraz wychodzi za niego za mąż.

Zawsze też może być tak że patrzyła się na Ciebie inaczej niż na wszystkich bo Ty się na nią gapiłeś. I jeszcze próbowałeś się z nią umówić. Może chciała ocenić czy trzeba się Ciebie bać... Oczywiście to takie sobie spekulacje, wiem że Ty wiesz lepiej, w końcu wszystko co napisałeś na to wskazuje...

Czy coś by zmieniło moje wyznanie?
Wiem, wiem, że miałem tyle czasu i będę sobie całe życie to wyrzucał.
Pewnie bym sobie nie robił nadziei, ale po naszej rozmowie ewidentnie coś się zmieniło, znowu zaczęła patrzeć na mnie ciągle, to ja już sam zwariowalem. Uszanowalem tą decyzję w pierwszym momencie, a teraz żałuję że za wcześnie się poddałem.  W ostatnim czasie napięcie opadlo a dziś znów widziałem jej zdenerwowanie, nie sądzę by była na to gotowa po prostu i trochę szkoda tego.
Jestem pewien, że była we mnie zakochana i prawdopodobnie coś się dalej tli.

To nie są urojenia, jestem pewien tego co pisze na 100%. Oczywiście to wszystko co tu napisałem to nie cała historia tego wszystkiego było dużo więcej. Teraz już nawet ton głosu zmieniła, wszystko odkąd mowa o tym ślubie.
Może chciałaby wiedzieć, może nie.. Miałem czasem wątpliwości, że może jednak by zmieniła zdanie ale zrobiłem za mało i nie drążyłem tego wręcz jej zacząłem unikać.
Ona wie, że nigdy bym jej nie zaszkodził, że taki nie jestem i to nie była kwestia sprawdzania.
Co teraz dalej mam się zwolnić? Widując ja zaszkodzi i sobie i jej.. A może czekać niewiadomo na co i zostać.
Mam przeczucie, że ona żałuję że się z tym pospieszyła. Wszystko to zostało przygotowane podczas gdy się długo nie widzieliśmy. Wtedy mogła chcieć, przy ponownym spotkaniu się coś chyba zmieniło, ale jest za późno na cofnięcie tego.

Dużo piszesz o niej, o jej  decyzjach, że ona będzie żałować, że ona się pospieszyła... No to są jej decyzje. Poniesie ich konsekwencje. Nie mam powodu twierdzić, że jest inaczej niż piszesz - może ona rzeczywiście darzy Cię uczuciem, może ma wielkie wątpliwości, może roi jej się w głowie, że przyjedziesz jak rycerz na białym koniu i powiesz jej, że ją kochasz, i uratujesz z nieszczęśliwego małżeństwa. Może patrzy na Ciebie i sobie wyobraża jak by to było.

Tylko to nic nie zmienia. Bo ona podjęła decyzję. Chciałbyś spotykać się, wiązać się z kimś, kto dla spojrzeń i domysłów, i płonnej nadziei o jakimś romansie jak z bajki, porzuca relację, którą doprowadził już na ślubny kobierzec? Postaw się w sytuacji jej narzeczonego, wyobraź sobie, że jesteś nim, czekasz na ten dzień ślubu, a twoja luba gdzieś wodzi oczyma za facetem, którego zna od dwóch lat i nigdy nic między nimi nie było poza spojrzeniami.

Przykro mi, ale ten pociąg już odjechał. Umiejętność żegnania niezrealizowanych marzeń to jedna z trudniejszych jakich uczymy się w życiu.

Nie mogę tego tematu zamknąć bez szczerej rozmowy.

Wszystko się zmieniło jej całe zachowanie co potwierdza moją teorie, że mnie darzyla uczuciem. Wybrała i mnie odpycha. Nie mam żalu, bo wiem że to moja wina i moje zachowanie do tego doprowadziło. To jest bardzo inteligentna osoba. Jak mi nie każe to ja chyba nie zdołam odejść by już jej nie spotkać

Możesz sobie tak myśleć, ani ja Ciebie nie przekonam ani Ty mnie. Mogę opisywać zachowania świadczące o tym w nieskończoność, jednak nie poparte słowami nigdy nie upewnią w tym nikogo. Trzeba to widzieć i czuć, żeby zrozumieć. Temat nie tego dotyczy, bo nie potrzebuje zapewnień, że jestem psychiczny i nadaje się do psychiatryka. Zdarzają się zauroczenie od pierwszej chwili i to nie tylko na filmach i pomimo, że nie chcesz byle gest powoduje, że jeszcze bardziej się nakręcasz.

Odnośnie kobiety nie będę dzwonił, pisał, nie zrobię nic. Jeśli nie będę w stanie wytrzymać w pracy po jej powrocie to może wtedy jak będę chciał to jej powiem o swoich uczuciach i oczywiście zaraz po tym się zwolnię. Na pewno nie jestem w stanie jako obcy człowiek ją odwlec od jej planów. Szkoda, że dowiedziałem się tak późno.

Mam poczucie, że żyjesz w bardzo romantycznym i wyidealizowanym świecie. Związek, tym bardziej małżeński, to nie tylko maślane oczka, porywy uczuć i wielkie miłosne wyznania. To też zobowiązania, traktowanie ludzi poważnie, liczenie się z konsekwencjami swoich decyzji. Dziewczyna mimo tymczasowego zauroczenia i "ścigania cię wzrokiem" może wiedzieć, że swojego narzeczonego kocha naprawdę, i dojrzale podejmować decyzję, że zauroczenia się zdarzają, ale nie zostawia się takiej relacji dla jakichś motylków w brzuchu.

To, że z nim tak ma, znaczy, że z Tobą mogłaby mieć dokładnie tak samo. Jeśli nawet uda ci się z nią spotkać i romansować, to właśnie dowiesz się, że ona tak ma, takie ma w życiu zasady, wartości. Ja bym nie mogła bym być z kimś takim, kto dla motylków w brzuchu zrywa relację. Takie to ma znaczenie.

Oczywiście, to wszystko domysły, kto wie, może dziewczyna ma wątpliwości niezależnie od ciebie. Ale znów, same domysły.

Ale moim zdaniem ona nie jest nieszczęśliwa, ani biedna, ani nie ma wątpliwości. Ot, lubi zawiesić na Tobie wzrok. Jeśli nic z tym nie robi, to znaczy, że taką decyzję podjęła. Tym bardziej, że już Cię poinformowała, że nic z tego nie będzie.

Zgadzam się z tym całkowicie. Problem w tym, że ja odpuściłem podryw w momencie gdy dowiedziałem się o związku, czyli praktycznie na samym początku znajomości. Jej zachowania były tak rozchwiana na przestrzeni tych miesięcy, że pozwoliło mi to uznać, że nie jest jej za dobrze w tym związku. Nie wiem, może była nie doceniana, a może brak tych motylków wywiozl ją na manowce. Gdyby jasno postawiła od początku granice nie było by tematu. A zaczepki trwały z jej strony bardzo długo i to nie tylko wzrok i spojrzenia, też zagadywanieni cała karuzela emocji.
Ludzie biorą śluby z różnych powodów, chęć ustatkowania się z racji wieku, wspólny kredyt hipoteka, miłość. Tutaj w to ostatnie nie wierzę, ale jeśli tak to nie mam z tym problemu. Szkoda tylko mojego czasu.

Wiem, może w amoku uczuć znowu zacząłem mieć nadzieję na coś nierealnego. Szansa była dowieść ją przez długi czas. Teraz pozostaje mi się z tym pogodzić, ale chciałbym wiedzieć czy zrobiłem wystarczająco dużo, teraz już wyznania nie mają sensu i pewnie nic by nie zmieniły, ale zawsze będzie mnie to zastanawiać dlaczego odmówiła a potem zachowywała się w ten sposób, pewnie nawet gdyby zmieniła zdanie co do spotkania nie potrafiłaby o tym powiedzieć z różnych, moralnych względów.
Spotkanie z kim innym nie zabije tego co we mnie siedzi, na razie sobie odpuszczam i chyba pora rozejrzeć się za nowym zajęciem, chociażbym nie chciał ale spodziewam się piekła noezręczności i bólu.

Niby skąd ta pewność? Nie wiesz co ona czuje, nawet jej nie znasz a z pewnością stwierdzasz taki fakt. To jest tylko Twoja teoria, która nie musi być prawdziwa.
Można jednocześnie coś do kogos czuć, ale nie chcieć z nim być z różnych względów. Na przykład takich że przez długi czas nie mogliśmy się dogadać i fakt, że jest jeszcze ktoś inny, co nie wyklucza zauroczenia.

To widać gdy ktoś jest zauroczony, oczy się szklą, patrzy na Ciebie inaczej. Gdy rozmawialiśmy głos miała taki, ciepły, pełen uczuć, nawet wzdychała jak do mnie mówiła. Zdarzyło się, że zrobiła się cała czerwona gdy spojrzałem na nią dłużej. Idąc zawieszała na mnie wzrok i tak szła patrząc za mną do tyłu jakby nie mogła oderwać oczu. Pewnego razu oparła się o mnie chociaż miała dużo miejsca by uniknąć niechcianego kontaktu fizycznego. Kiedyś rozmawialiśmy to uśmiech nie schodził jej z twarzy, była bardzo radosna, do tego stopnia, że ludzie dookoła zaczęli się dziwnie patrzeć, którzy ją znali. Tego było multum i już nawet wszystkiego nie pamiętam, ale pod względem zachowania jestem pewien tego, że to odwzajemniała lub odwzajemnia. Tym bardziej gdy ja nie reagowalem, lub ją olewałem jej zachowanie zmieniało się i była smutna, a przynajmniej na taką wyglądała.
Jasne nie przyszła do mnie i nie zaprosiła mnie nigdzie, ale tak nie robią kobiety, zwłaszcza zajęte i to w dodatku w miejscu pracy.

Dręczą mnie te cholerne myśli, że może jeszcze do niej zadzwonić.

To nie o to chodzi, że jej się spodobałem, bo nie jest jedyna, której się spodobałem. Mogę się podobać. Podobam się sobie i kobietom również. Były też inne. To nie tak, że nikogo sobie już nie znajdę (w tej chwili nie mam nawet ochoty poznawać).
Ale przy niej czułem się szczęśliwy, wyjątkowy, lepszy niż na codzień, w dodatku ona mi się strasznie podoba, nie ma dla mnie wad i jest pod każdym względem cudowna. Myślę, że niezbyt często ludzie mogą poczuć wzajemną fascynację do tego stopnia, a tu się pojawiła niemal od początku, od samego przywitania.
Specyfika naszej pracy na pewno utrudniła lepsze poznanie się, dużo jednak zależało ode mnie i miałem okazję, ona sama je tworzyła długi czas zagadując czy przechadzając się często tam gdzie byłem ja. Miałem różne zahamowania zwłaszcza przez jej wzgląd na związek, teraz tego żałuję.
Gdybym wiedział na 100%, że ona już z tym "skończyła" przebolałbym to. A tym czasem mówi co innego a później zachowuje się w taki sposób, który pozwala mi sądzić że sama nie wie czego chce.

Ciężko to wyjaśnić, ale gdy była blisko miałem takie poczucie szczęścia, spełnienia, radość wewnętrzną, tylko dlatego że stała obok albo spojrzała na mnie, czy rozmawialiśmy nawet krótko i służbowo czułem się przeszczęsliwy jakbym już niczego więcej nie potrzebował w życiu. Jeszcze całkiem niedawno, około miesiąc temu wpadliśmy na siebie przypadkiem ona wyszła jednymi drzwiami ja drugimi i nasz wzrok automatycznie się spotkał patrzykiśmy tak na siebie bardzo długo, bez słów - Widziałaś pewnie takie sceny na komediach romantycznych, dosłownie tak się poczułem, jakby świat dookoła nie istniał i myślę, że ona miała podobnie bo zaraz po tym zaczęła ochładzać kontakty.

Winter.Kween
Świetnie, że podzieliłaś się swoją historia, jednak to nie do końca pasuje do mojej sytuacji.
Ta kobieta jak się poznaliśmy z tym facetem się tylko spotykała, więc niewykluczone, że na tym etapie związku mógł jej się spodobać ktoś inny.
Nigdzie nie napisałem, że jej znaki były pewne, byly takie momenty, które o tym świadczyły, jednak bez komunikacji słownej to nigdy nie jest pewnik. Wychodzę jednak z założenia, że kobieta również może bać się odrzucenia i jeśli ja trzymałem dystans, to mogło powodować, że na nic więcej się nie zdobyła jak delitkatne gesty, że mam zielone światło.
Dodatkowo powiedziałem jej, że mi się podoba, więc ona wiedziała, jak te wszystkie spojrzenia i inne zachowania ja zinterpretuje. Gdyby była niezainteresowana, to by się z tym ograniczyła lub traktowała mnie jak powietrze. A wiem, że potrafi traktować kogoś w ten sposób, bo też czasami taka była np po urlopie, wakacjach potrafiła przez 2, 3 tygodnie udawać, że mnie nie zna i wtedy potrafiła nie patrzeć.
Myślę, że po prostu było za późno, nawet jeśli zaczęła mieć wątpliwości co do ślubu to wszystko było załatwione, goście, opłaty, no i w tym wszystkim pełen nadziei narzeczony. Zdobyłem się na rozmowę dwa tygodnie przed bo wtedy też się dowiedziałem i nie dziwi mnie jej odmowa, bo co w tej sytuacji miałaby zrobić? Chociażby wczoraj widziałem po niej mega nerwy, oczywiście ja trzymałem dystans a ona nawet nie potrafiła a mnie spojrzeć, bo gdy przeszła obok zamknęła oczy i spojrzała w podloge.

Daje jej spokój, bo moje wyznanie nic nie zmieni. To jest inteligentna kobieta i skoro nie odwołała i w ogóle zgodziła się na ślub to pewnie wie co robi. Może jak odejdę z pracy to się przyznam do uczuć.
Mam nauczkę na przyszłość jak nie "podrywać" kobiet. Bałem się niewiadomo czego, problemów w pracy, a teraz sam nie będę miał ochoty tam chodzić.

To nie wyglądało na flirt, bo tam przynajmniej dwóch innych do niej startowało i zlewała tych kolesi. Mnie traktowała zupełnie inaczej, ale widzę, że się uparłaś by ją bronić, bo ona taka niewinna a ja to pewnie psychczny, który sobie coś ubzdural.
Owszem wybrała, ale to mi wygląda na wybór pokierowany czymś innym niż jakąś wielka miłość, skoro tyle czasu trwała ta sytuacja ze mną. Pewnie wybrała po prostu co dla niej, według niej lepsze, a czy tak jest okaże się za jakiś czas.
I żadnej dziwnej sytuacji nie zrobiłem, miałem prawo wyjaśnić pewne zachowania i zrobiłem to też dla siebie by potem sobie nie wyrzucać, że mogłem z nią pogadać. Nie wyglądało na to, że sytuacja jest dla niej niezręczna, zachowywała się normalnie a rozmowa była zakończona w sposób przyjazny.
Dopiero wczoraj wyglądała na zestresowana i to raczej nie przeze mnie a przez swoje własne myśli, bo ja nic nie zrobiłem.

Najpewniej nie byłem, bo nie zdążyliśmy się poznać by nawiązała się więź. Jednak zauroczenie i to, że jest między nami chemia mi się nie wydawało. Nie chcę mi się już przekonywać Ciebie o tym. Wiadomo, że suchy opis nie pozwoli wczuć się Tobie w tą sytuację.
Powodów dla których mogła mnie nie chcieć kilka by się znalazło, ale to już zostawię dla siebie. Nie kieruje się najwidoczniej emocjami tylko rozsądkiem, w początkowej fazie myślę że bez problemu by się że mną spotkała, ale tego już się nie dowiem, bo za późno się odważyłem. Jeśli to nie były oznaki zainteresowania, to jestem ciekaw kiedy są. Mam rozumieć, że zainteresowana kobieta podchodzi i proponuję randkę obcemu kolesiowi z pracy, bo jeśli nie to nie ma szans, że się jej podobasz, a patrzy bo ma zeza To nic że przy tym wykonuje obrót głowy o 180 stopni by na Ciebie popatrzeć

Oszukuj się dalej, skoro Ci się chce i masz na to czas.

Autorze, czy mógłbyś proszę przytoczyć jej zachowania które spowodowały że czujesz że ona do Ciebie coś czuje?

Teoretycznie będę miał możliwość jej unikać, by za często się nie widywać, ale calkosiwicie tego nie wyklucze. Nie chcę też by wyszło na to, że jestem obrażony. Mam jednak wrażenie, że mój widok może stanowić dla niej problem, jeśli rzeczywiście coś do mnie czuje.

Trochę daleko idziecie w to przekonywanie człowieka, że nie wie, co mówi. Zazwyczaj ludzie wiedzą, jak ktoś z nimi flirtuje, przymila się, uśmiecha. Po to mamy oczy, żeby obserwować mowę ciała, słuchamy tonu głosu itd.

Przekonywanie autora wątku, że sobie uroił, nie ma żadnego sensu, bo tego nie wiecie. Może tak, może nie. Autor brzmi na młodego i niedoświadczonego, jest sobie romantykiem. Jest przekonany, że dziewczyna coś do niego czuje, ale ona powiedziała nie. O tym jest ta historia i pytanie, nie o to "czy ona do mnie coś czuje?" bo tego nie jesteśmy w stanie stwierdzić ani my, ani autor na 100%.

Owszem, nie wyklucza. Ona naprawdę może niewiedzieć, czego chce, ale wciąż: mówi ci "nie".  Sam mówisz, że ona "nie chce być z tobą". Jakiego Ty jeszcze znaku potrzebujesz, ile razy jeszcze musi Ci powiedzieć "nie", żebyś zrozumiał? Przecież już to powiedziała. Nie bądź takim co wie lepiej od kobiety czego ona chce.

Zajmij się sobą i swoim dobrostanem, a nie tym, jak ona zniesie konsekwencje swoich decyzji.

Ale wiesz, ja mogę też twierdzić, że jest mwga chemia między mną a sprzedawcą z warzywniaka i ta chemia dalej jest tylko w mojej głowie. Ona wystarczająco jasno Ci przekazała, że NIE jest zainteresowana rozwijaniem relacji z Tobą.
Cała reszta jest w Twojej glowie. Łącznie z tym jak ona wbija spojrzenie w Twoje plecy

A czemu ona miałaby zaczynać podchody? Wychodzi za mąż. Gdybyś ją interesował, to by się nie hajtała z innym facetem. Mnie się wiele razy zdarzyło, że wydawało mi się, że z kimś mi się super rozmawia, patrzymy na siebie, jest jakiś lekki flirt, więc pewnie jest wielkie zainteresowanie, ale nigdy nic z tego nie było. W każdym przypadku po prostu była miła rozmowa.
U Was nawet większej rozmowy nie było. Ona patrzyła, a Tobie się wydawało, że Cię wzrokiem ściąga
Jako mężatka też może na Ciebie patrzeć, całe szczęście patrzenie nie jest równoznaczne z jakąkolwiek zachętą.