Kiedy powiedzieć o chorobie? - Netkobiety.pl

to zależy od ciebie. ja nie czułabym potrzeby uzewnętrzniania się z czymś takim , tym bardziej nowo poznanej osobie.

Autorko, akurat rozumiem Cię doskonale w kontekście przykrych doświadczeń, bo również miałem tą wątpliwą przyjemność przeżyć chorobę nowotworową. Minęło w tym roku równo 15 lat, ale takich przeżyć się wymazać nie da. Prędzej czy później trzeba się zmierzyć z tym, jak takie wiadomości reagują inni. Nie wiem, czy się cokolwiek zmieniło w odbiorze społecznym, ale nadal dla wielu ludzi słowo "nowotwór" ma dość jednoznaczny wydźwięk, tylko wynika to raczej z niskiej wciąż medycznej wiedzy ogólnej w tym zakresie.
Wprawdzie nie angażuję się obecnie w żaden związek, ale mówienie o takich rzeczach od razu, w kontaktach z obcymi ludźmi, nie wydaje mi się wskazane. To są raczej tematy dość osobiste i wiadomo, że nie tak łatwo jest się uzewnętrznić.

Autorko, to są Twoje poufne dane i naprawdę nie musisz opowiadać obcym ludziom o swoich problemach. Szanuj się trochę. To nie jest tak, że byle kto może pójść do Twojego lekarza i dowiedzieć się, jaką jest historia chorób, które przeszłaś badx przechodzisz.
Poznajesz kogoś jako osoba, która przeszłość ma już za sobą i żyjesz normalnie, czyli starasz się ułożyć sobie życie osobiste. Na bliższe zwierzenia przyjdzie czas. Każdy ma za sobą jakieś traumatyczne przeżycia, ale czy jest obowiązek mówienia o swoich problemach już na dzień dobry?
Tak więc nie bądź taka hej do przodu, bo to bez sensu.

To znowu masz wybór, możesz opowiedzieć wszystko ze szczegółami, możesz w nie nie wnikać.
Wiem też, że ważnym jest sposób mówienia o swej (także byłej) chorobie. Są osoby, które nie zaakceptowały rzeczywistości i po rozpoczęciu rozmowy na temat ich zdrowia, diametralnie zmieniają swe zachowanie. Jak jest z Tobą, wiesz tylko Ty.

Jestem optymistą, zdecydowałam się, by widzieć szklankę do połowy pełną, więc dla mnie opisane rzez Ciebie sytuacje są świetnym, choć trudnym, egzaminem, w którym sprawdzane są człowiecze kwalifikacje. Nie chciałabym żyć z kimś, kto wycofuje się ze znajomości na wieść o minionej chorobie.

Jestem poważnie chora. Nie informuję, gdy nie jestem pytana, ale gdy wypłynie jakaś związana z tym kwestia, gdy padnie pytanie, nie ściemniam, mówię jak jest. Jakoś nie ma to wpływu na moje relacje z otoczeniem. Kiedyś miałam trochę obaw poznając mężczyzn, ale okazało się, że zupełnie niepotrzebnie. Ci panowie, z którymi się spotykałam, którzy dowiadywali się np. że nie potrafię tańczyć (co mnie ogromnie peszy), przyjmowali to ze zrozumieniem i dostosowywali się do moich możliwości. I nie mieli nic przeciwko kolejnym wyprawom na tańce.

Uważam, że takie informowanie o twojej przebytej chorobie na początku znajomości, to trochę wybieganie przed orkiestrę. Może w ogóle ogłoś wszem i wobec, a najlepiej zamieść ogłoszenie w gazecie, że jesteś chora i źle rokujesz?

Po 1. Chorobę masz już za sobą i z jak każdą chorobą ktorą wyleczono, powinnaś się pożegnać.
Po 2. Nie każdy facet w ogóle chcialby z tobą dłużej być niż pierwsza czy druga randka, po co sobie "dokopywać" że to przez twoją chorobę?
Po 3. Jesteś zdrowa i tak o sobie myśl. Skąd wiesz, co ci faceci mieliby ci o sobie do powiedzenia, gdybyś ich lepiej poznała?

Zmień swoje nastawienie do samej siebie, a wszystko się zmieni. Teraz sama stawiasz się w pozycji osoby oczekującej na wyrok, a to nieprawda. Dałaś radę tak strasznej chorobie, a nie możesz sobie poradzić z jakimś duchem po niej? Przecież jesteś zdrowa, silna, chcesz żyć i kochać.. Więc rób to. Informacja o przebytej chorobie przekazana z uśmiechem na twarzy, z błyskierm w oku że jednak zwycięzyłaś, inaczej wygląda niż hiobowy komunkat, że jesteś po leczeniu nowotworu złośliwego i czekasz na jego skutki. 

Cieszę się, że dałaś sobie z tym paskudztwem radę i ty też się ciesz.

Ależ nie trzeba niczego ukrywać, wystarczy nie "wywnętrzać" się na pierwszej czy drugiej randce. Sama autorka może dojśc do wniosku, że ten czy tamten pan jej nie ineteresuje, o ile pozwoliłaby sprawom się toczyć swoim rytmem. Dziś poznać kogoś wartościowego wcale nie jest łatwo i od razu dawać komuś "fory" robiąc reterospekcję ze swojego życia, to trochę stawianie się z góry na "spalonym". Ja przynajmniej nie mowiłabym, nie od razu i mocno uważałabym, komu i co o sobie mówię. Ale ja ogólnie nie ufam ludziom i trzeba ze mną trochę soli zjeść, żeby czegokolwiek się o mnie dowiedzieć.