Cześć, czy jest możliwe, że nie mam zdolności do odczuwania radości? Odkąd pamiętam zawsze udaje... zawsze tak miałam. Zawsze musiałam udawać, że coś mnie śmieszy, że coś sprawia mi radość, większość uśmiechów jest udawana, każdy prezent, który otrzymałam mimo, że mi się bardzo podobał to nie potrafiłam odczuwać z niego radości, musiałam ją grać. Inne emocję odczuwam, choć jest ich mało i zwykle należą do tych negatywnych. Smutek, bezsilność, czasami złość.
Zdarza się, że coś wywoła szczęście, które odczuwam wewnątrz ale nie potrafię go okazać. Zwykle wywołują go jakieś małe, drobne rzeczy. Zbliżają się moje urodziny, mój facet ma dla mnie prezent niespodziankę, tak bardzo się z niego cieszy, widać, że jest szczęśliwy bo udało mu się go zdobyć... ale ja się nie cieszę, a wiem za to, że znów będę musiała udawać... To jest tak męczące. Nie wiem czemu nie potrafię się cieszyć, co jest ze mną nie tak? 
Nie pamiętam kiedy ostatni raz się szczerze śmiałam. Nie bywam z siebie dumna, zadowolona, nawet jeśli coś mi się uda - nie czuję wtedy nic. Mam jakąś pustkę zamiast pozytywnych emocji.
Czy ktoś ma podobnie albo czy można się jakoś nauczyć odczuwać radość czy pozostaje mi udawanie?
- Wielokropek
- 100% Netkobieta
- Nieaktywny
Anhedonia (fr. anhédonie) – brak lub utrata zdolności odczuwania przyjemności (zarówno zmysłowej, cielesnej, jak i emocjonalnej, intelektualnej czy duchowej) i radości. (...)
Poszukaj pomocy u lekarza psychiatry lub u psychoterapeuty.
3 2020-05-07 21:29:42 Ostatnio edytowany przez Janix2 (2020-05-07 21:30:18)
- Janix2
- Net-facet
- Nieaktywny
Emocje to raczej umiesz odczuwać ale możliwe że nie potrafisz je okazywać. Możliwe że jesteś introwertykiem. Jeżeli Ci przeszkadza to, to jak pisała @Wielokropek poszukaj pomocy u specjalisty, są specjalne treningi lub na początku w literaturze.
U mnie było tak, że zamroziłam w sobie uczucia. Z założenia wypierałam negatywne, ale wyszło, że niestety zamroziłam wszystkie. Żyłam jak za szklaną szybą. Trwało to lata całe, jako dziecko tak chroniłam siebie. Ojciec mnie tak trochę tresował na silną osobę. Mnie strachadło. Nie umiałam płakać, ale na filmach parę łez spływało. Bardzo to było męczące. Dopiero jak trafiłam na otwartego człowieka, zaczęłam się powoli odmrażać. Chyba warto dać sobie prawo i mieć siłę do czucia bólu, aby potem umieć odczuwać radość. Bo tak jakoś się dzieje, że wypierane uczucia negatywne wychodzą pierwsze. Więc należy dać im wybrzmieć, by pojawiały się póżniej te pozytywne. Potem zaczęłam płakać i to już było coś. Ważny jest także punkt oparcia, coś, ktoś, kto napełni puste zbiorniki miłości. Dla mnie to był Bóg. Ten proces trwał lata. Dzisiaj inaczej patrzę na świat i ludzi.
Skorzystanie z pomocy psychologa skróci Ci bardzo ta drogę. Polecam książkę "Uwolnienie emocjonalne " Ruskana.
