Wyprowadzka od rodziców - kalejdoskop niespodziewanych emocji - Netkobiety.pl

Cześć

Mam 27 lat i od roku mieszkam sama i doskonalę Cię rozumiem, bo pomimo tego czasu ciągle mam podobne emocje. Już jak był remont mieszkania to czułam, że to był błąd i takie odczucia towarzyszą mi w większym lub mniejszym stopniu aż do dzisiaj. Czyli już rok.
Niezbyt mam na to radę. Wydaje mi się, że to może być kwestia tego, że ta wyprowadzka była za późno. Z drugiej strony u mnie to też jest tak, że nie zaczęłam żadnego nowego etapu. Moi znajomi wyprowadzali się biorąc śluby, ja wyprowadziłam się bo tak i dorosłe życie jest wspaniałe, ale ciężkie. Może jest tak, że Cię przytłaczają nowe obowiązki. Spróbuj znaleźć sobie jakieś dodatkowe zajęcie. Im więcej masz wolnego czasu tym więcej się myśli i tym bardziej się tęskni. Poszukaj w nowym miejscu zamieszkania znajomych, poznaj sąsiadów, może będzie lepiej.

Mnie też trochę przytłoczył brak perspektyw. Wyprowadzając się byłam mega zadowolona, a teraz dużo bardziej zdaję sobie sprawę jak beznadziejną opcją jest wynajem mieszkania.

Mnie polecono terapię, z racji, że są to normalne zaburzenia adaptacyjne i można je przepracować i czekam w kolejce

Lady Loka,

Nie wiem czy mam odczucie, że przeprowadzka to był błąd. Chyba nie, mieszkanie z rodzicami już trochę mnie denerwowało. Sama nie umiem nazwać tych emocji. Nie wiem czy to tęsknota, nie wiem czy to smutek to coś dziwnego co nigdy wcześniej mi nie towarzyszyło.

Mojej wyprowadzce też nie towarzyszył żaden nowy etap z partnerem. Obecnie nie jestem z nikim. Uważam w zasadzie, że to dobre, bo nigdy nie chciałam z mieszkania z rodzicami wpaść od razu w mieszkanie z partnerem. Wydaje mi się, że lepiej jest mieć ten etap samodzielnego mieszkania.

Trenuje 4 razy w tygodniu, działam sobie powoli w kierunku własnej działalności, więc tych zajęć jest trochę aczkolwiek ostatnio totalnie nie umiem się na tym skupić.

Chomik9911,

Twoja słowa troszkę napełniły mnie optymizmem. Być może faktycznie to efekt całkowitego odcięcia pępowiny u mnie, trochę mnie to zaskoczyło, bo się nie spodziewałam, ale jednak czuję uczucie nieodwracalności tej decyzji. Kiedyś sobie obiecałam, że od rodziców wyprowadzę się tylko raz żeby nie fundować im huśtawki. Oczywiście wiem, że mogę na nich zawsze liczyć, ale jednak wole już samodzielnie budować swoje życie.

Szczerze mowiac to nie wiem czy mialam takie dylematy. Wyprowadzilam sie z domu rodzinnego prosto do Zjednoczonego Krolestwa, kiedy mialam lat 18.
Z lotniska poszlam prosto na przyjecie z okazji Halloween. I tak wszystko od tego czasu toczylo sie szybko. Nie zauwazylam nawet jakies straty. Pamietam tylko jedna okazje przy ktorej brakowalo mi kawy i ciasta z rodzina.
Przejdzie Ci to, to pewnie tylko sentymenty.

Dziękuję Wam bardzo za wszystkie odpowiedzi, mam nadzieję, że to faktycznie kwestia czasu i przyzwyczajenia do nowej sytuacji.

Być może " zbyt lekko" potraktowałam temat. Ciesząc się z tej nowej wolności zupełnie pomijając fakt, że to jednak zamknięcie pewnego etapu w życiu i dla mnie i dla rodziców. Jak tak o tym myślę teraz to faktycznie przed przeprowadzką w ogóle o tym nie myślałam.
Pozostaje mi tylko teraz to przepracować co spowoduje, że będę silniejsza w przyszłości.

No jakbym o sobie czytała W życiu tak mi wyszło, że wyprowadzałam się z domu rodzinnego kilka razy. Po raz pierwszy z moim byłym, kiedy miałam 22 lata - tu akurat szybko się wszystko posypało i już po 2 miesiącach wracałam do domu. Potem w wieku 26 lat z moim obecnym facetem, a na koniec jeszcze 2 lata później - wzięliśmy kredyt na mieszkanie w stanie surowym i musieliśmy je najpierw choć trochę urządzić, żeby móc tam zamieszkać, nie bardzo było nas stać na spłacanie kredytu i jednoczesne płacenie za wynajem, więc na kilka miesięcy moja rodzina przygarnęła nas do siebie. Za każdym razem, kiedy się wyprowadzałam, było mi smutno i płakałam, kiedy nikt nie widział, nawet po tych kilku miesiącach, kiedy remontowaliśmy mieszkanie. Niby wiedziałam, że jesteśmy w moim domu rodzinnym tylko na chwilę, a i tak było mi trochę przykro. Ja po prostu uwielbiam ten dom, spędziłam w nim cudowne dzieciństwo, mam dobre relacje z mamą i dziadkami, i ogólnie zawsze chętnie tam wracam. Często ich odwiedzam i dobrze się tam czuję, zawsze mogę liczyć na ich pomoc, a oni na moją.
Podejrzewam, Polerina, że pewnie u Ciebie jest podobnie, inaczej raczej z chęcią uciekałabyś z tego domu póki czas, a tak to po prostu dobrze Ci tam było. I słusznie, bo właśnie na tym powinien polegać dobry dom rodzinny, to powinno być takie miejsce, do którego zawsze wraca się przyjemnością. Myślę, że z czasem będzie Ci łatwiej, tak jak pisali moi poprzednicy. To wcale nie jest rzadkie zjawisko, czuć się nieswojo po wyprowadzce z domu, niektórym przychodzi to łatwiej, inni muszą się oswoić. Ty też się przyzwyczaisz, w końcu może nawet dojdziesz do wniosku, że lubisz odwiedzać rodziców, ale nie chciałabyś już z nim mieszkać, bo wyrobisz sobie własne nawyki i przyzwyczajenia w nowym mieszkaniu, niekoniecznie te same, które miałaś w domu rodzinnym. Z czasem mieszkanie "na swoim" zacznie Ci się podobać coraz bardziej, zobaczysz A póki co podchodź do tego wszystkiego na spokojnie.

Bardzo ładnie to napisałaś
Każdy etap jest niezbędny w życiu. Ważne by znaleźć w tym równowagę. Ty teraz budujesz samodzielne życie, co chyba każdego rodzica cieszy.
A przecież od rodziców się nie odcinasz. Po prostu weszłaś w następny etap.
Moje dzieci też się z domu wyprowadziły. Wszyscy się z tego cieszymy. Podobnie jak z faktu gdy do nas przyjeżdżają, jak zauważyłam z radością. Tu zawsze będzie ich dom rodzinny (co zresztą same podkreślają), ale ich obecne życie toczy się gdzie indziej. I jest to naturalne.
Powodzenia na nowej drodze życia