Trudne rozstanie z kobietą DDA - Netkobiety.pl

Ale po co Ty chcesz się spotykać, skoro ona nie chce i dała Tobie to dobitnie do zrozumienia blokując możliwość kontaktu z Tobą? Do tanga trzeba dwojga, a sam w pojedynkę nic nie wskórasz, choćbyś i miał chęci za Was dwoje.

Twoja ex jest wewnętrznie głęboko przekonana, że związki z mężczyznami nie mają szansy się udać. Zapewne to przekonanie nie jest nawet konsekwencją jej nieudanych związków, ale bardziej nieudane związki są konsekwencją wyniesionych z dzieciństwa doświadczeń i przekonań. To ona musiałaby przepracować swoje przekonanie, żeby coś się zmieniło, Ty sam jesteś bez szans. Każda trudność, każdy problem w związku będzie dla niej potwierdzeniem tego, że z facetami tylko problemy i lepiej jej będzie samej, że tylko dziecko będzie ją kochało, itp itd

PS Ach jeszcze jedno.
Zastanów się skąd u Ciebie takie parcie na związek z osobą niedostępną. Co czerpiesz z tej sytuacji?

Was nie ma. To co było, skończyło się a ona nie ma zamiaru niczego z Tobą tworzyć.

W swojej głowie został Ci model kochającej rodziny. Każdy dbał o wspólne ognisko, był zaangażowany, rodzina tworzyła nierozerwalną strukturę. Odejście z takiej rodziny, jest związane z poczuciem straty, byłeś tam kimś ważnym i niezbędnym. Myślę, że głównie to powstrzymywało Cie przed związaniem się z inna kobietą.
Teraz ten model nałożył Ci się z tą dziewczyną. Podświadomie chcesz utrzymywać stworzoną strukturę, nie chcesz przerabiać znowu tej samej gorzkiej sytuacji odejścia i poczucia straty.

Nie rozumiem, jak można się nie chcieć porozumieć, jak w 6 tygodni po rozstaniu można znaleźć się w Danii w klinice, nie wiem czy to mogło być planowane wcześniej? przecież chyba trzeba robić badania jakieś. Nie rozumiem jak się wybiera ojca takiego dziecka. Poza tym wydaje mi się to dość egoistyczne skazywać dziecko z automatu na brak ojca nie uważacie?

Czuję, że masz wiele racji, chociaż może źle się wyraziłem, nie było tak, że uciekałem od związków, ja po prostu nie zabiegałem o żadną kobietę, tutaj na początku zaiskrzyło i pomyślałem, że to ten czas.
Co powinienem przepracować?

Po pierwsze to nie jest Pana sprawa co robi ta kobieta i to ona weźmie odpowiedzialność za swoje decyzje od dziecku.
Po drugie można i po 2 dniach jechać do kliniki in vitro i tu nie ma moc do rozumienia. Najwyraźniej ważność Pana dla niej nie jest na tyle wysoka jak w drugą stronę więc proszę uszanować decyzję dorosłej osoby która mówi że nie chce z Panem być i dać jej spokój. Proszę zrozumieć po prostu że ona Pana nie chce i powiedziała to wprost więc co Pan innego chce robić?
Można oczywiście ubrać się w fitro i tańczyć na stole z fajerwerkami żeby może zmieniła zdanie ale dlaczego Pan ma potrzebę wpychania się tam gdzie Pana nie chcą?

Jak możesz nie rozumieć? A Ty chcesz utrzymywać kontakt z każdą swoją partnerką i robisz to?
Jeśli ktoś nie chce, to nie chce - ma do tego prawo i nie ma powodów, żeby to negować, czy go do takiego kontaktu zmuszać. Kobieta jest dorosła, podjęła taką decyzję, przecież to nic skomplikowanego żeby to zrozumieć i uszanować.
Reszta jej wyborów też jest jej sprawą i jak najbardziej ma ona prawo decydować o tym, że podejmie się próby sztucznego zapłodnienia, korzystając z banku spermy jaki jest dostępny w klinice do której się zgłosiła.
To raczej Ty nie powinieneś się do tego wtrącać, ani nagabywać jej próbami kontaktu.
Koniec to koniec, wypada życzyć jej szczęścia i dać jej spokój.

Bardzo bolesne jest dla mnie to co piszecie Wielokropek, Lacrymossa55, balin.
Może macie rację bo patrzycie na to z zewnątrz.
Chcę spróbować jeszcze raz, chcę mieć poczucie, że zrobiłem wszystko, co mogłoby sprawić, że damy sobie drugą szansę. Wiecie, tu nie było zdrad, kłamstw, wyzwisk. Może uda mi się to odkręcić. Chodzę trzeci tydzień z ogromnym bólem w sercu, z tęsknotą za tym co było, z żalem że mogłem w kilku sytuacjach lepiej się zachować i z nadzieją, że uda nam się porozmawiać.

Trudno coś Pan przeoczył po drodze bo gdyby tak nie było to Pani by nie zaproponowała Panu rozstania. Trzeba się pogodzić i uszanować jej decyzję. I mam wrażenie że im bardziej Pan się będzie "starał" odzyskać ją tym bardziej ona będzie uciekała.

Cześć.
Trochę ochłonąłem.
Myślę, że nawet nie chcę w tej chwili powrotu.
Rzeczywiście czuję się jakby dawcą nasienia. Nie wyszło to zrealizowała swój plan w klinice.
Jedyne co mam szansę ugrać na teraz to odblokowanie telefonu, jakaś rozmowa od czasu do czasu.
Tylko wciąż nie wiem jak zostanę przyjęty i czy w ogóle do spotkania dojdzie. W weekend zamierzam do niej pojechać.
Tylko czy to nie jest nierozsądne?

Stalkowanie kogoś, kto nie życzy sobie kontaktu z Tobą jest nie tyle nierozsądne, co niezgodne z prawem i niesie za sobą przykre dla Ciebie konsekwencje, również karne.