Dziecko partnera - Netkobiety.pl

Dziecko ma problemy natury psychologicznej. Ojciec zamiast pomoc dziecku to drze morde przy dziecku na macoche. Swietne rodzicielstwo, tylko medal mu dac.
Zlosliwosc w stosunku do zwierzat, manipulacja, celowe ranienie innej osoby, mowienie przerazajacych rzeczy o przyszlym rodzenstwie.
Ty pilnuj zeby te dziecko nie wciagneglo malucha reki w odkurzacz.
Takie zachowanie to prowadzic moze do bardzo niebezpiecznych zachowan. Nie zartuje.
To nie jest malenkie dziecko. Jezeli rodzice nie robia nic teraz to dalej bedzie tylko gorzej,

Mala, po pierwsze wychowywanie córki Twojego partnera nie jest ani Twoim obowiązkiem i zadaniem, ani Twoim problemem.
Po drugie, wydaje mi się, że albo zatraciłaś, albo bardzo mocno przesunęłaś swoje granice, skoro tolerujesz wydzieranie się Twojego partnera na Ciebie. Jeśli nie będziesz szanowała samej siebie i wymagała szacunku wobec siebie, to nie ma co liczyć, że partner będzie Ciebie szanował i w ten sposób dawał przykład swojej córce.
Masz małe dziecko, zadbaj o nie i o siebie. Skoro dom jest Twój, a wizyty córki partnera prowadzą do spięć między Wami, to zaproponuj mu spotkania z dzieckiem poza domem.

Od razu dla wszystkich oburzonych, dodam, że rozumiem, iż córka partnera może źle znosić, że ojciec ją niejako porzucił dla nowej rodziny i w ten sposób odreagowywać, może być źle nastawiania przez swoją matkę itp., więc de facto nie jest winna zaistniałej sytuacji, ale nie jest rolą autorki jej wychowywanie i znoszenie pod własnym dachem braku szacunku i agresji słownej partnera wobec niej oraz lekceważenia i wyśmiewania jej potrzeb oraz prób zmiany sytuacji poprzez rozmowę.

Sama musisz wybrać, co jest dla Ciebie ważniejsze, czy spokój i harmonia w domu, w którym ludzie się szanują, czy obecność faceta, który traktuje Ciebie tak , jak traktuje, czyli bez szacunku. On sam z siebie się nie zmieni, więc albo zrozumie, że związek w obecnym kształcie nie przetrwa i będzie chciał coś zmienić, albo to będzie trwało i raczej postępowało, bo niby dlaczego miałby nagle zacząć Cię szanować i liczyć się z Twoim zdaniem i Twoimi potrzebami. Zacznij stawiać granice i wymagać ich respektowania, KONSEKWENTNIE.
Nie ma cudownego rozwiązania na tę sytuację. Jak będziesz bierna, to nic się nie zmieni, więc znajdź w sobie moc.

Powiedziałabym partnerowi, że jeżeli nie wpłynie na córkę i jej zachowanie w stosunku do Ciebie się nie zmieni, to nie chcesz jej widzieć w swoim domu. Tyle. I bądź konsekwentna.

Ja w tym dziecku problemów psychologicznych nie widzę. Ot, wredna gówniara, zapewne buntowana przez mamusię i myśląca, że jej wszystko wolno, bo nikt jej uwagi nie zwraca. Co do tej psiej łapy z odkurzaczem - nie nazwałabym tego znęcaniem się, dzieciaki w tym wieku miewają durne pomysły, z których wyrastają.

Osobiście uważam, że większy problem masz z partnerem, niż z jego córką. Ten facet jest ślepy, głuchy i ma wszystko gdzieś. Albo należy do tego rodzaju rodziców, którzy po rozstaniu próbują wynagrodzić dzieciom brak pełnej rodziny w taki sposób, że je rozpieszczają na maxa, a potem stękają, ze wychowali egoistów i snobów.

być może że dzieciak jest po prostu taki z charakteru, a być może tak odreagowuje rozstanie rodziców, ich nowe rodziny, w których czuje się jak niechciany gość, trudno powiedzieć. Na pewno warto byłoby z dzieciakiem przepracować to, gorzej z drugą stroną, bo skoro tatuś nie chce tego widzieć, to ciężko będzie.
Tutaj zgadzam się z Cyngli, musisz wyraźnie postawić granice i przede wszystkim egzekwować je od partnera. Nie ograniczałabym kontaktu dziecka z ojcem, ale można wyznaczyć konkretne dni, a przede wszystkim możesz oczekiwać, że wtedy to on się nią (i waszym wspólnym dzieckiem) zajmuje (np. wspólny spacer, czy wyjście na basen, do kina)

Zawsze zastanawiam się w jaki sposób funkcjonują pary, w których jest dziecko tylko jednej ze stron?
Autorka widzę zwala winę na to biedne dziecko, nie widzę tu empatii, wyrozumiałości, ciepła i akceptacji. Zapewne nie wzięła pod uwagę, że to dziecko zawsze będzie kochane przez ojca i ważne dla niego. Najlepiej pozbyłaby się go, tak wyczuwam. Zaborczość i zazdrość również.
Podejrzewam, że ojciec już lekko przejrzał na oczy. Pojął z jaką egoistką się związał.
Przykro mi to pisać, ale takie jest moje zdanie, oparte na odczuciach po przeczytaniu jedynie pierwszego postu Autorki.
To jest małe dziecko, za jej zachowaniem cos się kryje, cos stoi. Ona potrzebuje akceptacji, miłości, przeżywa po swojemu tą niezrozumiałą sytuację, z każdej strony słyszy zapewne coś innego. Potrzeba mądrości i wielkiej wrażliwości, aby ją zrozumieć, wychowywać. Coś u licha ukształtowało to dziecko, coś na nią wpływa. Tym czymś są rzeczy, które ustanowili dorośli i wtłoczyli ją w taki scenariusz. Widzę tu wiele rzeczy trudnych dla tego dziecka. I jest mi żal tej dziewczynki.

Opinia oparta doslownie na niczym. Autorka nic nie powiedziala co by swiadczylo o tym.

To nie z ta dziewczynka jest problem. Problemy są dwa.
Pierwszy to problem tego faceta. Pozwala on córce na wszystko, nie szanuje Twojego zdania, nie wierzy w to co mówisz, jesteś dla niego nikim. Jego córeczka to widzi i wykorzystuje.

Drugi problem jest poważniejszy. To problem z Tobą. Dlaczego w ogóle zaakceptowalas, zwiazalas się i co gorsza urodziłaś dziecko komuś takiemu.

Skup się na tym gdzie naprawdę problem istnieje a nie na pozorach

Ani partner, ani dziewczynka nie będą Cię szanować, jeśli Ty sama nie zaczniesz się szanować, to znaczy nie zaczniesz wyznaczać granic, których żadnemu z nich nie wolno przekraczać.

Dziecko w tym wieku rozumie bardzo dużo, a że ta mała ma ze strony ojca, a Twojego partnera, niemal pełne przyzwolenie na zachowania, które należałoby eliminować, to ochoczo z tego korzysta. Przypuszczam, że może również rywalizować z Tobą o jego względy, a widząc, że przegrywasz (on staje po jej stronie), to jeszcze bardziej się nakręca.

Oczywiście, że jej sytuacja nie jest łatwa, ale to nie znaczy, że dziecku można na wszystko pozwalać. Niestety postawa partnera pozostawia wiele do życzenia, bo wszystkim byłoby łatwiej, gdyby stanowił z Tobą jeden front. Wbrew pozorom dziecko dla poczucia bezpieczeństwa potrzebuje wytyczenia przez dorosłych ram, w których może się poruszać, a tutaj tych ram nie ma.

Jeśli zaś chodzi o bagatelizowanie tego, co mówisz, podważanie Twoich słów, podnoszenie głosu, stawanie po stronie córki bez względu na zaistniałą sytuację - to jest to, co absolutnie nie powinno mieć miejsca, jeśli macie z partnerem tworzyć oparty na szacunku i zdrowych zasadach związek. Tutaj niestety możesz ponieść porażkę, bo jeśli on słucha, ale nie słyszy, a sam nie widzi żadnego problemu, to trudno będzie to zmienić.

Przepraszam, że dopiero teraz odpisuję - nie zauważyłam wcześniej Twojego postu.
Mając na uwadze dobro dziecka, warto stanowczo porozmawiać z partnerem o tym, że ono ewidentnie wymaga pomocy. To on, wraz z matką dziecka powinien zająć się terapią dla małej. Jeśli nie zrozumie, należy o tym powiedzieć matce dziecka. Być może wszyscy troje takiej terapii potrzebują. Jeśli partner podejmie działania, Autorka powinna go wspierać. Wszystko z korzyścią dla wszystkich. Proszę pamiętać, że to wspólne, maleńkie dziecko też za jakiś czas będzie rywalizować o uwagę z tą starszą dziewczynką. Też może stwarzać problemy wychowawcze. Wiedza się przyda. Jeśli partner nie weźmie pod uwagę tych sugestii, raczej nie nadaje się do roli ojca. Żadnego dziecka. I żadne dziecko samo sobie nie pomoże.
Mówię to, co wiem na ten temat. Z obserwacji życiowych (znam podobne przypadki), ze studiów. Dlaczego nie miałabym wyrazić swojego zdania? Czasem dobra wola nie wystarcza (Autorka na pewno chce dobrze) i warto posłuchać kogoś z zewnątrz.