Klasa - czym jest i kiedy się ją traci - Netkobiety.pl

Myślę, że prawdziwa klasa nie dba o ocenę. Jest klasą samą dla siebie i samą w sobie. Dla mnie to taka niewymuszona elegancja, honor, przyzwoitość, wysokie tzw. morale (ale nie to zewnątrzsterowne, na zasadzie "co ludzie powiedzą", tylko autentyczne) i nieuleganie "niskim" emocjom. Świadomość siebie również i może nawet koniecznie, bo za tym idzie cała reszta. Oraz szacunek do siebie i innych.

Klasa ma dużo wspólnego z przyzwoitym zachowaniem niezależnie od okoliczności i korzyści, jakie można z niego wynieść, czy od wpływu środowiska, może to jest właśnie to wewnątrzsterowne morale, o którym wspomniała Piegowata.
Osobę bez klasy można poznać po tym, jak zmienia się jej zachowanie wobec człowieka, którego przestaje potrzebować. Rozstania często są dobrym przykładem takiej zmiany. Czasem trzeba się z kimś pożegnać, ale można to zrobić w sposób, który nie odbierze mu godności, albo w najwygodniejszy dla siebie, nie dbając o uczucia drugiej strony. Na przykład zostawianie kogoś, kto jeszcze niedawno był najważniejszy i najbliższy, bez wyjaśnień, bez możliwości zrozumienia tego, co się stało i poukładania sobie tego w głowie, zbywanie, uniki, rzucanie na odchodne jakichś nic nie znaczących, okrągłych zdań, które obrażają rozum - są niewątpliwym znakiem braku klasy. Albo zagrywki, które mają na celu przerzucenie na tego kogoś odpowiedzialności.
Brak klasy to też sposób myślenia - wulgarny, prymitywny, sprowadzanie spraw ważnych i delikatnych do poziomu podłogi.
Długo by można wymieniać przejawy tego braku...

Może powielę po kimś (z góry przepraszam), bo całego wątku nie czytałem. Moim skromnym zdaniem, "mieć klasę", to zwrot, który w każdym środowisku ma inny odcień.
"Wysoka kultura osobista"? Czym jest obecnie?
Kiedyś galanteria i obycie towarzyskie na wzór Boziewicza w cenie były.
Teraz, gdy czytam dramatyczne pytanie, kto za kolację ma zapłacić z tych dwojga "zakochanych", to "witki mnie opadają".
Klasą trzeba być dla siebie. A to oznacza, że oprócz innych, wobec siebie także, należy zachować szacunek. Reszta może się przyglądać i po swojemu reagować. Przyklasnąć lub znieważyć. Ale to tej reszty już problem.
Natomiast tzw. "rozstanie z klasą", to tylko na potrzeby sąsiadek nasłuchujących za ścianą ze szklanką przy uchu.
Moim zdaniem, w tym wypadku nie może być klasy. Żadnej. I tak być powinno. Bo tu grają emocje z jednej i obojętność lub wrogie emocje z drugiej. Chyba obustronny tumiwisizm wobec ewentualnego dalszego wspólnego życia, w tę "klasę" się wpisze jedynie. Bo nie ma sensu tego, co zdechło już dawno, ratować dla oczu innych.
Ważne, że po cichu. Kto o klasę będzie się pytał, gdy talerze o ścianę nie będą się rozbijać?

Dla mnie to kultura osobista, po prostu. Sposób zachowania się a także sposób traktowania i odnoszenia się do innych osób budzący ogólny szacunek, poważanie i akceptację, a także uznanie i podziw. Umiejętność odnalezienia się w trudnych, zaskakujących sytuacjach w sposób godny naśladowania.

Najpierw obejrzałem, kilka lat później, przeczytałem.
Film wstrząsający, mówiący wprost o złym, tym czymś.
Źródło, tym bardziej, bo każe nam wyobrażać sobie upokorzenia, będące udziałem Katarzyny Blum w starciu z "wolnymi mediami" i tragiczny efekt tego w rezultacie.