Czuję z Tobą "połączenie" - Netkobiety.pl

A miało być duchowo.

No to są jakieś tam ewolucyjnie wykształcone instynkty. A prawda duchowa jest jaka?

Wzajemność jest tu podstawą jednak. I nie ma co do niej wątpliwości.
I tu nie chodzi o to, ze dwoje obcych ludzi spotkało się i nagle poczuli "chemię" od pierwszego wejrzenia, czy drugiego- to może być złudne i nietrwałe.
Myślę o takiej sytuacji, którą testuje czas pozytywnie- i jest spokój i całkowita swoboda, co nie znaczy że myślimy tak samo i czujemy tak samo i spijamy sobie z dzióbków..:)
Jak nie musieli nic mówić i było miło, to równie dobrze każdy mógł żyć we własnej głowie.
No chyba że to długa znajomość. Słowa są potrzebne i kluczowe, co nie znaczy ze musi być ich dużo.

Balin, między kobietą i mężczyzną jest zawsze trochę seksualnie, nie sądzisz?

Tu nie ma znaczenia jaka religia, bo wszystko w różny sposób opisują to samo. Wszędzie obowiązuje ta sama zasada życia, czyli ruch ku spełnieniu. Minus szuka plusa, kobiece szuka męskiego, można mnożyć - ale musi być siła, żeby żyło. Dlaczego instynkty się mylą? Bo nie wiedzą czego szukają. A prawda duchowa jest taka, że szukają tego skąd wyszły. Czyli szukasz samej siebie.

Już w drugim wątku spotykam się z tym określeniem „dopasowanie z wzajemnym przenikaniem się” i chętnie bym poznała definicję tego określenia, bo jak na razie pasławek wyjaśnił mi (dziękuję :-)), że nie chodzi o symbiotyczną więź.

Akurat romansideł nie czytam
Generalnie, w tych kwestiach, kieruję się faktami, czyimś zachowaniem itp. To jest sprawdzone, trafione i nie ma większego miejsca na pomyłki. Niemniej, kwestia którą poruszyłam, intryguje mnie.

Tylko, według mnie, właśnie ta energia jest wabikiem. Można powiedzieć, ża wzajemnie się pobudzają.
Czasami ktoś czuję tę "moc" a tam nic nie ma. I to mnie zastanawia. Skąd to się bierze.

Szukanie samego siebie nie jest złe, bo w końcu z sobą mamy najdłuższy romans.:)
Ale faktycznie może być takie niebezpieczeństwo- że spotykamy kogoś mocno podobnego w niektórych sferach i na tych podobieństwach się koncentrujemy, przez co marnujemy potencjał znajomości, gdy nie ma też spojrzenia na to, co różni

Skąd Gracjana takie poczucie, jednostronne się bierze- od skoncentrowania na sobie a nie na drugiej osobie.

Może nie z zupełnie obcą, ale taką w której byłam bardzo zakochana. Już ten sam koktajl chemiczny, który się na nas wylewa z chwilą zakochania, przenosi nas na inny poziom świadomości i emocjonalności. Ta telepatia o której mówię, nie jest wynikiem znania się jak przysłowiowe łyse konie ale tej energii, która się między dwojgiem ludzi pojawia.

Ta energia była po obu stronach, czy tylko Ty ją wyczuwałaś?
Jeśli była obustronna, jak ją wyczuwałaś? Bo o ile znam stan motylicy wątrobowej, to nie wiem jak można odczuwać ten inny stan świadomości. Czym się różni od motylków?

Wydaje mi się że po obu, ale wiadomo, że mogę mówić tylko o sobie.
W ogólnym porównaniu powiedziałabym, że motylki są "objawami" zakochania natury fizycznej, natomiast ta energia o której mówię wchodzi w już w strefę duchową, ma wymiar metafizyczny.

Nie. Ja wiem o czym mówisz i to uczucie chyba większości z nas jest znane i dość popularne i wiąże się bezpośrednio ze stanem zakochania, natomiast to o czym ja mówię, myślę, że nie wynika do końca tylko z tego, ale ogólnie z bardzo silnej więzi emocjonalnej pomiędzy ludźmi. To "połączenie" odbywa się na innym stopniu świadomości a raczej podświadomości. Jest czymś znacznie głębszym niż samo myślenie, czy analizowanie, i tym bardziej nie oznacza szukania punktów wspólnych - to możliwość komunikacji na płaszczyźnie metafizycznej, uwalnianie czy dosięganie energii, która jest pozna naszym, ludzkim zasięgiem. Myślę, że to "połączenie" duchowe może też wystąpić pomiędzy innymi osobami, niekoniecznie parą bo tu (tak mi się wydaje) kluczem jest bardzo silna więź emocjonalna... słyszałam o czymś takim między np bliźniakami czy nawet między matką a dzieckiem.

Nawet może być coś takiego, że nie macie kontaktu przez kilka dni a poźniej tej samej sekundzie piszecie/dzwonicie do siebie. Miałam tak z jedną osobą często. Można tu doszukiwać się przypadku, ale według mnie to jest właśnie ta telepatia. Jedna osoba chce napisać, druga to wyczuwa, też wyciąga telefon i w konsekwencji piszą w tym samym czasie.

To akurat zdarza mi się często z moim facetem. Często mówimy to samo lub piszemy w tej samej sekundzie to samo, choć przez cały dzień nie mieliśmy kontaktu.

Te złe rzeczy, o których piszesz Roxann, to jest trochę dla mnie jak intuicja. Można przewidzieć, przeczuć że coś złego następuje. Nie mówię o dramatycznych wydarzeniach jak np. wypadek ( tfu), ale jak coś się dzieje złego w związku, to się to wyczuwa.

Nie wiem czy chciałabym przeżyć takie mistyczne uczucie, wiąże się to z jakimiś nadprzyrodzonymi rzeczami, od których wolę być daleko

Tak, wiem.

u mnie cisza, ale nawet nie przed burzą, bo słońce daje jak oszalałe, a jesteśmy oddaleni od siebie o jakieś 30 km

Temat bardzo ciekawy, tylko ile z tego sobie wmawiamy, a ile jest prawdą? Czy to nie autosugestia?
No bo patrz, co za problem powiedzieć do kogoś, z kim się od kilku dni nie widziałeś, "Właśnie o Tobie myślałem!" Robimy to bardzo często.
Nie mówię, że takie rzeczy nie istnieją, ale dla mnie są obce

Wiesz, kiedyś zastanawiałam się nad tym i myślę, że ogólnie istnieją jakieś siły kosmiczne, które uwalniają tą energię, ale my (jeszcze?) nie potrafimy z niej świadomie korzystać, albo inaczej tylko nieliczni potrafią. Dlatego określane są one siłami nadprzyrodzonymi. Myślę, że empatia jest tylko jednym z bardzo wielu takich "niewidzialnych" neuronów.
To by tłumaczyło, dlaczego niektórzy ludzie pod wpływem jakichś czynników, zwykle silnych emocji nagle dostają supermocny... Wiele jest znanych przypadków, wobec których nauka jest bezradna.

Dokładnie. Telepatia to coś znacznie więcej niż empatia i intuicja, choć wiele osób może je mylić. Myślę, że empatię czy intuicję się ma albo nie ma i nie dotyczy ona tylko danego związku/relacji ale rożnych płaszczyzn naszego życia. Natomiast telepatia łączy nas tylko z jedną, daną, konkretną osobą. To nie jest tak, że mam tą telepatię i ona się sprawdza z każdym po kolei. Nie. Możesz nigdy jej nie odczuć albo tylko raz... a możesz więcej ale myślę, że to raczej niemożliwe. Choć pewnie się zdarza.

Nie zgodzę się z Tobą ale każdy ma inny system poznawczy, inny poziom wrazliwosci,  inteligencji emocjonalnej i uduchowoenia. Dlatego nie ma tu sensu przekonywać kogoś do swoich racji.
I ja bym to magią nie nazywała. Po prostu nauka jeszcze nie poszła na tyle do przodu by te zjawiska potrafić racjonalnie wytłumaczyć. Kiedyś nawet pioruny czy inne zjawiska atmosferyczne postrzegano jako zjawiska nadprzyrodzone. Dziś nas juz one nie dziwią i każdy myślący wyksztalcony człowiek jest w stanie podać naukowe podstawy tych zjawisk.

A nie może być tak, że spotykając kogoś oceniasz go i porównujesz do swojego ideału - mniej lub bardziej świadomie. Jeśli ci dwaj panowie są porownywalni, to pojawia się to odczucie przenikania i wielkich podobieństw.
A później następuje dalsza i dużo dokłądniejsza ocena wybranka, czy jest on rokujący do związku z perspektywami czy jednak nie. ;/

Wierzę że istnieje coś takiego, takie połączenie w sferze energetyczno-duchowej. Nie chodzi tutaj tylko o myśli i telepatię. Bardziej o jakieś dopasowanie pól energetycznych. Kiedy spotykamy taką osobę to podświadomie czujemy się przy niej dobrze, swobodnie i bezpiecznie nawet jej nie znając. Może to intuicja, nie wiem. Nie sądzę też aby to było równoznaczne z zakochaniem się. Przyznam że zdarzyło mi się to odczuć kilka razy w życiu i te kobiety wcale nie były jakieś niesamowicie ładne

Jest też negatywna energia którą da się wyczuć. Widzisz taką osobę i nagle ogarnia Cię chłód i smutek. Czujesz się przy niej niedobrze, źle, masz wrażenie że coś jest nie tak i lepiej odejść. To też miałem ale bardziej dlatego że danego osobnika już poznałem wcześniej.

No właśnie, to się po prostu czuje. Dużo rzeczy nie jesteśmy w stanie wyjaśnić. Zdarza się, że niektóre osoby czują obecność osób zmarłych w pokoju, chociaż nikogo poza nimi w tym pokoju nie ma. Przenikanie się wymiarów manifestowane w postaci ładunku energetycznego który można wyczuć? Bo co się dzieje po śmierci? Może właśnie, oprócz tego że dusza idzie do "nieba" to stajemy się energią, cząstką tego świata. Ale tu chyba już za daleko odjechałem

Może to coś w stylu quantum entanglement "stan splątany" z mechaniki kwantowej tylko w sferze uczuć ludzkich. Jedna cząstka oddziałuje na drugą bez względu na odległość jaka te cząski łączy, bo są one ze sobą splątane. Nawet Einstein się z tym zgadzał chociaż to przeczyło jego teorii względności. Bardzo dużo rzeczy nie zostało jeszcze odkrytych. To co teraz nam się wydaje science-fiction, za 100 lat albo i szybciej może być rzeczywistością. Obawiam się tylko żeby ludzie nie prowadzili niebezpiecznych eksperymentów w tej dziedzinie.

Ciężko mi na razie coś więcej dodać ale zgadzam się w 100% że nasza planeta i cały kosmos to jedno wielkie pole magnetyczno-energetyczne.

Otóż to! Zostawmy coś dla przyszłych pokoleń i doceńmy, że żyjemy w epoce "światła" a nie kamienia łupanego.
Też uważam, że za 50, 100, 500 czy tysiąc lat te kwestie zostaną wyjaśnione.

Pewnie istnieje czysto emocjonalne "połączenie", pioruny sycylijskie, motyle i inne takie, ale ja nie jestem skłonna na nich polegać. To są po prostu emocje i eskalacja naszych pragnień.
Osobiście nie potrafię chyba, a przede wszystkim nie chcę zwalniać się z myślenia i rozsądku. Co z tego, że na czyjś widok uginają mi się kolana, gdy ewidentnie widzę, iż na życie człowiek zupełnie nie rokuje. A ja chcę na życie, nie na przygodę czy romans.
Jesienią przydarzyła mi się bliższa relacja z takim jednym panem. Pan bardzo mi odpowiadał swoją życiową energią, temperamentem, poziomem intelektualnym, odpowiadał mi też fizycznie - i przystojny był, i przytulić się było przyjemnie, zdecydowanie mnie pociągał. Ale nie zamknęłam oczu na negatywne sygnały i szybko się okazało, że warto było nie tracić głowy. Okazał się nieuczciwym człowiekiem, z którym miałabym na dłuższą metę same problemy i stresy. Oświadczyłam mu, że rezygnuję z tej znajomości, choć uwierzcie, że łatwo nie było, bo jak mawia pewna koleżanka, "fajnie poczuć obok chłopa". Korciło zagrać na zwłokę, jeszcze "się upewnić", ale rozum na szczęście na urlop nie poszedł.

Ja tak czułam, że zaraz ktoś o schizofrenię posądzi haha dlatego zaznaczyłam, że to specyficzny temat cieszę się, że są osoby, które rozumieja co mam na myśli. Jutro napiszę więcej

Jestem raczej racjonalną osobą, ale jednocześnie emocjonalną i że tak powiem "duchową". Przywiązuję wagę do intuicji i emocji, nauczyłam się i wciąż uczę się ich słuchać. To jednak nie znaczy, że rozum nie powinien współpracować.
Więc tak, wierzę np. w Boga - szeroko pojmowanego i różnie nazywanego, w rózne znaki i sygnały, na które warto być uważnym.  Nie sprawia mi trudności nadanie znaczenia sprawom w gruncie rzeczy prozaicznym i na odwrót - jestem w stanie wytłumaczyć sobie emocjonalne, duchowe przeżycia racjonalnie. Jedno z drugim się przenika w życiu.
W miłości też

W sumie nie chciałem tego pisać ale napiszę. To jest taki temat że możemy tylko rozważać pewne rzeczy ale nic nie jest udowodnione. Roxann dobrze napisała wcześniej że "Ja wcale nie mowie ze nie masz racji. Masz ale swoją.  A ja mam swoją" i wcale nie pisała że jest wyjątkowa i wspaniała... Każdy opisuje swoje odczucia i jak widać w niektórych przypadkach są one dość rożne. Po to właśnie jest dyskusja aby spokojnie w miłej atmosferze podzielić się swoimi spostrzeżeniami.

Widać intuicja Cię nie zawiodła Piegowata. Widocznie jednak nie było tego połączenia duchowo-energetycznego. Zresztą czy ono jest potrzebne do kochania kogokolwiek? Czy można naprawdę kochać bez tej więzi, tego następnego levelu? Sam się zastanawiam.

Telepatię,metafizykę i ezoterykę to może trochę zostawmy na razie
W gruncie rzeczy to mam podobnie jak Owieczka też bywam sceptyczny wobec zjawisk "nadprzyrodzonych" "oświeceń" zwłaszcza jeżeli dotyczy to związku 
Mój stosunek do romantyczności też jest podobny.
Nie zmienia to faktu że "napakowani" jesteśmy oczywiście w różnym stopniu od dziecka opowieściami dziwnej treści o miłości zakochaniu życiu .Myślę że każdy ma tego "dobra" w sobie w pamięci/podświadomości od groma czy tego chce czy nie (stosunek do tego akceptacja wiedza o tym to znowu jeszcze inna kwestia).
Te "dobro" romantyczno/książkowo/filmowe/reklamowe wpływa na "zaciemnienie" naturalnego wyczulonego instynktu - intuicji czasem bardzo w relacjach.Inteligencja i intelekt mogą przeszkadzać jeżeli bez pokory zbytnio uwierzymy we własną wiarę nieomylność w interpretacji mowy ciała słów itp pewniki  są wygodne i kuszące natomiast przytomne rozwijanie świadomości i poznawanie podświadomości pomaga w rozróżnianiu zlodzeń od tego co jest w nas naturalne czego na prawdę potrzebujemy i możemy dać z siebie.Uczenie się szczerości i uczciwości na pewno buduje więź wzajemność jest tu kluczowa jak napisała Ela no i z tym jest największy problem zaufanie to podstawa bierze się z doświadczeń wspólnych przejść i przeżyć pod warunkiem że to drugie ma taką samą podobną postawę.
Spora ilość tych "poruszeń" to odtwarzanie marzeń.złudzeń wyobrażeń,odlotowych oczekiwań branych za "niezbędne" potrzeby z żądaniami i roszczeniami że tak ma być na wieki  i tak jest na podstawie naszych przeszłych zdarzeń doświadczeń  które miały miejsce w naszym życiu i muszą być w przyszłości.Wiele upodobań preferencji gustów to przyzwyczajenie,przywiązania czasem to ukryte uprzedzenia błędne przekonania i awersje niektóre bardzo trudne do zdiagnozowania a niektóre nawet nie możliwe do odpuszczenia i wyleczenia niektóre sprawy nas przerosną po prostu.Poczucie braku to najgorsza iluzja bo się cierpi naprawdę .
.
Zakochanie fascynacja to początek początku konieczny i mega naturalny moim zdaniem jak przejdzie przeżyje się ten "dziecinny" okres z jakim natężeniem to wiele wiele zmiennych indywidualna sprawa bardzo podobna  ale różna u różnych osób.
Dopasowanie(lub dopasowywanie się) z wzajemnym przenikaniem (PRZENIKAJĄCY SIĘ też mi się podoba) to nic innego jak codzienny duchowo - przyziemny wpływ dwojga osób na siebie z porozumieniem,w zgodzie to dostrajanie się z zachowaniem różnic temperamentów/osobowości ,wad i zalet charakterów w związku raczej jednak dłuższym,połączenie bywa wtedy czymś oczywistym dobrowolnie swobodnym kłótnie konflikty mogą pomóc do tego dojść poprzez fazę oceniania krytykowania i irytacji byle czym jak się to przejdzie to spora sprawa (ale też nie trwała)  etap poziom jak zwał tak zwał na pewno ale nie w fazie intensywnego zakochania im bardziej "romantycznego" tym bardziej potencjalnie rozczarowującego jak wyłączy się rozum i część uczuć .To nie żadna idea można być perfekcyjnie niedoskonałym jeżeli się to akceptuje dzień w dzień od rana do wieczora na pewno nie jest to akt zaklęcie tylko i  jednorazowe .Nie ma nic na zawsze cienka linia jak jedno odleci za daleko to koniec Znużenie zmęczenie jest też naturalne i tak samo nietrwałe jak różne rozkosze euforię przyjemności egzaltacje.Zycie emocje to energia podobno faluje . Duchowość jest  biologiczna fizjologiczna jak emocje  uczucia i rozum jednocześnie jest to czego nie rozumiemy nie znamy Piegowata ma rację moim zdaniem
To wszystko oczywiście doskonałe nie jest i nie musi być .Jest pomieszane i poplątane samo życie.

Dziękuję, za bycie adwokatem, ale czasem nie warto strzępić nerwy, tracić energię.. prawić o kwadraturze koła.. kiedy jedyna refleksja to: no właśnie ;(

Ciekawe.. ja z żadnego postu Cię nie kojarzę i nie chcę bo nie atrakcyjna jesteś dla mnie pod względem poznawczym, żeby nie powiedzieć intelektualnym, itd. a Ty? Wręcz cytujesz moje wpisy na forum.. ciekawe? Naprawdę odpuść, bo szkoda zachodu. Psychofanek nie potrzebuję, nie po to jestem na forum.

Właśnie. Tego mi wcześniej brakowało, bo rzeczywiście NIC SIĘ SAMO NIE DZIEJE.
W ludziach, no dobra we mnie :-D jest czasami takie pragnienie, żeby samo się działo i po prostu płynęło. A do wszystkiego potrzebna jest pewna uważność, czasami wysiłek, może przekraczanie siebie i swoich ograniczeń.
Nie jestem pewna, czy próby losu są potrzebne, żeby czuć, że ma się w drugiej osobie jakąś ostoję niczym mur. Może.

Chciałbym jeszcze dodać, że połączenie może mieć związek z naszym "wewnętrznym dzieckiem". Jeśli jest ono stłumione czy zablokowane to będzie ciężko wejść na ten wyższy poziom i ewentualnie się z kimś połączyć.

Człowiek musi najpierw uporać się ze swoimi wewnętrznymi demonami i cieniami. Przerobić je i zaakceptować a następnie odnaleźć swoje wewnętrzne dziecko. Wtedy będzie już bliżej niż dalej.

Aby zaistniało te metafizyczne połączenie to musi być zgodność raczej na wszystkich polach.

Ps. Nie chodzi o to aby było perfekcyjnie w każdym calu i landrynkowo cały czas i wszędzie. Bo to jest niemożliwe. Chodzi mi tutaj o fundamenty, które spajają. Zaufanie, wierność, przyjaźń, seks, szacunek, wspólne wizję życia i związku. Wiem, że warunki ziemskie nie są sprzyjające dla Nirvany ale można ten sam przynajmniej "liznąć" przez jakiś czas. Czy życie to nie są tylko chwile ?

Aha, no tak, oczywiście wtedy zapomniałam, więc teraz dopiszę:

No winc, nie da się na 100% wiedzieć, ze to to. Tzn. może i się da, ale dopiero późniejsze bycie ze sobą weryfikuje te odczucia. Na pewno dobrze, jeśli jest to odczucie emocjonalnego zespolenia, ale - tak jak wyżej - czy ktoś rzeczywiście jest  sensownym kandydatem, to okazuje się później, gdy go poznasz lepiej (także od strony technicznej).