Witajcie Kobietki. Pisze tu ponieważ nie wiem do kogo sie zwrocic a znajomym boje sie mowic.. Mam 22 lata od dwoch miesięcy. Ukończyłam pierwszy rok nielatwych studiów. Moje życie to istna porażka od momentu gdy zerwal ze mna chlopak dla innej 2.5 roku temu. Uwalilam klasę maturalna, poznalam drugiego faceta który okazal się prawdziwym psycholem. Nigdy go nie kochalam.Jazda bez trzymanki. Jakimś cudem udalo mi sie wyjść z relacji z wiezniem (poszedl gdy jeszcze razem bylismy) . Już nie jesteśmy razem. Ale udalo mi sie drugi raz zakochać w kims w maju kto był mna zainteresowany. Poczułam pierwszy raz ze jednak los się do mnie uśmiechnął po prawie 3 latach
.. Ale jednak wycofal się i pozegnal sie w czerwcu bo wyjechal z kraju i zaczal nowe życie. Ja do dziś coś do niego czuje i nie moge życia ułożyć uczuciowego. Non stop kloce się przez zły nastrój z moimi znajomymi i mnie to doluje. Miałam w życiu wiele prób samobójczych. Chorowalam na nerwice lękową (najgorszy czas zycia) i po 1 roku sama sie wyleczylam. Mam sprawy sądowe od 11 lat z ojcem który nigdy mnie nie kochal i nasyla na mnie prawnika bo szkoda mu płacić alimenty żebym mogla skończyć studia. Czuje że studiuje z łaski mojego ojca ktory sam zarabia bardzo duże pieniądze i jest wyksztalcony. Mam poprawkę we wrześniu z jednego przedmiotu i warunek na sesję za pół roku. Na studiach nie poznalam nikogo. Miałam znajomych tam ktorzy jednak z pozoru byli ok. Poza uczelnią nie rozmawiam z nikim. Każdy ma swoje zycie. Mimo ze zdalam mature, prawo jazdy, dostalam sie na studia.. Nie czuje się szczęśliwa. Ogólnie nie mam żadnych znajomych. Studiuje 40km od mojego domu w innym mieście i nikogo tu nie mam. W związku z tym nigdzie nie podróżuje. Nie mam z kim i za co. (Nie można pracować mając alimenty. Ojciec powiedział że jak zacznę pracować pozwie mnie o zniesienie alimentów) Jestem może nudna. Mam przyjaciela który dziś chwalil sie podróżami i jaka ma duza rodzinę, że ma dziewczynę, auta. Że jest szczęśliwy. Mnie to zdolowalo. Mam tylko mame i babcie z którą nie rozmawiam. Dużo dostaję koszy od chłopaków, non stop kazdy mowi ze to nie to. Ze ladna ale to za malo. Zaczęłam uprawiać sport (schudlam dzieki diecie 8kg w ciągu 3 msc) i nie wiem jakim cudem znajduje na to siłę. Chcialabym sie zakochac by poczuć znowu szczęście jakie czulam w maju... Po prostu chce kochac i być kochaną. Czasem zastanawiam się czy życie tylko dla studiowania i sportu ma sens? Non stop trace znajomych bo są kłótnie lub ktoś coś na mnie nagadal do kogoś i ktoś uwierzył... kilka dni temu Myślałam żeby już skończyć zywot. Boje sie ze któregoś dnia zeświruje i naprawdę odejdę. Dziewczyny co mam robić? Przepraszam za przydługi post Ale musialam się wygadac..
Pozdrawiam.
- Rumunski_Zolnierz
- Net-facet
- Nieaktywny
Czasem zastanawiam się czy życie tylko dla studiowania i sportu ma sens?
Wiesz to normalne, że masz takie przemyślenia.
Zobacz, większość ludzi tak naprawdę nie potrafi znaleźć jakiegokolwiek sensu w życiu.
Ludzie przeważnie swój wolny czas zapychają filmami, serialami albo książkami rozrywkowymi bo nie wiedzą czego tak naprawdę chcą od swojego istnienia.
To nie jest tak, że każdy znajduje powołanie typu leczenie chorych dzieci w Sudanie itp.
Trzeba cieszyć się zwykłymi codziennymi rzeczami jak np. spacer, satysfakcja z nauczeniu się kilku nowych słówek w obcym języku, zjedzenie snickersa, wypicie herbaty itd.
Boże jak ja bym chciał mieć znów 22 lata. A tak mam 2 razy więcej 
Wszystko jeszcze przed Tobą, najlepszy okres Twojego życia. Skończysz studia to będziesz dobrze zarabiać i będzie Cię stać na podróże.
Nie jesteś chora na jakąś nieuleczalną chorobę która powoduje silne cierpienia fizyczne, nie jesteś sparaliżowana. Masz jeszcze dużo czasu aby spotkać odpowiednie i wartościowe osoby w Twoim życiu.
