potrzeba wygadania się, samotność, zapętlanie się - Netkobiety.pl

Cześć. Rozumiem, że samotność może być przytłaczająca, ale jeżeli będziesz z desperacji wpuszczać do wyrka facetów, którzy olewają Cię miesiącami i wychodzą po pół godzinie to nie poprawi to Twojego samopoczucia. Sama widzisz. Przecież większość chłopów na portalach tylko na to czeka. Tylko go przypadkiem więcej nie zapraszaj.
Uspokój się, zrób sobie ciepłą kąpiel i coś miłego dla siebie. 

Jeżeli  związane jest to częściowo z poczuciem własnej wartości, to z czym Twoim zdaniem jest to związane w pozostałej części ? Jaki widzisz związek między poczuciem własnej wartości a tym co się dzieje ? Może napisz coś więcej na temat tego co ustaliliście z psychologiem, będzie łatwiej odnieść się do całokształtu.

Osobiście znam kobiety, które baaardzo długo były same nie licząc nieudanych zagrywek, aż trafiły na 'kompatybilny egzemplarz' i tworzą dziś wyjątkowo udane związki, tak że głowa do góry, świat się nie kończy.

trx dziękuję przede wszystkim za odpowiedź..właśnie wieczorem napisałam do niego, że po spotkaniu na żywo jeszcze bardziej go polubiłam i byłabym wdzięczna co on też sądzi, żeby żadne z nas nie miało zbędnych oczekiwań..na co on mi napisał, że jestem otwartą i łatwą w rozmowię osobę, ale żeby sobie niczego nie oczekiwać, bo przecież o tym rozmawialiśmy kiedyś wcześniej..
jak teraz to czytam, to widzę że tak głupie i naiwne, że aż się w głowie nie mieści..ale pomimo tego, pomimo pprzykrych doświadczeń, pod wpływem emocji dalej powtarzam takie schematy, jakbym błagała...polub mnie..przecież jestem taka fajna i mądra i ładna...żałosne, lecz prawdziwe. Ale muszę powiedzieć, że na prawdę wczoraj byłam w tak fatalnym stanie, że nawet dzwoniłam na telefon kryzysowy, pierwszy raz coś mi sie takiego zdarzyło, tak emocję szargały moim umysłem że bałam się sama swoich myśli. Najgorsze dla mnie w tym wszystkim to, że wpuściłam do swojego domu, mieszkania, w prywatną przestrzeń, która powinna być dla mnie miejscem bezpiecznym, gdzie czuję się dobrze. Długo odzyskiwalam ten spokój po kilkuletnim rozstaniu, gdzie też każdy kąt mi przypominał o byłym, a teraz znów wpuściłam ale całkiem nową dla mnie osobę, czuję się w swoim mieszkaniu, nie mogę spać, nie mogę znaleźć miejsca, może coś poprzestawiać ?

częściowo jest związane z poczuciem właśnej wartości, bo szuakm potwierdzenia że jestem fajna i warta aby mnie pokochać i być ze mną na zewnątrz, dosyć często właście stąd takie nieudane sytuację z mężczyznami. Nie umiem mówić  o swoich potrzebach, wymagać, w dzieciństwie to wszystko było tłumione i teraz jako dorosła kobieta jestem bardzo zablokowana i nie rozumiem że to normalne aby mówić o potrzebach, ufać swojej intuicji, lubić siebie, umieć prosić, wymagać szacunku wobec siebie i swoich potrzeb i emocji. Często jak coś nie gra, to ja szukam winy u siebie, że to ze mną coś nie tak, że to ja nie jestem warta, że musze być bardziej a,,bc... a nie u partnera, złe zachowanie partnera często racjonalizuję. Sama teraz czytać co piszę, widzę że nie umiem wyciągać wniosków z żadnych ze swoich błędów bo znów w kółko mam te same sytuację.
Co jeszcze wpływa, myślę że poza samotnością i potrzebą drugiej osoby jest we mnie potrzeba założenia rodziny, a jako kobieta rozumiem że mój czas jest ograniczony, wtedy dodatkowo siebie gnębie, że mnie już nikt nie pokocha, bo nie wezmie za partnerkę, coz  tego ze fajna, jak są młodsze. Choć wiem że jestem wartościowa, ciekawa, mądra, ale dalej to potwierdzenie z zewnątrz...Mówię sobię, że mój czas ograniczony, że już zawsze będę sama, że nie spełnię sowjego marzenia o założeniu rodziny, a jak tak - to wolę wogólę nie żyć, wtedy mam chęć zasnąć i nigdy się nie obudzić. I te strachy nie dają mi żyć, cieszyć sie życiem. Choć jestem osobą, która ma sporo pasji - taniec, bieganie, siłownia, basen, podróże to moja głowa jeste sporo czasu zajęta że " będziesz sama, więc po co ci to wszystko, komu to jest potrzebne, będzie stara, sama i ze swoimi pasjami, ale pasja ci nie zastąpi miłości..i tak w kółko"..

nie wiem czy dobrze napisałam..ale i tak dziękuję za dobrnięcie do końca  ..

chciałabym wierzyć, że na takich portalach, nie każdy szuka tylko okazji na szybką rozrywkę, ale może to też jest tak, że na co pozwolimy to mamy, i nawe ten co nie szuka, skorzysta. Mogę tupać nogami, wkurzać się, ale ciężko się z Tobą nie zgodzić, sama widzę różnicę jaka jest w relacjach na żywo, a jaka poprzez internet. Kilka dni w tygodniu spędzam na siłowni, w strefie wolnych ciężarów, gdzie 99% to faceci, ale mimo tego że widzę jak mnie obserwują, to żaden nie zdobędzie się na taki tekst jak którykolwiek w internecie, typu: " sexy z ciebie laska, masz fajny tyłek, zjadłbym twoje usta  i t.d..." takie prostackie i bez polotu podrywy.
masz rację co do pasji,a mam ich kilka, ale też mam jakąś blokadę, na siłowni raczej każdy zajmuje się sobą, jak jest rozmowa, to raczej krótka, na zasadzie pomocy w asekuracji przy danym ćwiczeniu lub pomoc w korzystaniu z nowej maszyny. Jakoś mam wrażenie że to nie miejsce na flirt, a może nie umiem flirtować..bo czuję że ciągle w czymś mam za mało aby na mnie zwrócił uwagę ktoś kto na prawdę mi się podoba.. nie wiem. Jak chodziłam na zajęcia taneczne, to też pojawiały się nowe znajomości, ale albo stricte koleżeńskie albo faceci już byli zajęci i są w dwugoterminiwych związkach, jak biegałam to wtedy byłam zakręcona tylko na swoim byłym facecie.

nie wydaję mi się, raczej jestem osobą, która dopiero uczy sie mówić o potrzebach, zadawać pytania. Oczekowania mam w głowie, ale może na poziomie podświadomości, po moim zachowaniu, mowie ciała, spojrzeniu, ta druga osoba, może czuć presję, wtedy mogę uwierzyć..

To że myślisz i pracujesz nad tym to już bardzo dużo - wiele ludzi do końca życia nie wiedzą co tak naprawdę w nich samych uwiera.
Własnie to poczucie własnej wartości powoduje że nie postrzegamy siebie oczami innych - często takie postrzeganie jest mylne tzn jest tylko w naszej głowie i wyobrażeniach a nie w rzeczywistości. Mając pewność co do siebie żadna krytyka nie spowoduje wątpliwości co do oceny własnej osoby - może sprawić przykrość, może być pomocna, ale na pewno  nie zwątpisz w siebie i swoją wartość.
Ten nawyk poczucia bycia gorszą, nie wartą miłości mamy wpojony z dzieciństwa (kobiety bardziej bo taki jest/był stereotyp wychowania) i trudno go wykorzenić ale da się. Afirmacje są tylko dodatkiem do wewnętrzej akceptacji siebie samej i do akceptacji także własnych błędów bo także błędy nas kształtują i budują. Pomagają nam stworzyć siebie na tych lepszych, dojrzalszych, mądrzejszych. Kimże byłabyś bez nich?  A jesteś silną, mądrą, wrażliwą, ciekawą życia kobietą, która na pewno zasługuje na wszystko co najlepsze.
Każdy/a z nas jest bardzo wartościową jednostką, każdy/a warty/a jest najszczerszej miłości. I jeśli zmienisz swój sposób myślenia to najbardziej wdzięcznym człowiekiem za tą zmianę będzie osoba którą zobaczysz w lustrze.

Czy ty jesteś normalna?

Nie znasz faceta i seks z nim uprawiasz. Ręce opadają!

Jak sie nie bedziesz szanować to cie nikt nie bedzie szanował.

cześć Johna!

tak, też mam takie odczucie, ta skromność, posłuszeństwo, nie mówienie o potrzebach, cieszę się że piszesz, że się da, oby. Ale jak obserwuję to u siebie, to widzę ciężki i długi proces, bo całe swoje życie nauczyłam się i zakorzeniłam pewien sposób zachowania i myślenia

dziękuję za miłe słowa! Wszystkiego dobrego!

cześć aniuu1

dziękuję za komentarz. Wiesz co muszę się z Tobą zgodzić z tą kwestią, że nam dziewczynom od dzicka dużo rzeczy się wpaja i narzuca, natomiast muszę przyznać, że moję marzenie o zbudowaniu zdrowej relacji, wejście w związek i założenie rodziny jest a tym momencie dojrzałą decyzją. Ale niestety faktycznie moja samoocena zależy w dużym stopniu, czy mnie ktoś kocha czy czy nie, straszne..

tak, trafiłaś w sedno, ale nie dlatego że mam je złe, mam nawet dobrze ułożone, praca, mieszkanie, pasje, doskwiera mi tylko mi strasznie samotność i brak realizacji potrzeby rozmowy, podzielenia się dzien codziennym i nie oszukujmy się potrzebami fizycznymi oraz potrzeba przytulenia się. chodzą to psychologa dowiedziałam się o sobie, że pomimo wielu pasji i znajomych, nie mam obok osób z którymi mogłabym tym wszystkich się podzielić, a także przyjaciół podobnych do mnie, podobnie wrażliwych i emocjonalnych...więc mam do Ciebie pytanie

możesz tak w skócie napisać jak dokładnie przeorganizowałaś swoje życie, jakie nowe kroki podjęłaś? co zmieniałaś i jakie sposoby znalazłaś na znalezienie nowej grupy znajomych oraz osób z którymy masz wspólne pasję ?

z góry dziękuję!

witaj! tak, jest lepiej, zauważyłam, że po tym jak zaczęłam chodzić do terapeuty, to szybciej wracam do "normalności". Natomiast nie zmienia się moje myślenie, a mam świadomość że to ciągnie za sobą to jakich ludzi spotykam oraz jakie relacje z nimi mam, szczególnie z mężczyznami.
Z psychologiem aktualnie rozmawiamy właśnie o poczuciu własnej wartości, ale to nie jest tak, że on mi daje jakieś konkretne metody czy techniki jak nad tym pracować. Rozmawiam, opowiadam sytuację codziennie, opowiadam jakie mam myśli, emocje, jakie mechanizmy myśleniowe zachodzą przy konkretnych interakcjach i cały czas w sumie wracamy do tego samego, że moja wartość ciągle zależna od ludzi z zewnątrz. Duży wpływ myślę że miało dzieciństwo, mam fajnych rodziców, ale nie potrafią pochwalić, miłość okazują nie słowami lecz czynami, ale słowa krytyki mi wpoiły się od małego. Nie wiem skąd mam taką szczególną zależność od tego czy mam faceta czy nie, czy lubi mnie czy nie, czy widzi we mnie partnera czy nie widzi. Z tatą mam dobre relację, uwielbiam go. Mam żal jedynie że w dzieciństwie zawsze byłam mocniej krytykowana za to, że mam własne zdanie przez mamę, która czasami stosowała wobec mnie szantaż emocjonalny, a tata zawsze był po  stronie mamy i prosił żebym tyle nie gadała, no bo mamie znów smutno. Może to jest to, ale nie wiem. Staram się koncentorować na terażniejszoći, bo przeszłości nie zmienię, rodziców też, rozumiem też że ich nikt nie uczył jak być rodzicem, stąd błędy. Jedyne co pragnę, to wejść w zdrowy związek i nie popełniać tych błędów swoich rodziców, ale też chcę sama ze sobą zrobić porządek aby i druga osoba była ze mną szczęśliwa.

trudno Tobie nie przyznać racji. wiesz co pomyślałam, że ja nauczyłam się użalać się nad swoim życiem i weszło mi to w nawyk ...to też jakaś forma obrony. z drugiej strony muszę wprowadzić zmiany, bo są rzeczy które nie dają mi radości, jak np obecna praca, ale ja się skupiam na użalaniu niż na tym że trzeba pracować nad zmianą. wszystko to rozumiem, gorzej z decyzją o działaniu

jak to przeczytałam, to się wkurzyłam, ale tak pozytywnie, że wreszczie chciałabym  z tym wszystkich co mam w głowie zrobić dobry użytek..

Nie ma nic złego w pragnieniu miłości, a nawet w szukaniu jej, ale myślę, że jest to dla ludzi "zdrowych". Takich właśnie, którzy są ze sobą pogodzeni. W przeciwnym wypadku naraża się człowiek na mnóstwo bólu z powodu rozczarowań. Jeśli lubię i doceniam siebie, po ewentualnej porażce wstanę, otrzepię się i pójdę dalej, ale jeśli jest inaczej, to tylko mnie pogrąży, moja samoocena spadnie, bo takie mam tendencje. Można szukać, jasne, ale najpierw warto ogarnąć siebie.  Ja czasami podejmuję próbę nawiązania jakiejś znajomości, ale niezbyt często, bo moja odporność na porażki jest ograniczona, poza tym nudzą mnie i męczą panowie, którzy nie potrafią zwyczajnie, po ludzku porozmawiać, tylko od razu proponują spotkanie. Żeby się spotkać, potrzebuję poczuć chociaż cień sympatii, zaciekawienie. Nie mam już ochoty na randki w ciemno, bo zdarzało mi się spotkać napaleńców, a nawet zwykłych chamów - niestety.
Autorko, u Ciebie obserwuję to, na czym w życiu łapałam się nieraz - silny przekaz, że coś ze mną "nie tak", tendencja do szukania usterek w sobie. Niepotrzebnie, bo czasami to nie z nami jest coś nie w porządku, a czasami w porządku jesteśmy oboje tylko po prostu nie wyszło i nie ma co tego brać do siebie.
Mnie się jeszcze zdarza ulegać starym schematom, ale tropię je i staram się rozbrajać.
A poza tym - jeśli mi ze sobą samą dobrze, to czas poszukiwania zniosę lepiej i łatwiej. Inaczej się też obcuje z osobą, która przejawia jakiś pozytywny stosunek do życia.

Madoja, generalnie zgadzam się ze wszystkim co piszesz. Prawie Właśnie o to chodzi, że osoba niekochająca siebie zupełnie nie będzie widzieć znaków ostrzegawczych, bo jedyne co widzi to gorączkowa potrzeba zapełniania wewnętrznych deficytów. Potrzeba miłości drugiego człowieka jest naturalna, ale nie zmienia to faktu, że miłość własna to jednak kwestia fundamentalna a im mniej tej miłości tym bardziej błędne decyzje wynikające z frustracji. Włożenie wysiłku w większą akceptację siebie, poczucie się autonomiczną jednostką, praca nad tym nie wykluczają szukania szczęścia w partnerskim związku. Ba, uważam, że im pozytywniejszy stosunek do siebie niezależnie od opinii innych tym więcej szans na spełnienie się w partnerstwie. To nie sa dwa przeciwne bieguny, to powinno się uzupełniać.
Potrzeba miłości jest OK, chodzi o to by zachować w tym więcej równowagi.

Mam za sobą bardzo podobne tło, kobiet_a37. To, że terapeuta nie daje Ci instrukcji a stanowi jedynie świadka przeżywanych przez Ciebie emocji to chyba naturalne. Widzisz, jednoznacznych przepisów na pracę nad sobą chyba nie ma (czego osobiście żałuję ) Niemniej to, że poświęcasz swoim emocjom, swemu wnętrzu dużo uwagi to na pewno dobra droga. Wierzę, że z czasem sama odkryjesz sposób na to by być mniej surową dla siebie i troszeczkę ustabilizować obraz własnej osoby, żeby to potwierdzanie swojej wartości w oczach innych już nie było koniecznością.   

Nie uważam żebyś się nad sobą użalała. Ten żal i ból które czujesz są uzasadnione, w końcu nie spełnia się Twoje być może największe marzenie. Daj sobie prawo do przeżywania tego. Równocześnie dobrze, żebyś jednak umiała na samą siebie spojrzeć tak jak na to zasługujesz. Zobaczyć tę energiczną, pełną pasji kobietę, którą opisujesz. Wtedy łatwiej przyjąć na klatę te rzeczy, które nie idą (narazie ) po Twojej myśli.