Jak sobie wybaczyć przeszłość i poradzić z żalem? - Netkobiety.pl

Droga autorko - masz poczucie żalu, ale z drugiej strony zobacz na to z tej strony... Nie robiłaś wielu rzeczy, bo poza strachem też nie widziałaś ich potrzeby robienia. Za to Ty masz inne doświadczenia, choćby nawet pokonanie fobii społecznej.

Ktoś kiedyś zapytał się mnie czy jakbym spotkał tego młodszego 8-9 lat siebie to czy bym mu coś powiedział... Odpowiedziałem, że nic, ponieważ wszystko co wiem teraz jest efektem pracy, jaką człowiek wykonał, żeby być lepszym.

Zamiast myśleć o przeszłości, patrz w przyszłość. Teraz nikt Ciebie nie blokuje, żeby iść i zaszaleć tak, jak chcesz i jak się Tobie podoba.

To co masz to przypadek wielu z nas tutaj.

PS. Najwyraźniej to nie były najlepsze lata życia, skoro tak gorzko o nich piszesz.

Było minęło... Zamiast gorzko myśleć nad tym czego nie zmienisz zastanów się, jak możesz teraz część z tych ,przeżyć nadrobić.

Skoro jesteś świadoma wielu rzeczy to znaczy, że to przepracowałaś.

Każdy z nas to miał. Sam teraz nadrabiam edukację na ścieżce, w której się odnalazłem i chciałbym wykonywać zawodowo. Czy mam żal, że 10 lat temu posłuchałem, tych którzy mi odradzali - mam. Czy to znaczy, że mam to jednak odpuścić?

Nic dodać, nic ująć.
To takie wygodne siedzieć wciąż w przeszłości i rozkładać na czynniki pierwsze swoje własne błędy i niedociągnięcia, bo wtedy nie trzeba zajmować się teraźniejszością i przyszłością.

Dobrze Żabko, że umiesz wyciągać wnioski, masz refleksje, bo dzięki temu jest duże prawdopodobieństwo, że unikniesz podobnych potknięć. I o to chodzi w przypadku błędów i porażek, które są nieuniknione, żeby wyciągać z tego naukę i iść dalej wyposażonym w mądrość płynącą z życiowego doświadczenia. Śmiało :-)

Dlatego przepracowałaś to Żabko i teraz właśnie powinnaś iść na pozytywne tory. Czasu nie zmienisz, ale możesz sprawić, że już najbliższy czas może być dla Ciebie początkiem najlepszego okresu w życiu.

Po co upadamy?

Dokładnie to samo chciałam napisać. Zamiast teraz wykorzystać to, że już nie czujesz lęku, nie masz blokad i zacząć żyć pełną parą, to nadal się boisz, ale tym razem boisz pozbyć się przeszłości i zacząć być szczęśliwa. Nadal masz blokady przed pozbyciem się przeszłości.
Wkręciłaś sobie film, że nastoletnie czasy były najlepsze i się kręcisz jak chomik w kołowrotku. Zdania z mojej sygnatury te przeczytaj, bo to kolejna mądrość życiowa.
I to nieprawda, ze po prostu nie możesz się pożegnać z przeszłością. Oszukujesz sama siebie i próbujesz oszukać nas. Ty po prostu NIE CHCESZ. Tylko zastanawiam się dlaczego? Dlaczego nie chcesz zacząć żyć tu i teraz najpiękniej jak umiesz?

Na starość będziesz żałować, że teraz nie pożegnałaś się z przeszłością, durną małoletnią, która za 30 lat nie będzie miała żadnego znaczenia. Takim sposobem do śmierci będziesz żyć żalami. Moze jednak nie jesteś jeszcze całkowicie wolna od blokad i strachu.
Po prostu przerzuciłaś go na inną sferę życia.

„Jeśli porzucisz tę fantazję, musisz przyjąć do wiadomości, że już nigdy nie doświadczysz tego, czego nie otrzymałaś jako dziecko (bezwarunkowej miłości i akceptacji) bo zwyczajnie nie cofniesz się w czasie. Rozstanie się z marzeniem o idealnym dzieciństwie oznacza zaniechanie szukania idealnego męża, odrzucenie marzeń o idealnych dzieciach, pracy i sobie samej. Pozytywne jest to, że rezygnacja z nierealnych marzeń pozwala zbudować zdrowe poczucie własnej wartości. Rozstanie z wizerunkiem idealnych dzieci sprawi, ze zaczniesz się cieszyć ich niepowtarzalnością. Rezygnacja z marzenia o własnej doskonałości pozwoli ci odkryć, kim naprawdę jesteś oraz stać się osobą bardziej spontaniczną i prawdziwą". Polecam książkę: "Kobieta i poczucie własnej wartości".

“Co by się nie działo, trzeba potrafić na wszystko spojrzeć z dystansu. Co można zrobić, kiedy się upadnie? Można leżeć. Można znieczulać się alkoholem, ćpać. Ale to przecież nic nie da, trzeba wymyślić, co zrobić, by te dwadzieścia, trzydzieści lat życia, które nam zostało, przeżyć jak najlepiej. Trzeba skupić się na tym, co się ma, a nie czego nam brakuje. To chyba nie jest kwestia mentalności Polaków, ale każdego człowieka indywidualnie. Czasami po prostu nie mamy parcia, żeby zadbać o to, by było lepiej. “
“To, co mamy, nie jest nam dane na zawsze. Trzeba szanować czas, który dostaje się od losu. Każdy czas, także ten gorszy, z którego trzeba wyciągać wnioski, by później być silniejszym “
Karol Bielecki (piłkarz ręczny reprezentacji polski -stracił oko podczas gry)

A jakie wnioski Ty wyciągnęłaś? Na razie nie widzę żadnych. Wiesz o tym, ze mądry człowiek to nie ten, który nie popełnia błędów, ale ten, który uczy się na nich. Widać, że Ty się niczego na swoich błędach nie nauczyłaś. Popełniasz je nadal, ale w inny sposób.

Co było minęło i już nie wróci, zmienić tego się niestety nie da. Trzeba się z tym pogodzić i przeszłość zostawić za sobą aby ruszyć do przodu i zacząć żyć. Nie żałuj czego nie zrobiłaś A pomysł co jeszcze możesz zrobić w tym długim życiu:)

Mentalność, jak mentalność, można ją zmienić. Można też jej nie zmieniać.

A jakież to nieszczęście, jaka to tragedia Ciebie dotknęła, że tak żalisz się? [Pytanie retoryczne.] Jakie masz, bo masz, korzyści z użalania się nad sobą?

To się naucz. Koniec użalania się. Do roboty!

Jeśli całą swą energię przeznaczasz na blokady, to nie dziwi brak sił.

Możesz, tylko wedle Twej oceny to 'darowanie sobie' nie przyniesie tak dużych profitów, jak masz teraz grając ofiarę.

No i dzięki temu nic już nie musisz robić, za nic nie jesteś odpowiedzialna, wszystko jest winą przeszłości.

Pełna egzaltacja. Melodramat na tle osnuty.

By nie wyważać otwartych drzwi:

Żabka08Z własnego doświadczenia to co odczuwasz jest wynikiem bałaganu w głowie jaki masz, niezależnie od tego jakie decyzje byś podjęła czuła byś uczucia z granicy skali (albo że mogłaś być bardziej odważna, albo bardziej ostrożna). Pomyśl, że życie jest jak chodzenie po linie, najważniejszy jest balans, czasem musisz być bardziej odważna jak musisz zmienić jedną linę na drugą (co symbolizuje pracę, związek, itp) a czasem ostrożniejsza jak wieje wiatr a Ty jesteś po środku przejścia.
To chcę Ci powiedzieć to wsłuchaj się w "banalny" tekst z Kug Fu Panda: Yesterday is history, tomorrow is a mystery, but today is a gift. That is why it is called a "present". Potraktuj ten tekst jak Aksjomat.  Na historię nie masz wpływu. Zacznij dokonywać wyborów od prostych rzeczy, zdecyduj się zjeść coś czego się bałaś, pojedź tam gdzie bałaś się pojechać... zacznij od małych kroków.

To, ze czujesz taki zal jest calkowicie normalne. Ignorowanie go nie przyniesie Ci ulgi, ale zrozumienie jego destruktywnego wplywu juz tak. Patrzysz z utesknieniem na rzeczy, ktore wydarzyly sie w przeszlosci. Zalujesz tego, ze nie korzystalas z okazj. Przypisujesz przeszlosci tak wielka wartosc (ze dzis byloby inaczej itd), ze nie dostrzegasz, ze Twoje zycie wciaz sie toczy. Wciaz pojawiaja sie nowe okazje lub wlasnie teraz jest czas, bys sama je sobie stworzyla. Ale Ty patrzysz wstecz. I za kilka lat, bedziesz zalowac tego czasu, ktory jest teraz i okreslac go mianem zmarnowanego. Nie chodzi o to, zebys olala przeszlosc, a o to, bys zrozumiala to, ze nie masz czasu tak stac i sie rozzalac, bo terazniejszosc na Ciebie nie poczeka. Wszystko co jest nie tak w naszym zyciu, mozemy zmienic. To jak cos wyglada, zalezy tylko od Nas. Tylko my mamy na to wplyw i niewykorzystana okazja nie przekresla tego. Mozna znalezc inna droge (tak, czasami trudniejsza), by zyskac to, czego sie nie osiagnelo w przeszlosci. W jaki sposob skupic sie na terazniejszosci? A no tak, by pokochac sama siebie. Pokochaj sie, badz dla siebie lagodniejsza, dobra, wybacz sobie. wez pod uwage, ze jestes tylko czlowiekiem, caly czas sie uczysz, kiedys bylas mlodsza, mialas mniejsze doswiadczenie, nie wiedzialas tyle, co dzis i mialas prawo popelniac bledy. Dzis, jako osoba bardziej doswiadczona mozesz je naprawic, bez zalu za przeszlosc, bez katowania sie. Taka jest kolej rzeczy - wybaczamy malym dzieciom, ze czasami cos ubrudza, rozleja. Tak samo powinnysmy wybaczac nastolatkom i mlodym ludziom, ze nie zachowuja sie jak dorosli, bo nimi nie sa!  Takie bledy, nie tylko Ty popelniasz. Wszyscy nawalamy. Jednym ogarniecie sie zajmuje dluzej, innym mniej. Grunt to wstac. I isc dalej. Batowanie sie za cos, na co nie masz wplywu w ogole nie ma sensu. Nawet rzeczy, ktore dzieja sie teraz, a nie sa zalezne od Ciebie, nie powinny spedzac Ci snu z powiek. Chodzi o  to, ze to Ty decydujesz w co wkladasz swoja energie zyciowa. Mozesz ja wlozyc w przeszlosc i smutek, w cos destruktywnego, a mozesz zaczac walczyc o terazniejszosc, przestac sie biczowac (na sile, bo wiesz, ze to ciebie tylko hamuje i nie pomaga Ci w zyciu) i pracowac nad rzeczami, nad ktorymi masz wplyw, ktore mozesz polepszyc w swoim zyciu. Walcz dziewczyno. Zobaczysz, ze jedna taka udana rzecz, druga i sama zrozumiesz, jak wiele jeste s wstanie zrobic i zmienic dla samej siebie. Jesli naprawisz terazniejszosc, to przeszlosc nie bedzie juz tak bolesna. To jeszcze nie koniec, wstawaj i dzialaj

Poza tym my tego żalu Żabce nie zdejmiemy. To ona sama musi chcieć się go pozbyć. Podobno dla chcącego nic trudnego... cóż, łatwe to nie jest, ale jeśli się chce, to jest możliwe. Tylko to musi być prawdziwe bezwarunkowe CHCĘ, a nie chciałabym, ale coś tam lub chcę, ale nie umiem, może mi się kiedyś zachce.

Wszystkie te rzeczy których nie zrobiłaś będąc nastolatką możesz zrobić teraz Jesteś młoda i całe życie przed tobą Może zamiast użalać się nad zmarnowaną przeszłością zacznij żyć i cieszyć się każdym dniem Rozmyślania o przeszłości do niczego nie prowadzą a wręcz przeciwnie wpędzają cię w ponury nastrój i dołują Jeżeli nie uporasz się z tym sama to radziłabym iść ci do dobrego psychologa który fachowo zajmie się twoim problemem

Witajcie.

Nie wiem czy ktokolwiek odczyta ten post ale niestety zamknięto go więc piszę tutaj. Mam pewien mocny dylemat odnośnie wyboru miejsca zamieszkania. Postaram się w miarę krótko i treściwie opisać całą sytuację. Z góry dziękuję za przeczytanie i ewentualną poradę.

Mieszkam na wsi, kończę studia. Lada dzień przede mną ważne wybory życiowe.

Rodzice wybudowali dom na wsi, który najprawdopodobniej przepiszą na mnie. Rodzeństwo ma własne życie. Raczej nie chcą wracać na wieś. Problem w tym, że ja chyba nie chcę tam mieszkać. Po 1 miejscowość, w której mieszkam to kompletne odludzie. Od zawsze mi to przeszkadzało i dobijała mnie tu samotność. Po 2 wszędzie daleko. Jesteśmy odcięci od świata. Do najbliższego przystanku mamy ok 3 km. Do najbliższego miasta nie ma nawet żadnego busa czy autobusu. W drugą stronę do miasta położonego dalej jest bus, ale on kursuje tak rzadko, że szkoda gadać. Dojeżdżamy samochodem. Zrobienie prawka było koniecznością. Zanim jednak je zdobyłam było ciężko się gdziekolwiek dostać, nawet do lekarza. Miasto gminne daleko, miasto powiatowe 50 - 60 km stąd. Załatwienie czegokolwiek to porażka. Po 3 nic tu nie ma. Nawet sklepu czy szkoły. Nasza miejscowość liczy 200-300 mieszkańców. Kolejny powód to ciężki charakter ojca. To dobry pracowity człowiek ale trudno nam z nim wytrzymać. W domu kłótnie, wrzaski do utraty tchu, wyzwiska, przekleństwa - tak mama próbuje się bronić i "tłumaczyć" tacie swoje racje. Mamy mi szkoda i szkoda mi ją zostawiać. Tata jest uparty, nic do niego nie dociera, przekręca fakty, jest pracoholikiem i mamę często też zmusza do pracy mimo problemów zdrowotnych. Ale mama nic nie mówi. Mama z trudem z nim wytrzymuje. Atmosfera w domu nieraz jest chora.. Ale to osobny temat.

Z drugiej strony czuję się fatalnie z tym, że rodzice specjalnie zbudowali ten dom, poświęcili swoje finanse ale przede wszystkim życie i zdrowie (są schorowani) "byle tylko nam dzieciom (mi) było dobrze". Nie pamiętam żeby mama kupiła sobie jakieś buty, ciuch czy kosmetyk dla siebie. Żeby zrobiła cokolwiek dla siebie. Ciągle było odkładanie grosza na dom. Ostatnio jak mama chciała sobie coś kupić to tata jej to wypomniał, że marnuje pieniądze na "głupoty". Czuję, że jestem niewdzięczna. Mam poczucie winy, że zostawię dom. Czuję się odpowiedzialna za niego z względu na włożony trud, poświęcenie zdrowia przez starszych rodziców. Rodzice przekonują na wszelkie sposoby jakie to wspaniałe życie jest na wsi, jaka swoboda, spokój i luksus. Zgoda. Tylko mieszkanie tu ma sporo wad.  Mogę się tu zmarnować jako młoda osoba. Tata przekonuje, że po co płacić za wynajem i wydziwiać, skoro "tutaj mam wszystko" i miałabym tutaj pracę. Mnie to jednak nie przekonuje.

Miałabym pracę, ale jakim kosztem? Co ja bym z tego miała? Życie na kompletnym odludziu, słuchanie ciągłych kłótni, awantur, wysłuchiwanie ciągłego marudzenia rodziców na wszystko, głównie ojca. Nikogo tu nie poznałam, nie mam żadnych znajomych. Pamiętam jak to było gdy chodziłam do szkoły. Izolacja społeczna krótko mówiąc. Fajnych znajomych poznałam na studiach. Tam odżyłam.

Myślę by wynająć pokój w większym mieście i tam sobie poszukać pracy. Być może tą przeprowadzką dałabym sobie szansę na jakieś normalne życie. Może nie miałabym takich pieniędzy ale przynajmniej spokój, życie po swojemu, szansę na poznanie znajomych, chłopaka. Gdyby nie ten dom nic by mnie tu nie trzymało, żadne poczucie winy , obowiązku.  Wiem, oczywiście - to wielkie szczęście mieć nowy dom. Jestem bardzo wdzięczna za to losowi, tylko mocnoczuję, że to nie moja bajka. Nie odnalazłabym się tutaj. Tylko z drugiej strony co będzie jeśli zostawię rodziców?Jak sobie nie poradzę w mieście...A w ogóle to co będzie potem? Nigdy nie byłam zbyt zaradna. Rodzice dużo rzeczy robili za mnie (umiem ugotować, posprzątać, ogarniać domowe obowiązki). Teraz pora wydorośleć.

Proszę poradźcie mi coś. Nie chcę się narzucać ze swoimi problemami, ale nie mam o tym z kim pogadać. Rodzice wiedzą lepiej, więc nie mam po co ich pytać. Co robić? Zostać tu czy zaryzykować? Mocny mam dylemat. Momentami chodzę załamana. Miotam się między poczuciem winy a pragnieniem życia po swojemu...

Wybczcie, drugi raz wysłałam posta

Napisałam kolejnego posta pod spodem, niestety mój wątek zamknięto. Proszę o odniesienie się do tego 2 posta.