Czy powrót ma sens? - Netkobiety.pl

może jednak decyzja o rozstaniu nie była dobra? miałeś jakieś uzasadnione podstawy, żeby czuć się źle w związku?

W zasadzie to nie, to jest wszystko porąbane, nie wiem co się dzieje w mojej głowie. Ona robiła wiele, aby jednak mnie zatrzymać. Po prostu nie czułem tego co na początku, nie mogłem tego zrozumieć, a to tak chyba po prostu jest, że motyle nie latają cały czas w brzuchu i w końcu przychodzi pewna stagnacja.
Uważam, że to nie było dojrzałe, że po prostu znudziła mi się, wolałem siedzieć sam w domu niż z nią, a to nie jest zabawka, żeby odstawić na półkę i brać teraz z powrotem. Dlatego chcę wiele zmienić...

Jest bardzo mało par, które wracają do siebie i są szczęśliwe. Jest bardzo dużo par, które wracają do siebie, bo nie potrafią odpuścić, a potem znowu się rozstają.
Wiem, bo sprawdziłam na sobie. Po rozstaniu mózg funduje nam przegląd pięknych chwil. A Ty miałeś problem z fundamentalnymi rzeczami. Tobie nie przeszkadzało to, że coś się zmieniło. Tobie przeszkadzało to, o której ona wstaje. To nie jest rzecz, którą Ty albo ona możecie zmienić. To jedna z rzeczy, która najpierw nie przeszkadza, ale jak coś się sypie, to urasta do rangi problemu na skalę światową i żadne rozmowy tego nie zmienią. Jeżeli się męczyłeś po 10 miesiącach związku to znaczy, że ten związek dla Was nie miał sensu i i tak prędzej czy później by się rozwalił.

Jesteś sam 1.5 miesiąca. To nie jest dużo. Nie jesteś jeszcze gotowy na nowe dziewczyny w życiu i nie próbuj wchodzić w związek, bo skrzywdzisz kolejną. Obecnie każda kolejna będzie dla Ciebie co najwyżej plastrem na złamane serce. A myślisz o tym, o czym chcesz myśleć. Chomikujesz sobie jej obraz w głowie tak mocno, że zaczynasz ją coraz bardziej idealizować. W ten sposób żadna kolejna nigdy nawet do pięt jej nie dorośnie. W momencie, kiedy jej obraz przychodzi Ci do głowy zacznij myśleć o czymś innym. Sam z siebie. Przypomnij sobie jej nawyki, które Cię wkurzały. Jakieś jej przyzwyczajenia, jakieś złe strony tego związku. Błędy itd. A potem idź pobiegaj, poczytaj, włącz sobie grę, film, cokolwiek. I tak za każdym razem. Gwarantuję Ci, że po kilku tygodniach takiej terapii nie będziesz jej miał w głowie już tak dużo.

Według mnie, motylki zdechły, zobaczyłeś inną kobietę niż sobie wyobrażałeś i nie potrafiłeś jej zaakceptować.
Zostawiłeś ją i zacząłeś szukać kogoś, kto odpowiadał by Twoim wyobrażeniom, żeby motylki się pojawiły. 1,5 miesiąca nie znalazłeś nic i chcesz wrócić "na stare śmieci" ale gdy tylko pojawi się dziewczyna, która wskrzesi motylki w brzuchu, to znowu zostawisz swoją partnerkę (bo przecież tak na prawdę, jej nie kochasz, kochasz jedynie swoje wyobrażenie o niej).

1,5 miesiąca to bardzo mało. Przecież nie musisz mieć dziewczyny na już. Najpierw zajmij się sobą i swoim życiem.

Jestem sam 2,5 miesiąca. Po 1,5 miesiąca zacząłem próbować szukać. Wtedy już myślałem, że naprawdę dobrze zrobiłem. Chociaż dobrze głównie dla niej, że już jej nie męczę swoim niedojrzałym zachowaniem. A jednak żadna z nowo-poznanych dziewczyn to nie było to, i tam mi już zaczęło coś przeszkadzać od początku. Nie sądzę, że jakbym wrócił to bym w ogóle próbował znaleźć inną, to nie w moim stylu.

Najlepsze w tym wszystkim jest to, że ja cały czas uważam, że to jest dziewczyna idealnie skrojona dla mnie. Wiele jej cech mi bardzo odpowiadało i odpowiada nadal. Martwiła się o mnie jak nikt inny... no może jeszcze mama A jednak, byłem jakiś przytłumiony tym związkiem, spinałem się cały czas żeby było dobrze, i w końcu coś nie zagrało. Może właśnie za mało było w tym luzu, powinienem się cieszyć związkiem, a ja się przejmowałem każdą drobnostką i psychicznie to było duże obciążenie, więc w końcu coś ustąpiło.

Zaczęły mi przeszkadzać różne rzeczy. Najgorsze jest to, że od razu z nią o tym nie porozmawiałem. W jej mniemaniu wszystko było super i nagle się posypało.
Te jej późne wstawanie to tylko przykład, żeby pokazać skalę, że to nie było nie wiadomo co, tylko takie pierdółki. Ale to mogę zmienić. Przecież ona sobie może spać ile chce a ja mogę wstać wcześniej. Jak jesteśmy razem u niej czy u mnie, to też nie musimy robić wszystkiego razem, może być moment, żeby każdy zajął się czymś swoim.

Tak czy inaczej, widzę teraz nadzieję na zmianę, wiem, że dla Was może być to porąbane, ale może jeszcze mam szansę na szczęście
nudny.trudny, nie zależy wszystko ode mnie. Mam świadomość, że ona może już nie chcieć wejść w to znowu, bo będzie się bać, i ją tu rozumiem, ale mam nadzieję, że jednak będzie w stanie dać mi jeszcze jedną szansę.

Skąd masz takie przekonanie, że się nie uda? Czemu nie mogę spróbować?
Te drobnostki też mi kiedyś nie przeszkadzały. Za bardzo przejmowałem się związkiem, spinałem, żeby było jak najlepiej i może to były preteksty do rozstania.

Wiadomo, że nie jest od bycia jak mama. Ale pewne cechy troski i tego że jej zależy powinny być podobne. I nigdy wcześniej czegoś takiego nie czułem od osób spoza rodziny, a jednak tego nie doceniłem.

Sam zobacz.
Moim zdaniem te drobnostki i tak beda Ci przeszkadzac. Z czasem coraz bardziej.

Dzięki, że chociaż Ty dajesz mi nadzieję
Mam wrażenie, że nasz związek zaczął robić się nudny, zaczęliśmy więcej czasu spędzać w domu, mniej wychodzić na spacery, jak na początku, kiedy potrafiliśmy chodzić naprawdę długo.
Jeśli drobnostki spowodowały problemy to właśnie jest to większa szansa, żeby ich się pozbyć aniżeli jakby działo się coś gorszego typu wielkie kłótnie czy nawet zdrada.

Wiem, że już nie będzie jak na początku, tej fascynacji, która mnie do niej przyciągnęła, ale wiem że może być nam razem dobrze bo było, potrzeba tylko odrobinę dobrej woli.

związek jest tworzony przez dwie osoby, i sądzę że nie ma czegoś takiego jak "zaczął robić się nudny", Ty sam możesz mieć różne pomysły na aktywności w czasie wolnym, zapraszać dziewczynę na spacery albo dłuższe wyjazdy po mieście albo kraju. Dopiero gdy nie ma reakcji ze strony dziewczyny, np. jeśli próbowałeś mieć różne inicjatywy a druga osoba nie była chętna ani nie proponowała nic własnego, wtedy możemy mówić o braku aktywności i może nudzie w związku, ale nie jest to coś samoistnego tylko sytuacja mająca dłuższy opis.

Wiesz co, to nie jest tak, że odmawiała. Jak coś proponowałem to w większości przypadków się zgadzała. Problemem było to, że przestałem te spotkania proponować, a ona sama niewiele inicjowała takich wyjść. Więc jakoś samoistnie zaakceptowałem, że jak się spotykamy to idziemy po prostu albo do niej albo do mnie i można powiedzieć spędzamy wieczór "kanapowo", a w pewnym momencie to zaczęło uwierać.

No to ja Ci mówię, że nie ma sensu

ale widzę, że usilnie będziesz łapał się tych, którzy Ci powiedzą odwrotnie

Maro96 - pisanie postów pod swoimi poprzednimi postami jest niezgodne z naszym regulaminem.
Proszę zawieraj całość odpowiedzi w jednym wpisie. A zawsze kiedy chcesz coś dodać do postu, który już opublikowałeś, możesz to zrobić używając funkcji "edytuj".

Bo ja na tym forum siedze ponad 2 lata. I w wiekszosci przypadkow pisze w tematach rozstaniowych. I widzialam mase takich samych sytuacji i ani jednej gdzie bylby powrot. Jezeli byl to na miesiac i potem rozstanie.

A co do tego tekstu o samotnosci do konca zycia to idealnie pokazuje Twoje podejscie do niej i do zwiazku. Ty sie samotnosci boisz i wezmiesz byle co byle by bylo. To prosta droga do unieszczesliwienia siebie.

Nie pytaj ludzi na forum. Oni Ci nie pomogą. Nie mają takiego problemu jak Ty, nie pojmują, ze można czuć tak jak Ty. Ich odpowiedzi przystają do tego jak oni widzą świat i jak funkcjonują w relacjach. Ludzie są różni. Idź do psychoterapeuty, poszukaj dobrego, kogoś kto ma zadowolonych pacjentów. Poczytaj o przywiązaniu unikającym, unikaniu bliskości. Co do samego związku to trudno coś radzić. Cokolwiek nie wybierzesz, myślę, ze będzie Ci trudno.

Poniżej skopiowałam Ci artykuł, który mi dawno temu pomógł zrozumieć ten zagmatwany mechanizm jakim jest lęk przed bliskością i unikanie.

"Lęk przed bliskością to nieświadoma obawa, która zakłóca nasze życie emocjonalne. Co trudniejsze, pojawia się w przypadku relacji, które mają dla nas szczególne znaczenie – związków opartych na miłości, czasem też w przyjaźni. Zakłóca je i utrudnia emocjonalne otwarcie się na ludzi. Często jesteśmy skłonni utożsamiać odczuwany lęk z obawami o odrzucenie, pogorszenie relacji lub o emocje, które nie zyskają wzajemności. Jednak tak naprawdę nasz lęk przed bliskością jest wyzwalany przez emocje pozytywne i to właśnie wejście w związek z kimś, na kim naprawdę nam zależy, najczęściej wzbudza ten głęboko skryty lęk.
To dość paradoksalne – im bardziej chcemy być blisko i intymnie z drugim człowiekiem, tym silniej nasz wewnętrzny wróg się temu sprzeciwia. Nie nasz partner, nie okoliczności, ale słabo rozpoznana siła, która drzemie w nas samych.

Problemem jest to, że nasz wybraniec/wybranka widzi nas jako osoby godne miłości, wspaniałe, pełne zalet. Tymczasem my wcale nie musimy tak dobrze o sobie myśleć. Częściej czujemy coś zupełnie przeciwnego. A najczęściej pozostajemy w przekonaniu, że wcale nie jesteśmy godni miłości. I wcale nam się nie śpieszy do zmiany postrzegania nas samych. To wymagające zadanie, połączone z weryfikacją tego, jak byliśmy traktowani emocjonalnie przez naszych rodziców, poprzednich partnerów. Wolimy odrzucić realną miłość, niż wziąć się za bary z negatywnym obrazem własnej osoby. Tworzymy więc w sobie bariery, które mają nas przed miłością chronić. Można powiedzieć, że uzbrajamy się w emocjonalną zbroję. Często też nazywamy uzbrajanie obawą przed skrzywdzeniem, bo to dobrze usprawiedliwia pozostawanie w pozycji defensywnej. Któż może wymagać od nas, abyśmy wystawili się na ciosy?

Skąd bierzemy negatywne przekonania/emocje na temat nas samych? Są czymś innym niż myśli o grubych udach czy niezdolności do nauki języków. Są wytrenowanym, głęboko osadzonym skryptem naszej psychiki. We wczesnym dzieciństwie, odczuwając deficyt miłości, dezaprobatę lub odrzucenie rodziców (a wszyscy tego doświadczają, nawet jeżeli mają fenomenalnych rodziców), musieliśmy sobie jakoś radzić z potężnym i zagrażającym nam odczuciem. Nie zanegujemy rodzica, negujemy własną wartość. Wtedy łatwiej zrozumieć dlaczego nie dostaliśmy tego, co było nam potrzebne.

Jako dorośli mylimy skutek z przyczyną. Odczucie bycia niewartym miłości myli nam się z innymi, wtórnymi przekonaniami, obawami. Nie skupiamy się przesadnie na rozumieniu tego, co się z nami dzieje. Po prostu zostajemy ze znanymi skryptami, reakcjami i powtarzamy je w kolejnych, ważnych dla nas związkach. Jesteśmy na tyle dobrzy w oszukiwaniu siebie, że od bliskości nie uciekamy. Za to wpadamy w nowe romanse, bo dzięki temu poczujemy to „coś”, dreszcz bycia na świeżo kochanym. Dogadzamy sobie na wszystkie możliwe sposoby albo wręcz przeciwnie, karzemy się, bo przecież to wszystko nasza wina. Zapijamy demona albo kombinujemy nieprzeciętnie, co by tu wykonać, żeby do drugiego człowieka nie zbliżyć się tak naprawdę, tak bez pancerza.

Nie odrzucamy bliskości świadomie i z intencją, to bardzo podświadomy mechanizm. W chwilach intymności emocjonalnej i fizycznej zachowujemy się w określony sposób – taki, który spowoduje napięcie w nas albo w drugiej osobie. Tak, żebyśmy albo mogli odepchnąć, albo zostać odepchnięci.

Jeśli poznasz któreś z poniższych zachowań, warto się chwilkę nad sobą zastanowić. To są schematy ucieczki od bliskości.

Nieokazywanie uczuć, reagowanie obojętnie lub odrzucająco na pozytywne bodźce emocjonalne (mąż gotuje dla żony kolację, ona krzyczy, że przecież on wie, że ona nie je klusek, bo jest na diecie).
Pozostawanie podejrzliwym lub wręcz paranoicznym wobec partnera (doszukiwanie się negatywnych motywacji zachowań), ponadprogramowa zazdrość. Czasem po prostu wystarczy niezauważanie, że partner chce dobrze.
Utrata zainteresowania seksem i dotykiem.
Krytykanctwo wobec partnera, związku. Dostrzeganie negatywów, które przysłaniają pozytywy.

Łatwo powiedzieć, robi się długo i mozolnie. Po pierwsze trzeba zmierzyć się z głębokimi, negatywnymi przekonaniami o nas samych (wspomnienia, ból, czasem rozpacz). Czasem, żeby dogrzebać się do tego, co leży na dnie, potrzebna jest pomoc psychologa. Jednocześnie trzeba świadomie i uważne dbać o to, by nie odpychać partnera lub partnerki, nie zwiększać przepaści w związku. Nagrodą są głębokie, satysfakcjonujące związki, w których seks i emocje są drogą do wyrażenia więzi łączącej ludzi.

Miłość jest uczuciem wymagającym, i to nie tylko pracy, co samo w sobie brzmi dziwnie. Także otwarcia się na nią i wyjścia ze swojej skorupy. Co prawda, wszyscy marzymy o idealnym partnerze, ale gdy już się znajdzie jakiś świetny człowiek, który chce z nami żyć, znoszenie związku okazuje się być bardzo trudne. Fantazje są prostsze od rzeczywistości, bo wystawienie na miłość może być dla nas przerażające, naruszać nasze bariery obronne, wpędzać w niepokój, który racjonalizujemy. Kochanie kogoś niesie nie tylko namiętności i szansę na spełnienie, ale obawę przed krzywdą czy stratą."

Pewnie dla Was wyda się to oczywiste ale ja nie sądziłem że to się tak potoczy
Rozmowy właściwie nie było, ona nie chciała nawet zwyczajnie pogadać, jeszcze pisała tak jakbym jej nie wiadomo co zrobił a rozstaliśmy się w miarę spokojnie. Według mnie na takie traktowanie aż nie zasłużyłem.
Tym bardziej że wiem że potrafimy pogadać normalnie, śmiać się przy tym i żartować ale ona nie chce
Myślicie że jak to wszystko przetrawi to zgodzi się chociaż pogadać ? Np za 2-3 dni?
Przecież ja na razie tylko chciałem pogadać... Oczywiście na razie, no ale najpierw niech w ogóle normalnie zacznie ze mną gadać.

Myślę tak samo jak napisała MarataPrzyjaciółka Forum, od początku uważałem że nie potraktowałeś jej dobrze a powody rozstania były błahe. Poważny związek to nie tylko planowanie, poświęcenie w pełni, życie dla kogoś, czy stworzenie rodziny - może przerosło Cię własne wyobrażenie o związku. Wymieniłeś też "robić wiele rzeczy razem" i proponuję żebyś skoncentrował się przede wszystkim na tym, z tą dziewczyną albo z inną jeśli nie uda Ci się z nią porozmawiać.

Po co chcesz próbować?
Po co przypominasz jej o sobie?
Po co rozdrapujesz to, co ona usiłuje sobie sama skleić?

Daj jej spokój. Ona Cię już nie chce.

Co Ty sobie w ogóle wyobrażasz, ze masz jakieś oczekiwania by ona Cie jakoś traktowała? I ze sobie myślałes, ze teraz masz kaprys powrotu, to ją po prostu wezwiesz a ona się zgodzi?
Jeśli postępujesz w sposób, którego nie rozumiesz to zajmij się sobą i coś z tym zrób. To samo się nie naprawi. Co Ty w ogóle na tym etapie, na którym jesteś, możesz jej zaoferować? Przecież nie zrobiwszy nic ze sobą masz niemal pewność, że historia się powtórzy.

Ja, mnie, moje.

Włóż sobie rękę do wrzątku a po dwóch dniach zrób to ponownie. Tak właśnie czuje się Twoja dziewczyna, gdy chcesz z nią pogadać - że jej prywatne piekło, z którego zaczęła wychodzić, ma odżyć na nowo bo Tobie wróciły wspomnienia.
Co Ty jakiś psychopata jesteś? Ona się ciebie zwyczajnie boi, a Ty ją chcesz dręczyć rozmową z Tobą, bo przecież musisz znowu spróbować na swoim króliku doświadczalnym.

Zostaw ją w spokoju.

Edycja: nie, nie kochasz jej, skoro potrafiłeś odejść od niej, bo odczuwałeś taką potrzebę. to jest jedynie osoba, która była dobrze do ciebie dopasowana. Czyli uczuć z Twojej strony 0, za to dominuje tęsknota za poczuciem komfortu, nie za nią.

Może i znasz, ale tylko z teorii, a teraz masz okazję poznać w praktyce.
Pomijając ckliwe ozdobniki, bo nie mam na te pierdoły czasu, to jedynym powodem jaki stoi za twoją nagłą chęcią spotkań i rozmów jest...
tylko i wyłącznie to, że przez ten miesiąc latania luzem, nie poznałeś nikogo ciekawego, kto wypełniłby pustkę po tamtej. Koniec.
Cała reszta wzruszających banialuków, to standardowy zestaw głodnych kawałków, które słyszał każdy do kogo ktoś chciał kiedyś wrócić.
Sam je opowiadałem nie raz i nie dwa, sam ich słuchałem nie raz i nie dwa, także możemy sobie oszczędzić zbędnego pier*olenia,
a co do tej twojej pannicy i braku odzewu na twoje łzawe apele, no cóż, nie mam dla ciebie najlepszych wieści i wątpię czy chcesz to czytać,
ale w 99,95% podobnych przypadków, na horyzoncie pojawił się już ktoś inny i to jest jedyny powód, dla którego się nie odzywa. Życie.
Pozostałe 0,05% zostawiam na przypadek losowy np. wpadnięcie telefonu do kibla, przez co nie może się chwilowo z tobą skontaktować.
Oczywiście rozumiem, że lepiej się poczujesz wierząc jednak w wersje naszych dziewczyn z poprzedniej strony, niech więc tak będzie... 

Tak czy inaczej zje*ałeś i teraz musisz za to zapłacić, a że lekko nie będzie, to tym lepiej dla ciebie.
Następnym razem, będąc już z jakąś inną, dwanaście razy się zastanowisz zanim lekkomyślnie podejmiesz jakąkolwiek decyzję.
Ogarnij się i daj jej spokój.

Kolejny który nie rozumie po co napisałem. To co wszystko napisałeś jest dla mnie jasne. Zrozumiałem to już dawno, nie potrzeba 10 innych osób którzy to powielą.
Piszę tutaj w celu uzyskania pomocy, a nie dobicia. Ja już i tak jestem załamany, nie potrzebuje kolejnych osób, które mi to potwierdzą.
I kolega też nie do końca moje poprzednie wiadomości zrozumiał.

Także powtórzę:
PROSZĘ O PORADY KTÓRE MOGĄ MI POMÓC W TEJ BEZNADZIEJNEJ SYTUACJI, KTÓRĘ MOGĄ DAĆ MI CHOCIAŻ CIEŃ SZANSY NA POWRÓT, A NIE TO CO ONA TERAZ ROBI LUB MOŻE ROBIĆ. A PORADA, ŻE ZAJMIJ SIĘ INNĄ TO ŻADNA PORADA.

Mam świadomość swoich błędów i trudu sytuacji, w jakiej jestem, ale liczę, że pojawią się osoby, które miały podobne sytuacje i udało im się chociaż częściowo osiągnąć sukces.

No widocznie nie jest, skoro nadal ci się wydaje, że kogoś nabierzesz wyświechtanymi górnolotnymi frazesami,
które kompletnie nic nie znaczą, ani dla ciebie, ani dla nas tutaj, ani dla tej dziewczyny.
Jeśli ktoś tu czegoś nie rozumie, to chyba tylko ty masz jakiś problem z ogarnięciem sytuacji, którą masz na własne życzenie.
Myślisz że co teraz będzie, pstrykniesz w palce i to co się stało nagle się odstanie? Że pisaniem w kółko tego samego zestawu banałów
wywołasz dżina z butelki, który spełni twoje życzenie i ci podpowie jak w trzech krokach odzyskać laskę, która już cię skreśliła?
Ja wszystko rozumiem. Pytanie czego ty tu jeszcze nie rozumiesz...

Marco, daj jej spokój. Jak gość pisze że po 10 mcy odeszły motyle i że ,że się dusi to weź Ty serio juz przestań gościu. Dziewczyna już cie nie chce. Przyjmij to do wiadomości i daj jej święty spokój.
Jesteś egocentryczny i i tak ja zostawiasz. A gości co będą chcieli i mogli jej dać szczęście znajdzie na pęczki. Bez łaski, bez rozstań,ceregieli.
I nie skupiaj się tak na sobie

Ktoś tu napisał, że forum mi nie pomoże. I się z tym zgadzam.
Nikt z Was jej nie zna, nie wie jaka jest i co ona czuje. Ja ją jednak lepiej znam i wiem, że i w jej głowie jeszcze gdzieś tam jestem.
A temat uważam, że jest do zamknięcia.

Uważam, że temat jest bardzo pouczający.

Marco patrz uważnie, jaka jest teraz. Patrz aż się napatrzysz. To Twoja wina, że z Tamtej wspaniałej dziewczyny stała się taka. Rozgoryczona, nieufna, zła na świat i obolała. Patrz i nie pomijaj żadnego szczegółu. Dzięki Tobie osiągnęła ten stan. Przypomnij sobie, kim była i popatrz kim jest dzięki Tobie.

Uwierz mi, na pewno jesteś w jej głowie. Codziennie od rana do nocy. I za każdym razem sobie myśli "Jak mogłam tak mu zaufać. Jak mogłam być taka naiwna". I próbuje żyć z tym normalnie każdego dnia. Teraz już jest na etapie, w którym odbiła się od dna i buduje swoje życie na nowo. Bez Ciebie.

Więc poczekaj aż odbuduje się i okrzepnie, odnajdzie się na nowo i dopiero wtedy do niej idź. Teraz tylko zburzysz kruchą konstrukcję jej świata, tak mozolnie przez nią budowaną.

Pięknie to napisalas.

Lady Loka...No dokładnie....

A tak się zapierałeś, że jesteśmy uprzedzone

Ja Ci już mówiłam, to jest normalne, że Ci brakuje tego, co było fajne. A mózg po rozstaniu funduje istne przeboje

Ale jakie... Jak był z nią ciężki kontakt z początku po tym jak się odezwałem, to ja się wręcz popłakałem, że zepsułem coś takiego, żę ona już nie będzie chciała ze mną gadać, nie mogłem sobie dać z tym rady. Nie wyobrażałem sobie jej z żadnym innym chłopakiem. Mimo, że już nie była moja, to czułem, że jest moja i nikt jej nie może ruszyć. I dalej tak czuje, ale już jakoś mniej... Co to za rollercoaster ?