Wbrew sobie - Netkobiety.pl

Nakręcasz się, bo nie mówisz wprost czego chcesz, a czego nie chcesz. On Ci coś proponuje, a Ty lawirujesz w rozmowie i wijesz jak piskorz, chcąc w jakiś podprogowy sposób przekazać mu, że nie dziękuję, że za wcześnie, że cośtam. Sam fakt zaproponowania Ci czegoś, czego nie chcesz denerwuje Cię, bo masz problemy ze spokojnym, acz asertywnym odmawianiem. To, że musisz postawić komuś granicę, powiedzieć nie dziękuję, już wprowadza Cię w nerwowy nastrój. A potem już idzie lawina, bo on z Twoich znaków dymnych domyśla się, że jest coś nie tak, ale nie jest w stanie odczytać co. Masz poczucie winy, że 1. odmawiasz, a 2. że odmawiasz nie wprost, tylko lawirując. To poczucie winy generuje agresję, którą kierujesz i na siebie i na niego. Rozwiązaniem jest niekręcenie filmów w głowie; nauczenie się, że możesz odmawiać i nie jest to nic złego; nauczenie się odmawiania wprost i mówienia wprost, bo zaoszczędzi Ci to nerwów i poczucia winy. Taktyka „domyśl się” wykańcza Ciebie i z czasem wykończy i jego.
Więcej luzu w tym przypadku nie oznacza trzymanie się na wielki dystans i oczekiwanie na zranienie...
To tyle moich obserwacji na podstawie tego postu. Zaznaczam, że tylko tego, więc pole obserwacyjne jest ograniczone. Na forum jest parę osób, które poznało Cię lepiej, więc one może dołożą garść swoich obserwacji, być może trafniejszych.

Więcej bezpośredniej komunikacji, a mniej znaków dymnych i będzie dużo lepiej.

Jakby zgadzam się z powyższymi wypowiedziami, ale mam też watpliwości/
Bo jestem zdziwiona, że jeszcze się na oczy nie widzieliście a facet juz zna Twoje życiowe bolączki
i to dobrze o nim świadczy, że nie uznał Ciebie za marudę, która szuka faceta do pomocy i nie ulotnił się, ale jeszcze oferuje swoją pomoc.

Popieram takie podejście. Tego się trzymaj i szklanki do połowy pełnej, bo z Twojego poprzedniego postu powiało pustką w szklance Nie wiem jakie masz doświadczenia życiowe, więc może niełatwo będzie Ci przyjąć pozytywną perspektywę, choćby w tym przypadku, ale daj sobie na to szansę. Nie zakładaj czarnych scenariuszy i negatywnych intencji, kryjących się za jego propozycjami. Być może po prostu słysząc, że masz jakieś kłopoty ma odruch pomocy, jest generalnie opiekuńczym typem człowieka. Czy tak jest wyjdzie w praniu, ale łatwiej przełamać Ci będzie lody w stos. do niego i do innych, jeśli założysz, że ma raczej pozytywne intencje, niż negatywne. W ten sposób nie będziesz się też tak negatywnie nakręcała, a odmowa w jakiejkolwiek kwestii nie będzie dla Ciebie prawie, że zerwaniem znajomości, bo w głowie powstał już film na temat jego zamachu na Twoją niezależność, bądź film z serii chce mnie wykorzystać. Podziękuj za chęć pomocy, doceń fakt jej ofiarowania, ale jeśli nie chcesz jej przyjąć odmów po prostu. Czyjeś dobre intencje nie oznaczają przymusu przyjęcia propozycji. Jeśli chcesz to odmowę możesz dodatkowo wyjaśnić, mówiąc wprost, że chcesz aby znajomość rozwijała się na razie na neutralnym gruncie.
Dawaj znać jak Ci idzie

Myślę, że powinnaś spotkać się z tym człowiekiem i naocznie przekonać się czy pociagalby cię jako mężczyzna. Nie chodzi o to, żebyś zaczęła od pójścia z nim do łóżka, lecz o to, by faceta zobaczyć.
Na tym etapie znajomości niepotrzebnie tworzysz w głowie jakieś mity i przez to doprowadzasz się do takiego stanu, jakbyś już była z nim w związku. Analizujesz, cieszysz się, to za chwilę złościsz albo oburzasz- przecież to bez sensu. Póki co jest tylko nieznajomy, z którym masz telefoniczny kontakt. Facet powiedział ci, że jeśli wyjdzie tak, że będziecie tylko telefonicznymi znajomymi, to jemu i tak będzie miło, bo czuję się samotny, więc nie ma problemu. I ja takie postawienie sprawy rozumiem, bo lepiej mieć kogoś, do kogo można zadzwonić i chwilę pogadać niż siedzieć samotnie w czterech ścianach i mieć do kogo buzi otworxyc.
Pytanie tylko do cuebie- czy ty potrafilabys tak normalnie podejść do takiej telefonicznej znajomości? Obawiam się, że nie potrafilabys, bo zamiast na luzie z nim rozmawiać ty snulabys domysły i podejrzewała Bogu ducha winnego człowieka o nie wiadomo jakie to złe zamiary. Wyluzuj trochę i spotkaj się z nim.

A przepraszam, z czym dokładnie w moim poście się nie zgadzasz?
Z tym, że jestem zdziwiona, że się na oczy nie widzieliście a już facet zna Twoje życiowe bolączki?
Czy z tym, że dobrze oceniam jego postawę, wyrażającą się w chęci niesienia pomocy?
Czy może z tym, że zgadzam się z moimi przedmówcami?

Jakbyś mi wyjaśniła to będę wdzięczna i sobie wnioski na przyszłość wyciągnę.

Ale będzie stał. I teoretycznie dużo szybciej, niż ty.
Dobra, upierdliwa jestem, wim, i odkrywam amerykę na nowo ... ale nie mogę się powstrzymać, no nie mogę tak bardzio.

Bo ja tam zawsze sobie myślałam, że im bardziej człek dorosły i starszy, tym lepiej będzie umiał nie dokładać sobie zbędnych obowiązków.
Pisałaś, że on jest "starszy" - i to brzmiało, jakby miał co najmniej 60 lat, a na pewno nie mniej niż 55.  W końcu "starszy pan". A ty, patrząc na twój nick (o ile jest prawdziwy), masz dużo mniej.
Po prostu o ile przez pewien czas moglibyście prawdopodobnie normalnie, wspólnie funkcjonować, o tyle po tym czasie będziecie na dwóch różnych etapach życiowych - ty  prawdopodobnie w niezłej formie, a on w stanie "podaj mi kapcie i gazetkę, bo sam już nie mam siły po nie sięgnąć". A jeśli chciałabyś gdzieś pojeździć, gdzieś pójść, coś pozwiedzać, to zamiast tego pójdziesz co najwyżej do apteki po te pampersy (a one ważą). No chyba że sama gdzieś pojedziesz... ale nie balabyś się go zostawić samego? A nóż coś przypali i wywoła pożar.
Dobra, kończę. Miłego popołudnia.

Magdaleno, odpowiedziałam zbiorowo na wszystkie posty. Jeśli coś umknęło, powtórz UPRZEJMIE pytanie.
Pozdrawiam uprzejmie nad wyraz

Marakujko, zawsze można wyjść lub wyjechać z koleżanką. Nawet z mężem nie chodziłam krok w krok, bywałam sama w kinie na przykład, bo gust filmowy mieliśmy odmienny. I choć był stosunkowo młody, często czuł się źle, niejedną noc zarwałam, gdy chorował. To dla mnie zakichany obowiązek partnera, oczekuję tego samego, gdy znajdę się po drugiej stronie barykady. Życie to nie tylko atrakcje.
Pan jest kilkanaście lat starszy ode mnie, a ja mam 42 lata. Jak już wspomniałam, nie obiecuję ani jemu, ani sobie niczego, po prostu trzeba się poznać. A życie lubi zaskakiwać, więc nie chcę zamykać możliwości przez stawianie jakichś sztucznych granic. Dlatego chcę zapanować nad swoimi odruchowymi reakcjami. Tego dotyczy mój wątek, a nie czy pan jest odpowiednim kandydatem do wspólnego życia.
Rozsądek rozsądkiem, ale wyrachowania bardzo nie lubię.

Odnośnie twoich reakcji to po prostu zastanów się na spokojnie, z czego one mogą wynikać - może aż tak się boisz stracić z kimś kontakt, boisz się, ze ktoś się na ciebie na dobre obrazi, że gdy rozmowa przebiega nie do końca po twojej myśli, to tak się boisz nie zgodzić z kimś, że te nerwy cię zjadają, a przy okazji przenoszą się na rozmówcę. A może jesteś niestabilna emocjonalnie i po prostu jakakolwiek niezgodniość z kimkolwiek lub z czymkolwiek wywołuje w tobie jakiś rodzaj agresji - wówczas trzeba by było się z tego podleczyć. Nie wiem - moze wcześniej o tym już tu pisano, ale warto się zastanowić od tej strony, bo szczegółowe metody już miałaś podane. Dopiszę jeszcze: a moze to też jakaś forma narcyzmu?  A może tak bardzo zależy tobie na "trzymaniu poziomu, klasy", że boisz się wejść we wszelkie dyskusje, bo obawiasz się, ze wyjdzie, iż nie jesteś osobą z klasą ale "z klaską" co najwyżej. - Więcej nie pomogę, bo nie znam cię z wyjątkiem paru postów rozrzuconych gdzieś po forum. To już ty wiesz najlepiej i sama musisz to zanalizować.

A co do wyrachowania, to przykro mi, ale sobie wypraszam. Nie tyle o wyrachowania mi szło, ile bardziej zdawanie sobie sprawy i korzystanie z możliwości wyboru, czy chciałoby się uwiązać zupełnie świadomie "zakichanymi obowiązkami" czy nie. (Poza tym skoro on jest starszy, to ten zakichany obowiązek szybciej spadnie na ciebie, niż na tego gostka).

A wracam znów do tego, bo bardzo mi się podobają rady od P.I., a zwłaszcza Jacentego...  Ja tam twój wstępniak, jednak dość długi i średnio zwięzły, potraktowałam nie tylko jako prośbę o konkretne rady w konkretnej jednej sprawie, ale także jako pewną chęć ujęcia tematu w nieco szerszej perspektywie. Inaczej, można było zagadnienie potraktować w dwóch, góra trzech zdaniach. A jeśli dołożyć do tego takie powiedzonko, - bo niby tak bywa - że "gdy kobieta chce porady, to nie chce tak naprawdę porady, tylko chce się po prostu wyżalić i wal tam wszystko, co jako tako w temacie", to łoooboś. 

EOT

Klio, spotkaliśmy się dzisiaj. Pan sympatyczny i kulturalny, ale zupełnie nie pociągający mnie fizycznie. Pewnie jeszcze sobie czasem pogadamy,  może nawet się zobaczymy gdy będziemy w swoich miastach, ale nic więcej z tego nie będzie.
Godzinka w kawiarni minęła jednak miło.   Doceniam to.

Na pewno dla niego to też jest bardzo wiele...

Ano zostało mi gadu-gadu z dawnych czasów. Rzadko teraz z niego korzystam, ale zdarza się.
Klio,  przyjaciół i dobrych znajomych nigdy dość.
Burzowy co dokładnie masz na myśli?

Dziękuję.
Owszem, pracuję nad sobą

A pan naprawdę spoko w rozmowie. Życzyłabym sobie takiego na przyszłość. Czułam życzliwość i pozytywną atmosferę.

To wcale nie jest żart. Zasadę ograniczonego zaufania dobrze jest stosować nie tylko na drodze, ale w ogóle w życiu

Witam sympatyczna Piegowata,
Zajrzałam na to forum i bardzo się cieszę że są tutaj też rodzynki poniżej i to dużo 60+. To tyle w kwestii że się dużo wypowiadasz. To właśnie różnorodność wiekowa daje możliwość porównania swoich doświadczeń i w jakiś sposób udzielenia rady.
Teraz co do tematu chciałbym a boję się: rozumiem Twoją sprzeczności w tej nowej relacji. Serce i dusza chciałyby, ale rozum i prawdopodobnie wcześniejsze przeżycia blokują emocje. Takie pomieszanie z poplątaniem jest uciążliwe dla odbiorcy , z tym że dla wytrwałego to wyzwanie, co z kolei odsiewa tych nastawionych na krótką metę i przyjemność. Każdy człowiek ma jakieś przeżycia w plecaku i stąd indywidualne tempo rozwijania znajomości.
Serdecznie pozdrawiam

Piegowata Witam
Kluczowe słowa to , "wbrew sobie" z własnego doświadczenia wiem, że "wbrew" się nie sprawdza. To działa na krótką metę, prędzej niż się wydaje poczujesz dyskomfort, który i tak doprowadzi do wycofania się że znajomości.
Również każda z nas ma jakieś oczekiwania i wymagania do ".wybrańca ", niestety z doświadczenia wiem że trzeba jednak trzymać się tych kryteriów, ponieważ obniżenie poprzeczki, nawet jeśli chwilowo pozwala kogoś poznać to taka znajomość będzie mimo wszystko "zamiast".
Wiem niestety że może się to przełożyć na fakt że coraz więcej w naszym życiu pojawia się tych "zamiast". Zakupy zamiast przytulania z miłym, słodycze zamiast miłej rozmowy, winko z koleżanką zamiast upojnego wieczoru, płacz w poduszkę zamiast upojnej nocy itd. Jeżeli ciągnęłam taką znajomość "zamiast" to i życie nie było ani pełne, ani fajne. Wciąż nawet podświadomie wyczuwa się fałsz i dyskomfort związany z tym, że może komuś w ten sposób również robimy krzywdę, a to nigdy nie daje dobrego samopoczucia.
Miła Piegowata

Piegowata Witam
Kluczowe słowa to , "wbrew sobie" z własnego doświadczenia wiem, że "wbrew" się nie sprawdza. To działa na krótką metę, prędzej niż się wydaje poczujesz dyskomfort, który i tak doprowadzi do wycofania się że znajomości.
Również każda z nas ma jakieś oczekiwania i wymagania do ".wybrańca ", niestety z doświadczenia wiem że trzeba jednak trzymać się tych kryteriów, ponieważ obniżenie poprzeczki, nawet jeśli chwilowo pozwala kogoś poznać to taka znajomość będzie mimo wszystko "zamiast".
Wiem niestety że może się to przełożyć na fakt że coraz więcej w naszym życiu pojawia się tych "zamiast". Zakupy zamiast przytulania z miłym, słodycze zamiast miłej rozmowy, winko z koleżanką zamiast upojnego wieczoru, płacz w poduszkę zamiast upojnej nocy itd. Jeżeli ciągnęłam taką znajomość "zamiast" to i życie nie było ani pełne, ani fajne. Wciąż nawet podświadomie wyczuwa się fałsz i dyskomfort związany z tym, że może komuś w ten sposób również robimy krzywdę, a to nigdy nie daje dobrego samopoczucia.
Miła Piegowata

Piegowata Witam
Kluczowe słowa to , "wbrew sobie" z własnego doświadczenia wiem, że "wbrew" się nie sprawdza. To działa na krótką metę, prędzej niż się wydaje poczujesz dyskomfort, który i tak doprowadzi do wycofania się że znajomości.
Również każda z nas ma jakieś oczekiwania i wymagania do ".wybrańca ", niestety z doświadczenia wiem że trzeba jednak trzymać się tych kryteriów, ponieważ obniżenie poprzeczki, nawet jeśli chwilowo pozwala kogoś poznać to taka znajomość będzie mimo wszystko "zamiast".
Wiem niestety że może się to przełożyć na fakt że coraz więcej w naszym życiu pojawia się tych "zamiast". Zakupy zamiast przytulania z miłym, słodycze zamiast miłej rozmowy, winko z koleżanką zamiast upojnego wieczoru, płacz w poduszkę zamiast upojnej nocy itd. Jeżeli ciągnęłam taką znajomość "zamiast" to i życie nie było ani pełne, ani fajne. Wciąż nawet podświadomie wyczuwa się fałsz i dyskomfort związany z tym, że może komuś w ten sposób również robimy krzywdę, a to nigdy nie daje dobrego samopoczucia.
Miła Piegowata

Nie opłaca się obniżać poprzeczki. Jeśli nawet przez chwilę ucieszy nas taki związek, prędzej czy później wyjdą na jaw niespełnione potrzeby, frustracja, niezadowolenie. Już raz weszłam w związek, bo chciałam wreszcie zakosztować życia w parze, bo naokoło było pełno małżeństw, rodzin z dziećmi, koleżanek z chłopakami, a ja czułam się pozbawiona czegoś ważnego. Zaowocowało to życiowym dramatem trzech osób.
Widzę wokół siebie bardzo wiele związków, gdzie próbuje się partnera przerobić, dopasować do swojej wizji, gdzie zamiast miłości jest wzajemna kontrola. Wolę być sama niż zżymać się, że ktoś nie jest taki, jak sobie wymyśliłam. Wolę spotkać kogoś, o kim pomyślę ciepło, pozytywnie i z zachwytem, zamiast zapełniać kimkolwiek puste miejsce u mojego boku.
W związku chcę wolności, ciepła i spokoju, wzajemnej akceptacji i dogadywania się bez walki. Chcę też etapu poznawania się, który często bywał zupełnie ignorowany przez panów, których spotykałam.

Lato, nie chcę związku wbrew sobie, ale tytuł wątku odnosi się raczej do tego, że odnoszę niekiedy wrażenie, że podświadomie bronię się przed związkiem rękami i nogami, choć niby chciałabym jeszcze takowy przeżyć.
Ale to się bierze stąd, że ogromnie, aż do obsesji nie chcę przeżywać niczego niezgodnego ze mną.
Takie błędne koło.

Pytanie, co znaczy trudna miłość. Ktoś na innym wątku napisał, że jeśli związek jest o.k., to i w głowie jest o.k.
O tym marzę - o spokoju, o poczuciu, że jest o.k.
Myślę sobie dzisiaj, że jeśli czułam przy kimś niepokój i dyskomfort - nie działo się to bez powodu, że gdybym wbrew tym uczuciom weszła w relację, żałowałabym tego. Kiedyś miałam w takich sytuacjach skłonności do analizowania, co ze mną nie tak, dziś traktuję te niepokoje jako wskazówki i sygnały.
Tylko zastanawia mnie często, gdzie jest ten balans, złoty środek i rozsądna granica między potrzebą bycia sobą a wyjściem naprzeciw drugiemu człowiekowi.
Modelu dla mnie chyba nie wyprodukowano Tak mawiała moja koleżanka poszukując dla siebie... roweru

Oczywiście chodzi o intuicję

Z ostatniego postu wynika, że jesteś na najlepszej drodze do odszukania w sobie tego złotego środka, cieszyć się dniem codziennym i małymi radościami , które oferuje nam życie, a jeszcze mieć poczucie bezpieczeństwa, komfortu i poczucia humoru to wielkie osiągnięcie. Tak trzymaj bez przymusu , że musi być jak u innych, wtedy właśnie się zdarzy.
I tego Ci życzę