Czy to przez jej rodziców? - Netkobiety.pl

Nie uważam, że się boję. Może to zabrzmi głupio, ale przez różne przejścia związane z chorobą stałem się silniejszy i zawsze szukam wyjścia z sytuacji. Nie boję się również samotności, chociaż wiem, że nie jest to najlepsze rozwiązanie. Czasem zastanawiam się czy ona jest dojrzała, bo momentami zachowywała się jak dziecko - wszystko u niej było związane z emocjami. Na swojej drodze spotkałem bardzo dużo osób, które mówiły mi, że jestem pozytywnym człowiekiem, że daję nadzieję, a tylko ona powiedziała mi, że nie potrafię wzbudzić pozytywnych emocji, gdzie wcześniej mówiła, że jestem bardzo dobrym człowiekiem i chcę ją dobrze traktować, że rozbraja ją moja cierpliwość i ciągłe szukanie dobrych rozwiązań wyjścia z danej sytuacji.

Co do rodziców, mówiła, że rozmawia tylko z nimi, nie ma za bardzo znajomych, a jej ojciec i matka przyjeżdżają do niej praktycznie dwa razy w tygodniu i nocują u niej. W różne miejsca chodziła tylko z nimi.

Co do negatywnych emocji tego nie wiem, może po prostu lubiła być mieszana z błotem przy znajomych, bo tak z nią robił jej były.

Sam nie wiem co o tym myśleć. Zastanawia mnie ta jej zmiana w ciągu kilku dni. To że mówiła że chce być szanowana, że się cieszy jak się spotykamy, sama inwestowała i proponowała spotkania, a potem wszystko wycofała, argumentowała w taki sposób, że jedno zaprzeczało drugiemu.

Możesz mi to wyjaśnić?

Gość z którym wcześniej chodziła wyzywał ją przy rodzicach i oni nic nie powiedzieli mu - tak mi powiedziała. Chłopak był bardzo bogaty. Ta jej opowieść dała mi trochę do myślenia, bo może rodzice kazali jej to wytrzymać bo tamten miał pieniądze, a że ją potem rzucił to już inna sprawa.

Te ciągłe wizyty jej ojca i matki u niej też były dla mnie dziwne, bo wśród znajomych nigdy nie widziałem takiej sytuacji.

W ostatniej rozmowie stwierdziła, że miłość to emocje za którymi idzie wsparcie, a na początku mówiła że musi widzieć wsparcie i to że się o nią zabiega i wtedy pojawią się w niej emocje.

Moja padaczka to wynik urazu, w szkole podstawowej uderzyłem się mocno w głowę, potem wszystko się zaczęło. Sytuację z upadkiem pamiętam do dziś.

Ona najpierw mi mówiła, że jestem taką super dobrą osobą, że potrafię ją wysłuchać, że jest jej głupio że mi tyle się żali bo wie że przeżyłem więcej niż ona, ale dla niej to ważne że potrafię ją wysłuchać i że zawsze tak chciałaby w związku, być wysłuchana zrozumiana. Mówiła o szczęściu które we mnie widzi i o tym, że wie ile jestem dla niej w stanie zrobić. Bywały sytuacje że po spotkaniach sama do mnie dzwoniła czy dotarłem do domu i czy dobrze się czuję - ona pierwsza. Sama mówiła że lubi kwiaty i czekoladę i że to chłopak powinien wychodzić z inicjatywą. Powiedziała też że chce kontynuować tą znajomość, żeby w końcu poczuć coś, bo by chciała, żebyśmy się spotykali i rozwijali tą znajomość, że żeby z nią coś stworzyć trzeba z nią rozmawiać (sama wielokrotnie do mnie dzwoniła), że trzeba się lepiej poznać. Mówiła też o przejściach i o tym, że po kilku spotkaniach ona nie wie, ale chce się dalej spotykać.

Mówiła też, że nie wie kim mogę dla niej być, ale ja jej powtarzałem, że ja wiem kim chce być, a ona się wtedy uśmiechała.

Na ostatnim spotkaniu wygarnęła mi, że specjalnie dla mnie musiała tu przyjeżdżać, że mogła spędzić czas z rodzicami bo miała wolne. Zaczęła mnie porównywać z byłym chłopakiem i przypominać że ona się ode mnie nie odwróciła mimo choroby. Strzelała ostrą amunicją tak, aż poleciały mi łzy z oczu - ja to zobaczyła zaczęła mnie trzymać za rękę i się uśmiechać. Trochę mnie to zszokowało bo przed wyjazdem do domu sama zaczęła się do mnie przytulać i proponować częstsze rozmowy i spotkania.

Mieliśmy się spotkać by ustalić co dalej, ale próbowała mnie wystawić, a ja się nie dałem. Skończyło się na szeregu wiadomości w których jedna zaprzecza drugiej i tym co mi mówiła wcześniej na spotkaniach i przez telefon.

Co do kwestii zarobków to raczej nie narzekam, wiem z jakiej ona jest rodziny i z jakiej jestem ja. Wiem również, że moi rodzice nigdy nie zrobili by jej krzywdy bo by ją pokochali za to że ona zdecydowała się na związek ze mną. Tu jestem pewien w 100% że nawet bez jej rodziców miałaby wszystko co by chciała.