koleżanka z pracy (wcale nie takie banalne) - Netkobiety.pl

dlaczego? no właśnie dlatego, że przechodzę przez to co teraz, bo moja podświadomość coś sobie zaprojektowała w mojej głowie, nie wiem po co.
Zrobiłem już coś kiedyś-brałem leki, ale przerwałem to, być może był to błąd, myślę, żeby wrócić jednak do farmakoterapii.

Zostaw te kobietę w spokoju i nic jej nie mów. Na tym etapie da się to jeszcze zdusic i wycofać.

Ona ma swoje życie, dwoje dzieci, męża, obowiązki, wakacje, święta...

Idź do Divy jak chcesz parę razy a później zacznij szukać partnerki dla siebie z poza pracy.

Sorry Winnetou ale to że uważasz swoje perypetie za niebanalne również jest banałem...
Przynajmniej zdajesz sobie sprawę z faktu, iż coś z Tobą jest nie w porządku, może wypadałoby się skonsultować z jakimś fachowcem, żeby pomógł Ci to COŚ nazwać.

Ależ kochaj ją, tylko nie mów jej o swej miłości/pożądaniu/zauroczeniu.
I nie, nie uważam Twej sytuacji za łatwą (bo prosta jest bardzo); wiem, że opisana przez Ciebie historia zdarza się w życiu (cóż, wbrew tytułowi, jest banalna); wiem też, że zakochanie się w koleżance z pracy, w dodatku mężatce i matce, też "dopada" niejednego. Na pojawienie się uczuć, podobno, nie mamy wpływu, mamy za to na decyzje i zachowanie.

Skoro problem, jak bumerang, powraca, to może najwyższy czas dokopać się do jego przyczyn (i nie zrobisz tego na jakimkolwiek forum) i zrobić z nimi por zadek, nie zaś zajmować się objawami?

Nie twierdzę, że robisz to celowo, wiele naszych zachowań to efekt czegoś, co pojawia się na poziomie podświadomości.
To może inaczej - byłeś kiedyś w jakimś poważniejszym związku czy zawsze swoje uczucia lokujesz tam, gdzie właściwie z góry skazany jesteś na brak możliwości stworzenia czegoś więcej niż wzdychanie z ukrycia?

Jest, ale tylko dla tych, którzy faktycznie na to się zdecydowali. Inni szukają powodów, by usprawiedliwić stanie w miejscu.

Dzięki. Ciekawe podejście do tematu...
No tak, można polemizować, ale można też napisać, że to pożądanie wynika z zakochania, pragnę oczywiście jej czysto fizycznie ale też chcę, kompletnego odwzajemnienia jej uczuć, w wtedy to by było coś niesamowitego i żadna inna kobieta by mi tego nie dała.

Szukać dziewczyn, tak, na pewno. Co mi po szukaniu dziewczyn, one wszystkie takie same - niedojrzałe, próżne i nudne małolaty, co latają tylko po ulicy ze smartfonem w łapie i drą japę po nocy. Co one miały by mi do zaoferowania? i co one wiedzą o życiu- nawet wody na kawę nie potrafi taka jedna z drugą zaparzyć. Tak wiem generalizuję, są i wartościowe jednostki i pewnie ładniejsze, zgrabniejze itp i td ale, po co jechać do ciepłych krajów jak w Polsce mamy 35 w cieniu?-taka analogia...

Dlatego mnie to tak boli, że taka Kobieta, jest tak blisko mnie, na wyciągnięcie ręki, a ja nic nie mogę zrobić.
Na tym polega mój zasrany tragizm.

no wygodny jesteś.. Na wyciągnięcie ręki, bo blisko fizycznie?
Ktoś tu napisał- zebyś pokochał siebie i miał rację. jesteś wolny, naprawdę same mężatki w pracy? wychodzisz gdzieś, bywasz?

ale się czepiasz
właśnie nie wychodzę nigdzie, taki ze mnei no-life.

To takie słabe, to obrzydzanie, każdy ma jakieś wady...mówię ci, ja widziałem jej wady zanim się zakochałem i wtedy przeanalizowałem to i mi wyszło, że to nie jest raczej kobieta moich marzeń, mówiąc delikatnie.
Potem jednak widziałem, to, że jest zaradną kobietą, czułą a jednocześnie stanowczą no i przy tym skromna osoba, nie zadziera nosa, tylko czasem chodzi jakaś obrażona.
A co do jej męża, to mam wrażenie, że te dzieci trzymają ich bardziej w tym związku. Nie to żeby się żaliła na niego, ale jakaś wielka namiętność to raczej to nie jest. A ona to z nim taka jest kurde konkretna, pamiętam jak raz rozmawiali przez telefon o tym, żeby on odebrał dzieci, to ona coś tam-a czy to jest jakiś problem? ( czyli w domyśle-"nie wk*$aj mnie" xD).
Ja nic do tego jej męża nie mam, spoko gościu. Właśnie, widzicie, ja bym chciał żeby wilk był syty i owca cała. Czyli w tym przypadku chyba oznaczało by to poligamie.

Być może nie, ale być może, i ku temu się skłaniam, to jest właśnie efekt lokowania uczuć w niewłaściwych osobach.
Ponadto odnoszę wrażenie, że w opisywanej sytuacji to "wielkie uczucie" sobie po prostu wmówiłeś, aby mieć jakiś, jakikolwiek, kolejny zresztą, obiekt pożądania. Wiesz dlaczego tak myślę? Bo widzisz w niej mnóstwo wad, w dodatku od początku zdajesz sobie sprawę, że to nie jest kobieta, z którą możesz wejść w związek (tu ponownie zwrócę uwagę na to, co napisałam wcześniej, czyli że wybór mógł paść według pewnego klucza), a mimo to szaleńczo i tragicznie się w niej zakochałeś? <pytanie retoryczne> 

To co mogę Ci poradzić, to nie układać sobie w głowie żadnych bajkowo-romantycznych scenariuszy, a zacząć realnie, chłodno myśleć. Tak wiem, łatwo mi mówić, ale zapewniam, że to jest możliwe.

Wydaje mi się, że to wiesz wszystko tylko teoretycznie. Zakochanie to co innego, a pożądanie to co innego. Oczywiście pożądanie + zakochanie czyli cudowny seks to całkiem inna synergia niż "suma tylko tych dwóch".

Właśnie na tym polega szukanie. Bo nie wszystkie są takie same. Każda jest inna.

Czuję że one by Cię nie chciały. Nie masz pokory.

To brzmi tak:   "po co szukać nowej dziewczyny skoro tutaj w pracy mam fajną mężatkę, której pragnę".

Bo nie jest twoja. Kto inny coś zrobił aby z nią być.

Jeśli to jest tragizm, to dlatego one Ciebie nie chcą.

Zakochanie, pożądanie, miłość -- to inne relacje. Miłość buduje się długo, ale nie zniknie od razu, jest jak trawa. A zakochanie jest jak róża na trawniku -- wyrośnie piękna, zakwitnie, a potem ... a potem może przekwitnie, uczucia ulecą gdzieś w siną dal, znowu będziemy dla siebie zwykłymi ludźmi. Czy warto było? Wg mnie warto. Zakochanie przychodzi nagle, samo, bez powodu. Ale zakochanie mija. Te motylki w brzuchu pojawiają się i znikają. Ale co po nich zostaje? Jaka relacja? Przyjaźń? Miłe wspomnienia? A może to jednak trwa i trwa i trwa... i buduje się miłość? Ja bym tak nie kategoryzował jak Ty "męska miłość". Ludzie są różni, relacje dwojga są tym bardziej różne.

Witam, sporo czasu minęło od założenia wątku ale zalogowałem się, może nie dlatego, żeby napisać co u mnie i jak się cała sytuacja skończyła, ale chcę napisać jeszcze coś "ciekawego"- może to będzie świetny materiał dla psychiatry (psychologa).
Pamiętam jak później spędziłem sylwka u niej w domu- też była to niezła jazda dla mojej psychiki (jakim szokiem było dla mnie jak zobaczyłem na ścianie jej zdjęcie ślubne-tego nie zapomnę). Następnie jeszcze była nasza ostatnia wycieczka z ludźmi z pracy, gdzie nie wytrzymałem i siedząc przy niej położyłem jej rękę na ramieniu-trochę się wkurzyła ale ostatecznie nic więcej jej nie zrobiłem, nie posunąłem się o ten jeden krok za daleko. W wielkich mękach co prawda, ale jednak.
Ale do rzeczy- jesteśmy nadal dobrymi znajomymi, ona odeszła z pracy w tamtym roku (zaznaczam, że nie z mojego powodu). Oczywiście to wszystko się wypaliło we mnie. Jednak jest jedno ALE...

Rok temu zatrudniła się jedna nowa dziewczyna u nas. Zważywszy na fakt, że mam największy staż w pracy a potem ona- nazwijmy ją Alina-bardzo ważna jest dobra relacja między nami, bo na nas spoczywają najtrudniejsze sprawy. Alina jest ode mnie młodsza, ma ze mną b. dobry kontakt (zaznaczam, że tu gdzie pracuje jestem jedynym mężczyzną na kilka kobiet). Świetnie się rozumiem ze wszystkimi koleżankami, ale z nią wyjątkowo dobrze. Pomagam jej a ona odwzajemnia się, np. mówię jej zrób mi kawę i ona to robi . Jest zabawna i generalnie taka temperamenta kobieta -w porównaniu do reszty koleżanek. Oczywiście jej posłuszne podejście do mnie wynika głównie z faktu, że widzi we mnie mentora i nic w tym dziwnego-jestem jedyną osobą, która może jej pomóc jak czegoś nie wie. Ale generalnie po prostu lubi mnie jako człowieka, mężczyznę, ma do mnie szacunek i też pomaga mi. Ja często się z nią droczę, nawet żartuje sobie z niej- ona zawsze super reaguje. Generalnie mamy b. dobrą atmosferę w pracy i to jest ważne.I tak sobie pracujemy wszyscy razem. No i pewnego dnia stało się, zgadnijcie ku$#a co i jak ...nic sobie nie obiecywałem, nie było żadnych sygnałów z jej strony, nic... Aha zapomniałem o najważniejszym. Oczywiście Alina nie ma dzieci, ani męża, ale chłopaka jak najbardziej

Przechodzę cały proces od początku. Te same myśli, te same schematy podświadomie kierujące mnie na nią...Nie wiem, po prostu nie wiem gdzie popełniłem błąd, co jest ze mną nie tak...Znowu jestem w tej pieprzonej pułapce własnych chorych emocji- zmienił się tylko obiekt pożądania.

Jako ciekawostkę powiem wam, że jak ostatnio spotkałem się z tą "moją" pierwszą famme fatale, poczułem ogromną ulgę. Okazało się, że ona jest takim Antidotum na Alinę...jakby wyprała z mojej głowy czy tam serca uczucie do Aliny, ale nie w tym sensie, że znowu się w niej zauroczyłem, nie - nie wiem jak to opisać. To było takie uczucie, jak np. macie mega zrąbany dzień, kompletnego doła i nagle dzwoni do was najlepsza przyjaciółka czy przyjaciel, z którym się znacie jak łyse konie i na samą myśl robi wam się lżej na sercu. Ale to było krótkotrwałe. Następnego dnia po przebudzeniu byłem znowu w tym samym matrixie.

Chyba jednak farmakoterpia będzie jedynym rozwiązaniem albo jakieś elektrowstrząsy.

Być może to co mnie tak gnębi to nie jest żadne uczucie -jak ktoś tutaj już napisał, ale w takim razie co?, jak to sklasyfikować? Może ja mam jakieś nietypowe zaburzenie psychiczne nieznane dotąd w medycynie.

Wiem, to bardzo skomplikowane dla was...dla mnie kurde też.