Jak sobie poradzić z rozstaniem? - Netkobiety.pl

Wydaje mi się że mąż jest niedojrzały. Zachowuje się jak dziecko. Skoro jego żona błaga o szanse i płacze na dodatek mówiąc że żałuje to on nie ma innego wyjścia jak tylko wybaczyć i dać szanse.

Ktoś kto wchodzi w małżeństwo i myśli że to sielanka jest w błędzie. W każdym małżeństwie jest lepiej i gorzej. Trzeba się na to przygotować.
Widać twój mąż nie dał rady i być może nie nadaje sie do małżeństwa.
Chcesz to znajdź sobie kogoś...

Który facet takie głupoty gada. Zazwyczaj jak żona kogoś sobie znajdzie lub po prostu chce odejść to walczą żeby ją zatrzymać.

Hej, trzymaj się i spójrz na to z innej strony. Zawsze stosuję taką magiczną zasadę, że wina lezy po obu stronach. I to jest prawda, czasem jedna osoba jest winna bardziej, a druga mniej. Pomyśl, czy kiedy Ty zachowywałaś się nieodpowiednio Twój mąż mógł zachowac się inaczej? Nie idealizuj go, pomyśl co on robił źle i czym wywoływał u Ciebie tak skrajne emocje. Osobiście uważam, że każdy ma prawo do błędu i najważniejsza jest szczera chęć poprawy. Ty ją masz, chcesz się zmienić, iść do psychologa, to bardzo ważne Myslę że to Twój mąż zachowuje się teraz niepowaznie, jak ktoś juz wyżej napisał przychodzi do domu jak do hotelu, traktuje Cię jak współlokatorkę. Właściwie co to za relacja? Teoretycznie jesteście małżeństwem, a o małżeństwo trzeba walczyć. Jeżeli on nie ma chęci to nie obwiniaj tylko i wyłącznie siebie!! Wiem, że teraz nie możesz skupic się na niczym innym,masz ochotę płakac i siedzieć w domu ale to nie jest dobre wyjście. Jedź do rodziców, idź do kosmetyczki, wyjdz na spacer, a moze fitness? Staraj się podnieść poczucie wlasnej wartości. Zgaduje że sięga ono teraz 0? Może Twój mąż zobaczy w Tobie chęć zmiany, zobaczy jaka jesteś atrakcyjna? Założe się że jeszcze nie wszystko stracone. Jeżeli nie chce teraz rozmawiac to nie zmuszaj go na siłę. Trzymam kciuki!

Nie chcę Cię nastawiać przeciwko mężowi, ale na tym forum każda historia „mąż mnie olewa, nie chce rozmawiać” = ma kochankę, choć żona jest święcie przekonana, że nie. Nie mówię, że Twój mąż ma kogoś, ale być może poznał kogoś w kim się zauroczył? Może to nawet nie jest odwzajemnione albo pani nawet o tym nie wie. Sama piszesz, że mąż wcześniej pracował w domu, a teraz poza domem. Nie mówię tego, żebyś się jeszcze bardziej zdenerwowała, ale jakoś nie pasuje mi to, że tak nagle powiedział, że się wypalił itd., nie chce tego ratować oraz nawet rozmawiać tym bardziej, że macie malutką córeczkę.
Mam dla Ciebie taką propozycję, póki jeszcze nie pracujesz jedź do rodziców. Wiem, że Twój tata jest chory, ale może kontakt z córką i wnuczką poprawi mu nastrój? Nie będzie myślał tylko o chorobie. Mężowi nic nie mów. Zostaw kartkę, że na jakiś czas jedziesz do rodziców i urwij kontakt. Pokaż mu jak sobie świetnie radzisz bez niego, ze nie jest on Twoim cały światem. Zobaczysz czy go to coś ruszy, może za Wami zatęskni? Po powrocie od rodziców będziecie musieli się rozmówić, ale teraz daj sobie czas.
Oglądałaś kiedyś taki film „Nigdy w życiu” to tylko film, ale zobacz ze były mąż bohaterki chciał do niej wrócić dopiero jak ona zaczęła sobie świetnie radzić bez niego, a płaczem i łzami i błaganiem nic nie zdziałała.

Uważam, że zaangażował się gdzieś na boku, ten tekst , że możesz sobie kogoś znależć jest znamienny - sama tak mówiłam do męża, mając romans i innego faceta w głowie, po prostu był mi obojętny. I ta typowa dla romansujących wrogość do małżonka... Ostatnio zmienił hasło do fb, pilnuje telefonu.....Taaaaa. A jego o nic nie pytaj. I tak do niczego się nie przyzna. Obserwuj i śledź. W telefonie nic nie znajdziesz jeśli kontaktują się drogą mailową. Nie zmienił ostatnio pracy na nową, gdzie mógł kogoś poznać?

Oczywiście, że facet nie ma obowiązku trawić awantur itd. Ale zwykle  „awantura” nie jest czynnikiem powodującym takie zachowania,  a inna kobieta.

BAJDURZYSZ.

Rozumiem, że jak kobieta odchodzi od przemocowca, to też tylko dlatego, że zdradza... Ręce opadają.

I nie, jedna awantura nie jest powodem do odejścia. Szereg idiotycznych, absurdalnych awantur połączonych z rękoczynami jest. Tylko idiota w takiej sytuacji by nie odszedł. Więc skończ tu epatować swoją mizoandrią.

Ale zdaje sobie sprawę, ze ty w ogóle niewiele wiesz i niewiele słyszałaś. Dlatego takimi bzdurami nas raczysz.

I skąd twoja agresja? Czytając twoje posty zastanawiam się czy sama nie potrzebujesz psychologa...

Bluzganie faceta, który odszedł od przemocowej żony od niedojrzałego gówniarza. Co ty w ogóle masz w głowie kobieto, że uważasz, że mężczyzna musi być z kobietą, ktora go bije?

Bo twoja mizoandria jest absurdalna nawet jak na standardy tego forum. Bo uważasz, że mężczyzna ma obowiązek być z bijąca go kobietą, a jak nie to jest niedojrzałym gówniarzem. Dla mnie to nie są normalne poglądy.

Ale on sobie świetnie poradził - odstawił agresorkę i tyle. Zachowal się tak, ja się zachować powinien.

Przepraszam, że do reszty się nie odniosę, ale poziom absurdu twoich wypowiedzi jest zbyt wysoki.

Zostawiam tobie pełne pole do popisu - możesz śmiało obnosić się ze swoimi fobiami i robić absurdystan. Ale pomyśl nad psychologiem bo to co piszesz zdecydowanie zdrowe nie jest...

Czy ty w ogóle rozumiesz co wypisujesz? Czy analogicznie kobietę, która odchodzi od faceta, który ją bije będziesz nazywać"niedojrzała gówniara"?

No nie... Kobieto, co jest z tobą nie tak? Przeczytaj własne posty, a zwłaszcza posty nr 13 i 17...

No właśnie, chciałam powiedzieć, że w tym przypadku zdrada jest mało prawdopodobna, bo mąż jeździ tylko do pracy. Mówiłam już, że mamy w aucie gps. Szczerze mówiąc, nie chcę mu przeglądać już telefonu i fb, bo nigdy tego nie robiłam. Mimo wszystko mu ufam.

Niestety, zgadzam się z wypowiedzią kolegi. Mąż miał prawo do takiego kroku, po moich notorycznych awanturach. I ja tutaj nie szukam żadnego usprawiedliwienia. Mam ogromne wyrzuty sumienia i jestem w stanie iść do psychologa, żeby to zmienić. Naprawdę bardzo tego żałuję. Tylko boję się, że właśnie choćbym stanęła na rzęsach nic już nie zrobię. Chciałabym tylko, żeby się określił. Widzę, że jest bardzo zraniony i nie chcę go już naciskać.

Dzięki wszystkim za odpowiedzi. Jesteśmy po szczerej rozmowie i on na razie nie czuje nic. Wypalił się i nie chce mnie oszukiwać. Nie chce się wyprowadzić do rodziców, bo rodzina będzie się wtrącać i zmuszać go do powrotu. Wolałby zostać w tym mieszkaniu i mnie spłacić. Ale na razie jeszcze sam nie wie i potrzebuje czasu. Chyba najlepszym wyjściem będzie powyższa rada -wyprowadzka na tydzień, póki nie pracuję do moich rodziców.
Tylko ja się boję, że tutaj już nie ma czego składać......

Dorzucę swoje trzy grosze... Możliwe, że powód to faktycznie to, że jesteś strasznym potworem i nie da się z Tobą żyć. Ale jednak piszesz tu sensownie, myślisz, przyjmujesz swoją część winy. Jesteś otwarta na rady.
Dlatego zakladam, że emocje Twojego męża są skierowane ku komuś innemu. Jest kimś zauroczony.
To nie musi być romans.
Rozumiem Twoje uczucia. Musisz czekać, skupić się na sobie, a co potem, to trudno powiedzieć...
W każdym razie, TY już będziesz trochę inną osobą. .

xyz

Dzięki za pamięć.
Nie wiem sama, co sądzić -marnie to widzę. We czwartek pierwsze spotkanie na terapii, a mąż chce już składać pozew (bo długo się czeka i można wycofać). Rozmawiamy normalnie, chociaż codziennie podkreśla i powtarza, że mi nie zaufa, nie kocha mnie i nie chce próbować od nowa. Nie wiem czy terapia ma jakikolwiek sens. Mieszkamy nadal razem, nie chce nic powiedzieć swojej rodzinie. Moi rodzice już wiedzą. Najchętniej by chciał, żebym przeniosła się do rodziców, ale Tata na to nie pozwoli i powiedział, że jak do końca tygodnia sprawa się nie wyjaśni to przeprowadzi z nim rozmowę.

Z innych wieści -ostatnio skorzystałam z okazji i przejrzałam telefon. Startuje do laski z pracy. Wysłał jej kosz róż. Tylko ona spławia go na drzewo, a on teraz kasuje wiadomości. Nie mówię mu, że wiem. On zarzeka się, że mnie nie zdradził. Ale najwyraźniej szuka. I jak znajdzie to pewnie się wyniesie. A jak nie, to będzie chciał dalej tutaj mieszkać. Jestem wykończona emocjonalnie i psychicznie. Bardzo za nim tęsknię i nie wyobrażam sobie dalszego życia bez Niego. Za to On codziennie powtarza, że to nie ma sensu, że jest szczery, że mleko się rozlało i, że chce dobra dziecka. Córka bardzo przeżywa jego nieobecność.....

Melduję, co u mnie. Byliśmy dwa dni temu na terapii małżeńskiej. To znaczy ja byłam, bo mąż dotarł 10 minut przed końcem. Uprzedził mnie, że nie mógł wyjść wcześniej z pracy, ale nie sądziłam, że aż tyle. Niestety, nie wysłuchał najważniejszych części i przyszedł na podsumowanie, kiedy terapeutka mówiła o tym, że obie strony muszą chcieć próbować.....
Załamałam się. Godzinę przepłakałam w sypialni. Kiedy przyjechał z córką to wpadł w złość, że wymuszam i, że coraz bardziej utwierdza się w przekonaniu, że dobrze zrobił. Kiedy mała poszła spać, bardzo długo rozmawialiśmy. Niestety, jak mantra powtarza, że to koniec, że mnie nie kocha, że jeszcze dwa tygodnie temu mógłby to ratować, gdybym się zmieniła, a teraz nie. Prosiłam, błagałam, że się zmienię i podejmę terapię, a on skwitował, że mam to zrobić dla siebie, nie dla niego. Dla niego jestem już tylko matką jego córki.
Chce złożyć pozew o rozwód. Prosiłam, żeby się wstrzymał, żeby dał nam czas -czasu nie potrzebuje. Terapeutka zapytała go, dlaczego skończył 9-letni związek podczas jednej z kłótni, a on odparł, że był jak klif podmywany przez wodę i, że ,,mleko się rozlało". On nie chce ze mną być, jestem dla niego obca. Niestety, kiedy mówiła o mojej silnej depresji poporodowej, która wpłynęła na moje zachowanie -Jego nie było na spotkaniu. Uważa, że ja się nie zmienię i on nie zapomni tych słów i nigdy mi nie uwierzy. Nie chce rozmawiać, jest na mnie wściekły. Terapia nie ma sensu.
Najgorsze jest to, że nie chce się wyprowadzić. Dzisiaj spakowałam najpilniejsze rzeczy i pojechałam do rodziców. Malutka bardzo przeżywa zmianę miejsca i bardzo bym chciała zostać z nią w mieszkaniu, ale wiem, że kiedy tak się stanie -mąż pójdzie na noże. Grozi mi, że zabierze mi córkę, że jeśli mam problem mieszkać u rodziców (przypominam, że mój Tata ma nowotwór i nie potrzebuje stresu) to On może się zajmować małą. A konkretnie teściowa by to robiła, bo mąż pracuje od poniedziałku do soboty.
Powiedźcie mi, że będzie dobrze. Co powinnam robić? Najgorsze jest to, że zamiast nastawić się na rozwód to ciągle mam nadzieję. Ale obiecałam sobie, że nie będę się poniżać i prosić go o nic. Myślicie, że czas tutaj coś da? Bardzo nie chcę się z nim kłócić o pieniądze. Chciałabym, żeby nasza córeczka miała spokój. On nie powiedział swojej rodzinie o tym, co się dzieje i nie chce się do nich przeprowadzić, bo nie będzie miał życia. Natomiast nie obchodzi go nasza sytuacja.
Jestem załamana. Podnieście mnie trochę na duchu