Żadna nowo poznana kobieta nie może równać się z byłą - Netkobiety.pl

Wybacz, ale nieźle się ubawiłam:) Nie dlatego, że cieszy mnie twoje niepowodzenie w życiowej akcji pod kryptonimem "A", tylko dlatego, że przypominasz mi mnie sama, taką z przed kilu lat:) Też zawiedziona milość, też żaden facet się nie umywał do mojej wielkiej miłości... Przystojny był, wykształcony, błyskotliwy i koleżanki mi go zazdrościły Tylko podobnie jak u ciebie, nie po drodze nam było:)  Kilka lat trwała pustka w moim życiu jak lato na Saharze... A potem.. ON. Miły, ale spokojny, lekko łysiejący w okularach, na pierwszy rzut oka, nawet nie przystawał do mojego byłego.. A dziś swiata poza nim nie widzę i twierdzę, że mój były pewnie nieświadomie zrobił mi wielką życiową przysługę , że ewakuował się z mojego życia. Inaczej nie byłoby w nim miejsca dla "W".  Nigdy też, nie doświadczyłabym takiej miłości, bliskości i wzajemnego szacunku.

A tak na zakończenie; Może daj jakiejś kobiecie szansę, aby mogła zaistnieć w twoim życiu, bez wiecznego obrazu "A" między wami?

Dobrze powiedziane

Skoro żadna nowo poznana kobieta nie może równać się z byłą, to żadna nowo poznana kobieta nie może równać się z byłą. Proste, nie? Słyszałeś kiedyś o samospełniającej sie przepowiedni? Tak czy siak właśnie ją sobie aplikujesz. Dzień w dzień...
Twój obecny hiperekstrawertyzm wygląda na klin i rozpaczliwą próbę rozproszenia uwagi. Gdyby nie on, to zostałbyś ze swoimi myślami. Te zgodnie z torami jakie im nadałeś powędrowałyby w stronę idealizacji ex, a to choć z jednej strony jest przyjemne, to z drugiej jednak przykre. W najgorszym wypadku myśli te skierowałyby się ku Tobie, ku pustce, która Cię trawi, ku uczuciom, których czuć nie chcesz,  stąd rozpraszacze uwagi...Idealizacja byłej i założenie, że żadna kobieta nie może się z nią równać daje Ci też złudne poczucie kontroli sytuacji.
Obecnie wskazane byłoby zatrzymać się, nie rozpraszać się już, pozwolić sobie na poczucie tych wszystkich uczuć po zakończeniu poprzedniego związku, które na razie zagłuszasz swoim hiperekstrawertyzmem, nie szukać klina i aktywnie odidealizować byłą.
Salomonka ładnie to ujęła: dopóki między Tobą, a innymi kobietami będzie tkwiła ex, dopóty nie ma szans na miłość. To jednak jeszcze nie pora na to...
Zajrzyj tu: https://www.netkobiety.pl/t67911.html

za wcześnie działasz, za świeża sprawa.

Nic tak naprawdę nie wiesz o "A". Sam piszesz, że znaliscie się krótko i znajomośc zakonczyła się nagle i niespodziewanie. Śmiem twierdzić i stawiam dolary przeciwko taczce zeschłych liści, że większość twoich opinii o niej, to twoje pobożne zyczenia. Spotkałeś ją w chwili słabosci, na życiowym zakręcie, kiedy desperacko poszukiwałeś  bratniej duszy. Wierz mi, wtedy ludzie są w stanie zaakceptować wszystko i każda dobra, wydawałaby sie ludzka istota  jest nas w stanie zawojować.

Jak ktoś wcześniej wspomniał, pozwol sobie na żałobę, na odreagowanie, na zapomnienie... Teraz po prostu krzywdzisz kobiety ktorym okazujesz zainteresowanie. Po prostu nie jesteś zdolny do głębszych uczuć. Odpuść sobie.. Miłość przyjdzie niebawem...

A wiesz chociaż dlaczego Ciebie zostawiła? bo mi się wydaje że znalazła sobie nową gałąź.

Sama to zazwyczaj nie przychodzi choroba weneryczna, trzeba sie trochę wysilić, żeby ją złapać Miłość to takie uczucie, które zwykle zaskakuje nas samych, nawet tym że w ogóle sie pojawia.

Piszesz sporo o sobie, o swoich emocjach i powoli wyłania się z tego obraz człowieka, który uzależnił się od drugiej osoby. Uzależnienie powstaje, gdy nasze myślenie jest nieustająco skierowane na zadowolenie drugiej osoby. Z czasem przestajemy mysleć o sobie, o swoim szczęściu, bo czujemy że wszystko czego potzrebujemy do życia to właśnie ta jedna osoba, jej szczęście, komfort, a już najbardziej jej docenianie tego, co dla niej robimy. Zaczynamy mysleć jak ona, mieć te same poglądy, godzimy się z jej wadami, ba! Przejmujemy je nawet, łudząc się, że gdy upodobnimy się maksymalnie do uzależniającej osoby, to ona nas łatwiej zaakceptuje, odwzajemni nasze zaangażowanie. To częsty problem osób, które nie dostały w dzieciństwie dostatecznej dawki milości w domu rodzinnym, albo w inny sposób weszły w dorosłe zycie bojąc się odrzucenia i pozostawienia. Niewykluczone, ze twoja poprzednia dziewczyna zauważyła to i miała własnie to na myśli, mówiąc o twojej gotowości do poświęceń... Przytłoczyła ją ta twoja gotowośc na wszystko, byle tylko ona była. Nie udzwignęła tego po prostu. Mozliwe, że sama ma jakieś nieuświadomione problemy i boi się tak bardzo bliskich relacji.

Twoje dzisiejsze postępowanie z dziewczynami zalatuje mi trochę próbą odreagowania i "odbicia" sobie na nich, twojego niepowodzenia w temacie milości. Sprawia ci przyjemnośc, że są gotowe dla ciebie wiele zrobić, dają ci sygnały że wiele mogą i chcą tobie dać.  Delikatnie ci powiem, że to jest niezbyt ładne postepowanie. Bardziej siarczyście bym to nazwała jednym slowem, ale obawiam się że Admin nie okazałby dla mnie litości

Jedno jest pewne; Sam sobie robisz największą krzywdę,  wciąż taplając się w tej kałuży, która pozostała po wielkim morzu twoich uczuć oraz rojeń co do byłej dziewczyny. Nie dociera do ciebie, że tamto się skończyło i nie wróci, a ona sama nie była taka jaką sobie "wymyśliłeś". Nie kochała cię, nie pragnęła tego samego co ty, nie patrzyliście w jedną stronę, nie wypełniłeś jej świata na tyle, by chciała go z tobą dzielić. Pojawiłeś się w jej życiu w trudnym dla niej momencie, daleś jej wytchnienie po nieudanym poprzednim związku i swój egzamin zdałeś. Teraz przestałeś jej być potrzebny i twoje manifestowanie coraz większego zaangażowania w ten związek zwyczajnie ją przytloczyło. Może też zmęczyło ją granie kogoś, kim tak naprawdę nie była.

Jeśli się nieco nie ogarniesz, przez poddanie się jakiejś terapii psychologicznej na przykład, aby dojść do siebie, zrozumieć, co tak naprawdę w twojej "trawie piszczy", to za chwilę te dziewczyny które tak dziś wykorzystujesz przestaną odbierać od ciebie telefony. Znajdą sobie kogoś sensownego do pary, a ty pozostaniesz sam ze swoim wydumanym ideałem w twojej głowie i za chwilę się obudzisz, jako podstarzały, zgorzknialy, wciąż nie znajdujący odpowiedzi na pytanie, dlaczego jesteś sam.

Czego ci oczywiście z całych swoich sił nie życzę,

Skoro ona taka piękna i wysportowana to na bank ktoś się zakręcił  teraz trzyma nową gałąź. A jej pitu pitu to takie pitu pitu o niczym, przecież Ci nie powie że teraz bzyka się z innym.
Teraz skup sie na sobie i żyj i pamiętaj opakowanie nie świadczy o człowieku.

Okej, Salomonka uderzyłaś w wiele czułych punktów, które gdzieś kiedyś w głowie mi się przewijały wcześniej. Sam rozważałem jakiś rok temu terapię, ale w ostatniej chwili zrezygnowałem. Być może to był bład, być może gdybym wtedy nie zrezygnował, wiele rzeczy potoczyłoby się inaczej, być może sam jestem sobie winny. Teraz jednak nie zrezygnuję, wyznaczyłem wizytę u terapeuty dziś na 19, żeby nie mieć czasu się rozmyślić i stwierdzić "Kto nie da sobie rady, jak nie ja". Przynajmniej nie będę pluł sobie w twarz, że nie spróbowałem.

Summertime, też masz rację. Byliśmy razem około dwóch lat. Kiedyś padły nawet między nami, z jej strony te słowa, że my nie poznaliśmy się jak typowe pary. Nie połączyły nas pasje, zainteresowania, tylko życie i sytuacje, w jakich się znaleźliśmy. Z mojej strony przekształciło się to w miłość pełną i dojrzałą, z jej strony najwyraźniej nie, zauważyłem to sam i zaakceptowałem ten fakt. Stąd tak dobrze sobie poradziłem z faktem, że odeszła i nie wróci. Nie chciałbym nawet by wróciła. Jedyne czego teraz chcę, to poukładać siebie jakoś logicznie, bo nie czuję się dobrze sam ze sobą i zaczyna mi odbijać. I nie chcę zepsuć w przyszłości czegokolwiek, co może w moim życiu sie pojawić nierozwiązanymi problemami wewnętrznymi.

Nie zgadzam się z Tobą maku. Przykro mi, ale znam swoją byłą dziewczynę na tyle dobrze, by wiedzieć, że tak by się nie zachowała. Summertime ma rację w tym aspekcie.

Maku,
uważam, że to uczciwe, że zakończyła naszą relację zanim zmieniłem swoje życie by z nią być. Nieuczciwe by było, o WIELE trudniejsze dla mnie, gdyby zdecydowała się zakończyć relację w momencie, gdzie rzuciłbym pracę, wyprowadził 300km od swojego miejsca zamieszkania. Skoro znam rezultat, czyli to, ze mnie nie kochała, jestem jej wdzięczny, że zakończyła to szybko i nie czekała, co będzie dalej. Ale to nie oznacza, że mnie to nijak nie boli. Umiem docenić mniejsze zło.
Nie mam dowodów, czy znalazła kogoś, tak samo nie mam dowodów, że nikogo nie ma. Tak naprawdę to czcza dyskusja, bo dla mnie ważny jest fakt, że nie jesteśmy i nie będziemy razem.

Stefan oczywiście dobrze się stało że zakończyła wasz związek zanim rzuciłeś robotę. Chodzi mi o to że Ty niczego nie zauważyłeś zanim ona Ciebie nie zostawiła, dlaczego tak uważam? szykowałeś się do zmiany pracy i przeprowadzki to, że Ciebie rzuciła był dla Ciebie zaskoczeniem.
Piszesz
cyt. Skoro znam rezultat, czyli to, ze mnie nie kochała, jestem jej wdzięczny, że zakończyła to szybko i nie czekała, co będzie dalej.
Szybko? ona to planowała od pewnego czasu tylko Tobie powiedziała w ostatniej chwili tak? to za co chcesz byś jej wdzięczny?
Co do dowodów jej zdrady to w tym Ci nie pomogę, po prostu uważam, że złapała inną gałąź, chociaż mogę być w błędzie.

Nie masz racji.To jest myślenie bardzo upraszczające i krzywdzące.Kobieta atrakcyjna jest przyzwyczajona do wielu zalotników i często jest bardziej wierna niż mniej atrakcyjna laska.I to wiem w 100% .To, że się faceci kręcą nie świadczy, że poleci do nich jak lep na muchy.Ponieważ zna swoją wartość.

************
Cytuję 
Szczerze - sam zdradziłem swoją pierwszą miłość i uważam, że większą krzywdę zrobiłem sobie niż jej. Od tamtej pory zawsze mam z tyłu głowy, że skoro ja byłem do tego zdolny, to inni też. Znam objawy i zachowania, które świadczą o tym. C

Identyczną sytuację opowiadał mi kumpel.Dodał jeszcze na koniec.....Że trudno mu uwierzyć, w szczerość powiedział - Wiesz skoro ja, to zrobiłem, to jak inni mają być czyści?
*******
Ale czuję, że refleksje z tej lekcji życia odrobiłeś

Tak, że zdrady odrobiłem lekcję. Długą i bolesną.
Byłem wczoraj na wizycie u terapeuty, nie zrezygnowałem tuż przed. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczony całością i spróbuję terapii. Wydaje się, że jest mi ona potrzebna. O dziwo podchodzę do tej perspektywy z pozytywnym nastawieniem i entuzjazmem. Liczę, że dzięki tym spotkaniom będę jeszcze fajniejszym facetem i sam ze sobą będę się czuł szczęśliwy.
Z drugiej strony mam silne poczucie porażki... Przez ostatnie dwa lata przetrwałem bardzo wiele trudnych i wymagających wydarzeń, toksyczny związek, chorobę i śmierć ojca, cały bałagan jaki po nim pozostał uporządkowałem, poradziłem sobie z tym może nie koncertowo, ale zwyczajnie nieźle. Dałem sobie radę sam, niezłomny, niezależny, nie prosząc nikogo o pomoc... A teraz poskładało mnie 55kg kobiety w krótkich włosach za pomocą kilku zdań... Porażka.

Sorki nie zauważyłam wcześniej Twojej wypowiedzi.Piszę z komórki

- Upraszczasz podejście do rozumienia kobiety atrakcyjnej.
-nie masz racji w ocenianiu ładnej dziewczyny, w tym wypadku autora- byłej.
- krzywdzisz swoim podejściem do tematu wszystkie kobiety ...te ładne, które są dziewczynami godnymi zaufania, które się nie puszczają dla czarusi.
-Nie masz racji, że kobieta fajna pójdzie w czarusia ręce...Czaruś, to ktoś, kto komplementuje, a komplementów łakną najbardziej dziewczyny mniej atrakcyjne, dla niej taki komplement, to coś niezwykłego .
- nie napisałeś, że piękna kobieta, to niewierna, jednak sugerując autorowi, że mogła mieć innego, odniosłam wrażenie, że tak sądzisz .
- i ostatnia odp   jestem atrakcyjna.

A jaka jest prawda

Odpowiem powoli na wszystkie pytania

Summertime,
Wiem, że patrzyłem na A. przez różowe okulary, byłem świadom wad, jakie posiada, ale wiem, że każdy z nas je ma. Z biegiem czasu uczyłem się zwyczajnie z nimi żyć i je akceptować. Ilość zalet zdecydowanie wygrywała w tym bilansie. Nie jestem tym typem mężczyzny, który chce zmieniać swoją partnerkę. Uczę się jej, uczę się akceptować i kochać taką, jaką jest. Kiedy coś mi przeszkadza, boli, rani - mówiłem o tym. W sposób - "to mnie zabolało/sprawiło przykrość/źle się z tym czułem", a nie "chciałbym, żebyś się zmieniła, bo mi to przeszkadza". I tak ją kochałem przez ten cały czas. Taką bezwarunkową, prostą i czystą miłością. Obdarzyłem akceptacją i zaufaniem. Ale nie zupełnie na ślepo, świadomie decydowałem, czy jestem w stanie "przeżyć" pewne niedociągnięcia.
Praca z terapeutą rozpoczęła się od najprostszego pytania, czyli dlaczego tam trafiłem. Zacząłem opowiadać historię tego związku, okoliczności towarzyszących, trochę o mojej pracy, rodzinie, trudnościach etc. Na pierwszym spotkaniu nie przebrnąłem nawet połowy historii, które są warte wspomnienia, ale już zdążyłem się dowiedzieć, że nie pozwalam sobie przeżywać podstawowych emocji. Nie pozwalam sobie nigdzie na smutek, słabość, a wszystkie uczucia racjonalizuję, tłumaczę i ostatecznie w sobie tłumię. Na początek będę musiał się nauczyć czuć emocje, rozróżniać je, pozwalać sobie na nie. I to nie rozpad związku jest tu problemem, który muszę rozwiązać, tylko to, co tkwi we mnie i w moich uczuciach.

Myszeczka23,
Bardzo się cieszę, że zabrałaś głos i przebrnęłaś przez dość sporą liczbę wypowiedzi!
I po kolei... Czy widzę różnicę jaka jest między mną i A.? Tak, widzę. Żadne z nas nie chciało i nie chce iść przez zycie samemu. Ja chciałem iść z nią. A. też nie chce iść sama. A. poczuła, że nie chce iść ze mną.
Nie oszukała mnie, nie wykorzystała, to też jest prawdą. Ja to wszystko, czego potrzebowała, podałem jej na srebrnej tacy. I byłem przeszczęśliwy, że brała. Kto by nie brał Zwłaszcza, że na począku otrzymywałem mnóstwo w zamian, z czasem coraz mniej i mniej. Dawałem od siebie dużo, 110%, wszystko co we mnie najlepsze do ostatnich chwil, dlatego teraz czuję w sobie ogromną pustkę, naprzemian z tym, że nie mam komu teraz dawać tego wszystkiego, co we mnie jest. To też jeden powód, dla którego zacząłem się umawiać z innymi kobietami. Drugi był taki, by się przekonać, że są też inne, fajne, wartościowe, pełne pasji i jednocześnie atrakcyjne w moich oczach. Już znam odpowiedź, że na tę chwilę - NIE SĄ. Trzeci powód - pomimo tego, że dawałem dużo, to i tak okazało się za mało. Okazałem sie niewystarczająco dobry w oczach A., by chcieć iść ze mną przez życie, czegoś zabrakło. Chciałem udowodnić sobie, że nie jestem kiepskim, nieatrakcyjnym facetem. I wiem, że raczej wszystko ze mną dobrze.
Nie jest mi źle w 4 ścianach, ale umiem patrzeć dookoła i trochę przeanalizować swoją sytuację i szansę. I co widzę? Mam 25 lat. Poważne podjeście do życia i sporo przeżyć za sobą. Dużo doświadczenia życiowego i przepraw. Dobrą, fajną pracę, którą lubię, samodzielność, niezależność. Bogaty nie jestem, ale jednocześnie nie muszę się o nic martwić. I co widzę dookoła siebie?
1. Kobiety w zbliżonym wieku - te fajne i atrakcyjne w dużej mierze są w związkach. Parnerskich, inne zaręczone, niektóre tuż po ślubach. Jakiś ułamek ma już dzieci.
2. Kobiety w moim wielu i nieco młodsze - nie imponują mi imprezy, lekkomyślne podejście do życia, brak pracy i życie na utrzymaniu rodziców. Kiedy ja jestem już trochę po studiach, rozwijam się zawodowo, od dawna nie korzystam z pomocy rodziców, przeciwnie - to ja im pomagam, nie mam zwykle o czym rozmawiać z takimi dziewczynami, rozjeżdżamy się najbardziej podstawowych aspektach.
3. Kobiety w zbliżonym wieku, które są wolne i mają dzieci - każdemu może się noga powinąć w relacji która miała być poważna i coś nie wyszło. Ja to rozumiem, akceptuję i szanuję. Przy czym nie czuję się gotowy do roli ojca, a tym bardziej nie widzę się w roli partnera kobiety, która ma dziecko z wcześniejszych związków. Po prostu nie, mam do tego pełne prawo, choć domyślam się, że za to może mnie spotkać spora krytyka.
4. Kobiety, które zwyczajnie nie pociągają mnie fizycznie, choć wiem, że ja jestem obiektem ich zainteresowań.
5. Te, które są wolne, bezdzietne, samodzielne i atrakcyjne dla mnie (i być może vice versa).
Mam wrażenie, że grupa z punktu 5 jest już w tej chwili niewielka i mam wrażenie, że z biegiem czasu będzie się coraz mocniej zawężać. I to jest jedyna rzecz, której się boję. Że ich zwyczajnie dla mnie zabraknie. Poznawanie kobiet też było dla mnie trochę eksperymentowaniem... Jak to będzie, kiedy umówię się z dziewczyną, atrakcyjną, ale taką, która nie ma jeszcze zbliżonego poziomu dojrzałości, zbliżonych priorytetów, nie jest samodzielna (odpowiedź brzmi - źle). A jak będzie kiedy umówię się z dziewczyną, która charakterem całkiem mi przypasowała, ale mnie totalnie nie pociąga fizycznie (chyba nawet jeszcze gorzej niż w punkcie poprzednim)... I stąd to stwierdzenie, że "żadna nawet butów A. czyścić nie może", bo A. odpowiadała mi charakterem, poczuciem humoru, była dla mnie szalenie atrakcyjna fizycznie. Była moją kumpelą do grania na kompie, walk o kawałek pizzy i wyjść na piwo, czy na piwo i ze znajomymi, była moją przyjaciółką, u której zawsze znajdowałem wsparcie, czas i rozmowy na wiele, wiele tematów, była moją partnerką, u której znajdowałem czułość, miłość, temperament i świetne dopasowanie w łózku. Z tego bierze się jej wyjątkowość.

Stefan i co masz zamiar zrobić? Przecież Ty nadal patrzysz na nią przez różowe okulary, i ciągle wszystkie inne porównujesz do niej i wiesz że robisz źle bo żadna jej w ten sposób nie dorówna.
Masz 25 lat a tak piszesz jakbyś stał nad grobem a masz DOPIERO 25 lat i co najmniej 50 przed Tobą, pozwól jej odejść ze swojego serca to znowu zaczniesz żyć.

Myszka tu chodzi o to żeby Stefan się ogarnął a nie tkwił w miejscu rozpamiętując jaka ona była wspaniała tak? czy też ma się pogrążyć w melancholii i bólu po byłej?

Myszeczka problemem jest to że ta wspaniała osoba zostawiła go 2 miesiące temu, gdyby on ja zostawił to nie byłoby tego tematu.
Wyraziłem swoją opinie i niczego mu nie wmawiam ba przyznałem że mogę się mylić.
A takie komentarze jak moje mają go rozruszać

Stefan nie chodzi o to żebyś ją znienawidził bo to bez sensu i szkoda zdrowia.
Chodzi o to żebyś zdjął ją z piedestału na jakim ją postawiłeś, przeczytaj co sam o niej piszesz same ochy i achy i jakaś wzmianka o wadach.
Przecież jak będziesz tak robił to żadna inna kobieta nawet do niej się nie zbliży a co dopiero zająć miejsce A w Twoim sercu.
Musisz przestać porównywać ja z innymi kobietami, każdy człowiek jest inny i nigdy nie znajdziesz drugiej A, NIGDY, i to musisz sobie uświadomić.

Myszka ja rozumiem że on spotkał wspaniałą, wyjątkową (dla niego) kobietę, ale słowa klucze to - była i odeszła. Postawił ją na piedestale to przenośnia do tego że on cały czas ją zachwala, przecież w ten sposób nie zapomni o niej oraz o tym jak mu ona pasowała.
Każdy z nas spotyka taką wyjątkową osobę, przecież z takimi się żenimy czy też wychodzimy za mąż, prawda? Bo chyba nikt tego nie robi z przymusu?

Myszka nie chodzi mi o to że ma ją znienawidzić czy też doszukiwać się wad ale żeby przestał ją wychwalać. Tylko i aż, jeśli będzie ją wychwalał to utrwali sobie jej np. cechu charakteru i tego będzie szukał u innych - chociaż nie musi.
Ona od pewnego czasu rozmyślała o rozstaniu, przecież nie zrobiła tego z dnia na dzień, teraz sobie żyje i czasem może wspomni Stefana, Stefan natomiast teraz żyje wspomnieniami o niej. Widzisz różnicę?

I tu jest w sumie sedno - nie chcę tracić życia i swojego czasu z kimś przeciętnym, kto mi nie odpowiada. W tym momencie czuje, że A. była wyjątkowa. Na pewno będę szukał pewnych jej cech u innych kobiet, bo wiem, co mnie uszczęśliwiało najbardziej w relacji z A. Na tej samej zasadzie, wiem czego koniecznie chcę unikać, biorąc nauczkę z poprzedniego, toksycznego związku. Powoli do mnie dociera też to, że pomimo wyjątkowości A. związek nie był idealny, były rzeczy, które mnie raniły i błędy, których nie chcę powielić. Trochę zaczynam się wahać pomiedzy jej wyjątkowością, a tym, że związałem się z nią, bo było nam trochę lepiej niż typowe "w miarę dobrze". Chcę by mój kolejny związek nie był "trochę lepiej niż typowe w miarę dobrze", tylko jeszcze lepszy i pełniejszy niż związek z A.
A co do przebiegu rozstania, z perspektywy widzę, ze to był rozłożony w czasie proces oddalania się od siebie. Bardziej A. oddalała się ode mnie, niż ja od niej, ale wypadkowa pozostaje taka sama. 2 tygodnie przed rozstaniem poleciała trochę po całości, gdzie zraniła mnie wyjątkowo mocno, gdyż poczułem się totalnie przez nią opuszczony, gdzie poczułem się w jej życiu ważny niczym wybór pomiędzy Warką a Tyskim. To był moment, gdzie rozpoacząłem dialog, jakie miejsce zajmuję, co dalej z naszymi planami na przyszłość, co się zmienia lub zmieniło. Częściowo wyjaśniliśmy sprawę, ona wróciła do siebie. Praktycznie totalna odcina kontaktu, ona musi przemyśleć sama, na spokojnie. W porządku, uszanuję to, poczekam... Na niczym skupić się nie mogłem, bałem sie jak cholera do jakich wniosków dojdzie. Kolejny weekend, przyjeżdża do mnie, bo już przemyślała wszystko i chce rozmawiać. Pada trochę zarzutów z jej i z mojej strony, dochodzimy do wniosku, że nie chcemy się rozstawać, ale nie czujemy się ze sobą szczęśliwi. Ani ona, ani ja. Padają słowa, że oboje dopuszczamy do siebie myśl, że jest lepiej żyć osobno i szukać szczęścia, niż tkwić w związku, który tego szczęścia nie daje. Tak, czy inaczej - nie rozstajemy się. Weekend jest całkiem OK, życie, dużo kochania się, ale z jej strony nie padło już ani razu "Kocham Cię Stefek". Ja to dostrzegam, pytam przed pożeganiem - prosi, by dać się ze wszystkim oswoić. Okej, odwożę na pociąg. Powtórka z rozrywki - kiedy jest u siebie minimalny kontakt, chłód, mur do samego nieba. Dochodzę w głowie do myśli "Niech w końcu się to wszystko skończy. Albo niech wróci nasz związek do normalności, albo niech ode mnie odejdzie, bo nie wyrabiam psychicznie takiego stanu zawieszenia". Zostawiam tę myśl tylko dla siebie, czekam dalej do kolejnego spotkania. 3 dni później dostaję w środku nocy telefon, że musimy porozmawiać. Rozmawiamy i słyszę, że chce się rozstać, plus to, co przedstawiłem we wcześniejszym poście

Pytam, czy jest tego absolutnie pewna. Jest. Mówię, że nie jestem w stanie nic z tym zrobić, że niewyobrażalnie mnie rani. Ona na to, że wie i bardzo, bardzo mnie przeprasza, słyszę łzy w jej głosie. Twierdzę, że przeprosiny nic nie zmieniają, że jeśli to wszystko, co chce mi powiedzieć, to jest już to zwyczajnie pora, by się pożegnać, co robię. Więcej już w żaden sposób się nie kontaktowaliśmy. I w ten sposób to wyglądało

EDIT: Po to, by wyrzucić z głowy, z piedestału jej obraz jako niedoścignionego ideału partnerki, poszedłem na terapię do psychologa. Bo nie widzę sposobu, jak sobie z tym poradzić samodzielnie, a nie chcę tworzyć toksycznych relacji i krzywdzić samego siebie.

Wiesz co, to było trochę połączenie jedynki i dwójki. Czyli kiedy przyjechała do mnie rozmawiać, to była totalnie dwójka, sama mi przyznała, że najbardziej bała się w tej rozmowie tego, że kiedy wspomni o tym, że rozważała rozstanie i dopuszcza taką opcję, to mi emocjonalnie odbije i skończy się jakakolwiek opcja na normalną rozmowę i wyjście z sytuacji. Co więcej, sam przyznałem, że o tym myślałem i dopuszczam do siebie takie rozwiązanie. Ale chyba masz trochę racji... Może popełniłem tam błąd. Być może zbyt wiele wagi i uwagi pokładałem w tej relacji i zwyczajnie ją tym zadusiłem. Taka myśl, że to ja mogłem psuć ten związek długo, długo wcześniej, powoli jest dla mnie w tej chwili bardzo przytłaczająca. Poczucie winy, że to zepsułem jest niewyobrażalne. Że zaprzepaściłem to wszystko przez własną nieudolność. Być może terapia pomoże mi to trochę rozszyfrować, dotrzeć do tego. Zwyczajnie się boję tego, że możesz mieć rację. Choć z drugiej strony, w innych aspektach życia czuję spokój i ulgę, od kiedy się rozstaliśmy. Z dalszej perspektywy sam mam obawy, czy mielibyśmy szansę przetrwać, bo jednak gdzieś czułem w sobie ogromną presję z jej strony i ona sama zachowywała się nie do końca fair wobec mnie. Są różni ludzie, różne podejścia do związków i różne granice tolerancji... Postaram się wyciagnąć jak najwięcej z tego, aby nie popełniać podobnych błędów w przyszłości, by budować zdrowsze i pełniejsze relacje. Ale tak jak wspomniałem, rozważanie tego, że rozpad związku mógł zaistnieć z mojej winy, że znajduję się w obecnym położeniu tylko ze wzgledu na własne błędy i niedoskonałości, gdzie nasz związek miałby szanse powodzenia, gdybym zachował się zwyczajnie inaczej w paru sytuacjach, jest chyba zbyt przytłaczające bym to udźwignął...
Serio, poskładałaś mnie tym postem. Tym alternatywnym scenariuszem, siedzę w pracy, patrzę w punkt i mam taką gonitwę myśli, że masakra

Witaj  Summertime skoro nie chcesz usłyszeć odpowiedzi to ... nie zadawaj pytań ale uszanuję nie odpowiem. Ja również z autopsji mogę powiedzieć że te atrakcyjne nie są odporne na czarusiów, czy to coś złego? nie, bo dlaczego? skoro to ich decyzja ich wybór. Możemy się o to sprzeczać i wiesz, każde z nas będzie miało trochę racji.
Każdy z nas wypowiadając się w temacie tego czy innego autora robi to na "czucie" Ty również.
Możesz o mnie sadzić co chcesz "Sądź tak jak Ci wygodnie", tylko dlaczego uważasz że Twoja mojsza jest ważniejsza niż moja mojsza ? Archaiczne wnioski? może i tak ale czy powinienem kłamać żeby być głaskanym czy pisać tak jak uważam?
Tak samo jak Ty wypowiadam się w jakimś temacie i piszę to co uważam, tak samo jak i inni np. Myszeczka przedstawiła dwie możliwe hipotetycznie sytuacje, czy może mieć rację? No może. I tak samo ja się wypowiedziałem również hipotetycznie no ale komuś to się nie spodobało.
A kobietę trzeba wysłuchać cały czas a nie czasem nawet żonę

Widzisz Myszeczko, gdyby nie było racji w Twoich słowach, zlałbym je prawdopodobnie tak, jak słowa Maku. Ale kiedy się wyciszyłem, wyłączyłem hiperekstrawertyzm i wypełniacze, zostałem sam ze sobą w tych 4 ścianach, w domu, zaczynam myśleć, zaczynają docierać do mnie rzeczy. A kiedy przeczytałem Twój post zwyczajnie dwa trybiki dopasowały się ze zgrzytem w mojej głowie i ruszyły. Wpierw to zanegowałem, że nie mogło tak być, ale im dłużej o tym myślę, tym bardziej przekonany jestem o Twojej racji. W tym miejscu obawiam się, że zawaliłem totalnie. Co prawda rozpad miał miejsce już dużo, dużo wcześniej, ale to był zwyczajnie ostatni gwóźdź do trumny. Być może w ten sposób "męczyłem" ją już od dawna. Żałuję, że nie mogę cofnąć czasu i spróbować inaczej, lepiej.

Zazdrościsz mi? Czego? Co tu jest do zazdroszczenia... Wielkiej pustki w sobie? Nieprzespanych nocy i pytań co mogło pójść nie tak? Tego, że nie potrafię poradzić sobie ze sobą, uczuciami, które mną tagrają, do tego stopnia, że wylądowałem u psychologa? Utraconej szansy i losu na loterii jakim była A.? Planów na przyszłość, które odeszły razem z A. i życia z dnia na dzień, bez większych oczekiwań i marzeń, no może poza jednym - by się ogarnąć?

Dlaczego myślę, co mogłem zrobić, a nie zrobiłem? Bo mam ogromne poczucie porażki i przegranej. Cel, w który włożyłem wiele uczuć, czasu, wysiłku, wyrzeczeń nie został osiągnęty, bo nie byłem wystarczająco... nie wiem co. Bo byłem niewystarczający.

"Czy warto było szaleć tak?"
Odpowiedź brzmi, że kiedy mi na niczym i nikim nie zależy, to wręcz mogę przebierać w dziewczynach, które teraz są praktycznie na zawołanie i walczą o kawałek uwagi. Z tym, że ja już nie chcę. A kiedy kochałem i kierowałem się "pięknymi uczuciami", jak to określiłaś, to wylądowałem tu, gdzie jestem. Na chłodno masz przewagę, nie trać jej, przeciwnie - wykorzystaj, bo jesteś niesamowicie mądrą kobietą. Będziesz się umiała zachować w wielu sytuacjach i stworzyć coś fajnego.

Ależ wiem, że jest ich dużo! Sam trochę znam i, szczerze, brałbym je w ciemno! Są tylko dwa problemy - wpierw muszę się ogarnąć psychicznie, by móc stworzyć zdrowy i szczęśliwy związek. Dwa - te dziewczyny zwyczajnie są już w związkach/są narzeczonymi/żonami. Moja gloryfikacja wzięła się z przemyśleń po tych wszystkich dziewczynach, które poznałem i umówiłem się w międzyczasie. Mam wrażenie, że nie trafiłem na nikogo godnego uwagi. Okej, jedna była ładna, druga była świetną kumpelą na koncert i imprezę, z trzecią mógłbym rozmawiać o sensie życia pół nocy. Żadna nie łączyła ze sobą tych cech. Łączyła je A. Mogłyby łączyć te wszystkie wspaniałe kobiety, które są w związkach. I te, które nie pojawiły się na mojej drodze.
Poza tym, myślałem dużo więcej o tym, co wczoraj opisałaś. Mam poczucie porażki, bo zawaliłem. Przy czym chłodna logika wskazuje mi na to, że dobrze się stało, bo z dużym prawdopodobieństwem jedynie przesunęłoby w czasie nieuniknione - rozstanie. W części priorytetów się rozjechaliśmy. Nie chciała dzieci, ja chciałem - kiedyś, i liczyłem po cichu, że kiedyś zmieni zdanie. Ja wiem (z doświadczenia), że zmieni je kiedy pozna kogoś, z kim zechce je mieć Chciałaby w dalszej perspektywie opuścić kraj - dla mnie nie był to absolutnie żaden priorytet. Nie akceptowała mojej skomplikowanej sytuacji rodzinnej wymagającej dość sporego zaangażowania czasowego. Jako przykład podam moje przemyślenie, które budziło największe obawy. Gdybym miał pomóc w remoncie w moim domu rodzinnym - mógłbym zrobić to sam. Zajęłoby mi to cały weekend, ale dałbym radę. Mógłbym zrobić to też z A. Zajęłoby to nam jeden dzień, który w dodatku spędzilibyśmy razem, tworząc coś wspólnie. A. wywierała na mnie presję, że nie powinienem tego robić, bo dla niej nie jest to zdrowa relacja ja-moja rodzina, a jeśli chcę, to wylądowałbym tam sam na te dwa dni. To wszystko były tak ważne ogniska zapalne, które prędzej czy później doprowadziłyby do POWAŻNYCH spięć, jeśli nie rozstania. Czas działałby na niekorzyść. Im dłużej, im więcej zobowiązań, im bliżej wspólnego zamieszkania - tym trudniej dla niej i dla mnie.

Myszeczko, bo kobiety inaczej reagują na rozstanie. Najczęściej mocno przeżywamy na początku i szybko dochodzimy do siebie, mężczyźni odwrotnie - na początku cieszą się wolnością, a po kilku tygodniach tęskno im za tym do czego się przyzwyczaili. Co więcej ludzie w czasie największej tęsknoty przez emocje, albo za mocno mieszają z błotem partnera, albo za bardzo stawiają byłe/byłych na piedestale ze strachu.

Z faktem Jej odejścia, bo tak było dla Niej lepiej, musi się pogodzić. Tak to będzie w głowie tworzył złudne nadzieje. Po co to Jemu? Niech skonfrontuje się z rzeczywistością: odeszła bo chciała i dla Niej było to lepsze. Nikt nie jest idealny, ani On, ani Ona.
Według mnie obecnie autor jest słaby psychicznie i tym samym "już" musi wskoczyć w nową miłość, aby sobie ulżyć. Najpierw powinien doprowadzić siebie do porządku, zanim zacznie oceniać i wymagać od innych. Być może wie, że spotkanie byłej to łut szczęścia (tak atrakcyjna kobieta zainteresowała się kimś takim) i teraz nie może liczyć nawet na kogoś tak samo szczególnego? Dla mnie to dziwne, bo logicznym jest przemyślenie byłego związku, aby zamknąć jeden rozdział. Dopóki była będzie odbierana przez mózg jako idealna to żadna Jej nie dorówna. Tak działa zauroczenie, bądź stracenie czegoś do czego mocno się przywiązaliśmy.

Witam się z Wami ponownie, trochę uaktualnię wątek
Po pierwsze, kontunuuję psychoterapię, przynosi mi to ogromne zyski i korzyści. Jeśli komukolwiek przeszło przez myśl, że to może coś daje, ale waha się, czy skorzystać z pomocy - nie warto tracić czasu! Im szybciej zacznie się pracę, tym lepiej, warunkiem jest jedynie szczera chęć zmiany i poprawy swojego życia.
Po drugie - w międzyczasie poznałem losowa dziewczynę, która bardzo, bardzo mocno zaangażowała się w znajomość że mną. Przy absolutnym braku zaangażowania z mojej strony. Zabiegała o mnie, o mój czas, o moją uwagę, próbowała być dla mnie miła, ciepła, kochana, wychodziła i inicjatywą, dostosowywała się do mnie, do moich planów. I pewnego dnia zauważyłem, że rozmawiam z nią dokładnie w taki sam sposób, jak rozmawiała że mną A. Używałem nawet tych samych zwrotów, w momencie kiedy odwlekałem spotkanie, bo miałem zwyczajnie coś ciekawszego do roboty, albo kiedy wprost gasiłem jej pomysły, inicjatywy i czułości. Kiedy niespodziewanie stanąłem po drugiej stronie barykady, szybko i brutalnie sobie uświadomiłem, że A. od dłuższego czasu na mnie nie zależało.
Biję się tutaj w pierś przed osobami, które mi mówiły, że się nie odchodzi od tak. W międzyczasie dotarły do mnie informacje, że A.  w bardzo krótkim czasie weszła w związek ze swoim "Stefek, to tylko kolega, Ty jesteś najważniejszy, nie masz się czego obawiać". Moi drodzy, mieliście 100% racji, a ja wciąż miałem jeszcze klapki na oczach. Teraz mam przynajmniej wszystkie puzzle na swoim miejscu i jestem gotów wykopać A. raz na zawsze z życia.
A na koniec, co zaskakuje mnie w tym wszystkim najmocniej, spotkałem się z ogromną dozą wsparcia, a następnie bliskości, czułości i porozumienia że strony przyjaciółki A. Skończyliśmy tematy smutów, przeszłość w ogóle przestała pojawiać się w naszych rozmowach, podobnie jak postać A., a poszliśmy w stronę poznawania siebie, dzielenia się takimi codziennymi rzeczami, co w pracy, jak minął wieczór, jaki serial/film/książka jest teraz na tapecie... W sumie odkąd się poznaliśmy, miałem doskonałe porozumienie i wspólny język z M. Teraz, choć wciąż NIESAMOWICIE się tego boję, moje myśli i kiełkujące zaangażowanie coraz częściej kieruje się w jej stronę. Co więcej, w ostatni weekend sierpnia jedziemy we dwójkę na festiwal. Daję sobie wciąż czas na zrozumienie emocji i wyprostowanie wszelkich ścieżek, ale jednocześnie pojawia się we mnie nadzieja, że może na horyzoncie czeka mnie jeszcze coś wspaniałego