Historia jak wiele innych, ale niestety moja - Netkobiety.pl

Witam.
                Trafiłem na to forum jak większość z was, niestety moja druga połówka za którą oddałbym wszystko okazała sie być całkowicie inna niż sie wydawała. Wiem że to co był między nami jest skończone i nie liczę na powrót , ale czuje wewnętrzne potrzebę opisania tego wszystkiego. Mija drugi miesiąc, a ja co jakiś czas czuje takie straszne rozdarcie od środka że nie chce mi się po prostu żyć. Przeczytałem tyle różnych tematów tutaj na forum porównując swoje nieszczęście i wiem że muszę obudzić się z tego.
Moją już byłą narzeczoną poznałem bardzo dawno temu(aktualnie ona 25 lat , ja 28). Widywałem ją na imprezach u wspólnych znajomych, zawsze mieliśmy dobry kontakt ze sobą i od zawsze bardzo podobała mi się lecz nigdy nie dokonałem tego kroku, aby umówić się z nią. W końcu jej przyjaciel, a mój bardzo dobry kolega napisał do mnie że po rozmowie z nią wie że także ja jej podobam się. Tak wiec bez zastanowienia napisałem do niej i zaczęło się. Wielogodzinne rozmowy poprzez komunikatory, spotkania wieczorem, wspólne spacery przerodziły się w w głębokie uczucie. Z biegiem czasu okazało się, że moja była kobieta cierpi na nerwice lękową z którą i ja miałem do czynienia lecz w moim przypadku był to tylko epizod z którym sobie szybko poradziłem. Byłem zawsze przy niej, przy każdym ataku paniki starałem się jej pomóc, widziałem co się z nią dzieje i serce mi pękało bo bardzo chciałem jej pomóc. Przeszliśmy przez to razem, dzięki psychoterapii i lekach(antydepresantach) zaczęła żyć w miarę normalnie choć czasem zdarzały się jej gorsze momenty.
Zawsze wydawało mi się że byliśmy dobrą parą. Mieliśmy dużo wspólnych tematów, praktycznie nie kłóciliśmy  się, a jeżeli doszło do spięć to zaraz któraś ze stron przeprosiła i zaraz było normalnie. Spotykaliśmy prawie codziennie, spaliśmy ze sobą, budziliśmy si€ obok siebie. Moi rodzice wręcz ją kochali, byli bardzo szczęśliwi że w końcu znalazłem tą jedyną kobieta. Tak samo jej rodzina, bardzo mnie lubili(ze wzajemnością). Eks co chwile wspominała o pierścionku zaręczynowym, że nie ma go na palcu(dawała mi znać że chce tego) to samo wspominała do moich rodziców. Wiele nie trzeba było mnie namawiać, bo wiedziałem ze to jest ta jedyna. Kupiłem i dałem jej go. Przy zaręczynach płakała, tuliła mnie, mówiła że jest najszczęśliwszą osobą na świecie i powiedziała tak. No i się zaczęło...         Ostatnimi czasy bardzo dużo pracowałem. Znalazłem drugą prace i praktycznie codziennie pracowałem po 16 godzin dziennie z myślą żeby odłożyć na wesele( nie jestem człowiekiem który oczekuje żeby coś dostać, tylko sam zarobić )oczywiście po pracy chociaż wycieńczony chciałem zainicjować spotkanie i chociaż na chwile zobaczyć moją narzeczoną i powiedzieć jej że ją kocham. Dodatkowo miałem wiele zmartwień, mój tata zaczął chorować na raka, w ciągu dwóch miesięcy przeszedł 3 operacje. Naprawdę był to ciężki okres dla mnie i widziałem szczeście na jego twarzy jak mu powiedziałem o moich planach. Po miesiącu od zaręczyn moja była narzeczona powiedziała mi że potrzebuje czasu.. Zapytałem się jak to czasu ?(nie jestem głupi, ani niedoświadczony, wiem co to znaczy). Tłumaczyła się tym że znowu czuje się zdrowa i wie że lata które spędziła na nerwicy chciałaby odrobić i w jakiś sposób sobie zrekompensować. Przyrzekała że to nie chodzi o nas i po tym czasie wróci 1000 razy lepsza do mnie. Tak jak wspominałem wyżej wiem co to znaczy dać sobie czas, wiedziałem też że to jest troche inny przypadek niż z innymi dziewczynami. Do czasu... kiedy dostałem smsa rano przed pracą, że już nie czuje tego do mnie co dawniej. Nie umiem sobie przypomnieć co czułem ale płakałem jak dziecko, nie poszedłem do pracy i załamałem sie. Moje serce zaczeło intensywniej pracować, głowa mniej i chciałem to w jakiś sposób sobie wytłumaczyć.  Nalegałem na spotkanie i spotkała sie ze mną. Oddała mi pierścionek zaręczynowy.Chiciałęm dowiedzieć co sie stało, czy to chodzi o kogoś innego ale dalej twierdziała ze to co czuje to nie przez inna osobe. Minał miesiąc a ja miałem zobowiązanie dokończenia u niej w domu malowania. Było to straszne dla mnie żeby tam wogólę pójść ale jakoś dałem rade. Zrobiłem wtedy złą rzecz(nigdy wtedy tego nie robiłem) i wkradłem sie jej na laptopa,przeczytałem wiadomości z gościem który był moim znajomym, a pamietam kiedyś że ją zaczepił na fb( sama mi to pokazywała).. No i zobaczyłem jak to bardzo sie kochaja, jak to szcześliwi są. Pomyślałem że zrobie podpuche i napisałem do niej ze okłamała mnie, bo mówiła mi że to nie chodzi o osobe trzecią, a mój znajomy niby ja widział własnie z tym gościem z którym pisałą. Siedząc na jej fb widziałem jak pisze do niego..."skąd ja to wiem, że ktoś nas widział...że jest przerażona itp" Oczwiście odrazu wykrety że jestem nienormalny a ja odrazu napisałem jej że wykreślam ją kompletnie z życia( w okresie po zerwaniu co chwile pisała do mnie). Błagała żebym sie z nią spotkał i tak zrobiliśmy..dalej twierdziła że ktoś sie pomylił, wtedy przytoczyłem jej tekst jaki ona napisał do niej, a mianowicie "nie pisz do niego, bo bedzie Ci mydlił w głowie". Tyle mojego bo jej reakcja była dla mnie satysfakcjonująca. Chyba nie ma nic gorsze, jak złapanie oszusta i kłamcy na gorącym uczynku. Trzasnąłem drzwiami w aucie i poszedłem do domu. Pisała mi wtedy że zaczeła rozumieć co mi tak naprawde zrobiła, że załuje, miała załamanie nerwowe. Zrobiłem zły krok bo zacząłem jej wierzyć, moje emocje były wtedy bardzo silne nastawione na danie jej jeszcze jednej szany, pomimo tego co widziałem. Zaprosiła mnie na obiad, pózniej mielismy na spokojnie o tym rozmawiać. Zapytałem sie czy wie co to znaczy kogoś kochać..odpowiadziała mi że teraz nie wie. Zapytałem sie jak to sie zaczeło i kiedy, mówiła ze od dwóch miesiecy przed zaręczynami zaczeli intensywnie pisać do siebie. Przyznała sie że w dzień naszych zaręczyn on napisał jej, że ją kocha po miesiącu znajomośći i bedzie czekał. Teraz którko o nim( gościu 35 lat, mieszka za granicą w Holandii, przyjeżdza raz na jakiś czas do Polski). Zapytałem sie pózniej kiedy powiedziała do niego ostatni raz że go kocha, odpowiedziała że w przed dzień. Nogi ugieły mi sie i łzy mi sie same cisneły na twarz. Chciałem odejść,  ona mnie przytrzymała że to ja jestem jej prawdziwą miłościa i ze mną chce być, strasznie przy tym płakała. Szkoda że nastepnego dnia rozmawiałem już z tą samą osobą która już jednak nie była tego pewna. Napisała mi że dalej potrzebuje czasu zeby zrozumieć że to uczucie do mnie jest prawdziwe i bedzie walczyła o mnie. Napisałem jej że kocham ją ale nie jestem nagrodą pocieszenia, jak tamten jej sie znudzi. Może mi ktoś wytłumaczyć jak można kochac dwie osoby ? Od tamtej pory urwałem kontakt( na drugi dzien napisała ze nie może sobie miejsca znależć) odpisałem że ten nowy jej w tym pomoże. Robie głupią rzecz bo patrze na jej aktywność na FB. Mama wspomniała mi że widziała zmiane jej statusu na w związku z tym własnie gosciem, leczy ukryła to wydarzenie przed wszystkimi.
Nie kochałem jej za wygląd, chociaż była dla mnie piękna, kochałem ją za dobroć w sercu, wiedziałem, że jest szczerą  i prawdziwą kobietą, wszyscy tak myśleli. Okazała sie jak cała reszta tych złych kobiet, a miała być tą jedyną
Mam tak bardzo złamane serce że nie umiem funkcjonować normalnie. Pomimo że prowadze aktywny tryb życia, przestałem sie cieszyć z czegokolwiek. Dlaczego człowiek robi coś takiego drugiemu ?