Czy jestem toksyczną osobą? - Netkobiety.pl

Bez bicia przyznaje, że nie dobrnęłam do końca, bo po prostu się nie dało.
Facet totalnie wyprał Ci mózg, w imię Twojego, rzekomego dobra. Zrobił z Ciebie tresowanego pieska, z tą różnicą, że ukochane czworonogowi traktuje się lepiej.
Niech z Tobą zerwie i mu jeszcze za to dobrą flaszkę postaw.
Jeśli poważnie w sobie widzisz problem- przyda Ci się dobry psycholog.

Nie doczytałam do końca, nie dało się tego czytać. Zmienić się dla niego, cycki powiększać dla niego... wszystko by Cie kochał. Facet jest świrem- to trzeba jasno powiedzieć, bo zmanipulował Cię jak pacynkę, ale Tobie tez potrzebna jest terapia, bo dałaś się tak omotać. Nie masz własnego życia, własnego zdania, własnego Ja... Ciebie nie ma.
Znaleźć siebie w związku-tak radzi psycholog, ale co to wg Ciebie znaczy, bo chyba go nie zrozumiałaś. W jaki sposób szukasz siebie w związku i w ogóle w życiu?

Hej caturios. Twój nick kojarzy mi się z katowaną.. hm... Bo jesteś katowana emocjonalnie.
Otóż byłam w bardzo podobnym związku. Jak to się stało? To się zmienia stopniowo. Twój partner dobrze zna Twoje granice wytrzymałości, słabe punkty, pragnienia. Doprowadza do naprawdę ekstremalnych sytuacji ale wie, że nie na tyle mocnych abyś mogła się z Nim rozstać. Jak się "poprawisz" i jesteś "grzeczna" to On będzie miły i kochany. Mój też biegał mi rano po serniczek na śniadanie a wieczorem potrafił zrobić mi awanturę z powodu źle wyciśniętej pasty do zębów albo dlatego, że stanęłam na jego bucie i jestem TAKA NIEPORADNA! - gdzie wcześniej uważał tę cechę za wyjątkowo uroczą. Wchodząc w ten związek nie wiedziałam, że taki jest. Szalał za mną, "czekał na mnie" kilka lat. Jednak z każdym miesiącem był mną coraz bardziej rozczarowany. Pasjonuje mnie moja praca i gdy opowiadałam o różnych ciekawostkach w towarzystwie mówił - "sądzisz, że to kogoś interesuje, serio?" - wcześniej podziwiał mnie za moje zainteresowania. No przykładów mogłabym mnożyć jeszcze przez dłuuugi czas. Też mnie "karał" brakiem seksu, opowiadaniem mi, że próbował wyobrażać sobie jak moje X, Y, Z koleżanki robią mu dobrze ale się nie podniecał, tylko na moją myśl. Odcinał mnie od znajomych, rodziny itd. Wyszłam z tego bardzo pokiereszowana ale też wiele dowiedziałam się o sobie.
Chcę Ci powiedzieć, że nie krzywdzisz kogoś jeśli nie masz tego w intencji. To, że On później mówi, że Go tym krzywdzisz to nie znaczy, że Ty jesteś zła i winna! On zwyczajnie przerzuca na Ciebie odpowiedzialność, bo sam nie potrafi jej wziąć za swoje życie. Zwłaszcza, że tak jak mówisz ręce byś sobie dała odciąć...  Miłość nie polega na poświęcaniu siebie. Nigdy nie daj sobie dla partnera uciąć rąk! Pamiętam, że podczas terapii usłyszałam od terapeutki pytanie, które mnie zaskoczyło - "Czy Pani siebie kocha?". No właśnie, czy Ty siebie kochasz caturios?

Tak, ja też byłam według niego ohydnym człowiekiem, do którego on nie chce się przytulić, bo miałam wcześniej innych partnerów. Byłam głupia i wkurzająca, bo raz powiedziałam, że zupa jest kwaśna a później, że kwaskowata. Ostatecznie wylał ją do kibla, nawet nie próbując, bo mu się "jeść przeze mnie odechciało". A leciałam z tą zupą przez pół miasta żeby była jeszcze ciepła, bo Misiaczek był chory. Ja wiedziałam, że ten związek jest toksyczny ale sądziłam, że gdybym coś "lepiej powiedziała", "lepiej zrobiła", "lepiej go rozumiała" to On by się nie musiał tak denerwować. Byłam mistrzem konwersacji, uważna na każde słowo, ton i minę. Uważałam na słowa ale z tego wszystkiego zdarzało mi się powtarzać, zapominać co mówiłam na początku zdania. Byłam dla niego więc nielogiczna! I oczywiście wygrywał rozmowę, wpędzając mnie w poczucie winy. I znowu wierzyłam, że może i On jest trudny, może i ma zaburzenia (jest borderline) ale przecież nie jest taki zawsze i nie był! Więc to przy mnie się tak zmienił - na gorsze. To było jak chodzenie po minach. Niesamowicie dużo energii poświęciłam na zrozumienie Jego, na próby dotarcia do Niego, nie widząc, że po drodze gubię siebie. Miłość i szacunek do siebie. Potrafiłam usiąść na chodniku na ruchliwej ulicy w samo południe i ryczeć prosząc żeby mnie przytulił. Nie obchodziło mnie już zdanie innych co sobie pomyślą. Byle On tylko mnie przytulił, byle zobaczył jak strasznie dużo mnie to kosztuje, jak go kocham. Skwitował to "wstyd mi za ciebie". Ale ja dalej twardo trwałam w związku. Co mi pomogło? Rodzice i brat. Zbliżając się do ich miłości zaczynałam przecierać oczy na to co się dzieje w moim związku. Ojciec wręcz nakazał mi iść na terapię, powiedział mi "nie mogę patrzeć jak moja córka, która zawsze była taka radosna teraz cierpi. Nie pozwolę Ci siebie zmarnować. Ty powinnaś czuć motyle w brzuchu a czujesz kamienie. Ja kocham Twoją mamę, czy ja ją tak choć trochę traktuję?". Idąc na terapię miałam jeszcze nadzieję, że zaciągnę go tam i razem "wszystko naprawimy". Kiedy usiadłam  u terapeutki i powiedziałam po dłuższej chwili "jestem zmęczona, nie chce mi się żyć" to łzy i słowa same popłynęły. Usłyszałam samą siebie, dostałam od niej wsparcie. Jeszcze kilka miesięcy myślałam o magicznym powrocie do dawnych czasów ale z czasem zaczęłam wybierać siebie a nie jego.
Jak mam mówić kiedy on nie chce słuchać? - Nie ma po co mówić do kogoś kto nie chce Cie słuchać (to brak szacunku do samej siebie).
Nie chce zobaczyć tego co robi, a może nie umie? - Może, z pewnością wiele razy chciałaś Mu coś naświetlić, pokazać, wyjaśnić. Możliwe, że nie umie. Osoby z zaburzoną osobowością mają naprawde różne filtry na widzenie świata ale relacja tego nie naprawi. Jedynie długa, trudna praca u psychoterapeuty. A i to nie zawsze się udaje, niestety.

Zobacz, że na tyle straciłaś zaufanie do swojej intuicji, do samej siebie, że pytasz mnie o to co powinnaś zrobić. Tak samo jemu powierzasz swoje życie, wkoło Niego kręci się Twój świat. Jaki będzie mieć nastrój? Co może go skrzywdzić? Co ja takiego zrobiłam, że jest zły? Jak mogłam to powiedzieć inaczej? Ty nie oddychasz. Życie jest naprawdę piękne, miłość jest piękna. Wydaje mi się, że jesteś bardzo dobrą osobą. Tak widzę Twoje posty, zaangażowanie, troskę. Tylko, że to nie jest doceniane w Twojej relacji. Tzn jest, jeśli robisz to co On chce. Pół dnia pewnie zajmuje Ci zajmowanie się myślami - co On czuje, co ma w głowie, co zrobić żeby być lepszą. A ja Ci powiem - jesteś w porządku, taka jaka jesteś. Po prostu. I nie musisz mieć większych piersi. Twoje są super, bo są Twoje. Jeśli Ty zapragniesz je zmienić, to będzie TWOJA decyzja. Decyzja o zostaniu w związku czy o rozstaniu również musi być Twoja. Jedna i druga droga jest cholernie trudna. Rozstanie niesie za sobą ogrom silnych emocji. Zostanie w związku to coś co znasz, mniej więcej wiesz czego się spodziewać, czekasz na momenty, gdy znowu będzie dobrze, próbujesz ulepszać, ponaprawiać. Można by rzecz, że cały czas pracujesz nad sobą i nad waszym związkiem - żeby był lepszy. Tylko tak naprawdę oddalasz się od prawdziwej siebie, od spontanicznych reakcji, od swobodnego wyrażania swoich uczuć, od dobrego czucia się we własnym ciele, od własnych poglądów. Nie wydaje mi się żeby dało się tak długo. Ja dałam rade prawie 2 lata, odchorowywałam (dosłownie fizycznie chorowałam) przez kolejne 3 lata.

Nasunęło mi się jeszcze pytanie - co musiałoby się stać żebyś się z Nim rozstała?

Kjaro, nie wyświetliło mi się Twoje pytanie, dlatego odpowiadam dopiero w następnym  poście. Obiecałam sobie kiedyś że jeszcze jedna taka kłótnia i koniec, potem było ich jeszcze kilkanaście a ja dalej tego nie kończyłam. Wydaje mi się, że mam tak daleko przesunięte granice że już sama ich nie czuje, jakby ich nie było... Zawsze byłam silna, byłam niezależna i zaradna, teraz widzę, że jestem inna osobą. Chyba kocham za bardzo...
Santapietruszka dziękuję za dosadne słowa, chyba ich potrzebowałam...

To dołożę bo może pomoże i potrzeba.
WIEJ w te pędy i odbuduj samodzielność. Gościa wykreśl zupełnie - żadnych kontaktów.
Jak trzeba - leć na terapię, SAMA.

Kjaro, mysle, że w tym momencie, choć nie doszło nigdy to przemocy fizycznej z jego strony, zdarzyło się że mnie popchnął albo chwycił mocno za rękę w kłótni, dwa albo trzy razy dał mi w twarz, więc właściwie to nie wiem czy mogłabym to nazwać w ten sposób, to gdyby mnie uderzył prawdopodobnie wybaczyłabym mu jeśliby przeprosił... Jest mi głupio jak to pisze, ale wiem że tak jest. Nie umiem odpowiedzieć na to co musiałoby się stać, ale wiem, że nie umiem zlokalizować granicy i to mnie niepokoi. Dzisiaj kiedy zobaczył, że nie próbuje go cały czas przepraszać od kłótni i że myślę nad rozstaniem to sam zaczął rozmowę i nawet powiedział, że to jest praca dwóch osób, że powinien po sobie sprzątać, a tego nie robi, ale miałam i dalej mam wrażenie, że nie zrozumiał o co mi chodzi, nie wziął tego na poważnie. Tłumaczył się ze wszystkiego, był nad wyraz spokojny, przypomniał jak było dobrze kilka tygodni temu. Nie wiem czy mu wierzyć, był zaskoczony tym, że wprost powiedziałam że mam dosyć, ale i tak jego odpowiedzią było, że to w głównej mierze zależy ode mnie, taki był sens całej jego wypowiedzi. Od rana był dla mnie nagle miły, przytulał się do mnie, prosił żebym się nie smuciła... To nie ułatwia mi sprawy, zwłaszcza, że łączy się to z powrotem do mojego miasta, wstydzę się tego, że mogłabym odnieść porażkę, tak się czuje, jakbym przegrała gdybym odeszła. Jest mi głupio, że daje się tak traktować, chociaż czasami to widzę, ale to uczucie do niego jest tak silne, a on kiedy tylko widzi moje wahanie, zaczyna się starać... musiałabym zaczynać wszystko od nowa, a boje się, że sama nie dałabym rady, nic bym nie osiągnęła...

Co według Ciebie jest przemocą fizyczną, jeśli popychanie i "danie w pysk" nią nie jest? Naprawdę zastanów się nad swoimi granicami. Przemoc będzie dopiero, jak Cię do szpitala odwiozą?

i dalej:

"Takie toksyczne związki żyjące w zaburzonej symbiozie, zwykle rozpoczynają się bardzo silnym uczuciem, wielkim zrywem namiętności. Jedna z osób zazwyczaj ta bardziej bierna, uległa, uważa, że spotkała księcia z bajki, który zalewa ją dowodami miłości, nieustannymi telefonami, gestami czułości. Druga osoba zazwyczaj ta bardziej niezależna, silniejsza, żeby poczuć siłę zazwyczaj potrzebuje nieustannego potwierdzania swojej siły, swojej pewności i wspaniałości. Ta silniejsza osobowość dąży do totalnego zlania się osobowości, zainteresowań, potrzeb, w końcu całego życia, odebrania tej słabszej stronie wszelkich przejawów autonomii, własnych potrzeb. Zwykle ta słabsza strona zlewa się z potrzebami tego silniejszego partnera zapominając o swoich potrzebach, pasjach, zainteresowaniach, zapominając kim była i co lubiła. Z kolei ten silniejszy partner znajduje w słabszej partnerce – kogoś, kto buduje jego ego, kto spełnia potrzeby, pielęgnuje jego poczucie wartości. Tak naprawdę oboje są osobami z niskim poczuciem własnej wartości i uzupełniają się wzajemnie aż do granic wytrzymałości. Jednak po paru latach słabsza osoba zauważa swoje zupełne zatracenie swoich potrzeb, pojawia się lęk, ogromny niepokój przed zatarciem się własnej osobowości, zatraceniem z drugiej strony lęk przed odejściem, lęk, że sobie sama nie poradzi".

"Większość osób, które poddaje się zalewającemu wpływowi silniejszego partnera ma trudności z zachowaniem się asertywnie, negatywne uczucia, złość, żal, gorycz, kierują do wnętrza nie umiejąc ich wyrazić, co rodzi niechęć i poczucie bycia w klatce, niemoc uwolnienia się ze względu na poczucie słabości i bycia mniej wartościowym. Natomiast silniejszy partner ma poczucie, że jeśli jeszcze trochę się postara zmienić, wpłynąć na słabszą partnerkę, to zmieni ją na swoją modłę i będzie ona już dokładnie takim modelem, jaki stworzył w swojej głowie. Często przy tym partner silniejszy ucieka się do poniżania partnerki, krytykowania tego jak wygląda, co robi, negatywnego oceniania jej osoby, co  budzi w niej coraz większą niepewność, czasem większą jeszcze zależność ale i niechęć do partnera. Z kolei uwieszający się partner może czuć niedosyt, że partnerka jeszcze niewystarczająco się stara, jeszcze nie jest taka jaką on by chciał widzieć zmienioną w swój modelowy wzór. Wtedy  może dochodzić do wyładowywania się silniejszego partnera, aktów agresji, złośliwości, awantur. "

"W związkach toksycznych często partner, który wywiera silny wpływ coraz bardziej wyłącza słabszego partnera z uczestnictwa w spotkaniach z przyjaciółmi, izoluje od jego rodziny, przyjaciół, ogranicza możliwość rozwijania własnych zainteresowań, uczestnictwa w nowych zajęciach, bo one odciągają słabszego partnera od symbiozy z silniejszym. Często, gdy związek się kończy zarówno osoba zależna jak i osoba silniejsza pozostają zagubione, niepewne, co dalej robić, w jaki sposób żyć, co jest priorytetem, bo do tej pory cele i kurs życia organizował partner silniejszy. Dlatego tacy partnerzy w związkach nie umieją rozstawać się po przyjacielsku, ale pozostaje nienawiść gorycz, żal, rozczarowanie, bo wykorzystali swoje siły do ostatniej kropli wytrzymałości odbierając sobie umiejętność autonomii, decydowania o sobie, a partner silniejszy zostając bez tego słabszego, który dodawał mu wartości, rezygnując przy tym z samego siebie, sam również czuje się gorszy, bo nie ma obok kogoś na kim się uwieszał i budował jego ego."

Jak się czujesz po przeczytaniu tego?

Czuję się zdruzgotana, załamana, chce mi się płakać po przeczytaniu tego. Od pierwszego zdania ten artykuł, który tu zacytowałaś, opisuje moją relacje z nim. Często myślę, dlaczego dalej z nim jestem, czemu te przebłyski świadomości po każdej awanturze znikają kiedy mnie przytuli... Myślę, że tęsknię do tego jak było na początku, do niego takiego jak go poznałam. Za tym, co obiecywał, za wizja tego jak miało być.. cały czas wydaje mi się, że się obudzę i okaże się, że to tylko zły sen, a on będzie obok i powie że już wszystko dobrze. Że będzie tak jak planowaliśmy. A może bardziej jak on mi wmawiał, że będzie. Nie mogę w to uwierzyć, że nie zauważyłam kiedy przestałam słuchać tego co lubię i zaczęła podobac mi się jego muzyka, kiedy przestałam czytać książki, bo to przecież strata czasu, kiedy przestaliśmy jeździć razem do jego rodziców, a do mojej rodziny w ogóle, kiedy? Co do dzieci, on nie chce ich w ogóle. Wie, że ja bym chciała, więc kiedyś powiedział po obejrzeniu jakiegoś filmu w którym występowały dzieci, że zaczyna czuć do tego ciekawość a nie niechęć i może kiedyś, że pójdzie do psychologa to przepracować kiedy będę chciała je mieć. Nie pójdzie. Nie rozmawiamy o tym, to czuły temat, który zawsze prowadzi do tego, że on zdenerwowany mówi mi że to nie jest rozmowa na teraz. Chodziliśmy nawet kiedyś razem do terapeuty, przestaliśmy kiedy zaczął pytać się mnie jak się czuje, konfrontować to z nim, on prawie nic na tych spotkaniach nie mówił. Po czasie uznał, że już jest dobrze, a on dalej każe nam chodzić, żeby więcej na nas zarobić. Uwierzyłam. Później wiele razy proponowałam mu terapię, ale mówił, że nie, bo przecież już chodziliśmy i nic to nie dało.
Bardzo uderzyło mnie "usiłuje ukazać ludzie oblicze", dokładnie to czuję, kiedy teraz na niego patrze, jak bardzo się stara zachowywać się jak dobry chłopak. Widzę te krótkie momenty, kiedy prawie traci kontrolę, ale powstrzymuje się z całych sił. Wiem, że jak tylko mu uwierzę to od razu przestanie i zaczną się pretensje, wyrzuty. Czy taka osoba może w ogóle kochać? Czy on mówi mi to szczerze? Przecież ja go kocham, czy on mógłby mnie okłamywać wiedząc o tym, czy robi to perfidnie? Może nie umie inaczej, a mi brakuje akceptacji? Nie mogę uwierzyć w to, że nie zauważam tego, czy to znaczy że nie jestem trzeźwo myśląca osobą, czy nigdy nie nie byłam czy to się stało niedawno? Czuję się skołowana, jakby coś do mnie dotarło a ja nie umiem tego ułożyć, czuję się jak beznadziejna osoba, nieludzko wręcz jakby mnie nie było... Co teraz?

Czytając to wszystko obawiam się, że bez pomocy terapeuty nie dasz sobie rady. To zaszło za daleko. Już jesteś zniewolona, pozbawiona realnego spojrzenia na rzeczywistosć, wyssana z własnego Ja. Teraz to Ty jesteś uzależniona od niego, a każde uzależnienie się leczy-bezwzględnie! Zapisz się na terapie, naprawdę jej potrzebujesz. Życzę powodzenia.

Ksiązki nie czytałam, ale jakiś czas temu znalazłam w necie ten blog. Faktycznie nie można go teraz znaleźć, ewentualnie skorzystaj z tej strony http://mojedwieglowy.blogspot.com/, ale już chyba ją odnalazłaś.
caturios, nie analizuj jego zachowania, bo to nie ma najmniejszego sensu, nie szukaj punktów zaczepienia, dla których Twoje dalsze życie z nim miałoby jakiekolwiek uzasadnienie. Nie ma takiego, nie ma żadnego znaczenia, jaki on ma stosunek do byłej partnerki, co to zmienia w Twoich relacjach z nim?
Będzie Cię takj dręczył, aż zupełnie Cię zniszczy, a wtedy poszuka kolejnej ofiary. Omami ją podobnie jak Ciebie i zacznie swoja grę, jeśli trafi na tak uległą i zaślepioną osobę jak Ty. Nie czujesz do niego obrzydzenia, utył 50 kg? Zapewne wygląda jak wieprz, może trzeba mu to uświadomić, a potem spakować się podczas jego nieobecności i zniknąć z jego życia i zawalczyć o siebie.

Uciekaj, mój borze, uciekaj czym prędzej. Istne pranie mózgu. Już nie masz prawa do swojego ciała, podporządkowujesz się mu we wszystkim, nie masz  prawa wyrazić najmniejszego sprzeciwu, on używa wobec ciebie przemocy zarówno werbalnej jak i fizycznej, brakuje tylko tego, żeby tu wszedł, zabrał ci telefon/komputer i ograniczył dostęp do sieci, a już nie jest ci do tego daleko.

On nie dba o ciebie, on cię nie kocha. Kręci go i jara to, że ma niewolnicę.

caturios, na pewno on nie jest Twoją ofiarą. To jest projekcja.

to że masz mętlik to zupełnie normalne, trochę żyjesz jego światem, zatracasz swoje "ja".

- osoba wchodząca w rolę "kata" nigdy się nie zastanawia tak na serio, czy kogoś krzywdzi (ale oczywiście może mówić o tym, że się zastanawia), natomiast bardzo chętnie robi z siebie ofiarę, jednocześnie wysysając siły zyciowe i obciązajac finansowo (u Ciebie tego aspektu finansowego nie ma, tak też bywa)
- projekcja
- wpędzanie w poczucie winy

Czytaj jak najwięcej w internecie, może Ci to rozjaśni.

Finanse: czy Ty pracujesz? jeśli pracujesz to wynajmnij pokoj, nie musisz wracac do rodzicow... macie wspolny kredyt? to tez da sie zalatwic. Dasz sobie rade.

Twój psycholog odradza Ci rozstanie z nim? Czy mowilas mu o tym, ze Twoj partner ma zdiagnozowana socjopatie/narcyzm? To sie rzadko udaje psychologom, Twój parner musi byc faktycznie z tego dumny i chciał, zeby go zdiagnozowano.

Na razie możesz zaczać od rozmowy o koncie, powiedz, że chcesz mieć swoje i przelewać na wspólne kwotę na utrzymanie.
Zobacz, jak zareaguje. Musisz odzyskać niezależność. 
Porozmawiaj też z psychologiem.

newlife, mam podobne wrażenie

Tym bardziej, że zwykle partnerzy osób socjo uciekają gdziekolwiek, nieważne do jakich warunków, nie raz porzucają wspólną firmę, dom, byle ratować siebie. jedyne co im stoi na przeszkodzie to uzależnienie emocjonalne i poczucie winy wzbudzane przez socjo. ew. strach przed odebraniem wspólnych dzieci.