Witajcie, potrzebuję rady w ważnej dla mnie decyzji. Wiem ze muszę zerwać z dziewczyną ale nie mam na to odwagi..
Jestem od ponad roku w związku z dziewczyną której praktycznie nie kocham i nie wyobrażam sobie spędzenia reszty mojego życia z nią. Zaczęliśmy ten związek chyba z samotności i raczej bez większych uczuć. Oboje mamy po 28 lat i mieszkamy zagranica, ona pochodzi z jeszcze innego kraju, ale to nieistotne, ogolnie dogadujemy się dobrze. No wiec jesteśmy w tym związku już jakieś 1,5 roku i nie było w tym czasie mowy o jakichkolwiek uczuciach. Jasne, okazujemy sobie bliskość itd. chodzimy za rękę, seks był od początku zadowalajacy, ale o miłości ani słowa. Troska, przywiązanie i bliskość tak, ale nic więcej.
Oboje traktujemy ten związek raczej chłodno i racjonalnie, wiemy ze w razie konieczności się rozejdziemy, gdy po studiach nie znajdzie pracy w okolicy (związek na odległość odpada)
Ona zaczyna jednak coraz częściej temat wspólnego życia, zamieszkania razem, dzieci itd.. Ciągle podkreśla ze jej na tym zależy i że chce planować w tym kierunku, widać jak brakuje jej deklaracji z mojej strony.
Teraz chce ode mnie deklaracji jak wyobrażam sobie wspólne zycie za kilka miesiecy, gdy skończy studia (tutaj w wieku 28 lat to normalne). Natomiast ja pracuje, nieźle zarabiam i chce narazie zachować status quo. Jednocześnie wiem ze to nie fair wobec niej, bo to normalne ze ona chce się związać na stale, założyć rodzinę.. a ja zwodzę ja tylko moim nieujawnionym zamiarem rozstania się.
Nie ujawniłem jej tego do tej pory, bo boje się ja skrzywdzić. Mamy naprawdę dobre relacje i przywiązaliśmy sie do siebie przez ten czas. Myślę ze zaangażowała sie w nasz związek dużo bardziej ode mnie. Mimo ze nigdy nie padło słowo 'kocham' ani żadna inna deklaracja, jestem pewien ze rozstanie bardzo by ja zabolało. Ona jest emocjonalna i nie wiem jak by sobie z tym poradziła. Czy nie załamała by sie, czy skończyłaby studia, czy znalazłaby jeszcze kogoś odpowiedniego dla siebie, czy nie zniszczyłbym tym jej kariery (jej sytuacja finansowa jest i tak nienajlepsza). Miałbym ogromne wyrzuty sumienia, gdyby się tak stalo, bo szanuje ja i chce szczerze jej dobra, ale beze mnie..
Od początku mieszkamy oddzielnie, ona w kawalerce sama i ja na stancji z kumplem, ale średnio kilka dni w tygodniu spędzamy wspólnie. Przedstawiliśmy już się swoim rodzinom, planujemy wspólny urlop w lecie i kilka podróży.. wszystko stanie na głowie w razie rozstania.
Co robić? Moim planem było odczekanie aż skończy studia i znajdzie prace, żeby nie otrzymała takiego ciosu w tak decydującym okresie życia. Miałem nadzieje ze znajdzie prace w innym mieście i związek na odległość sam sie rozpadnie. Jednak czuje ze jej oczekiwanie deklaracji zmusi mnie do wyjawienia jej prawdy juz niedługo...Im dłużej w to brnę tym ciężej mi jest ja rozczarować, ale przecież nie mogę jej oszukiwać w nieskończoność! (i siebie tez)
Jak byście zachowali się na moim miejscu?
